10 πρόσφατοι ευρωπαϊκοί ροκ δίσκοι, που αξίζουν – συγκροτήματα και καλλιτέχνες, που κινούνται από το punk-rock, μέχρι το indie και το progressive, με σχεδόν πάντα συναρπαστικά αποτελέσματα

Το ροκ εμφανίζει μια τρομερή δυναμική στον βορρά της Ευρώπης και βασικά στην Νορβηγία, από την οποία εκκινούν πολλά και διαφορετικά, και σίγουρα ενδιαφέροντα ροκ συγκροτήματα. Από κοντά και οι μεγάλες χώρες της κεντρικής Ευρώπης (και βασικά η Γερμανία) προσφέρουν αφειδώς σχήματα, ενώ δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει χώρες με... παραδοσιακή, όσο και ιδιόμορφη συμβολή στο ροκ, όπως η Γαλλία.
Τα ονόματα που παραθέτουμε στη συνέχεια (ανάμεσα και δύο ελληνικά) δεν είναι απλώς καινούρια ή σχετικώς καινούρια, αλλά κυρίως πολλά υποσχόμενα.

1. NOTOWNS: Joyride [GR. Inner Ear, 2023]
Οι Notowns δεν έχουν ιστορία, αλλά αν τα φέρει δεξιά η ζωή θα αποκτήσουν. Λέμε για ένα τρίο από Αθήνα-Πειραιά, που σχηματίστηκε πρόπερσι και που μέσα σε ελάχιστο διάστημα βλέπει ένα άλμπουμ του να κυκλοφορεί από την Inner Ear. Ο δίσκος αποκαλείται “Joyride” και περιέχει οκτώ τραγούδια, αγγλόφωνα, που κινούνται σε punk και punk-rock-electro κατευθύνσεις.
Οι Notowns θα μπορούσε να κατηγορηθούν από διάφορους «ψαγμένους», απερίσκεπτα φυσικά, για... ντεμοντέ πανκοφιλία ή και για... εϊτίλα, αλλά όλα αυτά, αν ειπωθούν (ή αν έχουν ήδη ειπωθεί), θα είναι εκτός τόπου και χρόνου.
Το ξέρω... υπάρχουν πολλοί και πολλές σε όλους τους χώρους της Τέχνης, που επιχειρούν να προτείνουν κάτι με άγκιστρο, με hook, στο παρελθόν. Γι’ αυτό έχουμε και τους σιξτάδες, που αντιγράφουν μέχρι και γραμματοσειρές(!) του ’60, τους εϊτάδες, που λιώνουν μπροστά στο αφελές και το χαζοχαρούμενο της εποχής κ.ο.κ.
Δεν είναι κακό να κοιτάς προς τα πίσω, στο χθες. Κακό είναι να το αντιγράφεις ανώδυνα (το χθες), εξιδανικεύοντας πρόσωπα και καταστάσεις, και αφήνοντας τη νοσταλγία να αποφασίζει για το πόσο αξίζει κάτι (και όχι για το αν αξίζει).
Δεν χρειάζεται να πω πως στο σύνολο των περιπτώσεων η νοσταλγία θα αποφασίσει λάθος, αφού ακόμη και αν κεντράρει σωστά θα το κάνει για λάθος λόγους. Ενώ θα δώσει, περαιτέρω, την αφορμή σε διαφόρους να απορρίψουν το χθες, ως κάτι ξοφλημένο και παρωχημένο.
Λοιπόν, οι Notowns δεν νοσταλγούν τίποτα από τα 80s. Πρώτον, γιατί, πιθανώς να ήταν αγέννητοι ή τέλος πάντων πολύ μικροί  τότε. Άρα νοσταλγία δεν μπορεί να υπάρχει, για κάτι που δεν το έχεις βιώσει.
Οι άνθρωποι αυτοί, οι Notowns, διαθέτουν κατ’ αρχάς αισθητήριο. Έχουν ακούσει διάφορα προφανώς, από το χθες, και βεβαίως κάπου πρέπει να στάθηκαν και να είπαν... να... αυτός είναι ο ήχος μας. Τούτο, όμως, από μόνο του δεν σημαίνει κάτι.
Και εδώ ακριβώς είναι το κρίσιμο σημείο, το οποίον οι Notowns το ξεπερνούν με περίσσια σοβαρότητας και δίχως επιπολαιότητα, πράττοντας το σωστό και το πρέπον. Δηλαδή... όχι αντιγράφοντας ένα κλίμα, μια εποχή ή έναν ήχο, μα, χρησιμοποιώντας όλο αυτό το background, επιχειρούν να οικοδομήσουν ένα σημερινό άλμπουμ, που να μπορεί να ενταχθεί δημιουργικά στο τώρα, μεταφέροντας, συγχρόνως, όλο το εξωτερικό fun εκείνης της περιόδου (θυμηθείτε την ελληνική Creep Records).
Το λέμε λοιπόν αυτό, και το επισημαίνουμε, ως κάτι το θαυμαστό, επειδή τα τραγούδια των Notowns είναι τρομερά – χοντρικά το ένα καλύτερο από τ’ άλλο. Και σαν μουσικές, και σαν στίχους (ιδίως σαν στίχους, στους οποίους καταγράφουν όψεις της σύγχρονης σκληρής και απάνθρωπης πραγματικότητας με οξύνοια) και σαν ερμηνείες και σαν ενοργανώσεις (κιθάρες, μπάσο, ντραμ-μασίν, σύνθια).
Punk-rock με electro στοιχεία παίζουν οι Notowns, γράφοντας τραγουδάρες (“Hetawave”, “Joyride”, “2022”, “Twilight zone” κ.λπ.), οδηγώντας μας ν’ ακούμε το “No reflex” τους, στη σειρά μετά τα κλασικά “No escape”, “No fun” και “No feelings”…
Τι άλλο να πεις; Μπράβο στα παιδιά και πάντα τέτοια!
Επαφή: www.inner-ear.gr

