οι MAHOBIN (με Lotte Anker, Natsuki Tamura, Satoko Fujii και Ikue Mori) ζωντανοί στο Big Apple του Kobe

Οι Mahobin είναι ένα free-improv κουαρτέτο, που δεν ξέρω αν είναι περιστασιακό αλλά σίγουρα είναι… εξωφρενικό. Ποιοι το αποτελούν; Σημειώστε: η δανή σαξοφωνίστρια Lotte Anker, το ντούο Natsuki Tamura τρομπέτα, Satoko Fujii πιάνο και ακόμη η Ikue Mori ηλεκτρονικά. Αυτοί οι τέσσερις κατήλθαν στον ιαπωνικό «ναό» Big Apple στο Kobe τον προηγούμενο Φλεβάρη (εκεί όπου έχει ηχογραφηθεί, ζωντανά, κόσμος και κοσμάκης), δίνοντας ένα εντυπωσιακό live, που περνά πλέον και στη δισκογραφία μέσω του παρόντος… “Live at Big Apple in Kobe”. Και φυσικά η συγκεκριμένη κυκλοφορία, που είναι τυπωμένη με τον κλασικό ιαπωνικό τρόπο για την Libra Records (άψογα επιμελημένο all paper cover, ένθετο & obi), εντάσσεται στη δωδεκάδα των άλμπουμ που θα κυκλοφορήσουν μέσα στο ’18 (έχουν ήδη κυκλοφορήσει οκτώ) με αφορμή τα εξηκοστά γενέθλια τής πιανίστριας Fujii. Το έχουμε πει τούτο το τελευταίο και θα το ξαναπούμε…

Κατ’ αρχάς να υπενθυμίσουμε πως οι τρεις Ιάπωνες έχουν συναντηθεί ξανά στη δισκογραφία και μάλιστα σε μορφή κουαρτέτου, με τον αμερικανό τρομπετίστα Wadada Leo Smith ως τέταρτο μέλος. Μάλιστα για ’κείνο το άλμπουμ τους, το “Aspiration” [Libra Music, 2017] είχαμε γράψει εδώ τα σχετικά… https://diskoryxeion.blogspot.com/2017/09/satoko-fujii-wadada-leo-smith-natsuki.html. Με... μείον μια τρομπέτα λοιπόν (εκείνη του Smith) και με την προσθήκη μιας σαξοφωνίστριας (της Anker), οι Mahobin δεν μπορεί παρά να είναι ένα καινούριο γκρουπ, που ανοίγει, και αυτό, νέους ορίζοντες στο improv. Μάλλον κάτι αυτονόητο, θα προσέθετα, όταν έχουμε να κάνουμε με ιάπωνες improvisers…

“Mahobin” στα ιαπωνικά είναι τα δοχεία ή οι φιάλες «θερμός» και υπ’ αυτή την έννοια το γκρουπ είναι επιφορτισμένο, ας το πούμε κι έτσι, με το καθήκον να παράγει μουσική που να… ζέει και που να διατηρείται σε φάση κοχλασμού για πολύ καιρό ακόμη (μέσω, προφανώς, και της ψηφιακής αναπαραγωγής της). Και όντως δηλαδή, γιατί αυτό που ακούμε στο “Live at Big Apple in Kobe” μόνο με μια… ηφαιστειακού τύπου κατολίσθηση θα μπορούσε να περιγραφεί.

Και οι τέσσερις αυτοσχεδιαστές προσέρχονται στο «ναό», όσο πιο «γυμνοί» μπορούν. Ξεχνούν ποιοι είναι, αγνοούν τι θέλουν να κάνουν, ενώ στην πορεία αδυνατούν, καταφανώς, να ελέγξουν και εκείνο το οποίο παράγουν. Τούτο συνάγεται αυθωρεί καθώς ακούς τα δύο tracks τού άλμπουμ τους, το 42λεπτο “Rainbow elephant” και το 7λεπτο “Yellow sky”, tracks τα οποία είναι αδύνατον να περιγραφούν συνολικώς, παρά μόνον κατά τόπους… έτσι όπως διαρρηγνύουν, συνεχώς, κάθε θεμιτή ή αθέμιτη εξέλιξη. Χωρίς προσυνεννοήσεις, χωρίς πλάνο, χωρίς αισθητικούς ή άλλους στόχους, οι τέσσερις μουσικοί υπάρχουν αυστηρώς για τη στιγμή και για τον τρόπο μέσω του οποίου αυτή η συγκεκριμένη στιγμή θα μετατραπεί σε κάτι… αθάνατο. Ξέρουν, θέλω να πω, πως ηχογραφούνται… και τούτος ίσως να είναι και ο μοναδικός σκόπελος, που θα μπορούσε να τους μεταβάλει ψυχολογικώς – να θέσει κάποια εμπόδια, εννοώ, στην επικοινωνία τους με το εκρηκτικό και το αυθόρμητο.

Έχω συζητήσει με αυτοσχεδιαστές και έχω αντιληφθεί, μέσω των λεγομένων τους, τα ψυχικά κότσια που χρειάζονται προκειμένου μια μακριά στο χρόνο συνύπαρξη επί σκηνής (μην ξεχνάμε ότι εδώ καταγράφεται ένα 42λεπτο track) να μπορεί να ολοκληρωθεί με δημιουργικό τρόπο. Όσο και να φαίνεται περίεργο η… πειθαρχία είναι το πρώτο. Και η οργάνωση επίσης. Όχι του ηχητικού αναμενόμενου, αλλά της πνευματικής κατάστασης του αυτοσχεδιαστή, που θα πρέπει ανά πάσα στιγμή να είναι έτοιμος, ώστε να «μιλήσει» με τους συνοδοιπόρους του με όρους ελευθερίας, αλλά και ισότητας.

Δεν υπάρχει πιο δύσκολο απ’ αυτό που παρουσιάζουν εδώ οι τρεις Ιάπωνες (δύο γυναίκες, ένας άντρας) και η δανή συνεργάτιδά τους. Κάτι που γίνεται, προφανώς, αντιληπτό από την απόλυτη δημιουργική προσέγγιση όλων των επιμέρους στοιχείων τής μουσικής των Mahobin και βασικά των παιξιμάτων, που είναι μονίμως σε φάση αναταραχής, με ηλεκτρονικά σε διαφόρους ρόλους (υπαινικτικά ή κυρίαρχα), που μπορεί ν’ ακούγονται κάπως old-school στ’ αυτιά μου (κι ας προέρχονται από laptop) και με σαξόφωνα, τρομπέτα και πιάνο σε ρόλους παράλληλους και τεμνόμενους, μα πάντα συντονισμένους στην παραγωγή μιας μουσικής με αδιανόητη (ναι, αδιανόητη) συνάφεια.

Μόνον αυτοσχεδιαστές της κλάσης των Anker, Tamura, Fujii και Mori θα μπορούσε να επιτύχουν κάτι τέτοιο.

Επαφή: www.satokofujii.com