MIRANDA VEROULI ένα ελληνικό βραζιλιάνικο άλμπουμ

Η Μιράντα Βερούλη είναι μία πολύ καλή τραγουδίστρια, που ειδικεύεται από χρόνια στο βραζιλιάνικο τραγούδι. Το λέω, επειδή την παρακολουθώ (σε πάλκο και δισκογραφία) από 20ετίας. Βεβαίως, τον τελευταίο καιρό δεν την έχω δει κάπου live, αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι. Δεν αλλάζει, εννοώ, εκείνο που ήδη έγραψα, το σχετικό με τη βαθιά ενασχόλησή της με τη βραζιλιάνικη jazz, την bossa nova κ.λπ. Απόδειξη, δε, αυτού είναι το πιο καινούριο CD της (που μάλλον είναι και το πρώτο προσωπικό της), που έχει τίτλο “Onírico” [ΤΕΧΝΟΤΡΟΠΟΝ ARTWAY, 2018] και που κυκλοφόρησε προς το τέλος του ’18 (παρότι είναι ηχογραφημένο τον Μάρτιο του 2015). Στο “Onírico” καταγράφονται δεκατρία tracks (επτά versions και έξι originals), που όλα μαζί διαμορφώνουν ένα πολύ αξιόλογο set, που «ανεβαίνει» ακόμη περισσότερο από την παρουσία και τη συμμετοχή των διακεκριμένων (ελλήνων) σολιστών. Έτσι, και πέραν της Βερούλη που τραγουδά βεβαίως, στο “Onírico” παίρνουν μέρος και οι Ανδρέας Πολυζωγόπουλος τρομπέτα, φλούγκελχορν, Σπύρος Μάνεσης πιάνο, πλήκτρα, Μάνος Αναγνωστόπουλος μπάσο, Δημήτρης Κλωνής ντραμς και Πέτρος Κούρτης κρουστά (σ’ ένα track).

Κατ’ αρχάς εκείνο που εντυπωσιάζει (πριν ρίξεις το CD στο player) είναι οι επιλογές των versions, γεγονός που δείχνει όχι μόνο βαθύ ψάξιμο στη δισκογραφία, αλλά και μιαν εξοικείωση με το χώρο – κάτι όχι παράξενο, αν αναλογιστούμε το εύρος ενασχόλησης της Βερούλη με τη βραζιλιάνικη μουσική (και γενικότερα με την κουλτούρα της μακρινής χώρας). Να σημειώσουμε, λοιπόν, κάπως αναλυτικότερα αυτά τα τραγούδια, που διασκευάζονται εδώ, γιατί είναι εκείνα που δίνουν εν τέλει το ξεχωριστό χρώμα αυτού του ελληνικού CD (και το λέμε τούτο, δίχως να υποτιμούμε τα πρωτότυπα tracks, για τα οποία θα γράψουμε ειδικώς στη συνέχεια). Έχουμε και λέμε λοιπόν:

1. “Chove chuva” του Jorge Ben από το πρώτο άλμπουμ του “Samba Esquema Novo” [Philips, 1963]

2. “Luz de Tieta” του Caetano Veloso από το soundtrack “Tieta do Agreste” [Natasha Records, 1996]

3. “Nanã” των Mário Telles και Moacir Santos, που υπάρχει στο άλμπουμ “Mário Telles” [CBS, 1964], αν και το τραγούδι πιθανώς να το είπε πρώτος, την ίδια χρονιά (1964), ο Wilson Simonal, ενώ μέσα στο 1964 το είχε πει και η Nara Leão

3. “Samba da Rosa” των Vinicius De Moraes / Toquinho, που ηχογραφήθηκε το 1970 από το Osmar Milito Trio σ’ ένα 7ιντσο των Toquinho & Vinicius De Moraes

5. “A rã” των Caetano Veloso / João Donato, που είχε πει η Gal Costa στο άλμπουμ της “Cantar” [Philips, 1974]

6. “Luiza” του Antonio Carlos Jobim, με την πια παλαιά εκτέλεση που βρήκα να προέρχεται από ένα LP των  Edu Lôbo και Tom Jobim, που είχε κυκλοφορήσει το 1981

7. “Voce”του Tim Maia από το φερώνυμο άλμπουμ του στην Polydor, το 1971

Περιττό να πω πως τα τραγούδια ερμηνεύονται από τη Μιράντα Βερούλη και αποδίδονται από το συγκρότημά της με ιδανικό τρόπο. Εντάξει, είναι και οι επιλογές μία και μία, αλλά δεν μπορείς να μην εξάρεις και να μην καταευχαριστηθείς τα εκπληκτικά “Luz de Tieta” (από τα ωραιότερα τραγούδια του Veloso) και “Samba da Rosa” (με φοβερή πιανιστική παρουσία του Μάνεση α λα Walter Wanderley).

Το “Amor-amor” είναι το πρώτο ελληνικό track του CD και είναι γραμμένο από την Μιράντα Βερούλη. Πρόκειται για μια μποσανόβα βασικά, με δυνατά φωνητικά και πλήρες τζαζ περίβλημα, με τον Πολυζωγόπουλο να κάνει άψογη δουλειά μπροστά και με τον Μάνεση να γεμίζει με πλήκτρα στο background.

Ακολουθεί το ενός λεπτού “Colores Feliz intro” (του Πολυζωγόπουλου) και καπάκι όπως λέμε το “Colores Feliz” (Βερούλη-Πολυζωγόπουλος), που είναι ένα αργό track, μια brazilian μπαλάντα, απ’ αυτές που δύσκολα πιστεύεις ότι μπορεί να έχουν γραφτεί (και τραγουδηθεί) από μη Βραζιλιάνους.

Στο ίδιο μοτίβο και το “Saudosa” της Μιράντας Βερούλη – ένα έξοχο τραγούδι με ισχυρή sixties ρίζα, που φέρνει στη μνήμη μου την Wanda Sá!

Για το “Samba da Rosa” των Vinicius De Moraes / Toquinho o Πολυζωγόπουλος ετοιμάζει μιαν εισαγωγή, ένα μικρό σόλο στο φλούγκελχορν, που είναι αυτό ακριβώς για το οποίο προοριζόταν.

Το τελευταίο ελληνικό track του CD είναι το “Oníro (Dream)” της Μιράντας Βερούλη, ένα ακόμη πρώτης τάξεως τραγούδι με απαιτητικό δόσιμο από κάθε πλευρά (και οργανοπαικτική και τραγουδιστική), με τη Βερούλη να τραγουδάει για πρώτη και τελευταία φορά στο άλμπουμ στην ελληνική γλώσσα.

Και είναι αυτό ίσως και μιαν υπόσχεση, για κάτι που μπορεί στο μέλλον ν’ ακολουθήσει…

Επαφή: www.artway.gr