αυτά είναι!

Τι ωραία κουβέντα που κάναμε χθες το βράδυ για τη μουσική! Με φίλους, γνωστούς και αγνώστους (ανθρώπους εννοώ που τους γνώρισα μόλις χθες). Και τι δεν είπαμε τελικά!!

Ξεκινήσαμε από το ελληνικό xian-rock και το πώς θα μπορούσε να στηθεί μια συλλογή με τα καλύτερα κομμάτια του και όχι με ό,τι να’ναι (κι εδώ οι… χριστιανοί Έλληνες του εξωτερικού θα έχουν οπωσδήποτε τρανή συνεισφορά), πήγαμε αργότερα στην spiritual jazz των σίξτις (Alice Coltrane, Pharoah Sanders) και κατά πόσο αυτή θα μπορούσε να θεωρηθεί ψυχεδελική, είπαμε τι είναι η ψυχεδέλεια, γυρίσαμε ακόμη πιο πίσω στο χρόνο και στον μέγιστο George Russell, ο οποίος με το βιβλίο του Lydian Chromatic Concept of Tonal Organization (1953), άλλαξε την ιστορία όχι μόνο της jazz, αλλά και μεγάλου μέρους της μουσικής του ’60, φέρνοντας το modal στο προσκήνιο (τους «τρόπους» δηλαδή, που υπερβαίνουν το κλασικό ματζόρε-μινόρε), δίνοντας στους μουσικούς το έναυσμα να πειραματιστούν προς πάσα κατεύθυνση, περάσαμε στους πρώτους «αλήτες» της βρετανικής σκηνής τον Alex Campbell και τον Davy Graham, που πρώτοι ταξίδεψαν στις «άλλες χώρες», αλλάζοντας τον τρόπο που σκέφτονταν οι Βρετανοί για το φολκ, είπαμε για τους αρχαϊστές της Takoma Records, τον John Fahey, τον Robbie Basho και τον Leo Kottke, για τον Harry Smith και τις ανθολογίες του (που σχετίστηκαν με τον Fahey), για τον Bukka White, για να καταλήξουμε στους CAN, ένα συγκρότημα που βασικά ήταν μόνο ρυθμοί (μέχρι reggae και disco προς το τέλος) και για το αν έχει νόημα να μιλάμε για «ψυχεδελική μουσική» σε όλο τον κόσμο ή μόνο στην Αμερική και την Αγγλία, συν κάποιες, ελάχιστες εξαιρέσεις (Ολλανδία π.χ.). Σίγουρα ξεχνάω κι άλλα…

Στο τέλος τους είπα πως… μετά από μια τέτοια συζήτηση, που θα ήταν ευχής έργο να την είχαμε σ’ ένα βιντεάκι, αν ήθελα ν’ ακούσω μόνο ένα κομμάτι θα ήταν αυτό εδώ, που τα έχει όλα μέσα…