ORFEAS KAPPA για ένα περίεργο αλλά εξαιρετικό άλμπουμ, απ’ αυτά που σπανίως ακούς στην Ελλάδα

Τα τραγούδια του Ορφέα Κάππα κυκλοφορούν εδώ και κανα χρόνο στο bandcamp, αλλά τώρα υπάρχουν και σε CD – και μέσω αυτού του CD μας δίνεται η ευκαιρία να γράψουμε όσα ακολουθούν.

Να σημειώσουμε, λοιπόν, κατά πρώτον πως ο Ορφέας Κάππα είναι ένας τραγουδοποιός από τον Βόλο και πως το “It’s O.K.” [Private, 2018] περιέχει πέντε δικά του tracks, συν μια διασκευή του στο κλασικό “Motherless child”. Να πούμε ακόμη πως το CD του διαρκεί λίγο πάνω από μισήν ώρα και πως σ’ αυτό συμμετέχουν διάφοροι μουσικοί (γνωστοί και λιγότερο γνωστοί). Πέραν, λοιπόν, του Κάππα που συνθέτει, γράφει στίχους, τραγουδά, παίζοντας ακόμη κιθάρες, κλαρίνο, μπαγλαμά και τζουρά, ακούγονται και οι Σπύρος Χαρμάνης σε ντραμς, πλήκτρα, Ben Fox σε κοντραμπάσο, Μπιλ Τζελέπης σε μπαγλαμά και Λάμπρος Ζαφειρόπουλος σε ντραμς.

Η διασκευή στο “Motherless child” είναι πολύ καλή δείχνοντας αμέσως τις… ιδιαιτερότητες της συγκεκριμένης εγγραφής (του “It’s O.K.” εννοώ). Το τραγούδι ανοίγει μέσα από ένα συνδυασμό field θορύβων-φωνών και κλαρίνου (που σε στυλ klezmer παίζει μια μελωδία), για ν’ ακολουθήσει ένα blues-punk ξέσπασμα, με σκληρά φωνητικά και βαριά, επίσης, συνοδεία, πριν το κλείσιμο (με τον τρόπο του ανοίγματος). Τα πιο ενδιαφέροντα όμως είναι από ’κει και κάτω, στα πρωτότυπα tracks.

Τo “The saint” είναι ένα blues, ακουστικό, στην παράδοση του Roy Book Binder ας πούμε, με τον Ορφέα Κάππα να τραγουδά ξερά-βραχνά (αυτή είναι η φωνή του) μέσα σ’ ένα σκηνικό, που κουβαλάει και κάτι από τις lo-fi folk προσεγγίσεις του Arthur Russell. Στο “Be that as it may” η κατάσταση δεν αλλάζει – και καλύτερα! Απλώς, εδώ ακούγεται και έξτρα μπαγλαμάς, και το πράγμα αποκτά μιαν άγρια ομορφιά και κυρίως μιαν απροσδιόριστη ομορφιά (το να γράψεις και για Tom Waits είναι και τούτο συμβατό), με το κλαρίνο να κάνει, και εδώ, πολύ καλή δουλειά. Το τέταρτο κομμάτι λέγεται “Poor me”, διαθέτει δυναμικά τρίχορδα, ξανά κλαρίνο και ατμόσφαιρα εντελώς smokey, πάντα κινούμενο σ’ αυτό το κάπως «τεντωμένο» blues-folky σκηνικό. (Να σημειώσουμε πως μεταξύ των τραγουδιών δεν υπάρχουν κενά και πως το ένα προκύπτει από το άλλο μέσα από τις field γέφυρες). Στο “500 demons”η μελωδία επιβάλλεται από την αρχή, όπως επιβάλλεται και η φωνή, η κολασμένη θεματολογία και το γενικότερο swinging. Το άλμπουμ θα κλείσει με το “Hellish blue”, ένα ακόμη εξαιρετικό τραγούδι και σαν ηχογράφηση και σαν… περιπέτεια. 

Μια πολύ καλή προσπάθεια!

Επαφή: www.orfeaskappa.bandcamp.com