ΔΕΣΠΩ ΒΑΡΟΥΔΑΚΗ σπιτικά γλυκά

Προπέρσινο είναι το άλμπουμ «Σπιτικά Γλυκά» [Εκδόσεις Μελάνι, 2017] της τραγουδοποιού Δέσπως Βαρουδάκη, αλλά επειδή έφθασε τώρα στα χέρια μας θα πούμε (τώρα) μερικά λόγια.

Η Βαρουδάκη γράφει μουσικές, στίχους και τραγουδά τις συνθέσεις της (με λίγες εξωτερικές φωνητικές βοήθειες), ενώ ενορχηστρώνει κιόλας είτε μαζί με τους μουσικούς της (που είναι κάμποσοι) είτε μόνη της. Συγκεντρώνοντας πάνω της, δηλαδή, όλα τα βασικά στοιχεία της πραγμάτωσης ενός άλμπουμ (το συγκεκριμένο είναι, μάλλον, το πρώτο προσωπικό της), δείχνει μια σιγουριά και μιαν αυτοπεποίθηση, που, κανονικά, θα πρέπει να εκτιμηθεί.

Ψάχνοντας λίγο στο δίκτυο σε σχέση με την τραγουδοποιό (γιατί την αγνοούσα) διαπίστωσα πως τα «σπιτικά γλυκά» της, τα παρουσίαζε σε διάφορες μουσικές σκηνές τουλάχιστον από το 2009 – πράγμα που σημαίνει πως το 2017, όταν κυκλοφόρησε το CD, το υλικό ήταν κατά κάποιον τρόπο μια «τελειωμένη υπόθεση» (βασικά για την ίδια την Βαρουδάκη – όχι για εμάς). Αυτό, προσωπικώς, με βάζει σε κάποιες σκέψεις, αλλά δεν θα ήθελα τώρα, εδώ, να τις αναπτύξω. Περισσότερο μ’ ενδιαφέρει να πω μερικά λόγια για τα τραγούδια που ακούω, ανεξαρτήτως αν αυτά γράφτηκαν πριν από δέκα ή από πέντε χρόνια.

Από πλευράς συνθέσεων, λοιπόν, αρκετά τραγούδια κρίνονται ως ενδιαφέροντα – κυρίως, όταν η κλασική κιθάρα παίρνει «πάνω της» μεγαλύτερο ή μεγάλο τέλος πάντων μέρος των ενορχηστρώσεων. Η ωραιότερη, δε, μελωδία του άλμπουμ θεωρώ πως είναι η «Και μετά;», που βρίσκεται ακριβώς στη μέση του CD (το έκτο από τα δώδεκα συνολικώς κομμάτια).

Οι ενορχηστρώσεις, τώρα, που έχουν προκριθεί, ώστε να ντύσουν τις συνθέσεις της Βαρουδάκη, είναι κατ’ αρχάς… παιγνιώδεις, ενώ δανείζονται στοιχεία από την jazz, το ελαφρό τραγούδι (γενικώς τις ελαφρές μουσικές), το soft rock, ενώ ανιχνεύονται και «δωματίου» ηχοχρώματα. Μία αναφορά της Βαρουδάκη θα πρέπει να είναι η Λένα Πλάτωνος (σε συνδυασμό με Σαβίνα Γιαννάτου ίσως), όχι εκείνη των ηλεκτρονικών άλμπουμ, αλλά των πιο έντεχνων.

Στιχουργικά, τώρα, διακρίνεται μια ποιητικότητα στα λόγια, αλλά και η προσπάθεια να θιγούν κάπως πιο σοβαρά ζητήματα μ’ έναν, όμως, απλό τρόπο. Γενικώς, πάντως, δεν θα έλεγα πως βρίσκω ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα το λόγο – ίσως επειδή διατηρεί κάποια παιγνιώδη χαρακτηριστικά, που είναι όχι και τόσο καλώς στοιχειοθετημένα.

Φωνητικά, δε, έχω μάλλον τις πιο πολλές ενστάσεις. Η Βαρουδάκη με ξενίζει ως φωνή. Αν και όχι πάντα – όχι σε όλα τα τραγούδια. Υπάρχουν κομμάτια θέλω να πω (τα περισσότερα), στα οποία το τραγούδισμά της ακούγεται στ’ αυτιά μου κάπως οut ή εν τοιαύτη περιπτώσει μη-επαρκές (και σε σχέση με το ηχόχρωμα της φωνής, τη σταθερότητά της, τον τρόπο που αποδίδονται, τραγουδιστά, οι περιγραφόμενες καταστάσεις).

Ενδιαφέρουσα περίπτωση, γενικώς, αλλά με ζητήματα, που θα πρέπει σε κάποιαν επόμενη δουλειά να προσεχθούν περισσότερο.
Επαφή: https://www.facebook.com/profile.php?id=100008140201804