9. LARS FREDRIK FRØISLIE: Fire Fortellinger [NOR. Karisma Records, 2023]
O Lars Fredrik Frøislie είναι ο κιμπορντίστας των Νορβηγών Wobbler, ενός από τα καλύτερα ευρωπαϊκά progressive rock συγκροτήματα, τα τελευταία 20-25 χρόνια (να επισημάνουμε τα πιο πρόσφατα άλμπουμ τους “From Silence to Somewhere” του 2017 και “Dwellers of the Deep” του 2020), ο οποίος προτείνει τώρα ένα εξ ίσου δυνατό και ενδιαφέρον LP, που αποκαλείται “Fire Fortellinger”.
Κατ’ αρχάς να σημειώσουμε πως στον δίσκο αυτό καταγράφονται μόλις τέσσερα tracks – χοντρικά δύο 17λεπτα και δύο 6λεπτα. Έτσι, μέσω αυτών των μεσαίων και μεγάλων χρονικών διαρκειών επιχειρεί ο Frøislie να παρουσιάσει και να αναπτύξει τις ιδέες του, που τον οδηγούν, με σίγουρα και σταθερά βήματα, προς το ποθούμενο.
 Στην οικοδόμηση ενός σημερινού progressive δίσκου, εννοούμε, αλλά με ξεκάθαρο σέβεντις ηχόχρωμα. Γι’ αυτό και στα μίντια αναφέρεται, για την περίπτωσή του, το “70s prog”, σαν ένα νέο και αυτόνομο genre, που σηματοδοτεί εκείνο ακριβώς που συμβαίνει εδώ. Το επισημαίνουμε τούτο, επειδή το σύγχρονο prog είναι κάτι τελείως διαφορετικό, με άλλον γενικώς ήχο, που παρακολουθεί πιο στενά την εξέλιξη στο στυλ, μέσα σε όλες τις δεκαετίες. Εδώ δεν συμβαίνει αυτό.
Το κύριο γνώρισμα του ήχου του Frøislie είναι τα πάμπολλα keyboards. Γενικώς γίνεται χαμός εδώ, καθώς ακούγονται Ηammond C3, Mellotron M400, Minimoog Model D, Hohner Clavinet D6, Yamaha CP70B, Rhodes mkII, Wurlitzer 200 και άλλα διάφορα, όλα ωραία τοποθετημένα και συνδυασμένα.
Επίσης ο Frøislie τραγουδά (στην νορβηγική), παίζοντας και κρουστά, ενώ τον συνοδεύει μόνον ένας ακόμη μουσικός, ο Nikolai Hængsle στο μπάσο. Κιθάρες, με άλλα λόγια δεν υπάρχουν στο “Fire Fortellinger”, δίχως αυτό, πάντως, να αποβαίνει καθοριστικό για το άκουσμα. Είναι σε τέτοιο βαθμό πλούσιος ο ήχος στο “Fire Fortellinger”, εννοούμε, ώστε να μην αντιλαμβάνεσαι πουθενά κάποια μικρή ή μεγάλη έλλειψη.
Πολύ καλά τα μεγαλύτερα σε διάρκεια tracks και ιδίως το δεύτερο 17λεπτο “Naturens katedral”.
Επαφή: www.karismarecords.no

10. ASHINOA: L'Or​é​e [UK. Fuzz Club Records, 2023]
Κλείνουμε με το πολύ καλό άλμπουμ των Ashinoa, από την Λυών, ένα πενταμελές σχήμα (Chris Poincelot, Matteo Fabbri, Jérémy Labarre, Paul Renard, Ghazi Frini), που υφίσταται από το 2015 και που αρέσκεται να κινείται σε progressive, electronic και πειραματικούς δρόμους.
Το “L'Or​é​e” είναι ένα αληθινά ενδιαφέρον άλμπουμ, που θα ενθουσιάσει τους φίλους του σύγχρονου ψαγμένου rock, μ’ αυτές τις γεμάτες εκπλήξεις συνθέσεις του, τα απροσδιόριστα παιξίματά του και την ποικιλία των ηχοχρωμάτων του.
Ίσως, μάλιστα, αυτή ακριβώς η ποικιλία να του προσδίδει και μια δυσκολία να το παρακολουθήσεις, υπό την έννοια πως το LP δεν έχει μια σταθερή ροή, με το κάθε track να διαφοροποιείται του άλλου.
Μπορεί λοιπόν όλα τα κομμάτια να έχουν ενδιαφέρον, και να λειτουργούν πολύ καλά, αλλά συνολικώς το “L'Or​é​e” μοιάζει κάπως αποσπασματικό. Φυσικά, αυτό δεν το λέμε σώνει και καλά για (σοβαρό) μειονέκτημα, αφού τα πολλά και παράξενα που ακούς εδώ, ξεπερνούν τις όποιες επιμέρους μικρο-ατασθαλίες.
Και με πολλά ηλεκτρονικά («τοίχους», εφφέ κ.λπ.) και με πολλά πλήκτρα και με κιθάρες και με ρυθμικό τμήμα, που ακούγεται καταιγιστικό κατά τόπους, το άλμπουμ αυτό των Ashinoa είναι προορισμένο να αγαπηθεί από τους φίλους των μουσικών των Heldon, των Delired Chameleon Family και των ανάλογων σέβεντις συγκροτημάτων.  
Επαφή: www.fuzzclub.com
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/10-prosfatoi-eyropaikoi-rok-diskoi-poy-axizoyn