ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΡΗΣΤΟΥ – T.S. ELIOT η μεταξύ τους αλληλογραφία αναφορικά με το έργο «Έξι Τραγούδια σε Ποίηση T.S. Eliot», η δισκογραφία κ.λπ.

Το 2020 είναι έστω και άτυπα «έτος Γιάννη Χρήστου» –όπως το 2019 ήταν «έτος Νίκου Σκαλκώτα»–, καθώς στις 8 Ιανουαρίου συμπληρώθηκαν 50 χρόνια από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή, σε αυτοκινητικό δυστύχημα, σε ηλικία 44 ετών, ο διακεκριμένος έλληνας συνθέτης.

Ήδη στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στις 17 του προηγούμενου Ιανουαρίου, οργανώθηκε μία πρώτη συναυλία με έργα Γιάννη Χρήστου («Μουσική του Φοίνικα», «Πρώτη Συμφωνία», «Έξι Τραγούδια σε Ποίηση T.S. Eliot»), με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών υπό τον Μίλτο Λογιάδη και την μέτζο σοπράνο Ειρήνη Τσιρακίδου. Προφανώς και άλλες εκδηλώσεις θα εμφανισθούν στην πορεία.

Εμείς, σ’ αυτό το κείμενο, που έχει οπωσδήποτε έναν tribute χαρακτήρα και γράφεται με αφορμή την πεντηκονταετία από τον χαμό τού Γιάννη Χρήστου, θα επικεντρωθούμε σ’ ένα από τα σημαντικότερα έργα τής πρώτης περιόδου του, που δεν είναι άλλο από τα «Έξι Τραγούδια σε Ποίηση T.S. Eliot».

Στο βιβλίο τής Anna-Martine Lucciano Γιάννης Χρήστου / Έργο και προσωπικότητα ενός έλληνα συνθέτη της εποχής μας / Πρόλογος-Κατάλογος Έργων-Μετάφραση-Επιμέλεια: Γιώργος Λεωτσάκος [Βιβλιοσυνεργατική, Αθήνα 1987] υπάρχει ένα σύντομο κείμενο του ίδιου του Γιάννη Χρήστου, γραμμένο την 29η Νοεμβρίου 1956, όταν ο έλληνας συνθέτης ζούσε ακόμη τότε στην Αλεξάνδρεια. Ο Χρήστου περιγράφει τη σχέση του με την ποίηση του Eliot:

«Η ιδέα να γράψω τραγούδια, πάνω σε ποιήματα του Τ.Σ. Έλιοτ, μου ήρθε στη Ρώμη το 1950. Εκείνη την εποχή γράφτηκε το “Μάτια που τελευταία είδα σε δάκρυα” (Eyes that last I saw in tears) κι ενσωματώθηκε στη Συμφωνία αρ. 1, το ίδιο και ένα σκίτσο για το “Μίγμα Μοιχόν του Παντός” (Mélange Adultère de Tout) και το “Ο άνεμος πετάχθηκε στις τέσσερις η ώρα” (The wind sprang up at four o’clock). Το ίδιο και η κεντρική ιδέα για το “Φληβά το Φοίνικα” (Phlebus the Phoenician) γεννήθηκε περίπου εκείνη τη χρονική στιγμή (το απαλό, βαθύ και πένθιμο ισοκράτημα καθώς και η θλιμμένη καμπάνα στη ψηλή περιοχή – εφέ καμπάνας-φάντασμα). Ξανασκέφτηκα την ιδέα αυτή το καλοκαίρι του 1955 κι έγραψα μια σειρά από πέντε τραγούδια. Ενώ καθαρόγραφα το χειρόγραφο, συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να προσθέσω ένα έκτο τραγούδι και πως το τραγούδι αυτό έπρεπε να είναι το “Βιρτζίνια” (Virginia). Γράφτηκε μέσα σε μια μέρα. Τελείωσα τα “Έξι Τραγούδια σε ποίηση Τ.Σ. Έλιοτ” για μεσόφωνο και πιάνο, τον Οκτώβριο 1955.  
Τον επόμενο χρόνο, στη Χίο, μου ήρθε η ιδέα ότι τα τραγούδια αυτά θα μπορούσαν να τραγουδηθούν με ορχήστρα. Κι αργότερα, το καλοκαίρι του 1957, ο Πιέρο Γκουαρίνο μου πρότεινε να το κάμω. Η γραφή του έργου για ορχήστρα άρχισε στις 22 Αυγούστου 1957 και τελείωσε ένα μήνα αργότερα (Οκτώβριος 1957)».

Η συνέχεια εδώ...

https://www.lifo.gr/articles/music_articles/268732/i-allilografia-anamesa-ston-gianni-xristoy-kai-ton-t-s-eliot-anaforika-me-to-moysiko-ergo-eksi-tragoydia-se-poiisi-t-s-eliot