Τετάρτη 13 Ιουνίου 2018

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 100

11/6/2018
Δεν ξέρω πότε πετάνε αυτά τα σιχαμένα τα drones πάνω από τις παραλίες και με τι φίλτρα χρωματίζονται οι θάλασσες … πρασινογάλαζες (ακόμη και της Αττικής!), στα διάφορα βίντεο που κατακλύζουν το διαδίκτυο, για το καλό του τουρισμού μας, αλλά ο κόσμος ξέρει (ασχέτως αν το παραβλέπει) πως οι περισσότερες θάλασσες το καλοκαίρι είναι της πλάκας.
Βρώμικες, με πολυκοσμία, με νερά κουρκούτι, κατουρημένες κ.λπ. Πρέπει να είσαι πολύ τυχερός για να βρεις θάλασσα της προκοπής το καλοκαίρι, χωρίς να ταλαιπωρηθείς για να φτάσεις, για να παρκάρεις κ.λπ. Ακόμη και σε νησί εννοείται. Εκτός αν το παίζεις… Ιντιάνα Τζόουνς, ψάχνοντας μονοπάτια για ανεξερεύνητες, τάχα, παραλίες και τα τοιαύτα. Άλλη όρεξη δεν είχαμε…  
Το ότι το καλοκαίρι είναι η χειρότερη εποχή του χρόνου οφείλεται, τουλάχιστον για μας τους ανθρώπους των πόλεων, και στο γεγονός πως η πρόσβασή μας στη θάλασσα είναι δύσκολη και πως όταν τούτο συμβαίνει είναι σχεδόν πάντα απογοητευτική.  
Μόνο Οχτώβρη έχω απολαύσει θάλασσα στην Αττική. Αλλά έχουμε καιρό μέχρι τότε…

11/6/2018
Κάποτε ήμουν σε καφετέριες κάθε μέρα, όπως (σχεδόν) όλοι μας φαντάζομαι, αλλά πλέον πάω σπάνια και μόνο αν υπάρχει σοβαρός λόγος για να δω κάποιον/κάποια έξω από το σπίτι.
Δεν ξέρω αν συμβαίνει σε πολλές, αλλά πάντως υπάρχουν καφετέριες στις οποίες οι σερβιτόρες σου σπάνε τ’ @@, καθώς δεν σε αφήνουν να συγκεντρωθείς στην κουβέντα σου. Δεν ξέρω ποιος είναι ο στόχος τους, όμως κάθε τρεις και λίγο τις έχεις πάνω από το κεφάλι σου να γυρίζουν σαν τις μύγες. Ίσως ορισμένες να νομίζουν πως όταν βγαίνουμε έξω βγαίνουμε για να λέμε μαλακίες σαν τους πιτσιρικάδες, οπότε… no problem. Μπορεί να είναι και τόσο ζώα.  
Πότε, λοιπόν, να σου αδειάζουν τα τασάκια ή να σου φέρνουν άλλα, επειδή έχουν ένα-δυο τσιγάρα μέσα, πότε να φέρνουν κανάτια με νερό, για να σου γεμίσουν τα σχεδόν γεμάτα ποτήρια, πότε να έρχονται και να παίρνουν ένα άδειο μπουκάλι ή ποτήρι, πότε να σκουπίζουν μ' ένα βρωμοβετέξ, πότε να μαζεύουν μια ζελατίνα που ξέφυγε από το τασάκι κ.ο.κ. Δεν ξέρω αν μ’ αυτό τον τρόπο θέλουν να σε διώξουν (μάλλον το αποκλείω, γιατί η συγκεκριμένη καφετέρια, που συνέβησαν όλα αυτά, κατά το 1/3 της ήταν άδεια), αλλά εκείνο που καταφέρνουν είναι μόνο να σε κάνουν ν’ αρχίσεις τους διαόλους.  
Όταν λοιπόν ζήτησα το λόγο από μια σερβιτόρα… γιατί είναι συνεχώς πάνω από το κεφάλι μας και μας γ@μ@ει την κουβέντα (όντως, γιατί δύο τουλάχιστον φορές έχασα τον ειρμό της σκέψης μου και ξέχασα τι ήθελα να πω) εκείνη μου απάντησε πως... έτσι πρέπει να κάνουμε. Τις είπα πως δεν υπάρχει «πρέπει», πως «αν χρειαστώ κάτι εγώ θα σε φωνάξω» και πως «αν υπάρχει κάποιος που να σε αναγκάζει να συμπεριφέρεσαι με αυτό τον τρόπο (αν δεν το κάνεις από μόνη σου) είναι μεγάλος μαλάκας» (το αφεντικό της δηλαδή).
Ορισμένοι νομίζουν πως με το να σε σκοτίζουν κάθε λίγο και λιγάκι παρέχουν… θεάρεστη υπηρεσία προς τον πελάτη. Κάπου θα πρέπει να το έχουνε δει αυτό. Σε τίποτα σκουπίδια, περιτυλιγμένα με κορδέλες, της τιβί ή σε κανα πιασοκωλάδικο εστιατόριο.
Την έχουνε δει όλοι «άρχοντες» και καλά! Όλοι οι αγράμματοι και οι απίθανοι το παίζουνε φίρμες! Άιντε ρε με τους γελοίους... 

10/6/2018
Danny Kirwan... τέλος, στα 68 του. 
Από τις κολώνες των Fleetwood Mac.
Τραγουδοποιός, κιθαρίστας, ερμηνευτής...
Το “Coming your way” είναι δικό του, και τραγουδάει ο ίδιος...

9/6/2018
Λοιπόν… Θάνος Μικρούτσικος. Κατ’ αρχάς, να είναι καλά ο άνθρωπος και να ζήσει 100 χρόνια.
Έπειτα, για μένα, Μικρούτσικος υπάρχει καλλιτεχνικά, σαν τραγουδοποιός, μέχρι το 1982 και το «Εμπάργκο». Από κει και κάτω… φιτίλια. Μου αρέσουν φυσικά και τα «Πολιτικά Τραγούδια» του, οπωσδήποτε και ο «Σταυρός του Νότου», ενώ ανατριχιάζω ακόμη με τη «Φουέντε Οβεχούνα» (μάλλον ο καλύτερος δίσκος του) και γουστάρω ασυζητητί τα «Τραγούδια της Λευτεριάς» (με τη σπουδαία Μαρία Δημητριάδη). Πέραν τούτων... λίγα κομμάτια του, από ’δω κι από ’κει, και πάντως τα περισσότερα πριν το ’82.
Από το ’82 και μετά ο Μικρούτσικος σταδιακά… πιάνει πάτο ως τραγουδοποιός. Γίνεται εντελώς ακίνδυνος εννοώ. Όσο βρισκόταν στη μαοϊκή αριστερά και αργότερα στο ΚΚΕ, και όντας επηρεασμένος από το γερμανικό τραγούδι των Kurt Weill και Hanns Eisler, ο άνθρωπος πετούσε (τότε άρεσε ακόμη και στον Χατζιδάκι, που δεν έλεγε καλή κουβέντα για άλλο συνάδελφό του)… μετά όμως; Μετά ήρθε ο… εκσυγχρονισμός, η κολωνακιώτικη λαίλαπα (τα εμετικά τραγούδια της Νικολακοπούλου π.χ. τύπου «μάτια μου η Ελλάδα»), το υπουργιλίκι επί τελευταίου Παπαντρέα, και τα λοιπά και τα λοιπά… ώσπου να πλακώσουν οι… Θληβαίοι και να χαθεί τελείως το παιγνίδι.
Ο Μικρούτσικος επανεμφανίζεται με σωστές πολιτικές θέσεις τα τελευταία μόλις χρόνια (ήταν υπέρμαχος του ΟΧΙ στο τσιπραίικο δημοψήφισμα), αλλά καλό καινούριο δίσκο του έχουμε ν’ ακούσουμε δεκαετίες. Σκληρά λόγια, αλλά τα πιστεύω 100%.
«Στης Φουέντε Οβεχούνα την κοιλάδα / κόρη με ξέπλεκα μαλλιά διαβαίνει / και μες σε χρυσαφιού γυαλάδα / ιππότης πάνω σ’ άλογο προβαίνει»

8/6/2018
Υπάρχουν ορισμένα κομμάτια, για τα οποία δεν έχει συνειδητοποιηθεί το πόσο μπορεί να άλλαξαν την ιστορία της μουσικής, επηρεάζοντας άλλους μουσικούς πρώτα-πρώτα…
Πολύ μεγάλη στιγμή, γιατί είναι/ήταν Αμερικάνος (o Don Ellis), γιατί ηχογράφησε σε πολυεθνική (Columbia, 1969) και γιατί τον άκουσε όλος ο κόσμος…  

8/6/2018
Πέθανε κάποιος που μαγείρευε και κλαίει όλο το δίκτυο. Τέλος πάντων… θεός σχωρέστον.
Προσωπικά, αυτά δεν μπορώ να τα καταλάβω, ούτε τα δικαιολογώ.
Μεγάλωσα σε μιαν εποχή όπου όποιος μαγείρευε καλά ή έφτιαχνε ωραία γλυκά δεν ήταν σημαντικότερος από έναν επιπλοποιό ας πούμε ή από έναν παπουτσή – με τη φήμη του έργου τους να ξεφεύγει σπανίως από τα όρια της γειτονιάς.
Ο μάγειρας δεν είναι τραγουδιστής, που μπορεί να απευθύνεται σ’ όλο τον κόσμο. Γιατί αν ένα τραγούδι μπορείς να το ακούσεις τζάμπα οπουδήποτε και να σου αλλάξει τη μέρα, ή και τη ζωή, ένα φαγητό από τα χέρια του τάδε ή του δείνα αρχισέφ δεν πρόκειται να το φας ποτέ. Ή θα το φάνε ελάχιστοι.
Τώρα θα μου πεις… υπάρχουν και τα βιβλία τους.
Ok, αυτό, όμως, είναι σαν να λέμε πως τον Σινάτρα, αντί να τον ακούς, μπορείς να τον απολαμβάνεις διαβάζοντας την αυτοβιογραφία του… 

8/6/2018
Το ότι γίνεται της πουτάνας στο διαδίκτυο και πως πάει η αντιγραφή σύννεφο είναι κοινό μυστικό. Και φυσικά μέσα σ’ αυτό το χάος και δικά μου κείμενα, και μάλιστα από παλιά, έχουν ανεβεί σε διάφορα sites χωρίς την έγκρισή μου. Γιατί δεν είναι μόνο το να βουτήξει ο άλλος κάτι και να βάλει από κάτω το όνομά σου, είναι πως θα πρέπει να σ’ έχει ρωτήσει κατ’ αρχάς, αν του επιτρέπεις να το κάνει. Εγώ δεν επιτρέπω τις αναδημοσιεύσεις κειμένων μου χωρίς την έγκρισή μου και όπου δω κάτι σχετικό ζητώ αμέσως να κατέβουν.
Εσχάτως ένα σάιτ που λέγεται Ελληνικός Κινηματογράφος αναδημοσίευσε, τελείως πειρατικά (εννοώ χωρίς άδεια, χωρίς όνομα και πετσοκομμένο!) ένα κείμενό μου από το lifo.gr to “20 σπάνια ελληνικά κινηματογραφικά περιοδικά των τελευταίων 50 χρόνων, που έγραψαν ιστορία Από τον «Σύγχρονο Κινηματογράφο» και το «Φιλμ», μέχρι το «Σινεμά» και τον «αντιΚινηματογράφο»”, για το οποίο κείμενο κουράστηκα και πληρώθηκα. Έτσι λοιπόν, όποιος γουστάρει να αναδημοσιεύσει δικά μου κείμενα (από το δισκορυχείον κ.λπ.), αφού πρώτα με ρωτήσει (για να πάρει το ok), θα πρέπει κι εκείνος να πληρώσει το κάτι τι του, γιατί ΤΟ ΤΖΑΜΠΑ ΠΕΘΑΝΕ.
Ζήτησα με σχόλιό μου το κείμενο να κατεβεί αμέσως, και τέλος πάντων εισακούσθηκα από το διαχειριστή της σελίδας, γιατί σε κάθε άλλη περίπτωση θα το τραβούσα…

7/6/2018 
ΝΙΚΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ (9/9/1966 – 7/6/2016)
ΜΑΥΡΑ ΝΕΡΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ ΜΟΥ 
Μαύρα νερά κάτω από το πουκάμισό μου 
Λιώνει το στήθος από την αλμύρα 
Ψάρι παστό για το γεύμα των ναυαγών
Στα μακρονήσια της ουτοπίας
Ένα κούτσουρο να πιαστώ
Ένα ξύλινο χέρι, μια χαζομάρα
Είναι βαθιά και δεν πατώνω
Το ρεύμα είναι δυνατό. Πού να πηγαίνει;
Το σωσίβιο τρύπησε, αδειάζει...
Σάπια πνευμόνια επιπλέουν στο νερό
Σκουριασμένες φιάλες οξυγόνου
Μας θυμίζουν τους δύτες των ντοκυμανταίρ
Αυτούς που μπλέχτηκαν ανάμεσα στα φύκια
Αναζητώντας το χαμένο θησαυρό
Βρώμικη και αγριεμένη θάλασσα θα μας ξεράσει
Τρελοί του χωριού, αποβράσματα της κοινωνίας
Θα κόψουμε τις φλέβες μας έξω από την εκκλησία
Ραντίζοντας στο αίμα τη νύφη και τον γαμπρό
[Τα Επίτηδες, Εκδόσεις «Γνώση», Αθήνα, Δεκέμβριος 1989]

14 σχόλια:

  1. Σχόλια σχετικά με το ποστ για το θάνατο του σεφ Anthony Bourdain...

    Athena Delcosta
    Ο Bourdain δεν υπήρξε μόνο σε αυτόν τον πλανήτη ως σεφ, ήταν ένας εξαιρετικός γραφιας και η ματιά του για τον κόσμο ξεχωριστή Φώντα, γνήσιος ταξιδευτής . Ήταν ένας ιδιαίτερος άνθρωπος, όπως λέει και η Guardian, ηταν ο σεφ που άλλαξε το τραπεζομαχαιρο με την πένα.
    Αυτά.

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Δεν έχω διαβάσει βιβλία του. Κανα φαγητό από τα χεράκια του ευχαρίστως θα το δοκίμαζα όμως.

    Nikos Fotakis
    Εξαιρετικός γραφιάς, όντως. Νομίζω ότι αυτό θα σου αρέσει
    https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=2193314440695245&id=143021112391265
    Jacobin Magazine
    ‪What a shame to live in a world without Anthony Bourdain, but with a man he loathed... ‬

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Ok, αλλά τι να μας πει τώρα ο σεφ Νίκο...
    https://parapoda.wordpress.com/.../%CE%BDoam-chomsky.../
    Νoam Chomsky & Edward Herman: Τεταρτογενείς…

    Nikos Fotakis
    ε ναι, εντάξει. Αυτό που παρέθεσα δεν είναι πολιτική ανάλυση, αλλά εισαγωγή σε ταξιδιωτικό κείμενο.

    Maria Kalogeraki
    να δοκιμασεις ταυλανδεζικο ειχε φοβερη ποικιλια στην εκπομπη κυριως με ψαροθαλασσινα

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Άσε τα ταϋλανδέζικα τώρα. Να μας μαγειρέψεις εσύ κανα κρητικό...

    Maria Kalogeraki
    να σου κανω χωχλιους μπουμπουριστους η γαμοπιλαφο;

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Τρώω απ' όλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. άρης φίλιππας
    Δεν είναι ακριβώς έτσι, γιατί δεν πρόκειται απλώς για «έναν που μαγείρευε». Δεν είναι μόνο οι τραγουδιστές ή οι άλλοι καλλιτέχνες σούπερ σταρς πλέον. Ό,τι μπορεί να έχει καθολική απεύθυνση, προβάλλεται με τους ίδιους όρους «βιομηχανίας διασήμων» (χωρίς να το βάζω απαραίτητα με αρνητικό πρόσημο). Ειδικά όταν μιλάμε για εκπομπές που δεν παρουσιάζουν απλά συνταγές, αλλά ολόκληρες κουλτούρες μέσα από ταξίδια στην υφήλιο. Κάποιοι απ' τους σελέμπριτυ σεφ είναι πράγματι πολύ κακό για το τίποτα. Ο Μπουρνταίν είναι αρκετά παραπάνω, όχι μόνο επειδή είχε καθολική απεύθυνση, αλλά επειδή προέβαλε τρόπους ζωής και σκέψης, γνωρίζοντάς σε με άπειρες διαφορετικές κουλτούρες του κόσμου απ' τα βιβλία και τις εκπομπές του.

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Ξέρω τι παίζει, δεν είμαι από άλλο πλανήτη. Έχω τις αντιρρήσεις μου σε σχέση με την κουλτούρα του φαγητού, και για τον τρόπο προβολής της. Για το 1821 π.χ. προτιμάω να μου μιλάνε ιστορικοί και όχι ο Μαμαλάκης.

    άρης φίλιππας
    Καλά αυτό εννοείται, αλλά αυτή η γνωριμία με ξένους τρόπους διατροφής (και άρα ζωής και σκέψης), όταν γίνεται με ουσία, είναι συναρπαστική. Πολλές φορές ένα «γαστρονομικό» ταξίδι (που δεν είναι μόνο τέτοιο, κ' ας έχει το φαγητό ως αφορμή) ενός σοβαρού σεφ στη Ναμίμπια μπορεί να «πει» πολλά περισσότερα από ένα ντοκιμαντέρ του National Geographic.
    Είναι και ο τρόπος που πέθανε βέβαια. Ένας άνθρωπος που έχει ζήσει τόσο χορταστικά, κ' έχει περάσει από κάθε στάδιο (φτώχεια, εθισμός σε βαριά ναρκωτικά, rehabs, κατάθλιψη, σταδιακή αναγνώριση, διασημότητα, λεφτά, ταξίδια), μια μέρα αποφασίζει να κρεμαστεί στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του. Έτσι απλά. Και εν μέσω γυρισμάτων για μια πολύ πετυχημένη εκπομπή...

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Κρίμα, γιατί έφυγε από τη ζωή σχετικά νέος.

    Christos Aggelopoulos
    Με όλο το σεβασμό και στην πένα και στις γνωσεις και στο θάρρος της γνώμης σου,αυτό ήταν ένα άστοχο σχόλιο.Δεν πέθανε ένας μάγειρας,είχε σταματήσει να ναι τέτοιος 'αλλωστε προ πολλού.Η εποχή σου είχε πολλά καλά και πολλά κακά επίσης,οι εκπομπές μαγειρικής όμως δεν ήταν κάτι που έκανε ο Μπουρντέν και συνεπως δεν πέθανε ακόμα ένας τηλεμάγειρας που κέρναγε τηλεοπτικά φαγάκια το μεσο θεατή
    Ο Μπουρντεν ήταν κυρίως ένας εξαιρετικός storyteller και ως τετοιος επανήλθε τα τελευταία 20 χρονια στο προσκήνιο,η γαστρονομία ήταν μονο η αφορμή και το ερέθισμα για να πει ωραίες ιστορίες,πότε με μια κάμερα μπροστά του και αλλες φορές με φοβερά κείμενα,ενώ η αισθητική του ήταν κάτι συγκλονιστικο για την commercial τιβι που υπηρετούσε.Ηταν πολύ πολύ σημαντικός γενικά κ οπως διαβασα κάπου " If that show was about anything, it was about sitting at the same table with people who are not like you, which sounds awfully corny but is pretty damned noble at the same time" το οποίο βρίσκω πολύ χρήσιμο και ομορφο στις εποχές που ζούμε

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Ως σεφ τον ανεβάζουν και τον κατεβάζουν. Το αν έλεγε και ιστορίες είναι άλλο θέμα. Προτιμώ πάντως άλλους για να διαβάζω τις ιστορίες τους. Πιο ειδικούς από τον σεφ.

    Maria Kalogeraki
    Ο Μπουρντεν ηταν ενας μικρος θεουλης ξενυχτουσα για να τον δω. Δεν ηταν απλος μαγειρας. Ταξιδευε εδειχνε πολιτισμους σχολιαζε. Αφησε εποχη στο ειδος του. Εξ αλλου τωρα πια σουπερ σταρ δεν ειναι μονο οι τραγουδιστες κ οι ηθοποιοι. Με αυτους που διαφωνω ως προς το χαρακτηρισμο σπουδαιοι ειναι μονο τα μοντελα γιατι εκτος απο εμφανιση δεν εχουν κανει κατι σπουδαιο να μας πουν.

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Μαρία μετατοπίζεται η κουβέντα. Όχι από σένα. Γενικά το λέω. Ο Μπουρντέν ήταν πρώτα απ' όλα σεφ. Αν δεν μπορούμε να δοκιμάσουμε αυτά που φτιάχνει ένας σεφ, όλα τ' άλλα είναι δευτερεύοντα. Κι ένας ποδοσφαιριστής μπορεί να λέει ό,τι θέλει, για το ποδόσφαιρο στα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, και από κει και πέρα να μιλάει και για κουλτούρες και ό,τι άλλο θέλεις, το πρώτο θα ήταν όμως πάντα να μπορούσες να τον δεις και να τον κρίνεις ως ποδοσφαιριστή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Valadis Terzopoulos
    To παρατσούκλι που του έχουν δώσει οι άνθρωποι της μαγειρικής τέχνης είναι «Τζακ Κέρουακ της μαγειρικής.
    Άλλο πάθος του Άντονι Μπουρντέν είναι αυτό που έχει για τη μουσική. Το βιβλίο του «The nasty bits» είναι αφιερωμένο στον Τζόι, τον Τζόνι και τον Ντι Ντι από τους Ramones. Πιστός οπαδός του punk ήχου από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 με μεγάλη αδυναμία στους Dead Boys, τους New York Dolls και τους Voivoids και μέγας οπαδός του Μπίλι Τζόελ, έχει αποκαλύψει σε συνέντευξή του πως πολύ συχνά, ενώ δούλευε στην κουζίνα, έβαζε να παίζει πολύ δυνατά η μουσική του, κάτι που αποτελούσε λόγο για μία ακόμα απόλυση.
    Oι μουσικές αναφορές είναι πολύ συχνές και στα επεισόδια της σειράς «No reservations». Για παράδειγμα, το 2006, όταν επισκέφθηκε τη Σουηδία, ομολόγησε πως δεν του αρέσουν καθόλου οι Αbba και είπε ακόμα πως αγαπημένο του άλμπουμ ήταν το κλασικό «Raw power» του Ίγκι Ποπ και των Stooges. Επίσης σε ένα σπέσιαλ επεισόδιο, το 2007, η διάσημη ροκ μπάντα Queens of the Stone Age έκανε την εμφάνισή της στην εκπομπή του ως καλεσμένη για φαγητό, ενώ επιμελήθηκε και το σάουντρακ του συγκεκριμένου επεισοδίου.
    Γενικα απ όλους ήταν ο καλύτερος! Και η σχέση του με τα ναρκωτικά εχει γέλιο που περιέγραφε πως ειναι να μαγειρεύεις υπό την επήρεια.

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Σιχαινόταν και τους Grateful Dead απ' όσο έμαθα. Τα μουσικά γούστα του δεν μου κάνουν.
    Και δεν είμαι φαν ούτε του Τζακ Κέρουακ, ο οποίος Κέρουακ ήταν αντικομμουνιστής, συντηρητικός του κερατά, και θεωρούσε πως το κίνημα των hippies ήταν κομμουνιστικός δάκτυλος και πως πήγαινε κόντρα στην πατριωτική Αμερική (γι’ αυτό υποστήριζε και τον πόλεμο στο Βιετνάμ).

    Valadis Terzopoulos
    εντάξει εγω το έριξα εδω αφου έκανες το πόστ.Το οτι δηλαδή δεν ήταν μονο κατσαρόλες αλλα άκουγε και μουσικη. Οτι μουςικη άκουγε τελος πάντων..
    Αν θες διέγραψε το σχόλιο μου δεν παρεξηγούμε!

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Όχι ρε Βαλάντη, προς Θεού, γιατί να το διαγράψω. Δεν υπάρχει θέμα. Όλα καλά.

    Vassilis Konstandopoulos
    Αυτό που λέει ο Φώντας. Κι ο Κωφίδης έχει αξιοσημείωτες απόψεις για την μπάλα και τη ζωή και έβαζε Άιρον Μέιντεν στις προπονήσεις. Ασχολιόμαστε όμως, επειδή υπήρξε ένας σημαντικός ποδοσφαιριστής Κωφίδης. Το ότι κάποιος σούπερ επιτυχημένος έχει ελαφρώς "λοξή" ματιά, πάντα ιντριγκάρει, αλλά δνε παύει να εντάσσεται και στο όλο επικοινωνιακό παιχνιδάκι (κι αν παίζεις με τις οθόνες, συμμετέχεις θέλοντας και μη). Θεός σχωρέστον τον άνθρωπο, μάλλον μια χαρά έζησε,αλλά τέτοιος κοπετός εν Ελλάδι είναι ελαφρώς "κάπως".

    Bakilos George
    Φοβάμαι πως ώρες ώρες γράφεις βλακείες. Δεν ήταν απλά μάγειρας και αυτό είναι γνωστό...

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Βλακείες λες εσύ. Αν θέλω ν' ακούσω ιστορίες διαβάζω Παπαδιαμάντη...

    Bakilos George
    Δεν υπάρχει όμως μόνο αυτός... τέλος πάντων ας είναι καλά κάτι απίθανα κείμενα που γράφεις όπως για το ιταλικό προγκρεσιβ και σου συγχωρούμε κάτι τρελά σου κολλήματα...

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Δεν υπάρχει κανένα κόλλημα φίλε μου. Και μάλιστα τρελό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Βασίλης Καπετανίδης
    Φώντα ήτανε "μορφή" ο τύπος. Είναι το αντίστοιχο ενός τραγουδιστή (αν όχι μεγαλύτερης εμβέλειας). Βασικά, είναι ακριβώς το ίδιο. Γύρισε όλο τον κόσμο, είχε έρθει και στην Ελλάδα, ήτανε πολύ καλός σε αυτό που έκανε. Τα είχε όλα. Δεν "μαγείρευε" ακριβώς (που μαγείρευε). Είναι σα να λες: Πέθανε κάποιος που τραγούδαγε και κλαίει όλο το δίκτυο. Εντελώς αντικειμενικά είναι το ίδιο πράγμα. Πάμε σ' άλλη συζήτηση όμως που - παλαιότερα - μας είχε φάει όλους: Θες να 'σαι ο Bruce Dickinson ή ο Michael Phelps? Η Καύλα - εν τέλει - είναι η αναγνωρισιμότητα (με ό,τι συναισθήματα προκαλεί στον Δέκτη). Ο συγκεκριμένος είχε την (πολλαπλάσια) αναγνωρισιμότητα του Dickinson. Ήτανε ζηλευτός για ό,τι έκανε - που το έκανε καλά. RIP με τα μπούνια :)

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Εμένα δεν μ' ενδιαφέρουν οι σεφ φίρμες πάντως. Και δεν θεωρώ το φαΐ εφάμιλλο της Τέχνης. Ούτε της μουσικής, ούτε καμιάς άλλης. Ούτε εφάμιλλο του ποδοσφαίρου δεν το θεωρώ.

    Βασίλης Καπετανίδης
    Ό,τι δεν γνωρίζουμε - δεν ασχολούμαστε. Βασικές αρχές δημοσιογραφίας. Και Ηλεκτρομηχανολογίας. Έλα ρε Φώντα τώρα :)

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Δεν είναι έτσι φίλε μου. Και ηλεκτρομηχανολογία έχω σπουδάσει. Εγώ δεν ασχολήθηκα με κανένα φαΐ εδώ, απλώς δεν αποδέχομαι το σύγχρονο ρόλο του στο κύκλωμα των μίντια. Είναι τελείως άλλο αυτό που λέω.

    Βασίλης Καπετανίδης
    Το φαί είναι υποκειμενικό. Μιλάμε για ένα πρόσωπο που δεν γνωρίζεις. Δεν έχει να κάνει με το φαί. Δεν ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ το πρόσωπο. Άρα - επίσημα - δεν θα σε πάρει κανείς στα σοβαρά (σεβαστή η άποψή σου). "Απέχοντας" απ' τα media, δεν συμμερίζεσαι και την άποψη του κοινού. Για να λέμε τα σύκα-σύκα όμως, έκανες εύλογο post στον αγαπαπημένο μου Bασίλη Παπακωνσταντίνου για τον Μετρονόμο. ΑΝ καταλαβαίνεις τι σου λέω. Αν ΑΓΑΠΑΣ ως δημοσιογράφος οποιοδήποτε θέμα - το υπερασπίζεσαι γενικότερα. Δεν εξωκείλεις. Αυτά ως συνάδελφος HMMY.

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Ρε Καπετανίδη λες ό,τι σου κατέβει, με συγχωρείς δηλαδή. Εγώ δεν έγραψα για την άξια ή όχι του σεφ, ούτε για τις ιστορίες του. Άλλο έγραψα και δεν μπορείς να το καταλάβεις. Για να στο πω πιο απλά λοιπόν. Το φαΐ για μένα είναι έσχατο στο πλέγμα των ηδονών, καθώς συνδέεται με τις "χαμηλές" λειτουργίες του οργανισμού. Τι να σου πει ένα φαΐ, όταν το απότοκό του είναι ρεψίματα, φουσκώματα, κλανιές και σκατά; Ε εγώ αυτό το πράγμα δεν το λέω Τέχνη. Εσύ πες το.
    Για δε τα περί ποιος θα με πάρει στα σοβαρά ή όχι πάλι λες τρίχες. Αλίμονο αν αποφάσιζα για το τι θα πω, λαμβάνοντας υπ' όψιν εκείνους που θα με διαβάσουν!

    Βασίλης Καπετανίδης
    Δεν μπορώ να σου απαντήσω. Έχεις άδικο, αλλά μου θυμίζεις τον Πετρόπουλο. Τον Ηλία. Λοιπόν, Φώντα. είσαι λάθος. Αλλά μόνο μ αυτό που σου 'πα - κανόνισε την πορεία σου.

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Ρε Καπετανίδη ξεφορτώσου με νυχτιάτικα. Άιντε ν' ακούσεις κανα Παπακωνσταντίνου τώρα και τα λέμε με άλλη αφορμή. Θα σου τη δώσω σύντομα...

    Βασίλης Καπετανίδης
    Έχω πεθάνει στο γέλιο. Ειλικρινά σ αγαπάω. Τι πι - τι τπι – ταα

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Καπετανίδη σοβαρέψου. Κομμένα τ' αστεία, γιατί θα πάρεις κόκκινη. Δε θέλω πολλά-πολλά με ανθρώπους που δεν γνωρίζω. Ή άφησε σοβαρό σχόλιο ή μην απαντήσεις. Ούτε emoticon θέλω, γιατί θα μπεις σε καραντίνα. Πρόσεξε τι σου λέω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Vassilis Konstandopoulos
      Το κουμπί βρίσκεται στη φράση του Βασίλη "δεν τον ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ". Το γυαλί δημιουργεί μια ψευδαίσθηση οικειότητας, ειδικά στα ουάν μαν σόου.

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      Όχι, εγώ προσωπικά δεν τον γνώριζα. Δεν βλέπω καθόλου τηλεόραση και δεν μ' ενδιαφέρει επίσης καθόλου ό,τι σχετίζεται με τη σύγχρονη κουλτούρα του φαγητού.

