EDDY “THE CHIEF” CLEARWATER (1935 – 2018)

Έφυγε χθες από τη ζωή στα 83 του ο Eddy “The Chief” Clearwater, μία σημαντική μορφή του blues.

Γούσταρα από μικρός τον Αρχηγό, από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν είχε πέσει στα χέρια μου ένα split LP τής βρετανικής Red Lightnin’ (μιας εταιρείας, που μας έμαθε πολλά «μυστήρια» γύρω από το blues), το οποίο είχε τίτλο “I didn’t give a damn if whites bought it!” (1984), περιέχοντας τραγούδια των Jimmy Johnson και Eddy Clearwater.

Στην πορεία, και μετά τα μέσα του ’90, και στο Jazz & Τζαζ πια, είχα την ευκαιρία να γράψω για πολλά CD του Clearwater, άλμπουμ του δηλαδή στo label Bullseye Blues & Jazz βασικά, μέσα από το οποίο τον γνώρισε ο πολύς κόσμος εκείνη την εποχή. Να πω, επίσης, πως μια 20ετία πριν ο Eddy Clearwater ήταν ένας μουσικός που αλώνιζε τα κλαμπ, δίνοντας συνεχή και καταπληκτικά live, σπέρνοντας τον blues-σπόρο παντού στον κόσμο. Τον είχαμε δει και στην Ελλάδα εκείνα τα χρόνια –ήταν Νοέμβρης του 1997 στο Blues Hall, στην Αρδηττού, και ξανά τον Οκτώβριο του ’98–, την εποχή χοντρικά όπου η Delmark επανατύπωνε, σε CD αυτή τη φορά, τη φοβερή συλλογή της “Chicago Ain’t Nothin’ But a Blues Band”, στην οποίαν ακούγονταν μερικές από τις πιο παλαιές εγγραφές τού Eddy Clearwater (όπως το φοβερό “A minor cha-cha” στην Atomic, το 1959).

Ένα από τα κορυφαία άλμπουμ του Eddy Clearwater ήταν το προτελευταίο του (μάλλον), το “West Side Strut”, στην Alligator, το 2008. Για ’κείνο το CD είχα γράψει στο Jazz & Τζαζ (#185/186, Αύγουστος 2008):

Με 50βάλε στουντιακή καριέρα, ο Αρχηγός μπαίνει στην Alligator για μιαν εγγραφή στα 73 του. Ποτέ δεν είναι αργά; Λόγια της πλάκας, γιατί εκείνο που εδώ μετράει είναι η μαγκιά, η δύναμη, το πάθος ενός ανθρώπου της ηλικίας του, να κάνει, τώρα, το άλμπουμ της ζωής του.
Το “A minor cha-cha” μπορεί να είναι το κομμάτι που πέρασε με μιας τον «Ινδιάνο» στην αθανασία, το “The Chief” [Rooster Blues, 1980], μπορεί να ήταν εκείνο που τον έκανε γνωστό σε πολλούς blues fans, το “West Side Strut” CD θα είναι όμως αυτό που θα κατατάξει το όνομά του στον αφρό της ιστορίας. Εντάξει, θα περιμένουμε λίγα χρόνια μέχρι να κάτσει το πράγμα, αν και, προσωπικώς, αντιμετωπίζω αυτό το άλμπουμ ήδη ως κλασικό. Καταπληκτικό CD, με μαγικό drive, απίθανα παιξίματα, guests που καταθέτουν σέβη (Billy Branch, Lonnie Brooks, Otis Clay, Jimmy Johnson) κι έναν Eddy Clearwater να σβήνει όσο κενό υπήρχε μετά τους Chuck Berry και Scremin’ Jay Hawkins μαζί. Τώρα πρέπει να τον (ξανα)δούμε…