Έτσι πρέπει να γίνονται τα «έντεχνα» άλμπουμ σήμερα, όπως το
«Παράθυρο με Θέα» [Μετρονόμος, 2019] των Μηνά Μπόγρη (μουσική)-Μιχάλη Μπρούζου (στίχοι).
Κι έτσι πρέπει να τραγουδιούνται, από προικισμένους τραγουδιστές – καθώς
τέτοιος αποδεικνύεται ο Σπύρος Κλείσσας (σ’ ένα τραγούδι ακούγεται και η Τατιάνα
Μανωλίδου).
Να πω την πάσα αλήθεια, προσωπικώς, αγνοούσα και τα τρία βασικά
πρόσωπα (τώρα, βεβαίως, πληροφορήθηκα ψάχνοντας στο δίκτυο...), αλλά αυτό δεν
παίζει ουδεμία σημασία. Δεν παίζει ουδεμία σημασία στο να μπορέσεις ν’ ακούσεις
και να νοιώσεις εκείνο που εδώ συμβαίνει και αναπτύσσεται.
Ο Μπόγρης είναι κλασικός κιθαριστής και ακόμη
συνθέτης-ενορχηστρωτής. Οι συνθέσεις του είναι κιθαριστικές, δίχως τούτο να
σημαίνει πως τα τρία υπόλοιπα όργανα που ακούγονται στο άλμπουμ, το τσέλο
(Στέφανος Γιαννόπουλος), το βιολί (Κατερίνα Τεπελένα) και το φλάουτο (Ελευθερία
Πολογεώργη) έχουν ρόλο δευτερεύοντα. Άρα έχουμε ένα άλμπουμ για τέσσερα όργανα
και φωνή, που ανακαλεί στη μνήμη, σε μια πρώτη φάση, διάφορες δουλειές του
Νίκου Μαμαγκάκη, από τα τελευταία χρόνια της ζωής του κυρίως, όταν ο μεγάλος έλληνας
συνθέτης (και συνθέτης για κιθάρα ειδικότερα) επανεξέταζε το παλαιότερο έργο του. Και
λέμε απλώς για ένα γενικό πλαίσιο, εδώ, ένα «έντεχνο» πλαίσιο, που στηρίζεται
στην άρτια μελωδική και αρμονική συγκρότηση – κοντολογίς για τραγούδια, που
χωρίς να είναι «κλασικά» σου δίνουν μιαν αίσθηση «έργου». Πως το ένα αποτελεί
συνέχεια του άλλου και πως, πάνω απ’ όλα, εκείνο που έχει νόημα και αξία,
είναι η ίδια η δημιουργία.
Δεν ακούμε συχνά στην πρόσφατη ελληνική δισκογραφία τέτοια τραγούδια.
Δεν δισκογραφούνται τέτοια τραγούδια. Σοβαρά φύσει και θέσει. Και με άποψη σε
κάθε διάστασή τους.
Έτσι, το να αρχίζουμε να ξεχωρίζουμε από εδώ πότε το ένα και πότε το άλλο (track) είναι δώρον-άδωρον. Το «Παράθυρο με Θέα» ακούγεται απρόσκοπτα και στα
οκτώ μέρη του (τραγούδια), δίχως σκαμπανεβάσματα και δίχως πολυπλοκότητες.
Το άλμπουμ πλαισιώνεται και από τρία bonus, από ζωντανές
εμφανίσεις του σχήματος στη Galerie Δημιουργών και στο Athenaeum Κελάρι. Αποδίδονται τα «Αν σ’
αρνηθώ αγάπη μου» (Μίμης Πλέσσας-Δανάη), «Πήρα κόκκινα γυαλιά» (Σταμάτης
Κραουνάκης) και “Corsica”
(Christophe Mac-Daniel, Petru Guelfucci). Δεν
μπορώ να πω πως προσφέρουν κάτι περισσότερο (παρότι το κορσικάνικο τραγούδι
είναι εντυπωσιακό), απ’ αυτά που μας επεφύλαξε το πρώτο μέρος.
Επαφή: www.metronomos.gr
Minas Bogris
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστούμε πολύ για την κριτική, είναι πολύ ενθαρρυντικό για μας τους δημιουργούς να γράφονται λόγια που φωτίζουν την ουσία του έργου μας!