      Βασίλης Καπετανίδης
      Πολύ σωστό σχόλιο. Το ίδιο συμβαίνει και με τους τραγουδιστές. Το "γνωρίζεις" πήγαινε στο τι έχει κάνει ο Bourdain, όπως π.χ. ποια είναι η δισκογραφία του Lou Reed. Αλλά συμφωνώ.!

      Vassilis Konstandopoulos
      Τεσπα, επειδή πρέπει να ψωνίσω για να μαγειρέψω (!!!!) και δεν προτίθεμαι για νήματα σε ξένους τοίχους, αυτό που λέω είναι ότι τη δισκογραφία του Ρηντ τη γνωρίζουμε γιατί ήταν μουσικός και τον ξέρουμε ως μουσικό. Άλλο ο άνθρωπος (που ή τον ξέρεις προσωπικά ή όχι), άλλο η ιδιότητα. Ο μακαρίτης, μάγειρας και τηλεοπτική περσόνα ήταν, από εκεί και πέρα, δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να καταναλώσω τόσο χρόνο για το αν του άρεσαν οι Άμπα ή τι μουσική άκουγε στην κουζίνα. Γειασάν του μάγκα που τα είχε και με την Άσια, καλά πέρασε, τέλος.

      Διαγραφή
  5. Alex Goulielmos
    Ποιος είναι πάλι αυτός ο Μπουρδέν;

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Κάποιος τηλεοπτικός σεφ, που θεωρούσε "μάπα" τους Grateful Dead (ανάμεσα σε άλλα) και που έλεγε και ιστορίες. Απ' όσο κατάλαβα, από τα σχόλια εδώ, μάλλον οι ιστορίες του ήταν καλύτερες εκείνων του... Μαμαλάκη.

    Vassilis Konstandopoulos
    O κλαυθμός γίνεται γιατί κυρίως ο μακαρίτης ήταν τηλεοπτική περσόνα (κι εμένα μου άρεσαν οι εκπομπές του) δηλαδή "γνωστός". Για παράδειγμα, χτες αργά πέθανε κι η Κίρα Μουράτοβα, σημαντική Ρωσίδα σκηνοθέτιδα των δεκαετιών 80 και δώθε. Φυσικά, πλην κάποιων που ασχολούμαστε, κανένα μέσο δεν αναφέρθηκε, καθώς η γυναίκα έπαιζε εκτός οπτικοακουστικού μέινστριμ.

    Stathis Nikokavouras
    καλως ωρισες στα νερα μου..εχω βαρεθει να βριζω αυτους τους μαλακες δικους μου , που βαζουν στο πιατο κατι σαν μεριδα και το χρεωνουν 40-50 και βαλε ευρω...θελει λεει χρονο θελει τροπο θελει υλικα ξενα..χεστηκα..εχουμε στην ελλαδα μια κουζινα καταπληκ...

    Antonis Kosmas
    Συμφωνώ, γενικά, με την προσέγγισή σας (ανάρτηση και σχόλια), που θυμίζει εκπληκτικά Πλάτωνα (απαξίωση της μαγειρικής, ανάγκη προσφυγής στους ειδικούς). Μιλώντας όμως για μια περσόνα της show business (δηλαδή με όρους επικαιρικής απήχησης και όχι διαχρονικής αξίας), νομίζω ότι ποιότητες όπως η πληθωρική προσωπικότητα ή ο ευφυής συνδυασμός ετερόκλητων ιδιοτήτων δικαιολογούν μια χαρά τον κακό χαμό...

    Γιώργος Γιαννόπουλος
    Γενικά τα γευστικά ερεθίσματα μόνο στοιχειώδεις διαδικασίες ενεργοποιούν στον εγκέφαλο. Είναι φτωχός συγγενής η γεύση σε σχέση με την ακοή και την όραση, παρ' όλο που έχω διαβάσει κάποιους να ισχυρίζονται ότι ένα πιάτο "υψηλής μαγειρικής". λειτουργεί -λέει- σαν συμφωνικό έργο, εκλύοντας καθώς το καταναλώνεις γευστικές αλλαγές τονικότητας, συγχορδίες κλπ. Υπερβολές μάλλον. :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σχόλια από το facebook περί Θάνου Μικρούτσικου...

    Costis Drygianakis
    Και για την Καντάτα για τη Μακρόνησο μια θετική ψήφο. Δεν ξέρω αν μου είχε "αρέσει" τότε που την άκουσα (Νοέμβρη του 1976, δεν είχα κλείσει τα 12), αλλά σίγουρα φανέρωσε δρόμους που δεν είχαμε φτάσει να γνωρίσουμε ως τότε

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Έχω όλους τους δίσκους του Μικρούτσικου μέχρι το Εμπάργκο. Ακόμη και τον Ευριπίδη. Έχω και κανα-δυο μεταγένεστερους (Όλα από χέρι καμένα, Συγγνώμη για την άμυνα), που τους είχα βρει στις προσφορές. Και η Καντάτα είναι καλή. Όλα είναι καλά πριν το Εμπάργκο. Κάποια όμως είναι καλύτερα από τα καλά.

    Costis Drygianakis
    Δεν αντιλέγω. Συμφωνώ μαζί σου πως από ένα σημείο και μετά (ναι, μάλλον μετά το Έμπαργκο) άρχισε να κλείνεται σε συνταγές και να αυτοαντιγράφεται. Οι πρώτοι δίσκοι είχαν ένα σφρίγος, μια δύναμη (και η φωνή της Δημητριάδη βοηθούσε σε αυτό πολύ) και επιχειρούσαν γεφυφώματα στο χάσμα ανάμεσα στο βατό και το πειραματικό.

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Με το Η αγάπη είναι ζάλη (1986) ο Μικρούτσικος είναι υπεύθυνος για τη χειρότερη στροφή του ελληνικού τραγουδιού, εκείνη προς τη... μέση αποδεκτή ευπρέπεια,την τυλιγμένη με κορδέλες ζαχαροπλαστείου. Το τραγούδι των μικροαστών εννοώ, που ανέρχονταν κοινωνικά και που ήταν έτοιμοι να πουλήσουν ακόμη και τη μάνα τους για τα φράγκα και τη δόξα.

    Costis Drygianakis
    Ναι, και στους οποίους έδωσε ένα άλλοθι "ποιότητας"
    Αλλά αυτή εδώ η βουλγαρική εκδοχή του "η αγάπη είναι ζάλη" είναι ένα αληθινό αριστούργημα!
    https://www.youtube.com/watch?v=vn3l7LT4RVs
    Малина - Само миг / Malina - Samo mig

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Καλό είναι, αλλά δεν είναι του γούστου μου αυτά Κωστή. Εγώ είμαι εδώ... https://youtu.be/96G_B-i3ug8
    Sreburnite Grivni - Vecheryai Rado – 1970

    Costis Drygianakis
    Αυτό Φώντα είναι πολύ καλό, το άλλο όμως είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ αριστούργημα! :-) :-) :-) :-) :-)
    (το οποίο Самомиг ανατρέπει τα στερεότυπα του καλού και του όχι καλού, ακριβώς πάνω στην ελληνοβουλγαρική ... μεθόριο)

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Τι να σου πω, δεν ξέρω... Ούτε για βουλγάρικο καζίνο δεν κάνει πάντως...

    Costis Drygianakis
    E .... εκεί ακριβώς έγκειται η ποιότης του! :-) :-) :-) :-) :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Δημητρης Σαλτος
    Πάτος η γραμμή των οριζόντων και το στου αιώνα την παραγκα; Υπερβολές...

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    "Από το ’82 και μετά ο Μικρούτσικος ΣΤΑΔΙΑΚΑ… πιάνει πάτο ως τραγουδοποιός." έγραψα.

    Δημητρης Σαλτος
    Ε και να μην είναι αναλόγου επιπέδου, γράφει ακόμα τραγουδαρες. Κανει μια κοιλιτσα στα 80ς μετά το 82 αλλά αρχές 90ς ανεβαίνει ξανά. Το συγνωμη για την άμυνα είναι τρομερό όπως και η παράγκα και τα νέα τραγούδια για τις γραμμές των οριζοντων. Να μου πεις μετά το 96 Ναι. Εκει υπαρχει παρακμη. Θαλασσα στη σκαλα, ο αμλετ της σεληνης... ακουγονται αλλά λίγα για Θάνο. Αν και τον εχω βαρεθεί πλέον κι ακούω περισσότερο Ανδρέα. Έχει 4 άλμπουμ με αρκετά ωραία τραγούδια

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Ρε το Συγγνώμη για την άμυνα δεν ακούγεται ολόκληρο - είναι πολύ μέτριο. Μη με κάνεις να το ξαναβάλω μετά από 20+ χρόνια. Μητροπάνο δε γουστάρω με τίποτα. Μόνο σέβεντις Μητροπάνος στα καψουροτράγουδα του Μουσαφίρη. Και Άγιος Φεβρουάριος βέβαια.
    Μητροπάνος είναι μόνο αυτό.
    http://www.lifo.gr/articles/music_articles/141535
    10+1 θρυλικά λαϊκά κομμάτια του Μητροπάνου, που πάντα…

    Δημητρης Σαλτος
    Μήπως το έχεις μπερδέψει με το Όλα από χέρι καμενα; Εγώ το γουστάρω βέβαια αλλά αντικειμενικά είναι για ειδικά γούστα. Με τον Νταλάρα είναι γαμάτο. Ανεμολόγιο, βελζεβουλ, μοναξιά χιλιάδες φύλλα, χαίρε φτώχεια. Δυνατά τραγούδια και με σκληρό πολιτικό στίχο, όχι κα ταγγελτικες μεγαλοστομίες. Ε στο τελος ο δισκος καπως πεφτει αλλα παραμενει ζορικος.
    Εμένα μου αρέσει και με τον Τόκα ο Μητροπάνος. Όπως και το του έρωτα και της φυγης ήταν δισκαρα. Τον έσωσαν κι ολας γιατί είχε παρακμάσει Τέλη 80ς. Κάτι σκυλάδικα του χαμου έβγαζε. Ο Τοκας με τον Θάνο τον εκαναν πρώτο όνομα ξανά.

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Όχι ρε, τι να μπερδέψω; Καλά και το άλλο (όλα από χέρι καμένα) είναι άστα. Τριπολίτης μόνο στα late 70s-early 80s. Μετά ξεφούσκωσε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Vagelis Skiadas
    Έστω. Ο δίσκος με τον Μητροπάνο όμως?
    Και '' Ο Άμλετ της σελήνης'' πάντως είναι αξιόλογος δίσκος

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Από μέτρια και κάτω.

    Vagelis Skiadas
    Πώς τολμάτε???
    Σοβαρά τώρα.
    Γιατί αυτό?

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Γιατί, από ποιον θα πάρω άδεια για να πω τη γνώμη μου;

    Vagelis Skiadas
    από κανέναν φυσικά...
    Πλάκα κάνω...

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Δεν γίνεται να κάνω τώρα κριτική για κάθε ένα δίσκο του Μικρούτσικου ξεχωριστά. Έκανα μία γενική τοποθέτηση. Σ΄ένα ευρύτερο κείμενο θα μπορούσα να εξηγήσω περισσότερα.

    Vagelis Skiadas
    Οκ..

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Επίσης μου αρέσουν κάποιες ορχηστρικές jazz και avant δουλειές του κυρίως από τα 80s, αλλά εδώ έγραψα για τα τραγούδια μόνο.

    Vagelis Skiadas
    Δεν έχω εικόνα για αυτές τις δουλειές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Elsa Grapsa
      Συμφωνώ απολύτως

      Vagelis Skiadas
      Με ποιον από τους 2 μας?

      Elsa Grapsa
      Όχι με σένα
      Κατά τη γνώμη μου πάντα, ο Άμλετ με της Σελήνης ήταν το χειροτερό του

      Διαγραφή
  9. Δημητρης Σαλτος
    Όπως και οι δίσκοι με τον τριπολιτιη έχουν εξαιρετικά τραγούδια. Είναι πάτος το Ανεμολόγιο η ακίνδυνο ; δε νομίζω...

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Έγραψα για δίσκους συνολικά. Το Συγγνώμη για την άμυνα συνολικά είναι μέτριο.

    Δημητρης Σαλτος
    Εμενα και τα δυο του τριπολιτη μλυ αρεσουν. ΚαιΤο οι γραμμες των οριζοντων παντως ειχε εξαιρετικες εκτελεσεις οπως και νεα τραγουδια πολυ δυνατα. Νομιζω ειναι απο εκεινους τους συνθετες που παντα κρατουν μια ποιοτητα. Τελοσπαντων, αφου δε σου αρέσει ούτε και το στην αιώνα την παραγκα, ειδικά γούστα είναι αυτά...

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Το να "κρατάς μια ποιότητα" δεν είναι αρκετό. Δεν σε κάνει αληθινά ενδιαφέρων. Δες το χάσμα σε σχέση με τις δουλειές του στα σέβεντις για να καταλάβεις.

    Βασίλης Καπετανίδης
    Συμφωνώ εν μέρει με 2-3 εξαιρέσεις: το "Στου Αιώνα την Παράγκα" (εξαιρετικός δίσκος) και το "Όλα απο χέρι καμένα". Πάντως, ποτέ δεν το 'χασε στο να "φτιάχνει καλά ή άνω του μετρίου" τραγούδια. Αυτό που επισημαίνεις Φώντα το έλεγε κι η Δημητριάδη... πιο συγκεκριμένα έλεγε ότι αν "ήμουνα ο Μικρούτσικος... θα ντρεπόμουνα μετά το '84"... Όχι τυχαία, βεβαια, γιατί η Δημητριάδη δεν ξανασυνεργάστηκε με το Μικρούτσικο μετά το '80. Απ' την πρώτη εποχή των πολιτικών τραγουδιών, ξεχωρίζει και η απίστευτη Μουσική Πράξη στον Μπρεχτ. Και τα τραγούδια με τον Καβάφη (Μεράντζας, Μπουλάς κλπ) - 2-3 εξαιρετικά τραγούδια. Προσωπικά μου αρέσουν πάρα πολλά τραγούδια και μετά το '82... αλλά έχεις ένα point. Γέλασα με το σχόλιο για τον Χατζιδάκι - είναι αλήθεια 100%.

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    "αν ήμουνα ο Μικρούτσικος... θα ντρεπόμουνα μετά το '84"... Αν το είπε έτσι όπως το γράφεις η μακαρίτισσα τότε συμφωνώ 100% μαζί της.

    Βασίλης Καπετανίδης
    Το είχε πει σε συνέντευξη στο Δίφωνο.

    Dimitrios Kambakos
    Το Ανεμολόγιο για μένα είναι το σπουδαιότερο πολιτικό τραγούδι των τελευταίων τριάντα χρόνων κ ηθελε μεγάλα κότσια να το βγαλουν ο Τριπολίτης με τον Μικρούτσικο εκείνη ειδικά την εποχή που φασίστες,καπιταλιστές κ οπορτουνιστές παρέα πανηγύριζαν που απαλλαχθήκαν επιτέλους (κούνια που τους κούναγε,,) απο τα μισητά κουμμούνια που τους έίχαν κάνει να φτάσει το σκατό στην κάλτσα...

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Ένα τραγούδι ήττας είναι, απολογητικό, κι εμένα δε μ' αρέσει.

    Dimitrios Kambakos
    Προτιμώ την αψογη πολιτική του στάση τα τελευταία χρόνια απο το να εβγαζε έναν καλό δίσκο

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Kαι τα δύο χρειάζονται. Αλλά ok, τους έβγαλε και τους καλούς δίσκους...

    Stelios Keryniotis
    Πολύ επιεικής με τον κύριο Θάνο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δε νομίζω πως υπάρχει σύγκριση των τραγουδιών που έγραψε πριν το 1983 με τα μετά. Και υποθέτω πως ήταν και επιλογή του, για να μπει στο πνεύμα της εποχής, να αρχίσει να γράφει τραγουδάκια από τραγουδάρες.
      Θα ήθελα να προσθέσω ...στις τραγουδάρες του τα τέσσερα μελοποιημένα ΧάιΚάι του Σεφέρη που γράφτηκαν το 1982 στη μνήμη του Μάνου Λοΐζου κυκλοφόρησαν όμως αργότερα. Τα ακούω πιο συχνά από κάθε άλλη του δουλειά και πραγματικά τα βρίσκω συγκλονιστικά.

      Ι.Χ.

      Διαγραφή
  10. Είσαι εύστοχος και δίκαιος 100%, στα σχόλιά σου για τον Μικρούτσικο. Και στο θετικό και στο αρνητικό κομμάτι του απολογισμού σου. Και, πράγματι, νομίζω η Φουέντε Οβεχούνα είναι η καλύτερη δουλειά του.
    Ξέρεις, το φοβερό εδώ με όσους αμφισβητούν την "καινοφανή" σου άποψη, έγκειται στο ότι διαφωνούν, όχι γιατί μέσα τους ηχεί διαφορετικά η μουσική (πράγμα θεμιτό, εάν επρόκειτο περί αυτού), αλλά επειδή έχουν με το μέρος τους τα μυριάδες δημοσιεύματα μουσικογραφιάδων, τα οποία βεβαιώνουν περί των αντιθέτων, απ' όσα εσύ ισχυρίζεσαι. Δηλαδή, στην πραγματικότητα, συνομιλείς με δημιουργημένα θέσφατα, που επί δεκαετίες, άοκνα έχτισαν οι "συνάδελφοί" σου.
    Έρχεσαι λοιπόν κάθε τρεις και λίγο και θέτεις υπό αμφισβήτηση τις πιο εφησυχασμένες παραδοχές ανθρώπων, οι οποίοι, αφού διάβασαν επί σειρά ετών, νόμιζαν ότι τα είχαν ξεκαθαρίσει πλέον τα πράγματα.
    Είναι ηράκλειο έργο να πρέπει τώρα κανείς να ξανατοποθετήσει σε μουσική βάση αυτά τα ίδια δεδομένα. Ελπίζω να μην αποδειχτεί και σισύφειο.
    Χρειάζεται γερό στομάχι και σθένος για ν' αντιμετωπίζεις μονίμως το "αγριεμένο πλήθος".
    Αυτό αποτελεί την τεράστια δυσκολία, αλλά και τη συν(επ)ακόλουθη αξία των "ανένδοτων" γραφομένων σου, στο διηνεκές.

    Υ.Γ. Έχω την εντύπωση ότι στα τελευταία δύο (περίπου) χρόνια, έχεις αποκτήσει μια -καλώς νοούμενη- μεγαλύτερη "αυστηρότητα" στο αίτημα για μια "μουσικότερη μουσικότητα" (νομίζω καταλαβαίνεις τι εννοώ). Ισχύει αυτό;

    Μ.Γ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι ισχύει Μ.Γ.
      Και για να μιλήσω τελείως προσωπικά... έχω φάει τόνους "ποιοτικής" λάσπης και κάποια στιγμή πρέπει να βγάλω το κεφάλι μου απ' έξω...

      Διαγραφή