REINHOLD FRIEDL ένας master του prepared piano, σ’ ένα ελληνικό βινύλιο

Θα αλλάξω λίγο τους χρόνους των ρημάτων (από μέλλοντα σε αόριστο), καθώς θα κάνω copy-paste μιαν ανακοίνωση του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Α.Π.Θ.) από την 3η Μαρτίου 2017 (δανεισμένη από το site του):

«Την Παρασκευή 10/3, 3:30 - 9 μ.μ., διοργανώθηκε ημερίδα με τίτλο Inside Piano Study Day 2017 στην αίθουσα 8 του Τμήματος Μουσικών Σπουδών Α.Π.Θ. Η ημερίδα ήταν ανοιχτή στο κοινό, με ελεύθερη είσοδο και παρακολούθηση, και διοργανώθηκε στο πλαίσιο του μαθήματος Πειραματική Μουσική: Iστορικές & Σύγχρονες Προσεγγίσεις καθώς και των μαθημάτων Πιάνο 1-4 στην Κατεύθυνση Σύνθεσης. Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης πραγματοποιήθηκε ομιλία με θέμα το εσωτερικό του πιάνου στη σύγχρονη μουσική, μαζί με workshop και συναυλία, από τον διεθνούς φήμης πιανίστα και καλλιτεχνικό διευθυντή των Zeitkratzer Ensemble, Reinhold Friedl. Ο Reinhold Friedl, ο οποίος επισκέφθηκε για πρώτη φορά την Θεσσαλονίκη, συζήτησε επίσης με φοιτητές πάνω σε δικές τους συνθέσεις ή/και αυτοσχεδιασμούς που αφορούσαν στο εσωτερικό του πιάνου.(…)». 

Να προσθέσω στα παραπάνω πως ο Reinhold Friedl, με αφορμή εκείνην ακριβώς την παρουσία του στη Θεσσαλονίκη, θα ηχογραφήσει τις επόμενες ημέρες (11 και 12 Μαρτίου 2017), σε μιαν αίθουσα διδασκαλίας της Σχολής, ένα άλμπουμ, το “Music for Piano,… Spring / Flower / Cracker / Stream”, που θα τυπωθεί τελικώς από τις Holotype Editions πριν από λίγο καιρό.

Ποιος είναι όμως ο Reinhold Friedl;

Όπως διαβάζουμε στο site του είναι Γερμανός, γεννημένος το 1964, έχοντας σπουδάσει πιάνο με τους Renate Werner, Alan Marks και Alexander von Schlippenbach και ακόμη Μαθηματικά και Μουσικολογία στη Στουτγκάρδη και το Βερολίνο. Υπήρξε/είναι μέλος των Piano-Inside-Out και των Zeitkratzer (free-improv ομάδα) μεταξύ άλλων, έχοντας συνεργαστεί με πολλούς μουσικούς και συνθέτες, όπως τους Lee Ranaldo, Phill Niblock, Lou Reed, Merzbow, Radu Malfatti, Mario Bertoncini, Keiji Haino κ.ά., ηχογραφώντας συγχρόνως δεκάδες άλμπουμ (στην προσωπική σελίδα του στο discogs καταγράφονται 21, ενώ 41 καταγράφονται στη σελίδα των Zeitkratzer κ.λπ.). Τώρα, ο Reinhold Friedl έχει κι ένα ελληνικό LP να προτείνει, ένα LP, που έχει οπωσδήποτε τις δικές του αισθητικές ιδιαιτερότητες.

Το “Music for Piano,… Spring / Flower / Cracker / Stream” περιλαμβάνει τέσσερα θέματα – δύο σε κάθε πλευρά.

Το πρώτο αποκαλείται “Music for piano, cymbal, metal sheet, screw, spring” και είναι προφανώς μιαν αυθόρμητη improv εγγραφή (δίχως overdubs και δίχως ηλεκτρονικό μανιπουλάρισμα, όπως διαβάζουμε στο back cover), που συμβαίνει από τον Friedl, o οποίος χειρίζεται πιάνο, μέσα-έξω προφανώς, χρησιμοποιώντας κύμβαλο, μεταλλικό φύλλο, βίδα και ελατήριο (πιθανώς, άπαντα, και στον πληθυντικό αριθμό). Τώρα το πώς ακριβώς παρεμβαίνουν όλα αυτά στο σώμα του πιάνου δεν μπορώ να σας το πω ακριβώς, γιατί δεν έχω εικόνα, νομίζω όμως πως οι φίλοι τού inside piano καταλαβαίνουν για το τι ακριβώς συζητάμε. Δεν χρειάζεται να πω πως ο Γερμανός είναι εντυπωσιακός και πως οι ήχοι που παράγει (σε μιαν απεριόριστη γκάμα και σε ποικίλες εντάσεις) δεν περιγράφονται εύκολα. Το ίδιο και στο επόμενο κομμάτι “Music for piano, metal tube, flower, metal sheet”, όπου και πάλι περιγράφονται τα «έξω» σύνεργα που χρησιμοποιεί, προκειμένου να διατυπώσει έναν πιανιστικό λόγο γεμάτον από εκπλήξεις και αναπάντεχα. Περιττό να πω πως δύσκολα πιστεύεις πως ό,τι ακούς εδώ προέρχεται από ένα πειραγμένο, έστω, πιάνο.

Στη δεύτερη πλευρά καταγράφονται δύο οκτάλεπτα, πάνω-κάτω, tracks, με πρώτο το “Music for piano, glass, spring, plectrum, cracker, screw”, το οποίο κυλάει σε μέσες και χαμηλές εντάσεις, με δύο όμως υπερεντατικά noisy ξεσπάσματα. Η «υφή» του είναι βασικά… ηλεκτρονική (χωρίς να υπάρχει, το ξαναλέμε, ίχνος ηλεκτρονικής παρέμβασης), κάτι που δείχνει, για μίαν εισέτι φορά, την ικανότητα του γερμανού πιανίστα να δημιουργεί με το πιάνο του τα πιο απίθανα ηχοχρώματα.

Το άλμπουμ θα κλείσει με το “Music for piano, e-bow, stream, cymbal”, ένα τελείως απρόσμενο track, με τον Friedl να «ετοιμάζει» κάτι σε στυλ La Monte Young, επιχειρώντας στη λογική του «τέλειου τόνου». Εντυπωσιακός, για ακόμη μια φορά.

Επαφή: www.holotype-editions.com