To
2003, όταν έγραφα για πρώτη φορά στο blues revival του Jazz & Tζαζ για τον Henry Townsend είχα έναν πρόλογο, που τότε είχε ένα νόημα αλλά σήμερα δεν
έχει. Ή δεν έχει και τόσο πια. Παρά ταύτα τον διατηρώ… έτσι σαν σύνδεση και με
το παρελθόν.
Ξεκινώντας αυτή τη
σειρά των κειμένων πριν από δύο χρόνια (σ.σ. το 2001) αναρωτιόμουν αν υπήρχε
κάποιος μουσικός εν ζωή, που να ηχογράφησε για πρώτη φορά πριν από τον Πόλεμο
και να εντάσσεται σ’ αυτή την κατηγορία του blues revival. Χωρίς πολύ κόπο ένα όνομα είχε
έρθει κατ’ ευθείαν στη σκέψη μου. Ο Henry Townsend. Ενενήντα τεσσάρων ετών σήμερα (σ.σ. το 2003), ο άξιος
αυτός bluesman εξακολουθεί να βρίσκεται στις επάλξεις, έχοντας τα κότσια να
ανεβαίνει ακόμη στο πάλκο (σ.σ. ο Townsend θα πέθαινε το 2006,
στα 97 χρόνια του). Φυσικά, επειδή καμμία παγκόσμια εμπορική μηχανή δεν κόβει
άπειρο χρήμα πίσω από το blues, ο Henry Townsend δεν θα
απολαύσει ποτέ την αναγνώριση που απέλαβε π.χ. ο μακαρίτης Compay Segundo (σ.σ.
είχε πεθάνει τον Ιούλιο του 2003, λίγο καιρό πριν γράψω το εν λόγω κείμενο),
ούτε κανείς ποτέ δεν πρόκειται ευρύτερα να τον τιμήσει… όσο τουλάχιστον θα ζει
(σ.σ. ο Townsend θα έπαιρνε Grammy, για το Best Traditional Blues Album, το 2008, δύο χρόνια μετά το
θάνατό του). Ξέρετε, άραγε, πολλούς τραγουδοποιούς, που να ηχογράφησαν για πρώτη
φορά το 1929 και να βρίσκονται ακόμη στη ζωή; Αυτός και μόνο δεν θα έπρεπε να
ήταν ένας βασικός λόγος, ώστε να τιμηθεί κάποιος;
Καλά βιογραφικά στοιχεία για τον Henry Townsend υπάρχουν
στην ελληνική έκδοση της Ιστορίας του Blues του Paul Oliver [Απόπειρα, 1995], εκεί
όπου αναφέρεται ρητώς η σημασία της παρουσίας του στη σκηνή του St. Louis. Ό,τι ηχογράφησε ο Townsend στο
διάστημα 1929-1937, συνολικώς δεκατρία τραγούδια (ανάμεσά τους και το
πλειστάκις ανθολογημένο “She’s got a mean disposition”), υπάρχουν σ’
ένα LP
της Wolf από το 1986. Στα χρόνια του ’40 και του ’50, παρότι ο άνθρωπος δεν
έγραψε τίποτα ως leader,
τον… αισθάνθηκε το κύκλωμα, αφού η ευχέρειά του στην κιθάρα και το πιάνο τού άνοιγε
με εύκολο τρόπο τις πόρτες των στούντιο.
Όσον αφορά, τώρα, στην εποχή του revival είναι
άγνωστο, τουλάχιστον σ’ εμάς, πώς επανέκαμψε ως αυτοδύναμος τραγουδοποιός, ο Henry Townsend,
στα χρόνια του ’60. Ίσως η συμβολή του Paul Oliver να υπήρξε αποφασιστική προς αυτό. Ούτως
ή άλλως το ντεμπούτο άλμπουμ του “Tired of Bein’ Mistreated”
ήταν γεγονός το 1962, κάτι, όμως, που δεν είχε σταθεί αρκετό, ώστε να εδραιώσει ο
ίδιος την παρουσία του στα happenings και τις συναυλίες. Κάπως έτσι ο άξιος αυτός μουσικός θα χαθεί και πάλι και δεν θα
επανεμφανισθεί πριν από το 1969, όταν και θα βρεθεί στο ρόστερ της Adelphi, με όσα sessions θα
πραγματοποιήσει εκεί να αποτυπώνονται, τελικώς, σ’ ένα άλμπουμ το 1973.
Ο Henry Townsend
υπήρξε μέγιστη επιρροή (με βάση τα λεγόμενά τους) για τους Taj Mahal, Michael Bloomfield, Paul Rishell κ.ά. Ακούγοντας
κανείς κομμάτια του όπως τα “Now or never”,
“Sloppy drunk again”
και “Cairo’s my baby’s home”
αντιλαμβάνεται αμέσως το «γιατί».
Κάποιες περιστασιακές εν συνεχεία ηχογραφήσεις θα καταφέρουν
να διατηρήσουν τον Henry Townsend στο προσκήνιο, ενώ πάντοτε θα αποτελούσε ατραξιόν για ένα
μικρό αριθμό φίλων του blues,
οι οποίοι συνέχιζαν να τον ακολουθούν και στις πιο πρόσφατες δεκαετίες. Τέλος,
να πούμε πως η… blues life
τού Henry Townsend θα κατατεθεί από τον ίδιο σ’ ένα βιβλίο, που κυκλοφόρησε το
1999 από τις University of Illinois Press.
Βασική δισκογραφία
1. Tired of
Bein’ Mistreated – Prestige / Bluesville BVLP 1041 – 1962
2. Henry T.
Music Man – Adelphi AD 1016 – 1973 (ως Henry Townsend and Backwards Sam Firk with Henry Brown
and Vernell Townsend)
3. St.
Louis Blues – AUS. Wolf PROD.-NR.: 120 495 – 1980 (ως Henry and Vernell Townsend)
4. “Mule”
– Nighthawk 201 – 1980
5. Hard Luck Stories – Swingmaster 2107 – 1981
6. The 88
Blues – Blueberry Hill CD BBH-032 – 1999
7. St.
Louis Blues Ace – Swingmaster CD 2202 – 2000
8. My Story – Apo CD
2014 – 2001
9. The Reak
St. Louis Blues – Arcola ACD 1002 – 2001
10.
Harmonica Blues – Arcola ACD 1003 – 2001 (ως Big Al Calhoun with Henry Townsend)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου