Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2018

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 124

21/10/2018
Το μόνο σοβαρό κράτος που υπήρξε ποτέ στην περιοχή ήταν η Γιουγκοσλαβία. Τώρα, μόνο μπανανίες. Από Σκόπια, μέχρι Γκρεκία…
(Ο Herbie Hancock και οι Deep Purple στο Βελιγράδι το 1972 και το 1975 αντίστοιχα)

20/10/2018 
Σήμερα μαθεύτηκε ο θάνατος του Μάνου Παπαδάκη, ενός πολύ καλού λαϊκού τραγουδιστή, που έκανε όνομα μετά τα μέσα του ’60. Της σχολής Γαβαλά περισσότερο, παρά Στέλιου, ο Παπαδάκης έκανε μερικές μεγάλες επιτυχίες στην καλή εποχή του, αλλά μετά τα σίξτις η καριέρα του άρχισε να παίρνει σταδιακά την πιο κάτω βόλτα (των μικρών εταιρειών της Ομόνοιας και των δεύτερων μαγαζιών της νύχτας), μέχρι να τον ανακαλύψει η τηλεόραση, μετά το 2000, βασικά μέσα από τις τηλεοπτικές ταβέρνες.  
Έριξα ένα 45άρι στο πλατώ πριν λίγο –ένα από τα 4-5 καλύτερα τραγούδια που είπε στην καριέρα του ο Παπαδάκης, τον «Μαύρο καπνό» του Βασίλη Βασιλειάδη από το 1967– και το φχαριστήθηκα. Και αυτό ακριβώς το τραγούδι έψαξα να το βρω στο YouTube, για να το προτείνω (στα σχόλια). Πολλές οι επιλογές, αλλά μόνο μία, για μένα, πιάνει το άριστα. Μια ανεβασμένη από το 45άρι, με τα λελογισμένα σκρατς και με τη φαρφίζα του Βασιλειάδη να γδέρνει. Έτσι πρέπει να ακούγονται τα λαϊκά, και όχι από κάτι CD της πλάκας, με ήχο της πλάκας…  

19/10/2018
«Πρέπει να γιατρευτεί κανείς με κάθε μέσον απ’ τη μανιακή φροντίδα του γραψίματος. Το στυλ που δεν προέρχεται από τα μέσα μας είναι μέτριο, ακόμα και όταν μοιάζει με εσωτερικό γράψιμο. ΤΟ ΜΟΝΟ ΔΥΝΑΤΟ ΣΤΥΛ ΕΙΝΑΙ Η ΣΚΕΨΗ ΠΟΥ ΥΛΟΠΟΙΕΙΤΑΙ. Διαβάστε διοικητικές αναφορές, το γράψιμο των μαθηματικών, των γεωμετρών, των ειδικών σε οιονδήποτε κλάδο. Καταπνίξτε κάθε άλλο διάβασμα».
[ΖΑΝ ΚΟΚΤΩ «Το Όπιο»]
Με κυνηγάει από τότε που το πρωτοδιάβασα και θα με κυνηγάει ες αεί… 

19/10/2018
Οδυνηρό. Τώρα το διάβασα, αλλά είναι γνωστό εδώ και λίγες μέρες...
>>Στον τραγουδιστή Βασίλη Καλούση ανήκει το πτώμα του άτυχου άνδρα που έπεσε στις γραμμές του ΗΣΑΠ και βρήκε τραγικό θάνατο. Ο ερμηνευτής εμφανιζόταν δίπλα στα μεγαλύτερα ονόματα της νυχτερινής Αθήνας τη δεκαετία του ’80 και είχε πολλούς πιστούς θαυμαστές.<<

17/10/2018
To πρώτο αυτό άλμπουμ του μακαρίτη Γιάννη Αργύρη, το «Μπουάτ», που είχε βγει στη Seagull του Γιαννίκου το 1979, το είχα βρει στις αρχές του ’80 σ’ ένα... ροκ δισκάδικο της Πάτρας, αλλά από κακή εκτίμηση δεν το είχα αγοράσει. Έκτοτε, και για δεκαετίες, δεν θυμάμαι να το ξανάδα ποτέ μπροστά μου… αφού τελικά το αγόρασα, φτηνά, πριν 3-4 χρόνια σ’ ένα παζάρι στο Γκάζι.
Αν ο Αργύρης είχε γράψει μερικά ακόμη τέτοια τραγούδια θα τον είχα πολύ ψηλά στην εκτίμησή μου. Στο τοπ-3 των ελλήνων τραγουδοποιών. Αλλά και πάλι τον εκτιμώ πολύ σαν καλλιτέχνη.  

