ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 100

11/6/2018
Δεν ξέρω πότε πετάνε αυτά τα σιχαμένα τα drones πάνω από τις παραλίες και με τι φίλτρα χρωματίζονται οι θάλασσες … πρασινογάλαζες (ακόμη και της Αττικής!), στα διάφορα βίντεο που κατακλύζουν το διαδίκτυο, για το καλό του τουρισμού μας, αλλά ο κόσμος ξέρει (ασχέτως αν το παραβλέπει) πως οι περισσότερες θάλασσες το καλοκαίρι είναι της πλάκας.
Βρώμικες, με πολυκοσμία, με νερά κουρκούτι, κατουρημένες κ.λπ. Πρέπει να είσαι πολύ τυχερός για να βρεις θάλασσα της προκοπής το καλοκαίρι, χωρίς να ταλαιπωρηθείς για να φτάσεις, για να παρκάρεις κ.λπ. Ακόμη και σε νησί εννοείται. Εκτός αν το παίζεις… Ιντιάνα Τζόουνς, ψάχνοντας μονοπάτια για ανεξερεύνητες, τάχα, παραλίες και τα τοιαύτα. Άλλη όρεξη δεν είχαμε…  
Το ότι το καλοκαίρι είναι η χειρότερη εποχή του χρόνου οφείλεται, τουλάχιστον για μας τους ανθρώπους των πόλεων, και στο γεγονός πως η πρόσβασή μας στη θάλασσα είναι δύσκολη και πως όταν τούτο συμβαίνει είναι σχεδόν πάντα απογοητευτική.  
Μόνο Οχτώβρη έχω απολαύσει θάλασσα στην Αττική. Αλλά έχουμε καιρό μέχρι τότε…

11/6/2018
Κάποτε ήμουν σε καφετέριες κάθε μέρα, όπως (σχεδόν) όλοι μας φαντάζομαι, αλλά πλέον πάω σπάνια και μόνο αν υπάρχει σοβαρός λόγος για να δω κάποιον/κάποια έξω από το σπίτι.
Δεν ξέρω αν συμβαίνει σε πολλές, αλλά πάντως υπάρχουν καφετέριες στις οποίες οι σερβιτόρες σου σπάνε τ’ @@, καθώς δεν σε αφήνουν να συγκεντρωθείς στην κουβέντα σου. Δεν ξέρω ποιος είναι ο στόχος τους, όμως κάθε τρεις και λίγο τις έχεις πάνω από το κεφάλι σου να γυρίζουν σαν τις μύγες. Ίσως ορισμένες να νομίζουν πως όταν βγαίνουμε έξω βγαίνουμε για να λέμε μαλακίες σαν τους πιτσιρικάδες, οπότε… no problem. Μπορεί να είναι και τόσο ζώα.  
Πότε, λοιπόν, να σου αδειάζουν τα τασάκια ή να σου φέρνουν άλλα, επειδή έχουν ένα-δυο τσιγάρα μέσα, πότε να φέρνουν κανάτια με νερό, για να σου γεμίσουν τα σχεδόν γεμάτα ποτήρια, πότε να έρχονται και να παίρνουν ένα άδειο μπουκάλι ή ποτήρι, πότε να σκουπίζουν μ' ένα βρωμοβετέξ, πότε να μαζεύουν μια ζελατίνα που ξέφυγε από το τασάκι κ.ο.κ. Δεν ξέρω αν μ’ αυτό τον τρόπο θέλουν να σε διώξουν (μάλλον το αποκλείω, γιατί η συγκεκριμένη καφετέρια, που συνέβησαν όλα αυτά, κατά το 1/3 της ήταν άδεια), αλλά εκείνο που καταφέρνουν είναι μόνο να σε κάνουν ν’ αρχίσεις τους διαόλους.  
Όταν λοιπόν ζήτησα το λόγο από μια σερβιτόρα… γιατί είναι συνεχώς πάνω από το κεφάλι μας και μας γ@μ@ει την κουβέντα (όντως, γιατί δύο τουλάχιστον φορές έχασα τον ειρμό της σκέψης μου και ξέχασα τι ήθελα να πω) εκείνη μου απάντησε πως... έτσι πρέπει να κάνουμε. Τις είπα πως δεν υπάρχει «πρέπει», πως «αν χρειαστώ κάτι εγώ θα σε φωνάξω» και πως «αν υπάρχει κάποιος που να σε αναγκάζει να συμπεριφέρεσαι με αυτό τον τρόπο (αν δεν το κάνεις από μόνη σου) είναι μεγάλος μαλάκας» (το αφεντικό της δηλαδή).

