MATTHEW HALSALL οι επανεκδόσεις δύο εξαιρετικών τζαζ άλμπουμ του από τα late 00s

Δύο άλμπουμ του βρετανού τρομπετίστα και συνθέτη Matthew Halsall από τα τέλη των 00s, το “Sending my Love” [Gondwana, 2008] και το “Colour Yes” [Gondwana, 2009], επανεκδίδονται τώρα με νέα εικαστικά συν bonus tracks, και μάλιστα σε διπλά, πλέον, LP. Άλμπουμ-σταθμοί για την βρετανική jazz εκείνης τής όχι και τόσο μακρινής εποχής, μα... και πάντα!

MATTHEW HALSALL: Sending my Love [Gondwana Records, 2019]

Για τον τρομπετίστα, συνθέτη και εταιρειάρχη (δική του είναι η Gondwana Records) Matthew Halsall γράψαμε και στο πρόσφατο παρελθόν. Πιο συγκεκριμένα την 22α Νοεμβρίου 2019 όταν αναφερθήκαμε στο άλμπουμ του “Oneness”, που περιλάμβανε εγγραφές του από τον Σεπτέμβριο του ’08, σημειώνοντας πως είχαμε να κάνουμε μ’ ένα «μαγικό, εκπληκτικό και εντυπωσιακό άλμπουμ» και πως «οι συνθέσεις του Halsall δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από τα μεγάλα επιτεύγματα της spiritual jazz των sixties-seventies».

Τώρα έχουμε στο player και ακούμε το πρώτο προσωπικό άλμπουμ τού Matthew Halsall, που είχε / έχει τίτλο “Sending my Love” και που είχε κυκλοφορήσει μόνο σε CD (και digital) το 2008. Μάλιστα, το “Sending my Love”, επανεκδίδεται τόσο σε CD, όσο και σε 2LP, προσφέροντας κι ένα bonus track, που διαρκεί δέκα λεπτά.

Οι βασικές πέντε συνθέσεις του αρχικού άλμπουμ ήταν οι “On the other side of the world”, “Reflections”, “Freedom song”, “Sending my love” και “Sachi”, με το ανέκδοτο “This time” να προέρχεται φυσικά από την ίδια φάση ηχογράφησης (Αύγουστος-Δεκέμβριος 2007).

Σ’ αυτές τις εγγραφές συνοδεύουν τον Matthew Halsall ορισμένοι μουσικοί, που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο, όλα αυτά τα χρόνια, στην... επανεκκίνηση της british jazz. Λέμε λοιπόν για τους Roger Wickham φλάουτο, άλτο & τενόρο σαξόφωνο, Nat Birchall σοπράνο σαξόφωνο (σ’ ένα track), Adam Fairhall πιάνο, Jon Thorne μπάσο (στα πρώτα τέσσερα tracks), Gavin Barras μπάσο (στα δύο τελευταία tracks) και Gaz Hughes ντραμς. Ο Birchall βεβαίως είναι γνωστός και αγαπητός και στην Ελλάδα, όπως και οι Fairhall, Barras και Hughes (υποθέτω), που έχουν υπάρξει μέλη των συγκροτημάτων του.

Παρά ταύτα θα λέγαμε πως το “Sending my Love” δεν έχει και τόσο spiritual αφήγηση ή μάλλον δεν έχει μόνον spiritual αφήγηση. Είναι κάπως πιο «γήινο» και όχι τόσο «κολτρεϊνικό» θέλω να πω, φέρνοντας στη μνήμη δίσκους του Yusef Lateef και του Roland Kirk κυρίως, από την περίοδό τους στην Atlantic (τέλη ’60-αρχές ’70). Φυσικά, αυτό δεν το λέμε για να υποτιμήσουμε το “Sending my Love” (αν είναι δυνατόν!), μα απλώς για να δείξουμε το προς τα πού «κοιτάζει» αισθητικώς. Εξάλλου, η μουσική που περιέχεται εδώ είναι καταπληκτική, καθώς έχει και ύφος, και ποιότητα, και εντυπωσιακά παιξίματα, όπως και μια σιγουριά στην αφήγησή της, δείχνοντας τα βαθύτερα ηχητικά (για να μείνουμε σ’ αυτά) πιστεύω του δημιουργού της, του Matthew Halsall δηλαδή – ο οποίος, με το αμέσως επόμενο long play του, θα έδειχνε χαρακτηριστικά πολύ μεγάλου συνθέτη.