17/10/2018
Και ως επέκταση του προηγούμενου ποστ…
Στα χρόνια τα δικά μου ροκ στην Ελλάδα άκουγαν πολλοί που δεν ήξεραν γρι αγγλικά ή ήξεραν κάτι κολυβοαγγλικά. Έτσι άκουγαν μόνο μουσική κι ένα μπλα-μπλα εκεί, που το λογάριαζαν σαν όργανο και όχι σαν φωνή που λέει κάτι (σοβαρό, αδιάφορο ή μαλακία). Αυτό βοήθησε στο να δημιουργηθούν χίμαιρες… τέρατα.
Ο χωρισμός σε «έντεχνους» και «λαϊκούς» (όσον αφορά στο ελληνικό τραγούδι) είχε ένα νόημα. Ο χωρισμός σε πάνκηδες, φρικιά, μεταλλάδες κ.ο.κ. ήταν παντελώς γελοίος. 

17/10/2018
Δεν είμαι φαν της ροκ-ντεκαντάνς και γι’ αυτό δεν λατρεύω τη Nico, ούτε και τους Velvet Underground – τους οποίους, σημειωτέον, ποτέ δεν αντιμετώπισα ως ψυχεδελικό συγκρότημα. Τους ακούω, με περίσκεψη, έχοντάς τους πάντα σε δεύτερη μοίρα. Και δεν με νοιάζει πόσους και ποιους επηρέασαν. Γιατί ούτε αυτοί που επηρεάστηκαν, όχι από τον ήχο αλλά από τη θεματολογία των Velvets, μ’ ενδιαφέρουν και τόσο.
Όταν στη Δυτική Ακτή, στα μέσα του ’60 τα συγκροτήματα βάδιζαν μαζί, προς το κοινό «όνειρο», μέσα από μια δημιουργική παραζάλη, με τα κοινωνικά ζητήματα παρόντα (και όχι μόνο σε underground επίπεδο), κάποιοι στην Ανατολική Ακτή γράφανε για τους πρεζέμπορους, τις ηρωίνες, το σεξουαλικό μαζοχισμό και άλλα διάφορα τέτοια σκοτεινά, και για μένα ουτιδανά.
Τι να μας πούνε τώρα οι Velvets…
 

18 σχόλια:

  1. Σχόλια από το fb περί Μάνου Παπαδάκη...

    Giorgos Ftakas
    Πραγματικά "σπηλαιώδης" φωνή!!! Εδώ τον ακούμε ζωντανά από ελληνική ταινία. Ο δε Βασίλης Βασιλειάδης ("Ένα σίδερο αναμμένο" κλπ) στο αρμόνιο FARFISA δίνει τα ρέστα του!!!Να΄σαι καλά,ογκόλιθε Φώντα!!!
    https://www.youtube.com/watch?v=uZ6-2TvoIBA
    Θα τα καψω τα λεφτα μου - Μανος Παπαδακης

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Αυτό το τραγούδι πρέπει να τ' ακούσεις από ένα live από τα Παιδιά απ' την Πάτρα, αλλά δεν υπάρχει στο YouTube. είναι απ' αυτό το δίσκο... https://www.discogs.com/%CE%A4%CE%B1-%CE.../release/7260413
    Τα Παιδιά Απ' Την Πάτρα* - Μια Βραδιά Με Τα Παιδιά Απ' Την…

    Nikolaos Kotsovos
    πολλοι δεν ξερουν οτι το τραγουδησε ο Μανος πρωτα

    Giorgos Ftakas
    Σ΄ευχαριστώ, Φώντα,πρέπει να έχεις ιδιαίτερο λόγο, για να το λες,το τσεκάρω για να το αναζητήσω εν τινί τρόπω!!! Είσαι η εγκυκλοπαίδεια "Δομή" και βάλε!!!!��
    Σ΄ευχαριστούμε όλοι εδώ!!!

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    https://www.youtube.com/watch?v=aONzMy6uU_0
    MAΝΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ - ΜΑΥΡΟΣ ΚΑΠΝΟΣ.

    Foko Bouklis
    Επαιξα μαζι του στην Αμερικη το 93.Another old school gentleman.Legend.Οταν ελεγε το "θα τα καψω" γεμιζαμε καδους απορριματων με την χαρτουρα.Rip!