Ορισμένοι νομίζουν πως με το να σε σκοτίζουν κάθε λίγο και λιγάκι παρέχουν… θεάρεστη υπηρεσία προς τον πελάτη. Κάπου θα πρέπει να το έχουνε δει αυτό. Σε τίποτα σκουπίδια, περιτυλιγμένα με κορδέλες, της τιβί ή σε κανα πιασοκωλάδικο εστιατόριο.
Την έχουνε δει όλοι «άρχοντες» και καλά! Όλοι οι αγράμματοι και οι απίθανοι το παίζουνε φίρμες! Άιντε ρε με τους γελοίους... 

10/6/2018

Danny Kirwan... τέλος, στα 68 του. 

Από τις κολώνες των Fleetwood Mac.
Τραγουδοποιός, κιθαρίστας, ερμηνευτής...
Το “Coming your way” είναι δικό του, και τραγουδάει ο ίδιος...

https://www.youtube.com/watch?v=ssHffZNfPuA

9/6/2018

Λοιπόν… Θάνος Μικρούτσικος. Κατ’ αρχάς, να είναι καλά ο άνθρωπος και να ζήσει 100 χρόνια.
Έπειτα, για μένα, Μικρούτσικος υπάρχει καλλιτεχνικά, σαν τραγουδοποιός, μέχρι το 1982 και το «Εμπάργκο». Από κει και κάτω… φιτίλια. Μου αρέσουν φυσικά και τα «Πολιτικά Τραγούδια» του, οπωσδήποτε και ο «Σταυρός του Νότου», ενώ ανατριχιάζω ακόμη με τη «Φουέντε Οβεχούνα» (μάλλον ο καλύτερος δίσκος του) και γουστάρω ασυζητητί τα «Τραγούδια της Λευτεριάς» (με τη σπουδαία Μαρία Δημητριάδη). Πέραν τούτων... λίγα κομμάτια του, από ’δω κι από ’κει, και πάντως τα περισσότερα πριν το ’82.
Από το ’82 και μετά ο Μικρούτσικος σταδιακά… πιάνει πάτο ως τραγουδοποιός. Γίνεται εντελώς ακίνδυνος εννοώ. Όσο βρισκόταν στη μαοϊκή αριστερά και αργότερα στο ΚΚΕ, και όντας επηρεασμένος από το γερμανικό τραγούδι των Kurt Weill και Hanns Eisler, ο άνθρωπος πετούσε (τότε άρεσε ακόμη και στον Χατζιδάκι, που δεν έλεγε καλή κουβέντα για άλλο συνάδελφό του)… μετά όμως; Μετά ήρθε ο… εκσυγχρονισμός, η κολωνακιώτικη λαίλαπα (τα εμετικά τραγούδια της Νικολακοπούλου π.χ. τύπου «μάτια μου η Ελλάδα»), το υπουργιλίκι επί τελευταίου Παπαντρέα, και τα λοιπά και τα λοιπά… ώσπου να πλακώσουν οι… Θληβαίοι και να χαθεί τελείως το παιγνίδι.
Ο Μικρούτσικος επανεμφανίζεται με σωστές πολιτικές θέσεις τα τελευταία μόλις χρόνια (ήταν υπέρμαχος του ΟΧΙ στο τσιπραίικο δημοψήφισμα), αλλά καλό καινούριο δίσκο του έχουμε ν’ ακούσουμε δεκαετίες. Σκληρά λόγια, αλλά τα πιστεύω 100%.
«Στης Φουέντε Οβεχούνα την κοιλάδα / κόρη με ξέπλεκα μαλλιά διαβαίνει / και μες σε χρυσαφιού γυαλάδα / ιππότης πάνω σ’ άλογο προβαίνει»

8/6/2018

Υπάρχουν ορισμένα κομμάτια, για τα οποία δεν έχει συνειδητοποιηθεί το πόσο μπορεί να άλλαξαν την ιστορία της μουσικής, επηρεάζοντας άλλους μουσικούς πρώτα-πρώτα…
Πολύ μεγάλη στιγμή, γιατί είναι/ήταν Αμερικάνος (o Don Ellis), γιατί ηχογράφησε σε πολυεθνική (Columbia, 1969) και γιατί τον άκουσε όλος ο κόσμος…  

8/6/2018

Πέθανε κάποιος που μαγείρευε και κλαίει όλο το δίκτυο. Τέλος πάντων… θεός σχωρέστον.
Προσωπικά, αυτά δεν μπορώ να τα καταλάβω, ούτε τα δικαιολογώ.
Μεγάλωσα σε μιαν εποχή όπου όποιος μαγείρευε καλά ή έφτιαχνε ωραία γλυκά δεν ήταν σημαντικότερος από έναν επιπλοποιό ας πούμε ή από έναν παπουτσή – με τη φήμη του έργου τους να ξεφεύγει σπανίως από τα όρια της γειτονιάς.
Ο μάγειρας δεν είναι τραγουδιστής, που μπορεί να απευθύνεται σ’ όλο τον κόσμο. Γιατί αν ένα τραγούδι μπορείς να το ακούσεις τζάμπα οπουδήποτε και να σου αλλάξει τη μέρα, ή και τη ζωή, ένα φαγητό από τα χέρια του τάδε ή του δείνα αρχισέφ δεν πρόκειται να το φας ποτέ. Ή θα το φάνε ελάχιστοι.
Τώρα θα μου πεις… υπάρχουν και τα βιβλία τους.
Ok, αυτό, όμως, είναι σαν να λέμε πως τον Σινάτρα, αντί να τον ακούς, μπορείς να τον απολαμβάνεις διαβάζοντας την αυτοβιογραφία του… 

8/6/2018

Το ότι γίνεται της πουτάνας στο διαδίκτυο και πως πάει η αντιγραφή σύννεφο είναι κοινό μυστικό. Και φυσικά μέσα σ’ αυτό το χάος και δικά μου κείμενα, και μάλιστα από παλιά, έχουν ανεβεί σε διάφορα sites χωρίς την έγκρισή μου. Γιατί δεν είναι μόνο το να βουτήξει ο άλλος κάτι και να βάλει από κάτω το όνομά σου, είναι πως θα πρέπει να σ’ έχει ρωτήσει κατ’ αρχάς, αν του επιτρέπεις να το κάνει. Εγώ δεν επιτρέπω τις αναδημοσιεύσεις κειμένων μου χωρίς την έγκρισή μου και όπου δω κάτι σχετικό ζητώ αμέσως να κατέβουν.

Εσχάτως ένα σάιτ που λέγεται Ελληνικός Κινηματογράφος αναδημοσίευσε, τελείως πειρατικά (εννοώ χωρίς άδεια, χωρίς όνομα και πετσοκομμένο!) ένα κείμενό μου από το lifo.gr to “20 σπάνια ελληνικά κινηματογραφικά περιοδικά των τελευταίων 50 χρόνων, που έγραψαν ιστορία Από τον «Σύγχρονο Κινηματογράφο» και το «Φιλμ», μέχρι το «Σινεμά» και τον «αντιΚινηματογράφο»”, για το οποίο κείμενο κουράστηκα και πληρώθηκα. Έτσι λοιπόν, όποιος γουστάρει να αναδημοσιεύσει δικά μου κείμενα (από το δισκορυχείον κ.λπ.), αφού πρώτα με ρωτήσει (για να πάρει το ok), θα πρέπει κι εκείνος να πληρώσει το κάτι τι του, γιατί ΤΟ ΤΖΑΜΠΑ ΠΕΘΑΝΕ.

Ζήτησα με σχόλιό μου το κείμενο να κατεβεί αμέσως, και τέλος πάντων εισακούσθηκα από το διαχειριστή της σελίδας, γιατί σε κάθε άλλη περίπτωση θα το τραβούσα…

http://www.lifo.gr/articles/cinema_articles/80199

7/6/2018 

ΝΙΚΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ (9/9/1966 – 7/6/2016)

ΜΑΥΡΑ ΝΕΡΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ ΜΟΥ 

Μαύρα νερά κάτω από το πουκάμισό μου 

Λιώνει το στήθος από την αλμύρα 

Ψάρι παστό για το γεύμα των ναυαγών
Στα μακρονήσια της ουτοπίας
Ένα κούτσουρο να πιαστώ
Ένα ξύλινο χέρι, μια χαζομάρα
Είναι βαθιά και δεν πατώνω
Το ρεύμα είναι δυνατό. Πού να πηγαίνει;
Το σωσίβιο τρύπησε, αδειάζει...
Σάπια πνευμόνια επιπλέουν στο νερό
Σκουριασμένες φιάλες οξυγόνου
Μας θυμίζουν τους δύτες των ντοκυμανταίρ
Αυτούς που μπλέχτηκαν ανάμεσα στα φύκια
Αναζητώντας το χαμένο θησαυρό
Βρώμικη και αγριεμένη θάλασσα θα μας ξεράσει
Τρελοί του χωριού, αποβράσματα της κοινωνίας
Θα κόψουμε τις φλέβες μας έξω από την εκκλησία
Ραντίζοντας στο αίμα τη νύφη και τον γαμπρό

[Τα Επίτηδες, Εκδόσεις «Γνώση», Αθήνα, Δεκέμβριος 1989]