ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 102

23/6/2018

Ο ΝΙΤΣΕ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΪΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

«Αναφορικά με τον Αρχίλοχο οι έρευνες των σοφών έχουν καταλήξει στο ότι σ’ αυτόν οφείλεται η εισαγωγή του λαϊκού τραγουδιού στη φιλολογία και σ’ αυτό ακριβώς το γεγονός οφείλει τη μοναδική θέση, που του παραχώρησε, δίπλα στον Όμηρο, ο καθολικός σεβασμός των Ελλήνων.(…) Η εξαιρετική και αύξουσα διάδοση τού λαϊκού τραγουδιού ανάμεσα σε όλους τους λαούς σε πάντα καινουργότερες εκδηλώσεις, είναι για μας τεκμήριο τη δύναμης του διττού αυτού καλλιτεχνικού ενστίκτου (σ.σ. εννοεί το απολλώνιο και το διονυσιακό στοιχείο) – ενστίκτου που αφήνει τη σφραγίδα του στο λαϊκό τραγούδι, ακριβώς όπως και οι οργιστικές παρορμήσεις ενός λαού διαιωνίζονται παντοτεινά στη μουσική του. Ναι θα ’ταν ιστορικά δυνατό να αποδειχθεί πως κάθε εποχή, γόνιμη σε λαϊκά τραγούδια, κλυδωνίστηκε, επίσης στον ανώτερο βαθμό, από διονυσικαές αναταραχές κι ορμητικές εκδηλώσεις...(...)».

Κοινώς... για να το απλουστεύσουμε και να το εκχυδαΐσουμε λιγάκι… γι’ αυτό μας πηδάνε σήμερα οι απόγονοι του Νίτσε, γιατί στερούμαστε των οργιαστικών παρορμήσεων ενός γνήσιου λαϊκού τραγουδιού.
Το βιβλίο είναι φοβερό – ό,τι ωραιότερο έχω διαβάσει από Νίτσε. Το έχω χρόνια στη βιβλιοθήκη μου, στην έκδοση του Γκοβόστη από το 1985, αλλά χθες το βρήκα, μόλις μ’ ένα ευρώ και άκοπο(!), στις εκδόσεις Μαρή, από τον Απρίλιο του 1941, την εποχή δηλαδή όπου οι ΝΑΖΙδες έμπαιναν στην Αθήνα!!
Φυσικά, ούτε αυτή είναι η πρώτη έκδοση… 

21/6/2018 

Δεν ξέρω πώς αντιμετωπίζουν το μουντιάλ οι… εθνομηδενιστές και αν το θέαμα που παρουσιάζεται στα ρωσικά γήπεδα, γενικώς, τους αρέσει. Κανονικά θα έπρεπε να βγάζουν καντήλες, βλέποντας ακόμη «εθνικές». Το ξέρουν βέβαια και το ξέρουμε πως είμαστε σε μιαν εποχή όπου τα σύνορα καταλύονται – αν και στο ποδόσφαιρο έχουν καταλυθεί προ πολλού, από την αλήστου μνήμης «απόφαση Μπόσμαν», καθώς έχουν τεθεί οριστικά στο χρονοντούλαπο όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που διαχώριζαν το δημοφιλέστερο άθλημα στον κόσμο σε «αγγλικό», «ιταλικό», «γερμανικό», «ολλανδικό», «σουηδικό» κ.λπ., ενταφιάζοντας δια παντός καμινάδες, κατενάτσια, σιδερένιες πειθαρχίες, λεπτεπίλεπτες φινέτσες, την ορμή του βόρειου ξυλοκόπου… Παλεύει, βέβαια, ενάντια στην καταστροφική αλοιφή η Λατινική Αμερική (εκεί όπου το ποδόσφαιρο παραμένει ακόμη προνόμιο των μαζών) με πενιχρά όμως, κι εκείνη, αποτελέσματα.  

Παίκτες, που δεν παίζουν στα εθνικά πρωταθλήματά τους δεν απαρτίζουν εθνικές ομάδες, αλλά σκορποχώρια. Χωρίς τα «εθνικά» του χαρακτηριστικά, εκείνα με τα οποία εμείς οι κάπως παλιότεροι μεγαλώσαμε, το ποδόσφαιρο είναι πια ένα ακίνδυνο θέαμα, χωρίς αληθινές εκπλήξεις, ένα ομοιόμορφο κατασκεύασμα, που παίζεται παντού, όπου γης, με τον ίδιο τρόπο. Προπονημένος και… φαρμακωμένος να’σαι μόνο, ώστε να τρέχεις λες και σου έχουν βάλει νέφτι στον πισινό και τα 90 λεπτά ενός αγώνα (ου μην αλλά και τα 120) και είσαι ok. Δεν χρειάζεσαι κάτι άλλο.  