    Nikolaos Kotsovos
    Εξαιρετικος λαικος ανθρωπος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σχόλια από το fb περί Velvet Underground...

    Maria Pappa
    H μπανάνα είναι avant garde ποτέ δεν ήταν ψυχεδέλεια δρούσαν τελείως εκτός από αυτή τη σκηνή - ποιος έχει γράψει Φώντα ότι είναι ψυχεδέλεια;

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Το ακούω από δω κι απο κει. Σε παρέες. Σίγουρα το έχουν γράψει κιόλας, ιδίως παλιά. Πρέπει να ψάξω να βρω.

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Από τη wikipedia: Art rock[1][2] proto-punk[3] psychedelic rock[4]. Και από το discogs: Garage Rock, Art Rock, Experimental, Psychedelic Rock. Καλά και το αρτ-ροκ είναι παντελώς άκυρο. Και το garage επίσης.

    Thodoris Antonopoulos
    Έχει ωστοσο τέτοια στοιχεία, με την ίδια έννοια που είναι psy ο Debussy π.χ. :)

    Maria Pappa
    το art-rock δεν μου φαίνεται παντελώς άκυρο νομίζω το έχω ξανακούσει καλά τα άλλα δυο μπαίνουν επειδή έδρασαν στα 60s υποθετω; whatever...

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Το αρτ-ροκ είναι άκυρο, γιατί είναι όρος που αναφέρεται στα βρετανικά γκρουπ των αρχών του '70 (Yes, Genesis, ELP, VdGG...) και είναι τελείως παρακινδυνευμένο να τον χρησιμοποιούμε όπου να'ναι.
    Εγώ αν έπρεπε να βάλω μία ταμπέλα θα τους έλεγα avant-rock. (Καλύτερα "ροκ με στοιχεία avant" βέβαια). Όχι experimental.
    Και καμμία σχέση με garage. Γιατί τα garage ήταν 2λεπτα τραγούδια, επηρεασμένα από την british invasion.

    Maria Pappa
    kala ennoeitai gia garage

    Dimitris Stefanatos
    Αν ο Andy δεν είχε βάλει τη μπανάνα στο εξώφυλλο θα είχαν βάλει το άλμπουμ στο ... Θου κύριε ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Nektarios Papadimitriou
    Φιλε μου Φωντα, αν παρεις τη "μπανανα" και τους Kraftwerk και τους ανακατεψεις εβγαλες το 75% του ηχου 1977-1985. Τωρα το αν εγω η'' εσυ τους εχουμε σε εκτιμηση η'' οχι , πιστεψε δεν σημαινει τιποτα!

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Με όλο το σεβασμό, αλλά εγώ το 75% του ήχου του 77-85 το έχω για κλάσιμο. Κι ας μη σημαίνει τίποτα ευρύτερα αυτό. Ας το ξέρουν μόνο οι άνθρωποι που με διαβάζουν.
    Επίσης εγώ δεν έγραψα για τον ήχο. Αναφέρθηκα στο στίχο βασικά.

    Nektarios Papadimitriou
    anyway ... its not my problem ....

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Το τραγούδι είναι μουσική και στίχος. Και οι Velvets γράφανε τραγούδια, δε γράφανε σκέτη μουσική. Οπότε τους κρίνεις και στιχουργικά, όχι μόνο μουσικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Nicolas Malevitsis
    Φώντα με συγχωρείς αλλά είσαι φάουλ κατά τη γνώμη μου, στους velvet μη βλέπεις μόνο αυστηρά τη ροκ διάσταση δες απο πίσω όλη τη φάση απο την οποία προήλθαν, νέα υόρκη εκείνης της εποχής (αρχή της κρίσης που οδήγησε στα 70ς στη χρεωκοπία την πολιτεία), όλη την παρέα του factory απο το οποίο στην ουσία ξεπετάχτηκαν (angus maclise, warhol, jack smith, κ.α.), τα λοφτ και τους μινιμαλιστές, όλη τη σκηνή που ξεπεταχτηκε στο lower east side (ποιητές, ομοφυλόφιλοι, τζαζμεν, κλεφτρόνια, κλπ) οπότε τι περίμενες να σου γραφαν, αμα βλέπεις την ηρωίνη να ξεκινάει απ τους πρώτους μαύρους τζαζμεν να γίνεται hip και μετά hype και να πιάνει beat γενιά, κ.α. και λογικό κατ εμέ να γράψουν κομμάτι σα το venus in furs απο σκηνές που παίζαν δίπλα τους και στα διάφορα περίεργα (gay)club κι όχι μόνο. και μιλάμε για το γκρούπ που έβγαλε ένα απο τα πιο πυροβολημένα lo-fi lp όλων των εποχών το 'white light white heat'. πέρα το πόσους επηρέασαν. λογικό για μένα να γράψουν μουσική με βάση τα βιώματα τους λοιπόν.

