CAMERES δέκα χρόνια και τρία άλμπουμ (κλεισμένα, τώρα, σ’ ένα ξύλινο κουτί)

Διαβάζω από το δελτίο Τύπου: «Το καβαλιώτικο συγκρότημα Cameres, με αφορμή τα 10 χρόνια ζωής του, αλλά και τον νέο τους δίσκο, το γιορτάζει με μια μοναδική κυκλοφορία. Ένα ξύλινο κουτί με πυρογραφία βγήκε σε κυκλοφορία από τους ίδιους (D.I.Y.). Ένα κουτί που δεν θα το βρείτε στο εμπόριο, αλλά μπορείτε να το προμηθευτείτε από τους ίδιους(…). Το 3CD limited box set περιέχει τον πρώτο τους δίσκο “Θα Είμαι Εκεί”, που κυκλοφόρησε από την B-otherSide Records, το “Οι Αναμνήσεις Πάντα Καίνε”, το οποίο δεν κυκλοφόρησε μέχρι σήμερα σε φυσική μορφή, καθώς επίσης και τον ολοκαίνουριο δίσκο “Η Αγάπη Έχασε την Λάμψη”, που κυκλοφορεί σε συνεργασία από την Rockap Records και την B-otherSide Records».

Εμείς εδώ θα γράψουμε, για το δεύτερο και το τρίτο άλμπουμ των Cameres (ξεκινώντας από το καινούριο τους), ενώ στο τέλος θα προσθέσουμε και την κριτική μας στο πρώτο CD τους από το 2013…

CAMERES: Η Αγάπη Έχασε την Λάμψη [B-otherSide Records / Rockap Records, 2018]

Βασικά μέλη των Cameres είναι ο Νίκος Γραμμάτος και ο Στέφανος Τόνιας, οι άνθρωποι που έχουν γράψει σχεδόν όλο το υλικό σ’ αυτό το τελευταίο άλμπουμ τού γκρουπ και οι οποίοι περιστοιχίζονται, εδώ, από μερικά ακόμη άτομα (ανάμεσά τους και από δύο μέλη των Διάφανων Κρίνων). Όλοι αυτοί κάνουν αρκετά καλή δουλειά, στηρίζοντας ένα υλικό, που θα μπορούσε να έχει αρτιότερη ηχογράφηση-παραγωγή και που σε κάθε περίπτωση αυτό το υλικό έχει τα υπέρ του και ίσως και κάποια κατά. Ίσως λέω… το συζητώ αυτό το τελευταίο.

Λοιπόν οι Γραμμάτος και Τόνιας γράφουν καλά τραγούδια, αλλά το γεγονός πως θέλουν να μοιάσουν στα Διάφανα Κρίνα δεν νομίζω πως τους ευνοεί. Εντάξει, τα Κρίνα μπορεί να υπήρξαν ένα γκρουπ-σταθμός, για όσους μεγάλωναν στα nineties, οπότε είναι κατανοητή, ίσως, σ’ ένα βαθμό, η επιρροή τους στους Cameres. Αλλά από ’κει και πέρα…

Έχουν πολλά θετικά οι Cameres. Καλή φωνή μπροστά (θέλει πιο σιγουριά σε κάποια πατήματα), ωραία παιξίματα (αν και με λίγες… ιδέες), αρκετά καλούς στίχους για το είδος, ωραίες μουσικές, που συνήθως τους οδηγούν σε ενδιαφέροντα τραγούδια. Όχι πως είναι όλα του ιδίου υψηλού επιπέδου, αλλά κάποια εξ αυτών είναι όντως πολύ καλά (όπως τα «Δαίμονας», «Μη μιλάς», «Το κουτί»).

Θα το ξαναπώ. Το συγκρότημα θα πρέπει να απομακρυνθεί τάχιστα από το ύφος των Κρίνων. Ν’ αποκτήσει μεγαλύτερη σιγουριά και (πιο) δική του προσωπικότητα. Μικροβελτιώσεις χωρούν και σε όλα τα υπόλοιπα (συνθέσεις, στίχοι, ερμηνείες εννοώ), αν και αυτά έχουν ήδη κάποια κατακτημένα στάνταρντ.

