ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 103

29/6/2018
Πλανάται η αίσθηση από ορισμένους ανίδεους πως όσοι ακούνε χιπχόπ σήμερα ακούνε κάτι σύγχρονο και μοντέρνο και πως όσοι ακούνε ροκ για παράδειγμα ή τζαζ ή άλλες μουσικές είναι ξεπερασμένοι και παλιομοδίτες.
Ορισμένοι φαίνεται πως δεν ξέρουν πως το ραπ και το χιπχόπ έχουν εμπορική ιστορία που φτάνει τα 40 χρόνια (το μιούζικαλ Runaways π.χ.), προγόνους από το 1968 (Pigmeat Markham) και ογκολιθικές field εγγραφές από γκέτο, σε ύφος gangsta rap, από το 1959 (Street And Gangland Rhythms - Beats And Improvisations By Six Boys In Trouble), σχεδόν 60 χρόνια πριν δηλαδή.

Ε όχι και να μας το παίζουνε «προχωρημένοι» αυτοί που ακούνε μουσικές, που ακούγανε οι μπαμπάδες και οι παππούδες τους! Ίσα ρε μπεκούνια…

28/6/2018

Κάτι έγραψα χθες για τους Shadows και τον Hank Marvin και είπα πως θα συνεχίσω σήμερα με τον Cliff Richard.
Cliff Richard and The Shadows λοιπόν και το πρώτο 45άρι τους, φρονώ, μ’ αυτό το όνομα (καθώς είχαν προηγηθεί κάποια ως Cliff Richard and The Drifters) από το 1959 με τα κομμάτια “Dynamite” και “Travellin’ light”.
Ο Cliff Richard, η πρώτη πολύ μεγάλη φωνή του ροκ στη Βρετανία, σπέρνει ασύλληπτα ροκεντρολάδικα vibes στο “Dynamite” – αν και τη μεγάλη επιτυχία την έκανε το άλλο κομμάτι, που ήταν slow, κι είχε φθάσει στο Νο 1 (στο βρετανικό Top 50).

Στη φωτογραφία βλέπουμε το ελληνικό 45άρι εκείνης της εποχής. Παρότι με... ξεφλουδισμένη ετικέτα, «σκοτώνει» στο πλατώ…

28/6/2018

Πέθανε πριν δυο μέρες ένας από τους πιο διακεκριμένους μπασίστες του ροκ (και τραγουδιστής ακόμη και άλλα διάφορα) στην παλιά Τσεχοσλοβακία, ο Fedor Frešo. Ήταν 71 ετών.
Εντάξει, αυτοί οι θάνατοι μπορεί να περνάνε απαρατήρητοι από τους πολλούς, αλλά για όσους από μας μεγαλώσαμε (και) με τα τσεχοσλοβάκικα συγκροτήματα –δίσκους των οποίων μαζεύαμε και από τα φεστιβάλ της ΚΝΕ στα έιτις, καθότι οι Κνίτες, τότε, ακούγανε βασικά ρεμπέτικα και ευτυχώς δεν ασχολούνταν μ’ αυτά– πάντα θα λένε κάτι.
Πέντε μόνο γκρουπ από τα οποία πέρασε o Frešo. The Soulmen, Prúdy, Collegium Musicum, M Efekt και Fermáta. Ειδικά οι εγγραφές του με τους Collegium Musicum συγκαταλέγονται μεταξύ των κορυφαίων του… κομμουνιστικού progressive.
Τον θυμόμαστε λοιπόν μ’ ένα βίντεο, που ανέβασαν χθες οι (Τσεχο)Σλοβάκοι και που έχει τα πάντα μέσα…
 

28/6/2018

Τo έγραψα και σε τοίχο φίλου σχετικά με τα ελληνικά πανηγύρια για την ήττα των Γερμανών στο Μουντιάλ.
Κατ’ αρχάς να πούμε πως ο κόσμος έχει σωστό αισθητήριο (μην το απαξιώνουμε αυτό). Δεν είναι ηλίθιος.
Ξέρει, δηλαδή, ότι οι Γερμανοί καταστρέφουν ξανά την πατρίδα, μετά την Κατοχή, μέσω ενός οικονομικού 4ου Ράιχ (σε συνεργασία, πάντα, με τους εγχώριους μαυραγορίτες της ΛΜΑΤ κ.λπ.) και εκφράζεται μ’ αυτόν τρόπο.
Το θέμα είναι πως μέσω του συγκεκριμένου τρόπου έκφρασης (να επιχαίρεις για μια ποδοσφαιρική ήττα του εχθρού) δεν πρόκειται ν’ αλλάξει απολύτως τίποτα. Πρόκειται για μιαν εκτόνωση που ναι μεν έχει σωστό κίνητρο, αλλά έχει χάσει το στόχο.
Κάπως σαν το blues δηλαδή. Τραγουδάς για την κακή σου μοίρα, αλλά στο τέλος ξεχνάς ότι πρέπει να την αλλάξεις.

