ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 222

21/2/2020

Δυστυχώς οι σαβουροεκδόσεις, τα... περιωπής άρλεκιν και η πλειονότητα των φτηνιάρικων βιβλίων των εφημερίδων, έχουν δυσκολέψει το ψάξιμο στα second hand στέκια. 

Τόνοι άχρηστου χαρτιού σκεπάζουν πολλές φορές τα αληθινά σπουδαία αναγνώσματα – οπότε θα πρέπει να είσαι και άοκνος στο ψάξιμό σου, και επίμονος, και τυχερός, ώστε να πετύχεις ένα βιβλίο του ακριβοθώρητου, αλλά σημαντικού, Πάνου Σαμαρά με 1 μόλις ευρώ.
Λέω για το μυθιστόρημα «Το Διάσελο» από τον Απρίλιο του 1964.
Αν μάλιστα συνυπολογίσεις πως το βιβλίο αυτό βρέθηκε με αφιέρωση, αλλά άκοπο(!), νοιώθεις σαν να βρήκες άπαιχτο, με πενταροδεκάρες, το LP των Εν Πλω ή των Χωρίς Περιδέραιο...

20/2/2020

Η μισή τουλάχιστον Ελλάδα περιμένει να δει το λίφτιν στην Ομόνοια. Για μένα το βασικό πρόβλημα παραμένει. Η πλατεία εξακολουθεί να μην έχει σχήμα. Είναι ένα ακανόνιστο πράγμα, σαν χωράφι, στη μέση ενός... κάμπου, που περιμένει τον αναδασμό του.
Ανεξάρτητα από το πώς είναι αποδοτικότερο να κινούνται τα αυτοκίνητα η πλατεία έπρεπε να είναι στρογγυλή ή τετράγωνη κ.λπ. Να έχει ευδιάκριτο και σαφές σχήμα δηλαδή. Αυτό το πράγμα όμως που βλέπουμε, εκεί, εξακολουθεί να είναι άθλιο και κανένα σιντριβάνι δεν βοηθάει στην καλυτέρευσή του. Ό,τι κενό βλέπουμε μπροστά μας το πεζοδρομούμε – αυτή είναι η φτηνή λογική.
Εγώ σαν πολίτης, να μην πω σαν μηχανικός, είμαι εναντίον των ό,τι-να ’ναι πεζοδρομήσεων. Οι πεζοδρομήσεις αποδεδειγμένα, στις περισσότερες των περιπτώσεων (είναι ο κανόνας), όχι σε όλες (υπάρχουν εξαιρέσεις), δημιουργούν άλλου τύπου προβλήματα – μετατρέπονται σε εστίες παράνομων ή και νοσηρών δραστηριοτήτων, έλκουν την βρωμιά, το παραεμπόριο κ.λπ., επιδεινώνουν τοπικά το κυκλοφοριακό πρόβλημα κι εν πάση περιπτώσει μετατρέπουν τις πόλεις σε αστικά χωράφια, επειδή κάποιοι, μάλλον, νοσταλγούν τα χωριά τους ή τα «περασμένα μεγαλεία» δίχως την κίνηση των τροχοφόρων. (Και ας μην πούμε για το τι σημαίνει οικονομικά, προς όλες τις μεριές, το ράβε-ξήλωνε).
Τέλος πάντων αν «φαγωθούν» εκείνα τα άθλια τσιμεντένια, υπερυψωμένα, κράσπεδα, που χωρίζουν την πλατεία από το δρόμο, και που μοιάζουν με οχυρωματικά έργα, κάτι μπορεί να γίνει. Έστω κι έτσι...

19/2/2020

Ο Νορβηγός Jon Christensen που πέθανε χθες στα 77 του υπήρξε ως γνωστόν ένας κορυφαίος ντράμερ της τζαζ (ή και του ροκ). Μπορεί μεγάλο κομμάτι της διαδρομής του να καταγράφηκε από την ECM (για την οποία λειτουργούσε κάπως σαν in house ντράμερ), όμως και έξω από την ECM είχε φοβερές εγγραφές, σαν αυτήν εδώ ή εκείνη στο σχόλιο...

https://www.youtube.com/watch?v=kbbNTfNRCkA

18/2/2020

Κάτι άλλο έψαχνα χθες στο YouTube κι έπεσα πάνω στην ταινία «Αναζήτησις...» (1972) του Ερρίκου Ανδρέου με την Έλενα Ναθαναήλ, τον Άγγελο Αντωνόπουλο και τη μουσική του Γιάννη Σπανού. Όλοι την έχετε δει. Είχα χρόνια να δω την «Αναζήτηση», καμμιά δεκαετία δηλαδή, κι είπα να την ξαναδώ.
Ο Ερρίκος Ανδρέου, μάλλον χωρίς να το θέλει, έκανε μία από τις πιο σοβαρές πολιτικές ταινίες της εποχής (και κάθε εποχής), άμα το δεις έτσι δηλαδή. 

Από τη μια παρουσιάζει σαν ένοχο ένα φουκαρά σύζυγο, μπατίρη ηθοποιό, ο οποίος σκοτώνει τη γυναίκα του επειδή πηδιότανε με τους μεγαλοαστούς, κάτι κοινωνικά ρετάλια, που ζούνε μόνο για να κάνουν εγκλήματα (πάσης φύσεως), ενώ αθωώνει τους αληθινούς ενόχους (τους μεγαλοαστούς δηλαδή), που έχουν σαν χόμπυ να εκμαυλίζουν, με τα φράγκα και τα μέσα τους, τα όμορφα κορίτσια του λαού. Όσα τουλάχιστον απ’ αυτά δεν έχουν τις δέουσες αντιστάσεις.
Κάποια στιγμή ο μεγαλοεπιχειρηματίας Θάνος Βεργής (Άγγελος Αντωνόπουλος) συλλαμβάνεται από την αστυνομία, ως ύποπτος για την υπόθεση του φόνου, αλλά παρά ταύτα ο υπηρέτης του (Θόδωρος Έξαρχος) τού ετοιμάζει το γεύμα σαν να μην τρέχει τίποτα. Όταν δε κάποιος του λέει... «μα τι κάνεις εκεί ο κ. Βεργής πάει στην αστυνομία, μπορεί να κρατηθεί», ο υπηρέτης εκστομίζει την κορυφαία ατάκα της ταινίας.
«Συναναστρέφομαι πλούσιους πολλά χρόνια και ποτέ δεν είδα κανέναν να μένει πάνω από μια ώρα σε αστυνομικό τμήμα».
Φοβερή ταινία η «Αναζήτησις...» την εκτιμώ πολύ, και κάποτε θα γράψω πολλά γι’ αυτήν.

18/2/2020

Με αφορμή το θάνατο (χθες) του παραγωγού, DJ κ.λπ. Andrew Weatherall είπα να ξανακούσω το “Screamadelica” των Primal Scream – ένα άλμπουμ το οποίο είχα κάποτε, αλλά κάποια στιγμή το έδωσα (το πούλησα, το αντάλλαξα δεν θυμάμαι τώρα).
Καλός δίσκος, αλλά το καλύτερο κομμάτι, το “Loaded”, που ήταν σύνθεση του Weatherall, εμένα μου θύμιζε πάντα το “Jesus” του Jeremy Faith (που είχε πει και ο Πασχάλης, εδώ, το 1972, ως «Η συντροφιά μας»). Δηλαδή και άλλα κομμάτια απ’ αυτό το άλμπουμ κάτι μου θυμίζουν – κι ίσως γι’ αυτό να μ’ αρέσει τελικά.
Κάτι ψιλοεμπνέεσαι εσύ, κάτι βουτάς από δω, κάτι δανείζεσαι από κει, κάτι κόβεις από δω, κάτι ράβεις από κει, ρίχνεις και κανα sample ανάμεσα και... τσουπ βγαίνει ένα κομματάκι.
Και τώρα συμβαίνει αυτό, αλλά το αποτέλεσμα είναι 10 φορές χειρότερο από τα nineties. Το οποίον (αποτέλεσμα), στα nineties, ήταν 10 φορές χειρότερο από τα seventies…

https://www.youtube.com/watch?v=SYnoQE9vWTI