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Εντάξει Νικόλα, τα ξέρω αυτά, αλλά εγώ δεν είμαι βελβετικός. Ο Μακλίζ έφυγε νύχτα, και αν δεν ήταν ο Cale, που δεν ήταν νεοϋορκέζος, θα ήταν πιο πίσω και ηχητικά. Καλά, δε συζητώ πως άνευ Warhol μπορεί να μην τους ήξερε ούτε η μάνα τους (όπως είπε κι ένας άλλος φίλος).
    Υπήρχαν άλλα θέματα πολύ σοβαρότερα τότε, για να καθίσουν να γράψουν, αλλά δεν ενδιαφέρονταν. Επιζητούσαν τα σκοτάδια τους. Δικαίωμά τους.

    Vassilis Bas Athanassiadis
    άνευ Warhol μπορεί να μην τους ήξερε ούτε η μάνα τους". Αυτό ακριβώς είναι το ζουμί της υπόθεσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Maria Pappa
    προσωπικά δεν καταλαβαίνω για πιο λόγο πρέπει να λατρεύουμε τον οποιοδήποτε μουσικό σε σημείο παροξυσμού που κάνουμε τα στραβά μάτια σε διάφορες μαλακίες τους �� - δεν άντεξα λολ
    επίσης ο country joe and the fish ή οι fugs δεν ήταν ποτέ κουλ επειδή στυλιστικά ήταν κάτι μαντραχαλάδες με μούσια λολ
    τι να πιάσει ο Country Joe μπροστά στην Νίκο;

    Thodoris Antonopoulos
    early bears

    Thodoris Antonopoulos
    Η ταπεινη μου γνώμη είναι πως η Μπανάνα ειναι απο τα ελαχιστα ροκ άλμπουμ που κ σε 100 χρόνια θα ακούγεται το ίδιο αβαν γκαρντ κ επίκαιρο

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Ξαναλέω, πως εδώ θίχτηκε βασικά το θέμα του στίχου - και όχι της μουσικής. Αν ο στίχος παραμείνει επίκαιρος, που μάλλον θα παραμείνει, εγώ αυτό θα το πω "δυστυχία". Δεν είμαι φαν της συγκεκριμένης θεματικής.

    Thodoris Antonopoulos
    You killed your European son... Πόσο πιο 00's?
    συμφωνώ βέβαια ότι αλλη θεματολογια, πιο ακτιβιστικη είχε η Δυτική Ακτή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΡΜΠΟΥΝΗΣ
    Η μουσικη τα τραγουδια, λενε κατι..οτιδηποτε,.. γράφανε για τους πρεζέμπορους, τις ηρωίνες, το σεξουαλικό μαζοχισμό και άλλα διάφορα τέτοια σκοτεινά...ωραιες κουβεντες!!!Αξιοι,μια χαρα,αυτα ζουσαν αυτα ελεγαν...οι αλλοι ζουσαν αλλες καταστασεις..αυτο ελειπε ολοι να ειναι σε μια συμπνοια..κι ισως μαγκια τους που δεν συνηπηρχαν με τους πολλους της εποχης..τι παει να πει οτι υπηρχε αυτο η το αλλο?ο καλλιτεχνης βγαζει οτι ζει οτι βιωνει ...

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Δεν είναι θέμα πολλών ή λίγων πάντως.

    ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΡΜΠΟΥΝΗΣ
    απλα ηταν αυτοι!περασαν στην ιστορια για αυτο που ηταν.κι ο καθενας κρινει τι του αρεσει απλα.εμενα δεν μου αρεσουν οι Doors..πρεπει να απολογηθω??οχι βεβαια!!αλλα δεν μπορω να πω οτι δεν ηταν αξιολογοι!!!

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Έχω άλμπουμ και των Velvets και του Lou Reed, απλώς είπα ότι δεν είμαι φαν.

    ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΡΜΠΟΥΝΗΣ
    Ναι ρε Φωντα!Μαζι σου στην υποκειμενικοτητα του καθενα μας!John Cale για μενα περισσοτερο
    εγω δεν εχω των Doors oυτε σε κασσετα!!μαλλον μου την εδινε ο Jim που στην τρυφερη περιοδο της εφηβειας μου αρεσε περισσοτερο απο εμενα στα κοριτσια!!μου δημιουργησε φαινεται μια αντιζηλια που δεν την ξεπερασα ποτε!!!αχαχχα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Spyros Diastimikos
    Το σεξ, αλλά και αρκετά drugs, ενίοτε είναι πολύ πιο ενδιαφέροντα από τα "κοινωνικά ζητήματα". Γνώμη μου.

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Τα ντραγκς είναι αναντίρρητα κοινωνικό ζήτημα (καλά για το μαζο-σεξ δε λέω), το θέμα όμως είναι τι λες για όλα αυτά.

    Thodoris Rammos
    Φίλε Φώντα, έχεις πολύ ισχυρή γνώμη,και γνώσεις βέβαια - και για αυτό σε ακολουθούμε και σε αγαπάμε - ως εκ τούτου επηρεάζεις πολλούς. Ελάφρυνε λίγο την ανάρτηση σου γιατί θα διαβάσουμε διάφορα ευτράπελα για τους Velvet και ειδικά για την μπανάνα. Μην τους αποδομήσουμε κιόλας.

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Τώρα πάει, την έγραψα. Και ξαναλέω πως εδώ έθιξα το θέμα των λόγων, όχι τη μουσική.

    Thodoris Rammos
    Τόλμησαν πάντως να μιλήσουν για τέτοια "περίεργα" θέματα με εμφατικό τρόπο, όπως έκανε λίγο νωρίτερα ο Jim Morrison, οι Stones κ.α., κόντρα στην χαζοχαρούμενη - στιχουργικά - εποχή αλλά πολύ δυνατή μουσικά.

    Κόππα Ι. Κάππα
    Γιατι κωλώνεις να πεις οτι το waiting for my man είναι δυό ακκόρντα, όλο κι όλο; Αλλά το ύφος είναι που μέτρησε όχι η πολυπλοκότητα,έτσι...

    Thodoris Rammos
    Μα το είχε δηλώσει ο Lou Reed "πάνω από τρία ακόρντα είναι τζαζ"

    Φραγκίσκος Δακτυλίδης
    Ε δεν μπορείς να πεις πως τα συγκροτήματα της Δυτικής ακτής βάδισαν ενωμένα. Τα συγκροτήματα του Σαν Φρασίσκο ναι, εκείνα του Λος Άντζελες μάλλον όχι (ήταν αρκετα σκοτεινά συγκροτήματα)

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Καλά... δυτική ακτή πιάνει και Ουάσιγκτον και Όρεγκον, όχι μόνο Καλιφόρνια - μια τεράστια γεωγραφική περιοχή. Και μέσα στο Σαν Φρανσίσκο υπήρχαν διαφορές. Και φυσικά στην Ανατολική ακτή υπήρχε το Boston Sound, που είχε άλλα χαρακτηριστικά. Όταν λέω "βάδισαν ενωμένα" εννοώ τις εμφανίσεις στα βασικά ψυχεδελικά events της εποχής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Stavros Manitou
    Συμφωνω Φωντα αλλα δεν μπορεις να πεις ακουγοντας την μπανανα οτι δεν ειναι ψυχεδελικο αλμπουμ. Η δυτικη ακτη παντα ειχε πιο ξεκαθαρο ψυχεδελικο ηχο επι το πλειστον......

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Δεν είναι ψυχεδελική η μπανάνα για μένα. Για πολλούς λόγους. Κι ένας απ' αυτούς (σημαντικός ή όχι, ας το κρίνει ο καθένας) είναι πως η ηρωίνη, σαν ναρκωτικό, δεν έχει καμμία σχέση με την ψυχεδέλεια.
    Από τη wikipedia: Art rock[1][2] proto-punk[3] psychedelic rock[4]. Tόσα ξέρουν, αλλά βάζουν διάφορες απόψεις με παραπομπή.
    Και από το discogs:
    Garage Rock, Art Rock, Experimental, Psychedelic Rock

