ΗΡΑΚΛΗΣ ΖΑΚΚΑΣ στου έρωτα τα κύματα

Γνωστός μπουζουξής βασικά του «έντεχνου» (έχει συνεργαστεί με Σταύρο Ξαρχάκο, Μανώλη Μητσιά, Λουκιανό Κηλαηδόνη και άλλους), ο Ηρακλής Ζάκκας έχει τώρα ένα προσωπικό άλμπουμ, που αποκαλείται «Στου έρωτα τα κύματα» [Μετρονόμος, 2019]. Το άλμπουμ περιέχει 11 tracks – επτά τραγούδια (πέντε σε στίχους Κώστα Νέου, δύο σε στίχους Βάσως Χαραλαμποπούλου) και τέσσερα ορχηστρικά, τα οποία αποδίδονται από την πολύ καλή ορχήστρα. Μέλη της ορχήστρας, πλην του Ζάκκα που παίζει μπουζούκι και μαντολίνο, είναι ο Παναγιώτης Σαμαράς κιθάρα, ο Αχιλλέας Γουάστορ πιάνο, ο Αλέξανδρος Μποτίνης τσέλο κ.ά.

Το κλίμα του δίσκου είναι το εντεχνολαϊκό του δεύτερου μισού του ’60 – εγώ κάπως έτσι το προσδιορίζω αισθητικώς. Θέλω να πω πως δεν έχει σχέση (το κλίμα) με το πιο νέο έντεχνο (Μάλαμας, Θ. Παπαλωνσταντίνου κ.λπ.), ούτε με το ακόμη πιο νέο (τα τραγούδια που λέει η Μποφίλιου ας πούμε). Προς αυτή την κατεύθυνση δεν κινούνται μόνον οι μουσικές του Ζάκκα και οι ενορχηστρώσεις του Σταύρου Καβαλιεράτου, μα και τα λόγια των στιχουργών Νέου και Χαραλαμποπούλου, όπως και οι ερμηνείες (Μανώλης Μητσιάς, Ζαχαρίας Καρούνης, Ηρακλής Ζάκκας, Γεράσιμος Ανδρεάτος, Σταυρούλα Μανωλοπούλου).

Τα προτερήματα του άλμπουμ.

Πρώτον, ακούς πολύ ωραίον ήχο μπουζουκιού – και αυτό δεν θα πρέπει να το αποδώσουμε μόνον στον Ζάκκα, μα και στο Subway Studio / Βαγγέλης Σαπουνάς.

Δεύτερον, από πλευράς τραγουδιών ξεχωρίζω τα: «Έσβησε τ’ όνειρό μου» με τον Μητσιά (στίχοι Χαραλαμποπούλου), ένα ιδιαίτερο ζεϊμπέκικο που κυλάει σοβαρά, το «Ίσως» με τον Καρούνη (στίχοι Νέος), που διαθέτει την πηγαία ελαφρότητα του λαϊκού ιταλικού τραγουδιού, το «Στου έρωτα τα κύματα» με τον συνθέτη Ζάκκα (στίχοι Νέος), που είναι μια ωραία λαϊκή μπαλάντα, το «Ποιος σε πόνεσε καρδιά μου» με τον Ανδρεάτο (στίχοι Νέος), που είναι ένα αρκετά πειστικό έντεχνο, με τον Ανδρεάτο πάντως να ακούγεται στ’ αυτιά μου κάπως πεσμένος (λογικό και γι’ αυτόν – τα χρόνια έχουν περάσει) και τέλος το «Μακριά σου δεν αντέχω» με την Μανωλοπούλου (στίχοι Νέος), που είναι το ωραιότερο τραγούδι του δίσκου και που μου θυμίζει το ύφος του Χρήστου Λεοντή από την «Ανάσταση Ονείρων» (1966).

Τρίτον και τα οργανικά είναι καλά, με ωραιότερο όλων το τελευταίο «Από το χθες στο σήμερα», που είναι επηρεασμένο από Μάνο Λοΐζο («Ευδοκία») και που και-σαν-τίτλος δηλώνει εκείνο που συμβαίνει με το CD.

Επαφή: www.metronomos.gr