QUINSIN NACHOFF’S FLUX …αστρονομική jazz

Ο τενόρο και σοπράνο σαξοφωνίστας Quinsin Nachoff δεν είναι καινούρια περίπτωση. Ηχογραφεί από το 2006 και στο δισκορυχείον έχουμε ήδη αναφερθεί σε δύο δικά του άλμπουμ – με τη σειρά στο “Flux” (25 Σεπ. 2016) και στο CD του με τους Quinsin Nachoff’s Ethereal Trio (18 Ιουν. 2017). Μια συνέχεια, θα λέγαμε, του “Flux” αποτελεί το τωρινό “Path of Totality” [Whirlwind Recordings, 2018] των Quinsin Nachoff’s Flux πλέον – ένα σχήμα που διατηρεί την ίδια-σταθερή line-up, έχοντας πάντα στις τάξεις του τους David Binney άλτο & C melody σαξόφωνα, Quinsin Natchoff τενόρο & σοπράνο σαξόφωνα, Matt Mitchell πιάνο, synths, Kenny Wollesen ντραμς, συν τον επίσης ντράμερ Nate Wood σε κάποια tracks. Όλοι οι μουσικοί αποτελούν γνωστά ή και πολύ γνωστά / καταξιωμένα ονόματα της νεοϋορκέζικης σκηνής, κάτι που δίνει επιπλέον bonus στο ούτως ή άλλως εξαιρετικό “Path of Totality”.

Έμπνευση γι’ αυτό το άλμπουμ, για τον Quinsin Nachoff, στάθηκε η ολική έκλειψη ηλίου της 21ης Αυγούστου 2017, ένα φαινόμενο που κίνησε το ενδιαφέρον τού καναδού πνευστού – ο οποίος έχει ξαναδείξει, σε προηγούμενα άλμπουμ του, πως τα αστρονομικά ζητήματα μπορούν να τον κινητοποιούν προς μια τζαζ κατεύθυνση. Τι συμβαίνει λοιπόν σ’ αυτό το double CD, με τα τρία κομμάτια ανά δισκάκι; Θα πούμε…

Το CD1 ανοίγει με το φερώνυμο “Path of totality”, μια σύνθεση-εισαγωγή αναπτυγμένη μέσα σ’ ένα δυναμικό ρυθμικό περιβάλλον, με κάπως ροκ χαρακτηριστικά – προφανώς και με μέρη ιδανικά διαμορφωμένα για τους δύο σαξοφωνίστες (Binney και Natchoff). Ακολουθεί το 19λεπτο “Bounce”, που είναι από μόνο του… κάτι άλλο. Κατ’ αρχάς να πούμε πως, εδώ, πέραν της βασικής ομάδας συμμετέχει και ο Jason Barnsley σε… θεατρικό όργανο (ένα Kimball πληκτροφόρο από το 1924 με το οποίο συνοδεύονταν, τότε, βωβές ταινίες). Το αποτέλεσμα είναι ένα παράξενο track, που ξεκινάει και αυτό υπερ-δυναμικά, για να συνεχίσει σ’ ένα πιο cosmic improv πλαίσιο, μετακινούμενο, στη διαδρομή, προς free-improv κατευθύνσεις (όπως διαβάζω στο ένθετο, εδώ, ο Natchoff αποτίνει φόρο τιμής σε δύο αγαπημένους του συνθέτες, τους Kenny Wheeler και John Taylor). Εξαιρετικό track, που απογειώνεται όσο κυλάει ο χρόνος. Το πρώτο CD θα κλείσει με ένα επίσης γιγαντιαίο κομμάτι της ίδιας σχεδόν διάρκειας (19:25), το “Toy piano meditation”. Επί του προκειμένου ο πιανίστας Matt Mitchell έχει βεβαίως πρωταγωνιστικό ρόλο, όπως εξάλλου και ο guest Mark Duggan σε μαρίμπα, βιμπράφωνο, glockenspiel, κρόταλα και θιβετιανά κρουστά. Στο παρόν κομμάτι η “Suite for toy piano” του John Cage είναι μια σαφής αναφορά, πέραν του ελεύθερου world-jazz χαρακτήρα τής σύνθεσης στην πορεία, μέσω των περίτεχνων σαξοφωνικών σόλι, αλλά και της κρουστής συνοδείας του Duggan (σ’ ένα ύφος gamelan).

Το CD2 ανοίγει με το 14λεπτο “March macabre”, στο οποίο συμμετέχουν επιπλέον guests (Carl Maraghi βαρύτονο σαξόφωνο & μπάσο κλαρίνο, Dan Urness, Matt Holman τρομπέτες, Ryan Keberle τρομπόνι, Alan Ferber τρομπόνι, μπάσο τρομπόνι, Orlando Hernández tap dance). Το γενικό σκηνικό χαρακτηρίζεται από μια συνεχή «ελευθερία», την οποία επικαθορίζει βασικά ο ντράμερ Wollesen, σε συνεργασία με τον tap dancer Hernández, με τα πνευστά στο αρχικό και μεγαλύτερο μέρος του κομματιού να έχουν ισχυρότατη παρουσία. Στο 13λεπτο “Splatter”, στο οποίο ο έξτρα μουσικός David Travers-Smith χειρίζεται άπειρα synths, έχουμε σαφείς αναφορές στον Sun Ra, κυρίως σ’ ένα δεύτερο επίπεδο, γιατί μπροστά είναι τα σαξόφωνα που κερδίζουν τις εντυπώσεις με τις αλλεπάλληλες μονομαχίες τους.

Το “Path of Totality” θα ολοκληρωθεί με το 8λεπτο “Orbital resonances” (Τροχιακοί συντονισμοί), ένα από τα δύο μόλις tracks του 2CD χωρίς guests, αλλά και με τους πέντε βασικούς μαζί (εννοώ μαζί και οι δύο ντράμερ, Wollesen και Wood). Το αποτέλεσμα; Σοβαρά ποσά… τζαζ κοσμικής δύναμης εκλύονται στο μικροσύμπαν σου.

Επαφή: www.quinsin.com