    Achilleas Lefakis
    Καλά κι ο Zappa δεν είχε καμιά σχέση με το τότε κίνημα το οποίο δεν το είχε σε καμία υπόληψη. Τι θα πούμε "ποιος Zappa"; Δεν καταλαβαίνω γιατί να ανοίγουμε τέτοια μέτωπα. Εγώ λατρεύω εξϊσου Country Joe και Velvet. Το ότι ήταν άλλη η θεματολογία τους δεν τους κάνει απολίτικους. Αγάπες και λουλούδια ήταν άλλωστε και πολλά από τα ψυχεδελικά συγκροτήματα χωρίς αυτό να τα στερεί από μουσική αξία. Η επιρροή των Velvet άλλωστε περισσότερο μουσική ήταν παρά σε επίπεδο θεματολογίας.

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Δε μίλησα για το Ζάππα. Και ούτε συμφωνώ με όλα όσα κατά καιρούς είχε πει ο Ζάππα. Δυστυχώς οι Velvets επηρέασαν πολύ και σε θεματολογία. Και όχι μόνο έξω, αλλά και εδώ. Διάφορα ροκ χαϊβάνια.

    Achilleas Lefakis
    Έχω τουλάχιστον δύο παραδείγματα στο μυαλό μου που η επιρροή είναι μόνο μουσική. Το days of wine and roses των Dream Syndicate και τα τρία πρώτα άλμπουμ των Feelies. Για να μη πω και τα δύο πρώτα των Violent Femmes.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Γιώργος Γιαννόπουλος
    Εκτός από τον ιμπεριαλισμό, υπήρχε και η μοναξιά :-)

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Ναι, η μοναξιά της... μεγάλης πόλης.

    Vassilis Bas Athanassiadis
    Γενικότερα, αυτή η λατρεία προς τη μπίχλα, τη μαυρίλα, την αυτοκαταστροφή κ.ο.κ. των "καταραμένων ποιητών" (��)του ροκ, και εδώ σε εμάς και αλλού, είναι ένα ζήτημα.

    Win Berry
    Καταλαβαίνω αυτό που λες, από την άλλη όμως ο Reed στους στίχους του (αφήνω την μουσική) κάνει κάτι πραγματικά σπουδαίο: μιλάει απλά και κατανοητά για καθημερινές καταστάσεις. Χωρίς να αμφισβητώ την σημασία των εκάστοτε πολιτικών ζητημάτων, έχω την εντύπωση ότι συχνά και οι μουσικοί και οι οπαδοί τους εξωτερικεύουν στην πολιτική προσωπικά τους ζητήματα, άσχετα με την πολιτική, που δεν θέλουν/μπορούν να αντιμετωπίσουν. Γιατί εκστασιάζονταν οι πασόκοι μικροαυθαιρετούχοι με τους "ελεύθερους και ωραίους που ζουν σε κάποιες φυλακές"; Προφανώς γιατί οι ίδιοι ούτε ελεύθεροι, ούτε ωραίοι ήταν και ούτε ήθελαν να αντιμετωπίσουν αυτήν την πραγματικότητα στην προσωπική τους ζωή: καλύτερα να αφορά τους φυλακισμένους το πρόβλημα. Εξάλλου όποια πολιτική τοποθέτηση και να έχει κανείς, βάζει πάντα τον εαυτό του και την ομάδα στην οποία αυτοκατηγοριοποιείται στον ρόλο του θυμάτος (χωρίς βέβαια να εννοώ με αυτό ότι δεν υπάρχουν αντικειμενικά θύματα και θύτες). Κάπως έτσι έγραψε ο Ρηντ το καλύτερο τραγούδι για τον έρωτα/αγάπη - ούτε θα σαγαπώ μέχρι να σβήσει ο ήλιος, ούτε σε αγαπώ ενώ πεθαίνουν οι βιετκονγκ, ούτε σε αγαπώ και γαμώ τον φασισμό: Feed animals in the zoo, then later a movie, too, and then home. Μπορείς να το πεις απολιτίκ παρτακισμό, μπορείς όμως και να διαπιστώσεις ότι αντικειμενικά η ζωή του Ρηντ σε γενικές γραμμές ήταν λίγο πολύ η ίδια με αυτήν των περισσότερων επαναστατημένων• απλά ο Ρηντ δεν πίστευε ότι είναι κάποιος άλλος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Dimitris Stefanatos
    Nico was described by some friends and colleagues as racist. Her friend Danny Fields, the American journalist who helped her sign to Elektra Records, described her as "Nazi-esque", saying: "Every once in a while there'd be something about Jews and I'd be, 'But Nico, I'm Jewish,' and she was like 'Yes, yes, I don't mean you.' She had a definite Nordic Aryan streak, [the belief] that she was physically, spiritually and creatively superior."[26] According to Fields, in the early 1970s, Nico attacked a mixed-race woman at the Chelsea Hotel with a smashed wineglass, saying "I hate black people".από βικιπαίδεια ... Κατά τ'αλλα πανκιδες μη χέσω ...

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Ναι, είναι γνωστά αυτά.

    Εγχειρισμένη Συμπεθέρα
    Ουδετερη και κατά την ταπεινη μου γνωμη σωστη αποψη. Χωρις να αμφισβητω την σημαντικοτητα τους σαν μπαντα, αλλα (και πολύ περισοτερο) σαν αυτονομων μουσικων οντοτήτων, ποτε δεν πολυκαταλαβα πως με...1,5 δισκους εγιναν μουσικη αναφορα για τον ροκ ηχο του μέλλοντος. Επαναλαμβάνω, χωρις να υποτιμω επ'ουδενι και ουτε κατ'ελαχιστο την σημαντικοτητα της μπανανας.

    Dimitris Papadatos
    Και στην τελική τι να μας πουν οι Velvets όταν υπήρξαν οι Fugs

    Thodoris Antonopoulos
    Προσωπικά μου μιλάνε αμφότεροι!

    Sotiris Polizos
    ουτιδανά χαχαχαχαα

    Γιωργάκης Κόφι
    RESPECT

    Nikos Kouteris
    να αγιάσει το στόμα σου

    Σαραντης Κλωνάρας
    σε μεγαλο βαθμο συμφωνω φωντα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαθητής λυκείου στην Ανδρο διαβάζω στον ήχο για τους velvets. Φαντασιώνομαι ήχους εμφανίσεις τραγουδάρες. Αγοράζω το history of rock vol.1 και ακούω το waiting for the man. Δεν πολύ ενθουσιάζομαι ειδικά συγκρίνοντας τα άλλα κομμάτια. Ερχόμενος στην Αθήνα αγοράζω την μπανάνα. Δεν ξετρελλενομαι, το κάνω από υποχρέωση. Αργότερα αγοράζω το White light White heat από τον Φώτη Ιακωβιδη. Ακούω το δίσκο και παθαίνω ειδικά με το lady godiva (Έτσι λεγεται;)

      Διαγραφή
  11. Όταν πάντως η δημιουργική παραζάλη πέρασε, το κοινό όνειρο έσκασε με κρότο πάνω στο νεκρό σώμα του μαύρου αγοριού που σκοτώθηκε υπό τους ήχους του Under my thumb. Η επόμενη δεκαετία δεν άργησε να νυχτώσει πάνω από τα μάλλον αφελή οράματα του καλοκαιριού της αγάπης, οι πρεζέμποροι κάθε είδους πρέζας σάρωσαν, οι μουσικοί, οι μανατζαραίοι τους και οι εταιριάρχες δεν προλάβαιναν να μετρούν τα φράγκα που έμπαιναν στο ταμείο παρ' όλη την επαναστατική φρασεολογία (ή μάλλον εξαιτίας αυτής), ο ελεύθερος έρωτας μάλλον μες στα βουνά κοκαϊνης που κατρακύλησε μεταμορφώθηκε σε μια σειρά από θηριώδεις παρτούζες, ενώ στο τέλος oι περισσότεροι από όσους καλλιτέχνες δεν τα παράτησαν, τελικά το γύρισαν στην country - κάπου εκεί στις αρχές του '80 κάποιοι από αυτούς φλερτάραν και με disco, αν θυμάμαι καλά. Θέλω να πω τελικά πως ετούτοι οι παράξενοι προάγγελοι του πανκ και του βρεταννικού new wave (αλλά κάθε αβαντ γκαρντ ροκ έκφρασης που ακολούθησε στα επόμενα χρόνια) μάλλον είχαν δίκιο που περιφρονούσαν τους πασιφιστές-ειρηνιστές- ψυχεδελιστές. Η ιστορία τους δικαίωσε. Εννοώ και στιχουργικά/ θεματικά οι άνθρωποι προείδαν το σκοτάδι της επόμενης τουλάχιστον δεκαετίας, νότισε η τέχνη τους από τη βρώμα των νεοϋρκέζικων δρόμων και τελικά κέρδισαν (κι ακόμη κερδίζουν) το μεγάλο στοίχημα με το χρόνο. Κάτι που δεν μπορεί εύκολα να πει κανείς ούτε για τα μεγαθήρια της αντίπερα όχθης. Και αυτό για το τέλος, όχι τίποτε άλλο, να μη λέμε αμετροέπειες για τρία ακόρντα και τζαζ..υπερβάσεις. Αν αυτό παρεπιπτόντως δεν είναι κοινωνικό τραγούδι -ίσως το πιο σπαρακτικό όλων- τότε δεν ξέρω τι είναι. Lou, όχι Velvet.

