LAFAYETTE GILCHRIST το μεγάλο άλμπουμ “Now” ενός σημαντικού πιανίστα της jazz

Για τον 53χρονο μαύρο πιανίστα της jazz Lafayette Gilchrist, που ζει στην Βαλτιμόρη,  γράψαμε πέρυσι εδώ στο blog, καθώς αναφερθήκαμε με τα καλύτερα λόγια στο άλμπουμ του “Dark Matter” [CDcds, 2019]. Τώρα, έχουμε στο player ένα ακόμη άλμπουμ τού Gilchrist, το εξαιρετικό 2CD “Now” [Lafayette Gilchrist Music, 2020], που είναι σε παραγωγή δική του και που πιάνει τον αμερικανό μουσικό σε πολύ μεγάλη φόρμα – και αυτόν ειδικώς, και το τρίο του συνολικώς. Είναι οι Lafayette Gilchrist πιάνο, Herman Burnie μπάσο και Eric Kennedy ντραμς, λοιπόν, σε μια σειρά, ηχογραφημένων, με πολύ, όρεξη, δύναμη και μεράκι, σκοπών, οι οποίοι περιβάλλονται και από ισχυρή κοινωνική συναίσθηση. Το τελευταίο μπορεί να μην μας το αποκαλύπτει η (σκέτη) μουσική φυσικά, αλλά υπάρχουν οι σχεδόν προγραμματικοί τίτλοι των κομματιών και διάφορα άλλα που βρίσκεις στο διαδίκτυο, και που δείχνουν πως η περίπτωση του Gilchrist είναι και ιδιάζουσα και κάτι πολύ παραπάνω από ενδιαφέρουσα.
Με επιρροές απ’ όλα το σώμα και την ιστορία της πιανιστικής jazz (στην προηγούμενη αναφορά μας είχαμε γράψει περί stride πιάνου, piano-rolling τύπου Νέας Ορλεάνης κ.λπ.) και πέραν αυτής (funk, hip hop, reggae κ.λπ.), και με σαφείς και πιο ειδικές επιρροές από Earl Hines, Willie Smith και Memphis Slim, μέχρι Bud Powell, Randy Weston και McCoy Tyner, ο Lafayette Gilchrist, δίνει με το “Now”, ένα πιανιστικό παλίμψηστο, που θα εκτιμηθεί δεόντως όχι μόνον από την συγκυρία, αλλά και από την ιστορία! Αυτό νομίζουμε.

Πέραν, λοιπόν, από τα καταπληκτικά κομμάτια, που εμφανίζονται στο “Now”, σχεδόν όλα του Gilchrist και όλα πρωτότυπα –θα μπορούσα να διακρίνω από το πρώτο CD, το εισαγωγικό “Assume the position”, το εκπληκτικό “Rare essence”, όπως και το “On your belly like a snake”, και από το δεύτερο το “Enough” και το απίστευτα λυρικό “Get straight to the point”– εκείνο που, πρώτον, θα πρέπει να ειπωθεί είναι πως τέτοια jazz δεν είναι εύκολο να την ακούσεις από Ευρωπαίους, Ασιάτες κ.λπ., παρά μόνον από Αμερικανούς, και δη από μαύρους Αμερικανούς. Είναι τόσο γόνιμη η αφομοίωση τής ιστορίας τής μεγάλης μαύρης μουσικής από τον Lafayette Gilchrist, όλη η ιστορία της, με αποτέλεσμα, ώρες-ώρες, δηλαδή ανά στιγμές, να χάνεις την επαφή με κάτι το απτό και γήινο –καθώς τέτοια είναι συνήθως όλα όσα ακούμε–, μένοντας άναυδος απ’ όσα περιλαμβάνονται στο “Now”, καθώς «χάνεσαι» και «φεύγεις» από το πρώτο κιόλας track. Νοιώθεις, με άλλα λόγια, κι εσύ, ο χι ψι τυχαίος ακροατής, για τον οποίον η jazz δεν αποτελεί ζώσα και κυτταρική παράδοση, πως εδώ συμβαίνει κάτι πολύ μεγάλο, κάτι τρανό και εντυπωσιακό, που δεν έχεις, συχνά, την ευκαιρία να το παρακολουθήσεις. Κι είναι έτσι ακριβώς. Το “Now” είναι ένα καταπληκτικό άλμπουμ, ένα σπάνιας ουσίας και ομορφιάς 2CD, για το οποίον, σε πρώτη φάση, παρακαλάς να μην τελειώσει.
Δεύτερο σημαντικό, για το οποίο θα πρέπει να γίνει λόγος. Είναι τα κρυμμένα μυστικά τού “Now”, τα οποία θα πρέπει να ψάξεις λίγο για να τα ανακαλύψεις.  
Το “Assume the position”, για παράδειγμα, πήρε αφορμή από την αστυνομική βία της γνωστής σειράς του HBO The Wire, το “Bmore careful”, που θα μπορούσε να... αναλυθεί σε Baltimore careful, έχει επίσης να κάνει με την κρατική βία στην Βαλτιμόρη (πόλη στην οποία ζει ο Gilchrist από το 1987 – έχει γεννηθεί στην πρωτεύουσα Washington, D.C.), ενώ το “Old shoes come to life” σχετίζεται μ’ ένα επεισόδιο του Tonetalks, μιας εκπομπής στο YouTube στην οποίαν ο δικηγόρος Antonio Moore διερευνά το οικονομικό χάσμα, μεταξύ των διαφόρων φυλών στην Αμερική κ.λπ.
Γενικώς, πίσω από κάθε track τού “Now” υπάρχει μιαν ιστορία, που σχετίζεται με την καθημερινότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες, έτσι όπως την βιώνει ένας μαύρος μουσικός τής jazz, ο Lafayette Gilchrist εν προκειμένω, που δεν είναι μόνον κοινωνικά ευαισθητοποιημένος, αλλά και από μουσικής πλευράς εξαιρετικώς καταρτισμένος.
Το αποτέλεσμα στο “Now” είναι πέραν πάσης περιγραφής. Πρόκειται για ένα εκπληκτικό άλμπουμ.
Επαφή: www.facebook.com/LafayetteGilchristMusic/