GEORGE KONTRAFOURIS TRIO σε κλασική piano-trio φάση

Νέο CD piano-trio από τον πιανίστα της jazz Γιώργο Κοντραφούρη. Με νέους-νέους συνοδοιπόρους, τον μπασίστα Κίμωνα Καρούτζο και τον ντράμερ Jason Wastor, ο Κοντραφούρης καταθέτει εδώ μια σειρά δικών του συνθέσεων (πέντε), συν δύο σχετικώς απρόσμενες διασκευές – επτά tracks συνολικώς, που συναποτελούν το άλμπουμ του “The Passing” [Puzzlemusik, 2020]

Η πρώτη διασκευή αφορά σ’ ένα παλαιό τραγούδι τής Σαβίνας Γιαννάτου, που είχε ακουστεί στους δεύτερους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού της Κέρκυρας (1982), την «Αιώρα», ενώ η δεύτερη έχει να κάνει με μια σύνθεση του πιανίστα Μάρκου Αλεξίου από το δεύτερο LP των Sphinx (1981), την «Αιολιάνα». Για μένα κι αυτό είναι απρόσμενο, επειδή σπανίως έλληνες τζαζίστες διασκευάζουν συνθέσεις συναδέλφων τους. Ο Κοντραφούρης όμως το κάνει – και όχι μόνον επειδή ο Αλεξίου υπήρξε δάσκαλός του, αλλά και για τη συγκεκριμένη σύνθεση, που είναι εξαιρετική και από τις ωραιότερες των δύο δίσκων των Sphinx.

Σε κάθε περίπτωση το “The Passing” είναι ένα άλμπουμ, που απευθύνεται σε συντονισμένους jazz-fans. Και όχι αναγκαστικώς σε σχέση με τις δραστηριότητες ή το ρεπερτόριο του Κοντραφούρη, αλλά γενικότερα. Γιατί το “The Passing” έτσι οφείλεις να το αντιμετωπίσεις... γενικότερα, και όχι σαν ένα απλό ελληνικό τζαζ άλμπουμ.

Θέλω να πω πως εδώ διαφαίνεται η πορεία, και η εγχώρια και η διεθνής, που έχει διανύσει ο Κοντραφούρης όλα αυτά τα χρόνια, και που του δίνει την άνεση, όλη αυτή η στενή και υψηλού επιπέδου ενασχόληση, να γράφει τόσο μεστές συνθέσεις σαν το “The passing” της αρχής. «Κουρδισμένοι» στη θέση τους (να μην παρεξηγηθεί η λέξη), οι δύο συνοδοιπόροι κάνουν εκείνο που πρέπει, φανερώνοντας το ίδιο υψηλή επάρκεια. (Προφανές κι αυτό – αλλιώς πώς θα συμμετείχαν σ’ ένα σχήμα trio, με τον Κοντραφούρη ως πιανίστα;).

Αν το “The passing” λοιπόν εντυπωσιάζει με το φουριόζο τέμπο του (με έξοχα παιξίματα και από τους τρεις μουσικούς), έρχεται η «Αιώρα» αμέσως μετά για να αποδείξει τι ακριβώς σημαίνει αληθινή διασκευή. Ένα απλό, καλό τραγούδι είναι η «Αιώρα» (όχι κάτι εξωφρενικά ωραίο), αλλά εδώ έτσι όπως αναπτύσσεται... μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο, κάτι καινούριο. Υπάρχει και αναγνωρίζεται βεβαίως η αρχική μελωδία, αλλά υπάρχουν και οι επιμέρους προσεγγίσεις της, με τους τρεις μουσικούς να καταθέτουν, και εδώ, και αίσθημα (που το απαιτεί το τραγούδι) και φαντασία (που το απαιτεί μια τζαζ προσέγγιση).

Ακόμη πιο εντυπωσιακά είναι τα πράγματα στη διασκευή της «Αιολιάνας» και γιατί η (έξοχη) μελωδία είναι διαφορετικής γραφής, αλλά και γιατί ο Κοντραφούρης με τους συνεργάτες του ξέρει πώς πρέπει να αποδοθεί ένας φόρος τιμής σ’ έναν πολύ σοβαρό και αθόρυβο μουσικό (με τεράστιο εκπαιδευτικό και όχι μόνον έργο πίσω του – όπως ήταν ο αείμνηστος Μάρκος Αλεξίου).

Από ’κει και πέρα στο “The Passing” καταγράφονται τέσσερα ακόμη tracks (“Ralph”, “Dance with me”, “The old photos”, “Marian”), που δείχνουν την άνεση του Κοντραφούρη να παίζει με tempi και μελωδίες, προτείνοντας ρομαντικά «στολίδια» σαν το “The old photos”, ολοκληρώνοντας με μια θεσπέσια μπαλάντα (“Marian”), από την οποία κάπου μου έλειψε το σαξόφωνο... αλλά ok.

Ωραίος, μεστός και δίχως φιοριτούρες δίσκος, που φανερώνει το επίπεδο που βρίσκεται τόσο συνθετικώς όσο και παικτικώς ο Γιώργος Κοντραφούρης.

Επαφή: www.puzzlemusik.com