Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2019

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΓΙΑΛΙΚΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΕΝΤΖΟΣ νέα συνεργασία

Πέρυσι (2018), στην αρχή της χρονιάς, είχε κυκλοφορήσει η «Αιώνια Μέθη» [Μετρονόμος] των Γιώργου Καγιαλίκου - Δημήτρη Λέντζου και να τώρα, στο τέλος της χρονιάς, ένα καινούριο άλμπουμ των δύο δημιουργών έρχεται να προστεθεί στη δισκογραφία αμφοτέρων. Έχει τίτλο «Μισοφέγγαρο Κυδώνι» [Μετρονόμος] και περιλαμβάνει εννέα τραγούδια (ωραίος αριθμός – ούτε δεκατρία, ούτε δεκαπέντε…) σε μουσικές Καγιαλίκου, στίχους Λέντζου και ερμηνείες από την Ιφιγένεια Κορολόγου και τον Γιώργο Φλωράκη.
Έχω τη γνώμη πως το ντούο αυτό (Καγιαλίκος-Λέντζος) είναι ένα από τα ελάχιστα που μπορούν να δώσουν σύγχρονη πνοή σ’ αυτό που λέμε «έντεχνο τραγούδι» – έτσι όπως «σωστά» το εννοούν, όσοι το εννοούν, αναφορικά με τα χρόνια του ’60 και του ’70 (συνθέτης-στιχουργός-ερμηνευτής/ές) και όχι έτσι όπως κατέληξε να αφορά στο τραγούδι των τραγουδοποιών (που είναι κάτι άλλο – εγώ, τέλος πάντων, σαν κάτι άλλο θέλω να το βλέπω). Σ’ αυτό λοιπόν τον τομέα, σ’ αυτή την κατεύθυνση του τραγουδιού μας, τα άλμπουμ των Καγιαλίκου-Λέντζου μπορεί να αποτελέσουν πρότυπο.
Διαθέτουν, κατ’ αρχάς, έναν προικισμένο μελωδό. Ο Καγιαλίκος δεν είναι καινούριος στη δισκογραφία (θυμάμαι να γράφω γι’ αυτόν από τα χρόνια του Jazz & Tζαζ), έχοντας δώσει έως τώρα εξαίρετα δείγματα του ταλέντου του. Έπειτα, έχουμε να κάνουμε με τον κορυφαίο σύγχρονο στιχουργό του έντεχνου, τον Δημήτρη Λέντζο, ο οποίος συχνά γράφει με την… γλαφυρή αμεσότητα του Λευτέρη Παπαδόπουλου, αλλά και με το βαθύ στοχασμό του Μάνου Ελευθερίου ή του Νίκου Γκάτσου. Ο συνδυασμός αυτών των δύο τάσεων, στον έντεχνο-λαϊκό στίχο, που είναι κάτι άλλο, κάτι πρωτότυπο, δίνει στη στιχουργική του Λέντζου μιαν αυθυπαρξία.
Τώρα, για να προκύψουν αγέρωχα («έντεχνα») τραγούδια, το μόνον που απαιτείται (πέραν της ενορχήστρωσης, που, εν προκειμένω, είναι αυτή που πρέπει) είναι οι φωνές. Και οι δύο φωνές που ακούγονται εδώ (Κορολόγου, Φλωράκης) είναι, και αυτές, τακτικότατες στους ρόλους τους.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να προκύπτει ένα άλμπουμ, ωραίο στο είδος του, που κυλάει με θαυμαστήν ενότητα, δίχως κομμάτια «κράχτες», και με τον πάντα απαραίτητο σεβασμό προς την ιστορία του τραγουδιού μας.
Επαφή: www.metronomos.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου