ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΑΛΒΑΔΟΡ / ΜΩΡΑ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ το χρυσό κλειδί

Το πιο καινούριο άλμπουμ τού Στέλιου Σαλβαδόρ / Μωρά στη Φωτιά έχει τίτλο «Το Χρυσό Κλειδί» [Baby Records, Plus Rec - Plus Promotion / Panik Entertainment Group, 2018], κυκλοφόρησε σε βινύλιο προς το τέλος του 2018 και απέχει εφτά χρόνια από το προηγούμενό του/τους, το “Cougar Baby Smoking Rabbit” [Baby Records, 2011]. Παραγωγή της Baby είναι και «Το Χρυσό Κλειδί», που τυπώνει η Plus Rec από τη Θεσσαλονίκη και διακινεί η Panik.

Ο Στέλιος Σαλβαδόρ είναι από τους ελάχιστους τραγουδοποιούς στην Ελλάδα, αν όχι ο μοναδικός σ’ αυτή την έκταση, που γράφουν φιλοσοφικά-υπαρξιακά τραγούδια. Και αυτό το πράττει ο Σαλβαδόρ δια των στίχων του βεβαίως, και φυσικά δια του δικού του τρόπου. Εννοώ πως οι στίχοι του δεν είναι κραυγαλέοι, αλλά κατευναστικοί και «ήσυχοι», προκαλώντας σε να σκεφτείς. Χρησιμοποιώντας την μεταφορά βασικά, ο Σαλβαδόρ μπαίνει βαθιά στα ζητήματα της ύπαρξης, των στόχων που αξίζει να προβάλλεις, όλων εκείνων για τα οποία οφείλεις να αγωνίζεσαι (αναζητώντας τα), δίχως να παραβλέπει, απ’ αυτή τη νοητική διαδρομή, τα πιο προσωπικά ζητήματα (των σχέσεων π.χ.), που και αυτά είναι ενταγμένα στο γενικότερο πλάνο (του σκοπού της ζωής). Να δώσω μερικά δείγματα των σκέψεων-προβληματισμών του τραγουδοποιού:

(από το τραγούδι «Ο παπαγάλος») «Στέκεται μπρος στον καθρέφτη κι από πίσω είμαι εγώ / και αρχίζω λέξη-λέξη καθαρά να του μιλώ / βλέπει αυτός το είδωλό του και ακούει μια φωνή / και νομίζει πως ο ίδιος μου μιλάει ελληνιστί», (από «Το νησί του κρυμμένου θησαυρού») «Έχω κρύψει στο νησί μου, πέρα κάποιο θησαυρό / τον φυλάνε γύρω-γύρω, πειρατές είκοσι δυο / είναι οι Πειρατές της Μοίρας / τα όνειρά μου στον αέρα και οι ελπίδες προσευχές / με τα δυο μου χέρια ρίχνω, κάρβουνο στις μηχανές», (από το τραγούδι «Ο ράφτης») «Πήρες υφάσματα ακριβά και έψαξες το ράφτη / και σχέδια δοκίμαζες ποζάροντας με χάρη / μα ο ράφτης που εδιάλεξες, σου το ’πανε πως κλέβει / όσο εσύ χαμογελάς, το ρούχο σου στενεύει» κ.λπ.

Οδηγός αυτής της στιχουργικής κατεύθυνσης τού Στέλιου Σαλβαδόρ θα λέγαμε πως αποτελούν τα δύο ποιήματα του Οδυσσέα Ελύτη, που μελοποιούνται στο άλμπουμ. Το ένα είναι «Η ρουλέτα» και το άλλο «Το χρυσό κλειδί» (αμφότερα από τη συλλογή Τα Ρω του Έρωτα, του 1972). Ο Σαλβαδόρ έχει μελοποιήσει ξανά Ελύτη στο παρελθόν (όλοι θυμούνται τον «χαμαιλέοντα» θαρρώ) και το ότι επανέρχεται, εδώ, δεν είναι ούτε τυχαίο, ούτε συμπτωματικό. Ο λόγος του Ελύτη, αυτής τουλάχιστον της περιόδου ή και του συγκεκριμένου βιβλίου, αν θέλετε, έχει επηρεάσει έντονα τον Σαλβαδόρ, οδηγώντας τη στιχουργική του σε πιο διανοητικές, να τις πούμε έτσι, κατευθύνσεις. Κάτι που έχει γίνει φυσικά και ανεπαίσθητα, όπως θα πρέπει να συμβαίνει δηλαδή.

Πάμε στις μουσικές. Rock ακούμε εδώ, γερό και καλοπαιγμένο, από μιαν ομάδα που το ευχαριστιέται. Υπάρχουν πέντε βασικοί (Στέλιος Σαλβαδόρ μπάσο, φωνή, Νίκος Βαργιαμίδης ντραμς, κρουστά, Λάκης Ραγκαζάς κιθάρες, Λάκης Τζήμκας μπάσο, Κώστας Κατσαρός τρομπέτα, brass, σύνθια), αλλά υπάρχουν και μουσικοί που συμμετέχουν σε επιμέρους τραγούδια παίζοντας πλήκτρα, σαξόφωνο, τρομπόνι.

Η ηχογράφηση-παραγωγή είναι επίσης στιβαρή και δυναμική, συμβάλλοντας στη γενικότερη απόλαυση τόσο του βινυλίου, όσο και του CD που εμπεριέχεται στην έκδοση (και που περιέχει ένα παραπάνω track), με τραγούδια όπως «Το δικό μου καλοκαίρι», η «Christine» και «Το χρυσό κλειδί» να σε ξεσηκώνουν με την παρατεταμένη ορμή τους – χωρίς να υστερεί κανένα από τα υπόλοιπα, εννοείται.

Στα συν της έκδοσης και το innersleeve με τους τυπωμένους στίχους, που διαβάζονται και αυτόνομα – πριν ή μετά από την ακρόαση… δεν έχει σημασία.

Εξαιρετικός δίσκος.

Επαφή: plusrec@plusrec.gr