Νέος τραγουδοποιός ο Μάνος Μοναστηριώτης, αλλά το άλμπουμ
του «Να Περιμένω το Αύριο» [MLK,
2016] έχει πλέον τέσσερα χρόνια στο δρόμο. Δεν ξέρω ποιον ακριβώς μήνα του ’16
κυκλοφόρησε, όμως, και σε κάθε περίπτωση, πρέπει να πλησιάζει την 4ετία. Παίζει
κάποιον ουσιαστικό ρόλο αυτό; Όχι,
κανέναν. Ρόλο παίζει μόνον το αν τα τραγούδια τού Μοναστηριώτη είναι καλά, αν
έχουν κάτι να προτείνουν, αν διαθέτουν κάτι που να τα ξεχωρίζει.
Λοιπόν, τα τραγούδια του Μοναστηριώτη, τα οποία χοντρικά θα
τα αποκαλούσαμε ροκ μπαλάντες, που εμένα μου θυμίζουν άλλοτε… Poll, Τουρνά και τέτοια πράγματα, άλλοτε
Κατσιμιχαίους, και ορισμένες φορές (τις πλέον λιγότερες) Π.Ε. Δημητριάδη,
διαθέτουν χάρισμα.
Έχουν ωραίες μελωδίες, έξυπνους και περιποιημένους στίχους
και ουσιώδεις συνάμα, όπως και απλές-λειτουργικές ενοργανώσεις (από τον Κώστα
Παρίση), έχοντας τον τρόπο (οι ενοργανώσεις) να αναδεικνύουν τα προτερήματα του
δίσκου. Που, γενικώς, είναι η απλότητα στην στιχουργική έκφραση, και η σαφής
συνθετική ευχέρεια. Επίσης, ενδιαφέρον έχει και η φωνή τού Μοναστηριώτη, που
λόγω χρώματος καθίσταται αναγνωρίσιμη (με μια μικρή προσπάθεια από τον ακροατή),
παρότι είναι κάπως ασταθής.
Στα ωραιότερα κομμάτια του άλμπουμ θα τοποθετούσα τα «Μαύρη
τρύπα», «Βάρδια» και «Συνομιλία με το Θεό», χωρίς κάποιο από τα υπόλοιπα οκτώ
να είναι «λίγο» ή αδιάφορο.
Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια λοιπόν από το «Να Περιμένω το
Αύριο» και το μόνο που θέλω να ελπίζω για τον Μοναστηριώτη είναι να συνεχίζει
να γράφει τραγούδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου