DR. ALBERT FLIPOUT’S ONE CAN BAND ο γνωστός μας one-man band σε νέο άλμπουμ

Το πιο καινούριο άλμπουμ του Mickey Pantelous, κάτω από το όνομα Dr. Albert Flipout’s One Can Band, έχει τίτλο “Undercover” [WoogieBoogie, 2019] και είναι δικής του παραγωγής, με διανομή από την Sound Effect Records. Φυσικά, και σ’ αυτό το άλμπουμ ο Pantelous παίζει όλα τα όργανα μόνος του (κιθάρα, φυσαρμόνικα, κρουστά, kazoo και ό,τι άλλο... δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι άλλο), κινούμενος πάντα σ’ αυτό το γνωστό στυλ του, το... ημι-blues, με στοιχεία από την τραγουδοποιία του Tom Waits και άλλων κατηραμένων τροβαδούρων, μαύρων και λευκών – από τον Captain Beefheart, μέχρι κάτι... αγριωπούς bluesmen, που αποδίδουν από τα σκισμένα σωθικά τους τραγούδια σαν το “Catfish blues”.

Τιμά, εδώ, το “Catfish blues” ο Dr. Albert Flipout’s One Can Band, όπως τιμά κι έναν όχι γνωστό bluesman, τον Τεξανό Frankie Lee Sims (1917-1970), διασκευάζοντας ένα δικό του τραγούδι, από τα χρόνια του ’50 (“I’m long long gone”). Αλλά τα περίεργα δεν είναι αυτά, φυσικά, ούτε η version του στο “Tango till they’re sore” του Tom Waits. Τα περίεργα είναι οι διασκευές του, στο αυτό κλίμα, τραγουδιών των Depeche Mode (“Personal Jesus”) και των Guns N' Roses (“Sweet child o’ mine”). Τραγούδια, τέλος πάντων, που τα κάνει δικά του ο Dr. Albert Flipout’s One Can Band κερδίζοντας το στοίχημα.

Φυσικά, υπάρχουν και πρωτότυπα εδώ (“Last night”, “Your friends”), που ενσωματώνονται με άνεση στο γενικότερο πλάνο, δείχνοντας και επιβεβαιώνοντας κάτι γνωστό από παλαιότερα, πως ο Mickey Pantelous είναι ένας σοβαρός και «τίμιος» όπως λέμε δημιουργός, με το δικό του στυλ και ύφος (για περισσότερο από 20 χρόνια τώρα), φέρνοντας στην ελληνική σκηνή ήχους αγαπημένους, που δεν είναι πάντα εύκολο να αποτυπωθούν τόσο πειστικά από τους ντόπιους μουσικούς.

Κι αυτό είναι ένα κέρδος γενικότερο. Γιατί το ειδικότερο κέρδος είναι η προσωπική επιμονή του Pantelous σ’ ένα είδος μουσικής-τραγουδιού, που δεν είναι του συρμού. (Προσωπικώς, το μετράω και αυτό).

Επαφή: www.soundeffect-records.gr