Κορυφαίες στιγμές από εδώ το αργό “Sachi”, ένα αληθινό spiritual διαμάντι και το bonus “This time”, που αναπτύσσεται στο ίδιο κλίμα.

MATTHEW HALSALL: Colour Yes [Gondwana Records, 2019]

Το “Colour Yes” αποτελεί, όπως προείπαμε, επανέκδοση δίσκου τού Matthew Halsall από το 2009 – και κάπως έτσι βαθαίνουμε ακόμη πιο πολύ στην περίπτωση αυτού του μουσικού και στη σχέση του με την spiritual jazz (πια).

Να πούμε λοιπόν για αρχή πως η CD-επανέκδοση τού “Colour Yes”, που έχουμε στα χέρια μας, περιέχει τα έξι βασικά tracks της πρωτότυπης έκδοσης (“Colour yes”, “Together”, “I’ve found joy”, “Mudita”, “I’ve been here before”, “Me and you”) και ακόμη δύο ευμεγέθη bonus, τα 8λεπτα “It’s what we do” και “Ai”. Επίσης να (ξανα)προσθέσουμε πως έχουμε να κάνουμε μ’ ένα άλμπουμ που ηχογραφήθηκε στο διάστημα Ιανουάριος-Ιούνιος 2009, πως τότε κυκλοφόρησε μόνο σε CD και πως τώρα κυκλοφορεί (εκτός από CD) και σε 2LP.

Η μουσική τού “Colour yes” είναι, για μιαν ακόμη φορά, εντυπωσιακή. Και για τούτο δεν ευθύνονται μόνον οι εξαιρετικές συνθέσεις του Matthew Halsall, όπως και οι ενορχηστρώσεις του, αλλά και οι παικταράδες που τον συνοδεύουν, και οι οποίοι, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο έχουν την ιστορία τους.

Πρώτος ανάμεσά τους ο σαξοφωνίστας Nat Birchall και ακόμη οι Rachael Gladwin άρπα, Adam Fairhall πιάνο, Gavin Barras μπάσο, Gaz Hughes ντραμς (όλοι συνεργάτες του Birchall σε διάφορα LP του), συν τον Marek Dorcik επίσης σε ντραμς. Φυσικά, ο ίδιος ο Halsall ως τρομπετίστας έχει βασική θέση στο team, που... με τα λίγα με τα λιγότερα πετάει φωτιές. Και μάλιστα όχι μόνον στα γρήγορα tracks σαν το “Mudita”, αλλά και στα πιο αργά, νωχελικά και σαν-προσευχή κομμάτια, όπως το “I’ve been here before”, που είναι ένα spiritual διαμάντι, με την τρομπέτα του Halsall σε αρχικό πρώτο ρόλο και με το τενόρο του Birchall σ’ έναν δεύτερο. Από ’κει και πέρα τα γεμίσματα από το πιάνο και την άρπα έρχονται, απλώς, για να υπογραμμίσουν το κλίμα.

Το ίδιο εντυπωσιακά είναι όμως και τα δύο bonus κομμάτια, στο τέλος του τωρινού “Colour Yes” – το “It’s what we do” και το “Ai”. Πιο έντονο, πιο σκληροπυρηνικό το πρώτο, αλλά με το ίδιο μαγικό μελωδικό άπλωμα, πιο μυστηριακό, πιο πνευματικό το δεύτερο, αποτελούν αμφότερα ύπατα δείγματα σύγχρονης spiritual jazz, που τοποθετείται αυθωρεί στη μεγάλη «κολτρεϊνική» παράδοση.

Εξαιρετικό άλμπουμ! 

Η Gondwana Records εισάγεται από την AN Music