27/6/2018

Πριν τους Beatles, στην αυγή των σίξτις, μόνο αυτοί υπήρχαν και επηρέαζαν κόσμο. Οι Shadows με τον Hank Marvin (για τον Cliff Richard θα πω αύριο).
Αυτό το κομμάτι, το “Man of mystery”, είναι από το 1960 κι έχει ένα από τα ωραιότερα κιθαριστικά σόλο που έχω ποτέ ακούσει. Κι ένα από τα πιο αγαπημένα μου.
Φοβερό overdrive για ’κείνη την εποχή… Αθάνατο μέχρι σήμερα…

26/6/2018

Κι ένα λαϊκό 45άρι, μετά το εντεχνολαϊκό που ρίξαμε χθες.
Είναι ένα από τα πρώτα σχετικά και σίγουρα όχι από τα πολύ γνωστά τραγούδια, που έχει πει η Βίκυ Μοσχολιού (ή και… Βίκη, όπως διαβάζουμε στο δισκάκι).
Σκληρή ζεμπεκιά του Γιάννη Καραμπεσίνη το «Όλοι για το συμεφέρον» προέρχεται από το σάουντρακ της ταινίας του Κώστα Γεωργούτσου Η Πικραγαπημένη (1965), με την Γκέλυ Μαυροπούλου, το Στέφανο Στρατηγό, το Θανάση Μυλωνά κ.ά.
Στην άλλη πλευρά υπάρχει ένα τσιφτετέλι, από την ίδια ταινία, με τον Μιχάλη Μενιδιάτη και τη Φούλη Δημητρίου.

Το δισκάκι μάλλον είναι από τα σπανιότερα της Μοσχολιού, όμως το τραγούδι υπάρχει στο ΥouTube και το προτείνω για ακρόαση…

26/6/2018

Υπήρξα φαν του σκηνοθέτη David Lynch στα έιτις –τώρα πια δεν μ’ ενδιαφέρει και τόσο… μεγάλωσα– κι έχω δει τις πρώτες 5 ταινίες του (από τις δέκα συνολικά) από το Eraserhead, που το είδα σε βίντεο πολύ νωρίς στα έιτις και είχα εφιάλτες, μέχρι και το Wild at Heart. Α, είχα δει παλιά και κάποια επεισόδια του Twin Peaks, αλλά η γενικότερη αποστροφή μου προς τις τηλεοπτικές σειρές δεν με άφησε να… ολοκληρώσω.

Χθες-προχθές ο David Lynch, που εξ όσων φαίνεται βλέπει μπροστά και μακριά, είπε κάτι που θα εξοργίσει το… προοδευτικό Hollywood. Μπράβο στο φίλο μας… και λέω να ξεκινήσω να βλέπω, τώρα στα γεράματα, και την υπόλοιπη πεντάδα του αρχίζοντας από το The Lost Highway...

25/6/2018

Υπάρχουν δισκάκια, 45άρια εννοώ, που έχουν… δύο τρύπες και υπάρχουν διάφορες εκδοχές γι’ αυτό. Έχω μερικά τέτοια, τα οποία έχω αγοράσει έτσι για το γαμώτο.
Τούτο εδώ παίζει να είναι το κορυφαίο δισκάκι του Γιάννη Μαρκόπουλου, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην παλιά Polydor (πορτοκαλί με αστέρια) το 1965 και προς το 1968 στην κλασική κόκκινη. Ποιος ξέρει γιατί τρυπήθηκε και αχρηστεύτηκε…
Και τα δύο τραγούδια είναι σε μουσικές Γιάννη Μαρκόπουλου, στίχους Δημήτρη Χριστοδούλου και με ερμηνείες του Πάνου Τζανετή.

Πικρά, αλλά μεγάλα τραγούδια (το «Ποιος δρόμος» είναι γνωστό από την κινηματογραφική εκδοχή των Στέλιου-Μαρινέλλας-Κούρκουλου στους «Αδίστακτους» του Κατσουρίδη το 1965), που ακούγονταν επί Ένωσης Κέντρου, αλλά δεν είμαι σίγουρος πως μεταδίδονταν, από τα μέσα, και επί χούντας. Καθώς η χούντα κυνηγούσε τα τραγούδια που είχαν ηχογραφηθεί επί Κέντρου και έβγαζαν μια λύπη, μια στέρηση, έναν καημό, έναν πόνο («Να βρω τη μαύρη μοίρα μου / βαριά να της μιλήσω… Ποιος είναι αυτός που έφτιαξε / Το μαύρο ριζικό μας») θυμίζοντας συγχρόνως και Θεοδωράκη… Υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα «σημαδεμένων» στίχων, που κατά τους υπεύθυνους των τότε μέσων υπέκρυπταν κάτι από τις βασανισμένες ζωές των αριστερών και συνεπώς ήταν απορριπτέα. 

24/6/2018

Πάει ο άλλος και φωτογραφίζει κάτι πατάτες λες και είναι ο… Καποδίστριας.
(Ο μόνος που θα εδικαιούτο, δηλαδή, να κάνει κάτι τέτοιο).
Από τότε που πέθανε το φιλμ το 90% των φωτογραφιών είναι για τα σκουπίδια.

24/6/2018

Μάγκες μη μου στέλνετε χιπχόπ για κριτικές… αν θέλετε το καλό μου. Καλύτερα βγάλτε σε βιβλιαράκι τις πρόζες σας και στείλτε μου αυτές.
Τώρα που μουσική και μουσικοκριτική πάνε κατά διαόλου γράφω και για… ποίηση άμα λάχει.

24/6/2018

Βγήκε ο Sting να παίξει reggae στους καναπεδάτους με τις προσκλήσεις στο Ηρώδειο και μαραθήκανε όλα τα τρίφυλλα από τον Καρβασαρά μέχρι την Αγουλινίτσα...