Η «συμπάθεια» δεν είναι το μόνο που αξίζει στους Cameres. Μπορούν να ζητήσουν περισσότερα, μέσα σ’ αυτό το χώρο του ελληνικού ροκ, με τις πολλές και ποικίλες αναφορές τους –γιατί δεν είναι μόνον τα Διάφανα Κρίνα, είναι και άλλα– και να τα λάβουν (τα περισσότερα)…

CAMERES: Οι Αναμνήσεις Πάντα Καίνε [Private, 2015]

Άκουσα πρώτα (το 2013) το παρθενικό CD των Cameres. Δεύτερο άκουσα το τρίτο τους (χθες) και τρίτο ακούω το δεύτερό τους (τώρα). Τρία κείμενα, λοιπόν, για τρία άλμπουμ του ιδίου γκρουπ, σε τρεις διαφορετικούς χρόνους. Για να δούμε πώς επικοινωνούν… αν επικοινωνούν… Και οι μουσικές και τα κείμενα.

Ο Γραμμάτος και οι φίλοι του γράφουν και παρουσιάζουν απλά και ωραία τραγούδια. Με απλά λόγια, οι άνθρωποι έχουν το ταλέντο εκείνο που χρειάζεται ώστε να θεωρούνται ευπρεπείς τραγουδοποιοί. Όχι καινοτόμοι (δεν τρέχει και τίποτα!), αλλά ικανοί να βάλουν τρεις λέξεις στη σειρά (ή και περισσότερες…), κάτι όχι αυτονόητο, που να έχουν νόημα και βεβαίως στην πορεία να τις μελοποιούν μ’ έναν εξίσου ωραίο τρόπο.

Χωρίς να βραβεύονται σώνει και καλά για την πρωτοτυπία τους, τα τραγούδια των Cameres και σ’ αυτό το CD είναι μια «χαρά» και επίσης διαφορετικά (χοντρικώς) σε σχέση μ’ εκείνα του πιο πρόσφατου άλμπουμ τους. Είναι πιο σκληρά τις πιο πολλές φορές, πιο κοντά στο ύφος των Τρύπες για παράδειγμα, παρά σ’ εκείνο των Διάφανων Κρίνων και δεν είναι λίγες οι φορές, που ακούγονται, και στο «Οι Αναμνήσεις Πάντα Καίνε», με ιδιαίτερο ενδιαφέρον («Μαύρος αέρας», «Θέλω η νύχτα»).

Ένα καλό ή και πολύ καλό ελληνορόκ συγκρότημα είναι οι Cameres, που αν προσεχθεί θα πάει ψηλά.

CAMERES: Θα Είμαι Εκεί [B-otherSide Records, 2013]

Οι Cameres είναι δύο βασικά (Νίκος Γραμμάτος φωνή, στίχοι, μουσική, Γιάννης Βογιατζής κιθάρα, μουσική) και προέρχονται από την Καβάλα. Το «Θα Είμαι Εκεί» είναι το πρώτο CD τους, ένα 28λεπτο άλμπουμ οκτώ τραγουδιών σύγχρονου ελληνόφωνου ροκ (που μεταλλίζει κατά περίπτωση) και το οποίο σε κερδίζει –να το πω από την αρχή– με την απλότητά του. Όταν λέω «κερδίζει» δεν εννοώ πως έχουμε να κάνουμε με κάποιο γκρουπ, τον ήχο και τον στίχο του οποίου δεν έχουμε ξανακούσει, αλλά για μια ομάδα ανθρώπων (δίπλα και οι Άγγελος Μουρβάτης κιθάρες, Θανάσης Κουτσογιάννης μπάσο, Αντώνης Κοπανούδης τύμπανα), η οποία φτιάχνει τραγούδια με τέχνη και κυρίως με hook. Ωραίες μελωδικές γραμμές, ή φράσεις, που ξεπετάγονται  εδώ κι εκεί και σε φτιάχνουν, ερμηνείες κοφτές και σε κάθε περίπτωση επαρκείς, ροκιές που στηρίζονται φυσικά στις κιθάρες, οι οποίες λαλάνε συνεχώς μπρος ή πίσω, στίχοι απλοί, καλογραμμένοι και καθημερινοί, ηχογράφηση / παραγωγή, που προβάλλει, όσο πρέπει, τα προσόντα του γκρουπ. Πριν 10-15 χρόνια, την εποχή των Ξύλινων Σπαθιών π.χ., μία τέτοια μπάντα, όπως οι Καβαλιώτες, θα είχε εξασφαλισμένη καριέρα. Τώρα, θα πρέπει να παλέψουν περισσότερο, ή και πολύ περισσότερο. Κουράγιο λοιπόν. Τι ωραία τραγούδια τα «Απόψε» και «Δρόμος»!

Επαφή: www.cameres.band, www.facebook.com/cameres