THE WIRE ένα περιοδικό που μ’ έφτιαξε σαν ακροατή στα mid 80s και που τώρα πια δεν μ’ ενδιαφέρει

Πρέπει να ήταν αρχές του 1986 όταν έπεσαν για πρώτη φορά στα χέρια μου τεύχη του περιοδικού The Wire. Μου τα είχε δώσει φίλος, που είχε μάθει το περιοδικό στην Αγγλία και που, μάλλον, είχε γίνει εκείνη την εποχή συνδρομητής. Φυσικά, από την Ελλάδα, δεν ήταν εύκολο να συμβεί κάτι τέτοιο (να γίνεις συνδρομητής σε αγγλικό περιοδικό), καθώς τα πράγματα με τις τράπεζες ήταν τότε πολύ δύσκολα. Ή θα έπρεπε να βγάλεις κάποιο ποσό «έξω» λαθραία (μέσα σε γράμμα π.χ.) ή θα έπρεπε να περιμένεις με καθυστέρηση στα περίπτερα (αν και νομίζω πως στα mid-80s το Wire δεν ερχόταν στην Ελλάδα). Τέλος πάντων ο φίλος είχε ξεφορτωθεί κάποια τζαζ τεύχη τού Wire, που του φαίνονταν προφανώς βαρετά.

The Wire #6 spring 1984

Δεν ξέρω τη θεματολογία κάθε τεύχους του Wire εκείνης της περιόδου (και βαριέμαι τώρα να το ψάξω στο net), όμως εκείνα τα περιοδικά αποδείχτηκαν πολύ καθοριστικά για τα μουσικά γούστα μου στην πορεία, καθώς από ’κει και κάτω άρχισα ν’ ακούω jazz πιο συστηματικά.

Μέχρι τότε jazz για μένα ήταν οι Soft Machine και ο Frank Zappa (του “The Grand Wazoo” π.χ.), το jazz-rock του John McLaughlin και του Larry Coryell ή κάτι progressive fusion γκρουπ σαν τους Gong του “Gazeuse!” ας πούμε. Δεν είχα στα mid-80s, ως 20χρονος να πούμε, ουδεμία ουσιαστική επαφή με John Coltrane, Sonny Rollins, Albert Ayler και τέτοια πράγματα. Άκουγα, όμως, όποτε μου δινόταν ευκαιρία από το ραδιόφωνο. Δεν αγόραζα δίσκους όμως…

Με το Wire άρχισα να ξανοίγομαι. Άρχισα να διαβάζω δηλαδή, πράγμα που το κρίνω πάντα απαραίτητο (και σε σχέση με τη μουσική) και συνεπώς να αναζητώ τις ανάλογες ηχογραφήσεις.

Ποια ήταν εκείνα τα τεύχη;

To “4” από το καλοκαίρι του ’83, με φοβερή τζαζ ύλη. Joe Harriott (χρόνια αργότερα θα έγραφα ένα κείμενο στο Jazz & Τζαζ, έχοντας εκείνο το Wire σαν μια πηγή), George Russell, Blue Note, Urban Sax (και για τους Urban Sax θα έγραφα αργότερα στο Jazz & Tζαζ), Don Cherry (από ’κει έπαθα) κ.λπ.

Το “6” από την άνοιξη του ’84, με Sun Ra(!), Fred Frith (αυτόν τον ήξερα, είχα ηχογραφήσεις του δηλαδή), Lester Young κ.λπ.

Το “8” από τον Οκτώβριο του ’84 με Miles Davis (τότε στα mid-80s αγόρασα το “Bitches Brew”), Dollar Brand, Count Basie, John Coltrane (“A Love Supreme”) κ.λπ.

Το “11” από το Γενάρη του ’85 με Wayne Shorter, Eric Dolphy κ.λπ. και τέλος… το “22” από τον Δεκέμβρη του ’85 με το μεγάλο αφιέρωμα στον John Coltrane.

The Wire #4 summer 1983

Το Wire θέλω να πω ήταν, τότε, ένα τζαζ περιοδικό. Ένα περιοδικό μέσα στο οποίο θα μπορούσες να διαβάσεις θέματα για τα οποία δεν έγραφαν, τότε, τα περιοδικά στην Ελλάδα –κι αν έγραφαν… αντέγραφαν όπως-όπως, δεν υπήρχε δηλαδή η πρωτογενής πληροφορία– και ακόμη να ενημερωθείς για θέματα που περιτριγύριζαν το avant-rock και που μπορεί να αφορούσαν τους καλλιτέχνες του R.I.O., τους AMM κ.ά. ή ακόμη να πληροφορηθείς και για το blues, που πάντα μ’ ενδιέφερε (το blues των μικρών ανεξάρτητων labels κ.λπ.).

Το Wire στην πορεία άλλαξε – όπως συμβαίνει με κάθε ζωντανό οργανισμό. Δεν υπήρξα ποτέ συνδρομητής του, αλλά ανά περιόδους το αγόραζα (και για να διαβάζω τις επιφυλλίδες του David Toop και άλλα διάφορα). Έχω τεύχη του από τα early 90s, από τα late 90s από τα early 00s και κάποια σκόρπια από ’δω κι από ’κει, ενώ το τελευταίο τεύχος του που αγόρασα ήταν το #230 από τον Αύγουστο του ’11 (το είχα πάρει στην Κέρκυρα, στις διακοπές).

Δεν με ικανοποιεί πια το Wire. Έχει γίνει πολύ εξεζητημένο για τα δικά μου γούστα, γράφει για μουσικές που δεν μ’ ενδιαφέρουν τόσο ή καθόλου (ακραία «πειραματικά», σύγχρονα χιπχοπάδικα, διάφορα μαυρέικα κ.λπ. που δεν τα κατανοώ) και γενικώς προβάλλει έναν εστετισμό, που εμένα μ’ ενοχλεί.

Όταν το πρωτοδιάβασα ήταν ένα απλό, λαϊκό περιοδικό και έτσι θα ήθελα να ξαναγίνει, αλλά είναι μάλλον δύσκολο…