Θυμάμαι το Μουντιάλ του ’82… τι συνέβαινε με τον Ιταλό Μπρούνο Κόντι. Έτρεχε σαν τρελός, πάνω-κάτω, 90 λεπτά, μασώντας και τα σίδερα. Δεν είχαμε ξαναδεί τέτοιο πράγμα. Δεν μπορούσαμε να το εξηγήσουμε. Ήταν κάτι καινούριο. Λίγους μήνες αργότερα, βέβαια, μάθαμε το «γιατί»… Και έκτοτε το ξέρουμε.  

Όταν εκεί όπου βρίσκεται η μπάλα μπορεί να βρίσκονται ανά πάσα ώρα και στιγμή καμμιά δεκαριά ποδοσφαιριστές δεν υπάρχει ποδόσφαιρο – γιατί έχει χαθεί πια ο λεγόμενος «κενός χώρος». Άρα λοιπόν ή θα πρέπει οι ομάδες να παίζουν με έξι παίκτες ή θα πρέπει να διπλασιαστεί το γήπεδο. Και βεβαίως να σταματήσει πια αυτή η αηδία με τις «εθνικές» τύπου Γερμανία, Πολωνία, Ρωσία, Ισπανία κ.λπ. Μια χαρά είναι και οι... Coca-Cola, Pepsi, Nike και Adidas. Γιατί, και επί της ουσίας, οι παίκτες ανήκουν πια στους χορηγούς τους και αυτοί (οι χορηγοί) είναι εκείνοι που αγωνίζονται… 

19/6/2018

>>"Θα με αποκαλείς κύριο Πρόεδρο" - Ο εκνευρισμός του Μακρόν με μαθητή
Ο Γάλλος πρόεδρος δε δίστασε να βάλει στη θέση του τον νεαρό ακόμη και μπροστά στις κάμερες<<

Τελικά δεν είναι μόνο μεγάλος πολιτικός καραγκιόζης είναι και ανεπανόρθωτος κομπλέξας...

18/6/2018 

Το έψαχνα από μέρες, αλλά τώρα το βρήκα…

Είναι το περιοδικό «Μακεδονική Ζωή», που εξέδιδε στη Θεσσαλονίκη ο Κλεόβουλος Τσούρκας, εκ των ιδρυτών της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών (ΕΜΣ). Τεύχος από τον Ιανουάριο του 1967.
Το περιοδικό λειτουργούσε (και) σαν ένα… διαφωτιστικό ανάχωμα έναντι του σκοπιανού αλυτρωτισμού, ο οποίος και στη δεκαετία του ’60 χτυπούσε κόκκινο. Περιείχε δε ιστορικά, λαογραφικά, πολιτιστικά και γενικότερα καλλιτεχνικά θέματα, που σχετίζονταν με τη Μακεδονία – μια εκλαϊκευμένη, θα την έλεγα, (περιοδική) έκδοση, που αντανακλούσε ως ένα βαθμό το ύφος των συγγραμμάτων της ΕΜΣ.

Μπορεί η «Μακεδονική Ζωή» να εξέφραζε σκληρές εθνικές θέσεις, μην αναγνωρίζοντας ουδεμία Μακεδονία πέραν της ελληνικής, όμως δεν ήταν αντικομμουνιστική, αφού αντιμετώπιζε τον σκοπιανό αλυτρωτισμό ως αγκάθι στις ελληνο-γιουγκοσλαβικές σχέσεις (διαβάζουμε: «Εμπνεόμεθα από την πίστιν προς την φιλίαν, την στενωτάτην μάλιστα φιλίαν μεταξύ Ελλάδος και Γιουγκοσλαβίας, αλλά πρέπει να κατανοηθεί από την γείτονα επικράτειαν η ανάγκη να χαλιναγωγηθή και να εκριζωθή η γελοία, η φαντασιόπληκτος ιμπεριαλιστική μεγαλομανία των ψωραλέων Δον Κιχώτων της Νοτιωτάτης επαρχίας της, η οποία ουδέποτε υπήρξε Μακεδονία…»).
Αυτή ήταν χοντρικά και η «εθνική γραμμή» εκείνα τα χρόνια (με την Ελλάδα να τείνει χείρα φιλίας προς τη Γιουγκοσλαβία, με τη συγκατάθεση και το σπρώξιμο του αμερικάνικου παράγοντα, που καλόβλεπε την ανυπαρξία σχέσεων ανάμεσα στον Τίτο και το Κρεμλίνο, ίνα προωθήσει τα δικά του συμφέροντα), μια «εθνική γραμμή» που είχε περάσει πάντως από συμπληγάδες. Το παρασκήνιο της επίσκεψης Τίτο στη Θεσσαλονίκη, τον Ιούνιο του 1954, και ο ρόλος της ΕΜΣ (σ’ αυτή την επίσκεψη) είναι από τα γεγονότα που έπαιξαν ρόλο στη διαμόρφωση αυτής της «εθνικής γραμμής» - από την οποία «γραμμή» δεν απουσίασαν τα εγκληματικά λάθη τής τότε Δεξιάς (βλ. Αβέρωφ), που ενεργούσε, ως γνωστόν, μέσα από την πλήρη συνεννόησή της με τους Αμερικάνους.