νέα άλμπουμ της ENJA RECORDS (Werner Aldinger - Matthias Winckelmann) και της Enja Yellowbird

MATTHIAS BUBLATH BAND: Live at Jazzclub Unterfahrt [enja records / Werner Aldinger, 2018]

Γερμανός πιανίστας-οργανίστας και με καλή πορεία, έως ώρας, στα μουσικά πράγματα (με πολλούς και καλούς δίσκους εννοώ και με συμμετοχές σε αναγνωρισμένα φεστιβάλ), ο Matthias Bublath έχει καινούριο CD στην Enja του Werner Aldinger, που είναι groovy – καθώς ο άνθρωπος χειρίζεται εδώ hammond B3 και fender rhodes βασικά (συν moog bass).

Αρκούν αυτά τα δύο όργανα –απλώς και μόνον το να τα ονοματίσουμε– ώστε να μιλάμε για groovy; Στην περίπτωση του Bublath και της μπάντας του (Takuya Kuroda τρομπέτα, Ferdinand Kirner κιθάρα, Zach Danziger ντραμς, Tim Collins vibes) θα έλεγα πως ναι. Και οι οκτώ συνθέσεις που ακούγονται εδώ, και είναι όλες του Bublath, έχουν την γκρούβα εντός τους και μάλιστα σε πληθώρα, και μάλιστα κάτω από διαφορετικούς μανδύες.

Το λέμε, γιατί στο ζωντανό στο κλαμπ Unterfahrt του Μονάχου υπάρχουν σαφείς αναφορές στη reggae (“Ragga #2”), στο blues (“Sunset”), στη soul-jazz της δεκαετίας του ’60 (“Seegs”), επιρροές από τη latin (“Ella latin”), τη γερμανική cinematic κ.λπ. παράδοση (άκου Ingfried Hoffmann για παράδειγμα) και άλλα τινά. Και όλα τούτα… πολύ ωραία τοποθετημένα και με γούστο ενσωματωμένα στο γενικότερο καμβά, με αποτέλεσμα το “Live at Jazzclub Unterfahrt” να μην είναι τίποτα λιγότερο από ένα εντελώς απολαυστικό CD.

MAKIKO HIRABAYASHI TRIO: Where the Sea Breaks [yellowbird enja / yellowbird-records / Werner Aldinger, 2017]

Το τρίο της ιαπωνίδας πιανίστριας Makiko Hirabayashi το συναποτελούν ο μπασίστας Klavs Hovman και η ντράμερ-περκασιονίστα Marilyn Mazur (σε τέσσερα tracks ακούγεται και η τρομπέτα και το φλούγκελχορν του Jakob Buchanan). Το άλμπουμ περιλαμβάνει δεκατρείς συνθέσεις των μελών του γκρουπ, μα κυρίως της Hirabayashi.

Το άκουσμα του “Where the Sea Breaks” έχει κάτι το γαλήνιο, χωρίς τούτο να σημαίνει πως πρόκειται για κάτι που θα μπορούσε να περνά και… κάπως απαρατήρητο. Οι μελωδίες που καταγράφονται μπορεί να φαίνονται απλές (και ίσως να είναι), διαθέτουν όμως μια κομψότητα, που, σε συνδυασμό με τα σθεναρά παιξίματα, μεταμορφώνονται στη διαδρομή σε κάτι περισσότερο δυνατό. Μάλιστα υπάρχουν και κομμάτια με φωνητικά (Mazur) που επιτείνουν αυτή την αίσθηση της απλότητας ου μην αλλά και μιας κάποιας… παιδικότητας (“Your song”).

Η παρουσία του Buchanan δίνει άλλον «αέρα» στο τρίο – κυρίως στο “Vintervalse 1”, που διακρίνεται για την nordic ψυχρή ομορφιά του

RON MILES: I am a Man [yellowbird / Werner Aldinger, 2017]

Τo άλμπουμ μπορεί να είναι περσινό, μπορεί, επίσης, να μην είναι το πιο πρόσφατο του κορνετίστα Ron Miles, όμως, και σε κάθε περίπτωση, είναι ένα άλμπουμ… ειδικού βάρους, για το οποίον αξίζει να πούμε μερικά λόγια.

Το “I am a Man” είναι ένα πολιτικό CD/LP –ή μάλλον και πολιτικό– καθώς η βασική αναφορά του αποκαλύπτεται κάπου, μέσα, στο 16σέλιδο ένθετο. Εκεί λοιπόν διαβάζουμε:  

«Το Φλεβάρη του 1968 ένας κακοσυντηρημένος συμπιεστής σκουπιδιών ήταν η αιτία για να σκοτωθούν δύο εργάτες στο Μέμφις (σ.σ. μαύροι προφανώς). Μετά απ’ αυτό το δυστύχημα οι διαρκείς απογοητεύσεις των εργαζομένων, για την παραμέληση και κακομεταχείρισή τους, μετατράπηκαν σε δίκαιη οργή. Οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα βγήκαν στους δρόμους με ταμπέλες κρεμασμένες στο λαιμό τους, που έγραφαν πάνω “I am a man”, υποστηρίζοντας τη θεμελιώδη αξιοπρέπειά τους σε κάθε δουλειά».

Αυτό το γεγονός, που δεν ήταν αμελητέας σημασίας για την μαύρη κοινότητα της εποχής (στην πορεία-διαδήλωση είχε συμμετάσχει και ο Martin Luther King, ο οποίος θα εδολοφονείτο λίγο καιρό αργότερα), δίνει πνοή στον Ron Miles και στους συνεργάτες του (Brian Blade ντραμς, Bill Frisell κιθάρα, Jason Moran πιάνο, Thomas Morgan μπάσο) να παρουσιάσουν μια σειρά συνθέσεων (όλες ανήκουν στον Miles), που δεν κρύβουν την αισθητική καταγωγή τους.

Jazz λοιπόν, και μ’ ένα spiritual πνεύμα, εμπνευσμένη όχι μόνο απ’ αυτό το γεγονός και άλλα παρεμφερή θέματα (“Revolutionary congregation”), μα και από εντελώς διαφορετικά προσωπικά (“Mother Juggler”) ή και θρησκευτικά (“Jasper”) ζητήματα. Και όλα τούτα με τη δύναμη στα παιξίματα και τους αυτοσχεδιασμούς, που μπορεί να προσφέρει ένα κατά το μάλλον ή ήττον σούπερ-γκρουπ.

Ένα πολύ καλό άλμπουμ, που χωρίς να καινοτομεί και να εντυπωσιάζει… εξωτερικώς, έχει τον τρόπο να σε παρασύρει στο δικό του κλίμα.

ACHER / ENDERS / OESTREICHER / CURTIS: Brookland Suite [yellowbird enja / Werner Aldinger, 2017]

Micha Acher sousaphone, Johannes Enders τενόρο σαξόφωνο, Dan Oestreicher βαρύτονο σαξόφωνο και Howard Curtis ντραμς είναι τα ονόματα των μουσικών (Γερμανοί προφανώς ή τέλος πάντων γερμανικής καταγωγής οι περισσότεροι), που συμμετέχουν στην “Brookland Suite” (συντεθιμένη από τους Acher και Enders). Πνευστό μπάσο, ντραμς και δύο σαξόφωνα χοντρικά, που αναλαμβάνουν να φέρουν εις πέρας μια σύνθεση, που άλλοτε επιχειρεί να κρύψει και άλλοτε όχι κάποια νεο-ορλεανικά χαρακτηριστικά της.

Ηχογραφημένη στο Weilheim της Γερμανίας και με πολύ ωραίους πνευστούς συνδυασμούς (σε ρόλους ρυθμικούς και μελωδικούς), η σουίτα Brookland είναι ένα έργο καθαρής σύγχρονης jazz, εντός του οποίου παρεισφρέει ένα πλήθος γνωρισμάτων από την Crescent City (τα moody ηχοχρώματα των παρελάσεων, τα marches, το blues κ.λπ.), αλλά και ηχοχρώματα παράταιρα προς αυτό το γενικό πλάνο, όπως τα ethiopiques για παράδειγμα. Και όλα τούτα μέσα από παιξίματα, που πιάνουν όλο το εύρος των συναισθημάτων (απ’ όσα μπορεί να συμβολίζει ο πιο εσωτερικός μονόλογος, μέχρι την πιο απέραντη εξωστρέφεια), με γνώμονα, πάντα, το υψηλό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.

JOHANNES MAIKRANZ ZEITBLOOM: feat. Aydin Esen [ENJA RECORDS / Matthias Winckelmann, 2017]

Το 18μελές ensemble Zeitbloom σχηματίστηκε το 2015 από τον, 30χρονο σήμερα, γερμανό συνθέτη, κιθαρίστα και ενορχηστρωτή Johannes Maikranz. Στο συγκεκριμένο CD πολλά φαίνεται να περιστρέφονται γύρω από τον 56χρονο τούρκο πιανίστα (χειρίζεται και σύνθια) Aydin Esen, που είναι μέλος των Zeitbloom και ο οποίος υπήρξε δάσκαλος του Maikranz. Ο Esen είναι η «γέφυρα», ο «κρίκος» αν θέλετε ανάμεσα σε δύο διαφορετικές παραδόσεις, που εδώ επικοινωνούν ή συναντιούνται. Λέμε για τη «σύγχρονη κλασική» και για την jazz. Ο ρόλος του Τούρκου μπορεί να είναι καταλυτικός, εδώ, αλλά βασικά είναι οι συνθέσεις του Maikranz, που δημιουργούν όλες εκείνες τις προϋποθέσεις, προκειμένου να απλωθούν και οι δωδεκαφθογγισμοί, οι λοιπές avant προσεγγίσεις (ο Maikranz π..χ μιλάει για τις επιρροές του από τον συνθέτη Wolfgang Rihm), αλλά και οι αυτοσχεδιασμοί (που και αυτοί έχουν συγκεκριμένες θέσεις και ρόλους – άκου το “Code X” φερ’ ειπείν).

Σε γενικές γραμμές θα έλεγα πως το συγκεκριμένο άλμπουμ ηχεί στ’ αυτιά κάπως ακαδημαϊκά, δίχως πάντως να χάνει το ενδιαφέρον του ανά φάσεις.

Όλα τα CD εισάγονται στην Ελλάδα από την AN Music