ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΧΑΤΖΗΣΤΑΥΡΟΥ η παράδοση στο κέντρο

Αυτό που πράττει στην «Ινώ» [Μετρονόμος, 2018] ο κιθαρίστας και τραγουδιστής Αριστείδης Χατζησταύρου (από τα συγκροτήματα Ομαδική Απόδραση και Θέρος – δεν ξέρω πόσοι τα θυμούνται) δεν είναι κάτι πρωτότυπο, αλλά τούτο δεν σημαίνει πως είναι κοινότοπο ή και αναμενόμενο. Εννοώ πως το να διασκευάζεις τραγούδια τής ελληνικής παράδοσης, είτε μεμονωμένα είτε για έναν ολόκληρο δίσκο, έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν (όπως θα συμβεί και στο μέλλον), δίχως να ακυρώνεται, εξ αιτίας αυτού, κάθε καινούρια απόπειρα. Πόσω μάλλον, όταν αυτή ακριβώς η απόπειρα… μετράει. Όταν εμφανίζει, εννοώ, και στοιχεία υψηλού γούστου και αισθητική φρεσκάδα και, στο μέτρο του δυνατού, μια κάποια πρωτοτυπία. Όλα τούτα συμβαίνουν με την «Ινώ», του Χατζησταύρου – ένα άλμπουμ που περιλαμβάνει έντεκα παραδοσιακά (Λέρου, Νάξου, Καλύμνου, Χαλκιδικής, Λέσβου, Χίου, Δωδεκανήσου κ.λπ.), διασκευασμένα για φωνή και κιθάρες (ακουστικές, ηλεκτρικές). Όλες οι διασκευές, οι ερμηνείες και τα παιξίματα εδώ ανήκουν στον Χατζησταύρου, τον οποίον συνδράμουν η Ελένη Τσαλιγοπούλου φωνητικά σε τρία κομμάτια και ο Σπύρος Χατζηκωνσταντίνου ηλεκτρικές κιθάρες επίσης σε τρία κομμάτια.

Μπαίνοντας στα ενδότερα θα υποστηρίζαμε πως οι διασκευές του Χατζησταύρου είναι απλές, ταπεινές και όμορφες, αφού διαθέτουν ίδια στοιχεία, που δεν αντιβαίνουν όμως σ’ αυτή καθ’ αυτή τη λειτουργία των παραδοσιακών σκοπών. Εννοούμε πως ο Χατζησταύρου διασκεύασε όχι για να αναδείξει τις δικές του ενδεχομένως ικανότητες, σπάζοντας τις αρμονικές δομές των τραγουδιών, αυτοσχεδιάζοντας ελεύθερα πάνω σ’ αυτά μετατρέποντάς τα σε κάτι άλλο (ίσως και αγνώριστο), αλλά, διατηρώντας τα βασικά δομικά χαρακτηριστικά των μελωδιών, να δώσει ένα σύγχρονο τραγούδισμα και μια το ίδια φρέσκια ενοργάνωση. Όχι πως οι παρεμβάσεις του είναι μικρές ή ασήμαντες ανά περιπτώσεις (π.χ. το «Μαρούλι», ένα παραδοσιακό της Καλύμνου, ακούγεται στ’ αυτιά μου αρκετά προχωρημένο, όπως και το «Ένα καράβι»), είναι όμως σωστά επιλεγμένες και με γνώμονα το γενικότερο (και ευρύτερο) ακροαματικό ενδιαφέρον.

Δεν είμαι σίγουρος ποια είναι η αφετηρία αυτής της γενικότερης «ιδέας», που ρίχνει εδώ ο Χατζησταύρου. Πάει κάπου ο νους μου, σε κάτι «απ’ έξω», αλλά δεν θέλω να το πω, επειδή μπορεί να φανεί «κάπως» ή «δήθεν» ή ίσως ακόμη και «υπερβολικό» και δεν θέλω να το διακινδυνεύσω – και όχι για να μην εκτεθώ εγώ, αλλά για να μη δώσω στους αναγνώστες… μπερδεμένες αναφορές και διεξόδους. Θα περιμένω, λοιπόν, τον ίδιο τον Χατζησταύρου, σε συνεντεύξεις του, να ξεκαθαρίσει εκείνος τα πράγματα.

Επαφή: www.metronomos.gr