    https://www.youtube.com/watch?v=R8rbvXHD5xQ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Οι Velvet Underground εγραψαν μερικα πολυ καλα τραγουδια που ποτε ομως οι ιδιοι δεν τα 'χωρεσαν" σε δισκο?
    Για μενα ο καλυτερος τους δισκος ειναι ο VU του 1984, μια συλλογη με ακυκλοφορητα απο το 1968-69.

    Γιαννης Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Το πρόβλημα με τους Velvet είναι συγκεκριμένο.Ο Ελληνας θέλει κιθαροσόλια (ωραίος χαρακτηρισμός ).Τι να του πεί του Ελληνα ο Lou Reed για τη μεγαλούπολη και τα σκοτάδια της.Δώσε του Ελληνα ροκά Led Zeppelin @ Deep Purple δώστου και καμμιά ταβέρνα για after και καθάρισε. ...και το άλλοθι του ροκά τό έχει και χορτασμένος είναι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. >>Δώσε του Ελληνα ροκά Led Zeppelin @ Deep Purple δώστου και καμμιά ταβέρνα για after και καθάρισε. ...και το άλλοθι του ροκά τό έχει και χορτασμένος είναι.<<
      Αυτό είναι εν μέρει σωστό - και ίσχυε περισσότερο παλιότερα. Στα σέβεντις π.χ.
      Από τα έιτις και μετά η σχέση καλυτέρευσε. Βοήθησε και η αγγλομάθεια, τα διαβάσματα κ.λπ. Και φθάνουμε στο σήμερα, όπου όλοι πια ποστάρουν Lou Reed, Nico κ.λπ. καταλαβαίνοντας το "γιατί".
      Προσωπικώς δεν υποτιμώ την ροκ-ντεκαντάνς. Απλώς εμένα δεν μου πάει και τόσο (για πολλούς και διαφόρους λόγους, ιδεολογικούς και άλλους). Γι' αυτό έγραψα ότι δεν είμαι φαν. Αναγνωρίζω όμως μια τελειότητα και σ' αυτό το θέμα, που τη βρίσκω στο "Berlin", LP που για μένα συνοψίζει στον απόλυτο βαθμό, και αισθητικώς, όλην αυτή τη μυθολογία του Factory.

      Διαγραφή
  14. Παρατηρώ ροπή δημοσιεύσεων, συχνά με αιχμηρό και άκομψο τρόπο, ενάντια σε συγκροτήματα ευρείας αποδοχής και μεγάλης επιρροής. Μετά δε από «διαμαρτυρίες» στα σχόλια, μερική αναδίπλωση. Όχι καλό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πού την είδες την αναδίπλωση; Δεν υπάρχει καμμία αναδίπλωση. Διάβασε ξανά τι έγραψα στην αρχή...
      >>Δεν είμαι φαν της ροκ-ντεκαντάνς και γι’ αυτό δεν λατρεύω τη Nico, ούτε και τους Velvet Underground – τους οποίους, σημειωτέον, ποτέ δεν αντιμετώπισα ως ψυχεδελικό συγκρότημα. Τους ακούω, με περίσκεψη, έχοντάς τους πάντα σε δεύτερη μοίρα.<<
      Ξέρεις τι σημαίνει φαν; Σημαίνει λάτρης. Ε, δεν την λατρεύω τη ροκ-ντεκαντάνς. Αυτό λέω. Δεν λατρεύω τους Velvets. Αν με ρωτήσει κάποιος για τα αγαπημένα μου γκρουπ, δεν θα τους βάλω μέσα. Τους ακούω όμως, δεν τους απορρίπτω. Έχω δίσκους τους κ.λπ.

      Ελπίζω, τώρα, να έγινα πιο κατανοητός, σε όσους δεν με κατανόησαν από την αρχή.

      Διαγραφή