ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ oυρανός

Το να επηρεάζεσαι από τον… εαυτό σου, όταν έχεις μια ιστορία στο χώρο, έχοντας φτιάξει ένα «όνομα», καθώς έχεις χαθεί για να επανεμφανιστείς μετά από χρόνια, είναι θεμιτό – δεν ξέρω, όμως, αν είναι το ίδιο θεμιτό να δείχνεις πως είσαι ακόμη τόσο πολύ επηρεασμένος από ’κείνους που σου έδωσαν πνοή, όταν έβαζες μπροστά όντας ακόμη νέος.

Ξεκινώντας την ακρόαση του «Ουρανού», του καινούριου double LP των Στέρεο Νόβα (Κ.Βήτα, Μ.Δέλτα) στην Inner Ear, ένοιωσα το… φάντασμα της Λένας Πλάτωνος να ίπταται πάνω από τα λίγα τραγούδια τους και ίσως-ίσως και από κάποια ορχηστρικά τους. Αυτό σαν μια πρώτη παρατήρηση. Αλλά και για ένα γενικότερο συμπέρασμα. Αν εξαιρέσεις τους Χωρίς Περιδέραιο (που δεν ήταν τελείως ηλεκτρονικοί), κανείς, στην Ελλάδα, πέραν της Πλάτωνος, δεν κατόρθωσε να συνδέσει στίχο και ηλεκτρονικά μ’ έναν αληθινά πρωτότυπο τρόπο. Ούτε οι Στέρεο Νόβα, που πάντα τους αντιμετώπιζα, στιχουργικώς, σαν ένα κομμάτι του γενικότερου «πλατωνικού» σύμπαντος. Ίσως μόνος του ο Κ. Βήτα να ήταν εκείνος που μπόρεσε, κάποια στιγμή, να ξεφύγει απ’ αυτόν τον κλοιό, γράφοντας πιο απλά και λιγότερο… γριφωδώς ποιητικά. Επαίνεσα κάποτε τις «χίπικες» στιχουργικές απόπειρες τού Κ.Βήτα (όταν έγραψε στιχάκια σαν εκείνα των Poll, για… αγάπες και λουλούδια, ναι), αλλά, τότε, δεν ήταν και τόσο electro. Φαίνεται λοιπόν πως το electro στην Ελλάδα έχει συνδυαστεί μ’ αυτόν τον αφαιρετικό ποιητικό (ελληνικό) λόγο, που εισήγαγε η Πλάτωνος και πως πολύ δύσκολα θα ξεφύγει απ’ αυτόν, εμφανίζοντας απτά, απλά και ουσιαστικά αποτελέσματα. (Δεν θέλω, εδώ, να αναφερθώ σε κάτι άλλες αστείες καταστάσεις).

Επί του «Ουρανού» συνεχίζω... .

Τέσσερις πλευρές, με τέσσερα, τρία, τέσσερα και τρία tracks αντιστοίχως η κάθε μία, ήτοι δεκατέσσερα συνολικώς, εκ των οποίων τα τέσσερα είναι τραγούδια (ένα σε κάθε πλευρά) και τα υπόλοιπα δέκα ορχηστρικά. Μουσικές από τους Στέρεο Νόβα φυσικά και λόγια από τον Κ.Βήτα.

