ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 146

25/2/2019

Εντάξει, είχαν πολλά δυνατά τραγούδια οι Talk Talk, αλλά με το “Such a shame” γινόταν ο πανικός στις ντίσκο, το καλοκαίρι στο νησί, στα μέσα του ’80. Φωνάρα ο άνθρωπος, και τραγουδάρα. RIP Mark Hollis...
[Όχι δε ρίχνω το “Such a shame”, αλλά ένα άλλο εξαιρετικό, το “Tomorrow started” με την τρομπέτα του Henry Lowther, μετά το 4ο λεπτό, που φύσαγε και για Caravan, Keef Hartley, Mayall κ.λπ. στα sixties-seventies]

25/2/2019

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω λόγια για ένα ελληνικό μουσικό ντοκιμαντέρ, σχετικό με το ροκ συγκρότημα Τα 4 Επίπεδα της Ύπαρξης, που θα προβληθεί στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.  

Δεν μπορώ να καταλάβω τι νόημα μπορεί να έχει ένα τέτοιο ντοκιμαντέρ, όταν δεν υπάρχει διαθέσιμο οπτικό υλικό εποχής. Να βάλουμε κάποιους μόνο να μιλάνε και να λένε ο ένας το μακρύ του και ο άλλος το κοντό του; Και δεν αναφέρομαι στα μέλη του γκρουπ εδώ (αλλά σε δημοσιογράφους, συλλέκτες κ.λπ.). Εκτός, αν βρέθηκαν τα βίντεο με τις εμφανίσεις του συγκροτήματος στην ΕΡΤ το 1976. Τότε πάω πάσο. Αλλά να μας το πείτε, αν έχει βρεθεί αρχειακό υλικό κι έχει ενσωματωθεί στο φιλμ. Να μη μας το κρύβετε. Γιατί, ταινία δεν μπορεί να γίνει μόνο με «σπανιότητες», Jay-Z και Ριάνες… Εκτός αν υπάρχουν συνεντεύξεις μ’ αυτά τα πρόσωπα, αλλά και πάλι δε φτάνει. Χωρίς αρχειακό υλικό πολύ δύσκολα μπορεί να σταθεί ένα μουσικό ντοκιμαντέρ.

Εκτός αν κάνεις στην άκρη, τώρα, τo ντοκιμαντέρ, που είναι πολύ στην ελληνική μόδα (γιατί έχει ελάχιστο κόστος… βάζεις κάποιους να μιλάνε και ρίχνεις και κανα τραγούδι από δίσκο) και γυρίσεις μουσική ταινία με υπόθεση. Σαν το Green Book ας πούμε που πήρε και το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και που είναι βασισμένο σε μιαν αληθινή ιστορία, που αφορά στο μουσικό της τζαζ Don Shirley (στον αμερικάνικο Νότο, στη δεκαετία του ’60). Αν κι εκεί υπήρξαν παρατράγουδα εξ όσων διάβασα, αφού θίχτηκαν οι συγγενείς του πεθαμένου μουσικού. Anyway…
Τα μουσικά ντοκιμαντέρ, έτσι όπως γίνονται στην Ελλάδα, είναι μόνο για τη μούρη, και με ουσία από μηδαμινή έως ανύπαρκτη.
Για να σας δω με μια μουσική ταινία με υπόθεση τι πουλιά θα πιάσετε; 

25/2/2019

Πέθανε προχθές, στα 91 του, ο Ira Gitler ένας από τους πιο διάσημους τζαζ δημοσιογράφους και συγγραφείς (με ειδίκευση θα λέγαμε στις παλιές τζαζ δεκαετίες κυρίως του swing και του bebop). Μόνο και μόνο τις liner notes του να μαζέψεις από τα οπισθόφυλλα των εκατοντάδων τζαζ άλμπουμ για τα οποία έγραψε κείμενα (σίγουρα είναι πάνω από χίλια… και λίγα λέω), φτιάχνεις ένα από τα πιο σημαντικά τζαζ-βιβλία της Ιστορίας. Και υπάρχουν και τα βιβλία του αυτά καθ’ αυτά, όπως και τα άρθρα του στα μεγαλύτερα αμερικανικά (τζαζ) περιοδικά κι εφημερίδες. RIP

24/2/2019

Το ξέρω ότι είμαι αισχρή μειοψηφία, αλλά εγώ όποτε ακούω "Όσκαρ" το μυαλό μου πάει κατ' ευθείαν στον... Όσκαρ Αλβαρέζ.

O Όσκαρ Αλβαρέζ στο κέντρο, στη σειρά των καθιστών

24/2/2019
50 χρόνια Harvest συμπληρώνονται εφέτος κάποια στιγμή (πότε ακριβώς θα το ψάξω), 50 χρόνια για μια από τις σημαντικότερες ετικέτες του ροκ (και όχι μόνο του ροκ, και όχι μόνο του εγγλέζικου ροκ).

Θέλω να γράψω και κείμενο, αν με βγάλει ο χρόνος κάποια στιγμή, κάτι όχι δύσκολο, αφού θα έχω σαν μπούσουλα ξένες αναφορές (από ξένα περιοδικά), τις οποίες και θα ψιλο-αντιγράψω, χώνοντας, βεβαίως, και τα δικά μου ανάμεσα…

23/2/2019

Οι… ποπ μετεωρολόγοι είναι το όνειδος της Μετεωρολογίας. Τους πρέπει άγρια επιτίμηση, γιατί δεν παραπλανούν μόνο τον κόσμο, με βιαστικές και άστοχες προβλέψεις, αλλά ντροπιάζουν, κατά μίαν έννοια, και την επιστήμη τους.