ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 143

15/2/2019

Ο κόσμος δεν πεθαίνει από γρίπη –και ας έχουν φθάσει οι νεκροί, σε ολόκληρη τη χώρα, τους 56–, απλώς πεθαίνει. Από πάσα αιτία. Μόνο στην Αττική και μόνο το Γενάρη, σκοτώθηκαν 19 άνθρωποι σε τροχαία δυστυχήματα, ενώ τραυματίστηκαν πολύ σοβαρά άλλοι 16– αλλά αυτά τα νούμερα δε μετράνε. Είναι αυτά που είναι – δεν θα αυξηθούν άλλο, πάει και τελείωσε. Θα ξαναμετρήσουμε βεβαίως το Μάρτη, για τους σκοτωμένους του Φλεβάρη, αλλά το νούμερο θα περάσει και πάλι στα ψιλά, αφού δεν πρόκειται ούτε αυτό ν’ αυξηθεί.
Αντιθέτως, ο αριθμός των νεκρών που αυξάνεται, απ’ οποιαδήποτε αιτία, σ’ ένα μη καθορισμένο διάστημα… ηδονίζει. Λες και κάποιοι λάγνοι τού μακάβριου έχουν βάλει ένα νοητό όριο νεκρών, το οποίο όσο προσεγγίζεται τόσο εκείνοι εκστασιάζονται. Το είδαμε και με τις φωτιές στο Μάτι, το προηγούμενο καλοκαίρι.
Υπάρχει λοιπόν αυτή η στρεβλή ηδονοθηρία, τής στάγδην καταγραφής των νεκρών, που υποκρύπτει συχνά έναν αδικαιολόγητο πανικό, όπως υπάρχει και η σπέκουλα για ταπεινούς και γελοίους λόγους, που είναι το χυδαιότερο όλων – καθώς οι ανθρώπινες απώλειες μετασχηματίζονται σε κάτι ωφελιμιστικά μετρήσιμο και αναλώσιμο.
Είναι αλήθεια πως μια καταστροφή, με θύματα ανθρώπους, πάντα μπορεί να μεγεθυνθεί από… τεχνικές αβλεψίες και παραλείψεις, όμως ούτε κι αυτό, κατά βάθος, λέει κάτι. Το ότι υπάρχουμε ως «λάθος» και εξακολουθούμε να ζούμε από σύμπτωση είναι η μόνη και η πιο σίγουρη… υποσημείωση. 

14/2/2019

 Όταν, ως εταιρεία, ρίχνεις χρήμα και μαζεύεις καμιά 20αριά μέγιστους μουσικούς για να παίξουν σ’ ένα άλμπουμ (Βράσκο και Δεσποτίδη στα βιολιά, Τίτο Καλλίρη και Μπάμπη Μαλλίδη στις κιθάρες, Άρη Καραντάνη και Γιάννη Θεοδωρίδη στα πνευστά, Χρήστο Ζερμπίνο στα πλήκτρα, Παλαιολόγο-Χιονά στα μπουζούκια και λοιπά, και λοιπά) τότε το μόνο που σου μένει να κάνεις, σαν γραφιάς να πούμε, είναι να υπογραμμίσεις, απλώς, ένα ηχογραφικό αριστούργημα. Μία ντίσκο-φανκ λαϊκή παραγωγή για όλο τον κόσμο.

Όχι άλλα σπουδαία και σπουδαιοφανή τραγούδια για τον Έρωτα και την Αγάπη. Κάτι πιο απλό, που να μας πιάνει…

14/2/2019

Διαβάζω σε line-ups ελληνικών συγκροτημάτων πως στις κιθάρες, στο μπάσο, στα πλήκτρα (δεν έχει σημασία πού) είναι ο Vangelis-τάδε ή ακόμη χειρότερα σκέτο o... Vangelis.
Μάγκες μου, Vangelis είναι μόνο ένας. Όλοι οι άλλοι είστε… Vagelides (χωρίς “n”, ανάμεσα στο “a” και στο “g”). 

