Οι ανεξάρτητες παραγωγές συντηρούν, εδώ και χρόνια εξάλλου,
το ενδιαφέρον μας για τη δισκογραφία – για την καταγραμμένη μουσική σε φυσική
μορφή. Και φυσική μορφή δεν είναι μόνο το βινύλιο, είναι και το CD. Μπορεί το CD να έχει απαξιωθεί εντελώς
στην Ελλάδα για τους γνωστούς λόγους, που τους έχουμε πει και ξαναπεί (να μην
τους επαναλάβουμε), όμως διεθνώς η παρουσία του είναι υπαρκτή. Κορυφαίες
ανεξάρτητες εταιρείες σε όλο τον κόσμο εξακολουθούν να κόβουν… δίσκους ακτίνας
και άνθρωποι (εκατομμύρια άνθρωποι), που έμαθαν ν’ ακούν «κλασική», jazz και world music στα nineties βασικά,
μέσα από την καινούρια, για τότε φόρμα, εξακολουθούν να το κάνουν, δίχως να
θέλουν να εγκαταλείψουν αυτή την παλαιά συνήθεια (μην ξεχνάμε πως το CD έχει μιαν ιστορία που
ξεπερνά, πια, την 35ετία). Έτσι, όταν εγώ ακούω ένα CD σαν το «Iridescences / Ιριδισμοί» [SOUNDLab Productions, 2018] του Νίκου
Παπαχρήστου (ένας μουσικός που χειρίζεται μπαγλαμά, νέι, λαούτο, σάζι και
μπεντίρ) η σκέψη μου γυρίζει πίσω στη δεκαετία του ’90, τη «χρυσή εποχή» του world και
του ethnic (που
ταυτίστηκε με τη «χρυσή εποχή» του CD).
Οι «Ιριδισμοί» είναι ένα άλμπουμ, που κινείται σ’ αυτό το
στυλ – του world να το
πούμε. Ο Παπαχρήστου συνθέτει έχοντας ως βασική αισθητική αναφορά του τις
τροπικές μουσικές της Μεσογείου, από τα σεφαραδίτικα της Ιβηρικής, μέχρι τους
ήχους των ανατολικών παραλιών και την κλασική οθωμανική μουσική και πάνω εκεί,
πάνω σ’ αυτό το γενικό πλαίσιο, εντάσσει τους δικούς του (αισθητικούς πάντα)
προβληματισμούς σε σχέση με το πώς θα μπορούσε αυτές ακριβώς οι μουσικές να
ακούγονται και να παρουσιάζονται σήμερα.
Σ’ αυτό το ταξίδι ο Παπαχρήστου δεν είναι μόνος του. Τον
συνδράμουν αρκετοί μουσικοί, για τους οποίους αξίζει να αναφερθούν τα ονόματά
τους: Alex Guitart
μπεντίρ, Μιχάλης Γκαϊτατζής ούτι, Γιώργος Ψάλτης βιολί, Θανάσης Τσίτσαρης τσέλο,
Paul J. Goodman λύρα, Αλέκος Παπαδόπουλος
μπεντίρ, στάμνα, Κώστας Πουλιανάκης μπεντίρ, Νίκος Τζάνης-Ginnerup κεμεντσές,
Θανάσης Ξενούδης κανών και Νίκος Βαρελάς μπεντίρ, νταφ. Όλοι αυτοί, που δεν
παίζουν φυσικά πάντα μαζί και ταυτοχρόνως, ακολουθούν τα γενικότερα προστάγματα
των συγκεκριμένων ήχων, έτσι όπως όλα τούτα εμφανίζονται (και) στις συνθέσεις
του Παπαχρήστου. Υπάρχουν ωραία ταξίμια, πλήθος μελωδιών που αναπτύσσονται με
την αργή, ελικοειδή αφήγηση των μουσικών της Ανατολής, συγκροτημένοι
αυτοσχεδιασμοί πάνω στους τρόπους (που μεταμορφώνονται σε συνθέσεις), σεμνές
σολιστικές προσεγγίσεις… όλα εκείνα τα στοιχεία τέλος πάντων, που μπορούν να
αναπαραστήσουν με τον ορθότερο τρόπο την ουσία των μελών της ευρύτερης
γειτονιάς μας. Κάτι που συμβαίνει με μια μέθοδο, που μαρτυρά και γνώση (του
ηχητικού ανάγλυφου της συγκεκριμένης γεωγραφικής περιοχής) και ταλέντο (στην
αποτύπωση μιας σύγχρονης «έντεχνης» μορφής του).
Επαφή: www.nikospapachristou.com
>Μπορεί το CD να έχει απαξιωθεί εντελώς στην Ελλάδα για τους γνωστούς λόγους, που τους έχουμε πει και ξαναπεί (να μην τους επαναλάβουμε), όμως διεθνώς η παρουσία του είναι υπαρκτή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπαρκτή είναι και η κασσέτα, αυτό δεν λέει τίποτα.
Tα CD έχουν πέσει από τα 940 δις μονάδες το χρόνο στις ΗΠΑ το 2000 σε κάτω από 80 εκατομμύρια σήμερα.
Για το συντριπτικό κομμάτι των μουσικόφιλων (για το ευρύ κοινό δεν κάνω καν λόγο) τα CD είναι σαν να μην υπάρχουν.
Α, και μια ασήμαντη μειονότητα αγοράζει ακόμα βινύλια (πολύ λιγότεροι από τους ελάχιστους που αγοράζουν CD ακόμα).
Έχουν δε κλείσει σχεδόν όλα τα δισκάδικα, όχι μόνο οι αλυσίδες, αλλά και τα ψαγμένα που ήταν θρυλικά στην πόλη τους. Λίγα απομένουν.
Μόνη εξαίρεση η Ιαπωνία, λόγω συλλεκτικής κουλτούρας, που πολλοί θέλουν κάτι χειροπιαστό για το ράφι τους.
Δεν κατάλαβες.
ΔιαγραφήΔεν υπάρχει σύγκριση με τα νούμερα του παρελθόντος.
Αλλά δεν υπάρχει περίπτωση τζαζ και κλασική (άσε άλλα είδη, ακόμη και το ροκ), να μην κυκλοφορήσει σε CD.
Και πουθενά δεν είναι τόσο απαξιωμένο το CD, όσο στην Ελλάδα.
Διαγραφή