Ο «Ουρανός» άλλοτε ολισθαίνει προς την υποτονικότητα (και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τα beats), ενώ στο άλλο άκρο του συναντάμε techno ρυθμοδομές, που δεν μπορούν, όμως, να αναιρέσουν χαρακτηρισμούς του τύπου «ατμοσφαιρικός», “cool”, “lo-fi”, ακόμη και «ποιητικός» (αν δεχθούμε πως «ποίηση» είναι και το να υιοθετείς φόρμες αποκομμένων λόγων, που να εγκαλούν εικόνες). Εντάξει, αυτά τα καταθέτω ως διαπιστώσεις, δεν τα αναφέρω ως ενοχλητικά στοιχεία. Το αντίθετο θα έλεγα. Υπάρχει λοιπόν αυτό το χαμηλό βεληνεκές, που προσωπικώς το βρίσκω «σωστό» και θεμιτό εν πάση περιπτώσει, για μια δισκογραφική επανεμφάνιση μετά από τόσα χρόνια (πόσα; – δέκα εννιά;), αλλά από την άλλη υπάρχουν και τα strong beats, που θέλουν να μοιάσουν… να ανακαλέσουν, αν θέλετε, την εποχή της «Ντισκολάτας» π.χ. Ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο άκρα κινούνται οι Στέρεο Νόβα –και είναι λογικό αυτό– προβάλλοντας άλλοτε έναν ήχο πιο σημερινό, αν θέλετε και πιο πειραματικό, και άλλοτε εκείνον τον… επεξεργασμένα νοσταλγικό, που να κλείνει το μάτι στους παλαιούς τους φίλους. Επίσης είναι λογικό, εδώ, να συνυπάρχουν «ιδέες», από τις πιο πρόσφατες δουλειές των K.Βήτα και Μ.Δέλτα, καθώς στον δεύτερο ανήκουν σίγουρα κάποια πιο… εξελιγμένα beats και οι σχετικές electro πάντα παρεμβάσεις, ενώ στον πρώτο τραγούδια όπως η «Νέα μόδα» για παράδειγμα (ένα κομμάτι, που θα μπορούσε να περιλαμβανόταν, με άνεση, σε κάποιον από τους πιο πρόσφατους προσωπικούς του δίσκους).

Λέω κάτι γενικό. Θεωρώ «εύκολες» τις μουσικές των Στέρεο Νόβα. Πάντα τέτοιες τις θεωρούσα. Βοηθάει πολύ η τεχνολογία, κι όταν διαθέτεις και κάτι από ταλέντο η τεχνολογία θα είναι πάντα εκεί για να κάνει τα θαύματά της. Αν για να παίξεις ροκ δεν χρειάζεται να πας στο… Πανεπιστήμιο, αρκεί να έχεις βγάλει ένα… σημερινό τριτάξιο Γυμνάσιο, για να παράξεις beats, επικαλυμμένα με μελωδίες, δεν χρειάζεται να έχεις πάει καν σχολείο. Το θέμα, που θα σε πάει παραπέρα, είναι ο στίχος. Τι θα πεις, πώς θα το πεις, πώς θα συνδέσεις τα ελληνικά λόγια σου με όλα αυτά τα… τζιριτζίρια και τα ελεκτροστρώματα (layers).

Οι Στέρεο Νόβα, ανεξαρτήτως της προσήλωσής τους στον τρόπο που χειρίστηκε το λόγο η Λένα Πλάτωνος στα eighties, έδωσαν πράγματι μερικά πολύ ωραία τραγούδια στη δεκαετία του ’90, και απ’ αυτά, νομίζω, πως τους θυμάται ακόμη ή και περισσότερο ο κόσμος. Εδώ, στον «Ουρανό», στα τραγούδια, αποδεικνύονται… δυσκοίλιοι. Τέσσερα μόλις στα δεκατέσσερα, το ξαναλέω και… κάπου το αντιλαμβάνομαι. Είναι εύκολο να βγάλεις beats, δεν είναι εύκολο να τα ντύσεις με ελληνικά λόγια. Παρά ταύτα η «Νέα μόδα» (με εμφανή hints από Queen στην μπάσα γραμμή) είναι μια χαρά τραγούδι και του αξίζουν τα airplays (και ο Κ.Βήτα πάντα μου άρεσε ως τραγουδιστής). Ωραία είναι, φυσικά, και ορισμένα ορχηστρικά, όπως το «Βίντεο Κλαμπ» και η «Διασταύρωση ρέηβ», αλλά από ’κει κάτω δεν ανακάλυψα πολλά tracks, που να μ’ αρέσουν αληθινά. Συνολικώς, όμως, θα πω πως o «Ουρανός» είναι ένας καλός (διπλός) δίσκος (και μιαν άξια έκδοση της σημαντικότερης ελληνικής εταιρείας σήμερα, της Inner Ear), που σίγουρα θ’ αρέσει σε όσους μεγάλωσαν με Στέρεο Νόβα στα nineties.
Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο…

Επαφή: www.inner-ear.gr