13/2/2019

Είδα τις προάλλες στο YouTube την ταινία του Κώστα Ζυρίνη Το Τελευταίο Στοίχημα, ένα πολιτικο-κοινωνικό θρίλερ από το 1989, με τον ηθοποιό-σύμβολο (ας τον πω έτσι) του Αντρέι Βάιντα, τον Ντάνιελ Ολμπρίτσκι.
Δεν ξέρω γιατί ο Ζυρίνης παράτησε το σινεμά προς χάριν των «ταξιδιωτικών εντυπώσεων» –κάποιος λόγος θα υπήρχε– και το λέω τούτο, επειδή νομίζω πως απ’ αυτή την απόφασή του μάλλον έχασε το σινεμά (χωρίς να ξέρω αν κέρδισαν οι «εντυπώσεις»).
Τέλος πάντων… η ταινία είναι πολύ καλή (σαν ταινία), ενώ βλέπεται και ως μνημείο μιας εποχής, όταν η λεγόμενη «τρομοκρατία» υπήρχε ακόμη, αλλά έφθινε ως μηχανισμός παρέμβασης στην κοινωνία.
Άτομα με αποθέματα επαναστατικής αγωνιστικότητας, που διαμορφώθηκαν (ως άτομα) ιδεολογικοπολιτικά στα χρόνια της δικτατορίας, που δεν διαβρώθηκαν από τις μυστικές υπηρεσίες, σ’ αυτή την εξιδανικευμένη κινηματογραφική μορφή τους, διατηρώντας τα αδρά ιδεαλιστικά κίνητρά τους και που μπορεί ναι μεν να μετεξελίχθηκαν σε δημοσιογράφους «φίρμες», στη μεταπολίτευση πια, αλλά που δεν έγλειψαν ποτέ το «σύστημα», μένοντας συναισθηματικά και ιδεολογικά προσκολλημένα στην άκρα αριστερά, θυσιάζοντας στο τέλος τη ζωή και την καριέρα τους.
Σαν μάρτυρας ενός ιδεολογικοπολιτικού φαινομένου, που βρέθηκε στo peak του (το φαινόμενο) στα σέβεντις, ο Ολμπρίτσκι έχει τη σωστή κατατομή, εμφάνιση κ.λπ. ενός δημοσιογράφου τής πέραν του ΚΚΕ επαναστατικής αριστεράς, αλλά το γεγονός πως ντουμπλάρεται φωνητικά, δημιουργεί ένα σοβαρό πρόβλημα στην ταινία. Μια ταινία που βρίθει από έξοχους δεύτερους ρόλους, όπως είναι εκείνοι του αστυνομικού Χρήστου Τσάγκα (μεγάλος ηθοποιός, για μιαν ακόμη φορά!), του εκτελεστή Νίκου Λυκομήτρου (κινηματογραφική έκπληξη από τον Έλληνα… Λίνο Βεντούρα) και του γκουρού της εξαρχειώτικης αναρχοαυτονομίας Νίκου Παπακωνσταντίνου (επίσης εξαιρετικός). 
Εντάξει, λειτουργεί με «σχήματα» η ταινία, αλλά… ταινία βλέπουμε, όχι ντοκιμαντέρ.

Στη φωτογραφία, που ψάρεψα από το fb, είναι ο Ντάνιελ Ολμπρίτσκι

13/2/2019

Διάβασα πως πέθανε η ηθοποιός του παλαιού ελληνικού κινηματογράφου (και του θεάτρου) Φλωρέττα Ζάννα (σύζυγος του αείμνηστου σκηνοθέτη Ντίνου Δημόπουλου).
Είχα την αίσθηση πως η Ζάννα είχε παίξει σε πολλές ταινίες του ’50 και του ’60, αλλά όταν πήγα να δω τα σχετικά στo IMDb διαπίστωσα πως είχε εμφανισθεί μόλις σε εννέα! Αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Φαίνεται πως το παίξιμό της σ’ αυτές τις εννέα ταινίες είχε «κάτι», με αποτέλεσμα, μέσα, στα χρόνια, η μνήμη μου να το πολλαπλασιάσει.
Η Ζάννα είχε ωραίο παρουσιαστικό και το γεγονός πως, τις περισσότερες φορές, έπαιζε ρόλους «αδικημένης» (κάπως κλαψιάρικους, με την ίδια σχεδόν πάντα συνοφρυωμένη) μάλλον δεν της ταίριαζε.  

Δεν θα έγραφα αυτά τα λίγα λόγια (στη μνήμη της), αν δεν εύρισκα τούτη τη φωτογραφία από τα "κοσμικά" της εποχής (Οκτώβριος 1972). Είναι από τη βάπτιση τής κόρης του Ντίνου Ηλιόπουλου…
Άλλες πληροφορίες δεν έχει, δεν είναι της ώρας… RIP. 

12/2/2019

Και το 1982, όταν έσκαγαν οι Psycho (δες προηγούμενο ποστ), στην Ελλάδα τυπωνόταν με 16 χρόνια καθυστέρηση κι αυτό. Έδινες εφτά κατοστάρικα και τ' αγόραζες και τα δύο. Το ένα το τρώει ακόμη η σκόνη κάπου ξεχασμένο, ενώ το άλλο παίζει ανεκτά, έστω και διαλυμένο, στο θλιβερό βινύλιο της Music-Box...
Τι άλμπουμ! Με το τίποτα σχεδόν, με τις πιο λίγες νότες, να φτιάχνεις τέτοια τραγούδια!  

12/2/2019

Δεν το είχα προσέξει ή δεν το θυμόμουν πως στο "Prisoner" των Ελλήνων Psycho (από το LP τους "Montage Fatal" του 1982) είχε συμμετάσχει και ο Gary Wright των Spooky Tooth στα keyboards!

Εμένα μου την έσπαγαν πάντα οι Psycho, τους βαριόμουν και θεωρούσα την τραγούδιστριά τους Ντόρα Αντωνιάδη, που δεν βρίσκεται πια στη ζωή, ως κακέκτυπο της Kate Bush. Και ο Στέφανος Κοτατής τραγουδούσε χάλια δηλαδή. Τέλος πάντων... τους θυμήθηκα απόψε.

11/2/2019

To Τριώδιο ανοίγει την Κυριακή. Μέγας Καετάνο, και από κάτω ο κόσμος σε απόλυτη ταύτιση με ό,τι συμβαίνει πάνω στη σκηνή...