Συγκροτήματα και μεμονωμένοι μουσικοί προσθέτουν συνεχώς
νέες ψηφίδες στην σύγχρονη ελληνική δισκογραφία. Υπάρχει πανσπερμία ηχοχρωμάτων
και ιδεών και βεβαίως προσεγμένες παραγωγές, που αποτυπώνονται σε δίσκους
βινυλίου και CD,
φανερώνοντας μεράκι και προσεκτική δουλειά σε κάθε επίπεδο.
Τέσσερα πρόσφατα τέτοια άλμπουμ, που ξεχωρίζουν με τον τρόπο τους, σας παρουσιάζουμε στη συνέχεια...
ΛΕΥΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ: Άνθη της Σιωπής
[Labyrinth of Thoughts / The LAB Records, 2023]
Θέλω να είμαι σαφής από την αρχή. Η Λευκή Συμφωνία είναι ένα από τα πιο σημαντικά ελληνικά ροκ συγκροτήματα, που θα ξεπηδούσαν από την δεκαετία του ’80 και που θα επανέκαμπταν τον τελευταίο καιρό με δίσκους και συναυλίες.
Τα τέσσερα άλμπουμ της από τα χρόνια του ’80 και του ’90 είναι το ένα καλύτερο από τ’ άλλο, ενώ αληθινά σπουδαία ήταν και η επανεμφάνιση του γκρουπ από το 2020 με το «Σαν τον Ήλιο» – ένας δίσκος, που θα μας συνέδεε με το παρελθόν της Λευκής Συμφωνίας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, της επανεμφάνισης και επαναδραστηριοποίησης της μπάντας εντάσσεται και το πιο νέο άλμπουμ της, το έκτο στη σειρά, που έχει τίτλο «Άνθη της Σιωπής» και που αποτελεί, κατά μίαν έννοια, την συνέχεια τού «Σαν τον Ήλιο». Δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα μέσα στις δεκαετίες, για την Λευκή Συμφωνία. Και φυσικά ακόμη λιγότερα έχουν αλλάξει από το 2020 και μετά.
Ο Θοδωρής Δημητρίου θα είναι πάντα στην πρώτη θέση, ως frontman του γκρουπ, γράφοντας πάντα ενδιαφέροντα τραγούδια (σε μουσικές και λόγια), ερμηνεύοντάς τα κιόλας με τη φωνή που σήμερα διαθέτει.
Επειδή έχω πέσει σε κουβέντες με fans και τα λοιπά... η δική μου γνώμη είναι πως κανείς δεν μπορεί να απαγορεύσει σ’ έναν άνθρωπο, που εξακολουθεί να γράφει τραγούδια μετά από 40 χρόνια, όπως τον παλιό καλό καιρό, να τα λέει σήμερα, ο ίδιος, με τον τρόπο που θέλει και μπορεί. Και το υποστηρίζω τούτο, επειδή ο Θ. Δημητρίου εξακολουθεί να ερμηνεύει (όχι να τραγουδά) με πειστικό τρόπο αυτούς τους στίχους, που γνωρίζουμε όλοι μας μέσα από το ιστορικό παρελθόν του γκρουπ.
Κάθε σύγκριση λοιπόν του χθες με το τώρα σε σχέση με θέματα που αποφασίζει ο χρόνος δεν έχουν ιδιαίτερο νόημα, όταν από κάτω καίει η ίδια φλόγα. Αυτή είναι, με λίγα λόγια, η δική μου άποψη.
Οι φίλοι της Λευκής Συμφωνίας, λοιπόν, ξέρουν τι θ’ ακούσουν και σε τούτο το... λευκό άλμπουμ της μπάντας (Θοδωρής Δημητρίου φωνή, Κώστας Μιχαλός κιθάρα, Διογένης Χατζηστεφανίδης μπάσο, Βαγγέλης Τσιμπλάκης ντραμς).
Είναι εκείνα τα «ίδια», παλιά καλά τραγούδια, που εξακολουθούν να επενδύουν στον λυρισμό, στο όνειρο, στο ελπιδοφόρο, στο μαγικό, στο ρεμβώδες, στο σκοτεινό, στο ρομαντικό, στο φθινοπωρινό... Με όλα αυτά τα ανάλογα λόγια να απλώνονται πάντα πάνω στις γνωστές μουσικές, τις «ίδιες» μ’ εκείνες των eighties, τις στηριγμένες στις κιθάρες και στη φωνή, στα σύντομα breaks και στις απογυμνωμένες ρυθμικές δομές, επί των οποίων εδράζονται τα ωραία ελληνικά (σε μία περίπτωση και αγγλικά) του Θ. Δημητρίου και βεβαίως των δύο ποιητών – του Ναπολέοντος Λαπαθιώτη («Φθινόπωρο») και της Μαρίας Πολυδούρη («Σ’ ένα φίλο»).
Όχι τυχαίως τα δύο αυτά τραγούδια συγκαταλέγονται μεταξύ των ωραιότερων του δίσκου και μαζί με τα «Μη ζήσεις μάταια», «Όλα σήμερα τελειώνουν» και «Σβήνουν τα λόγια» φτιάχνουν μια πρώτης τάξεως πεντάδα – δίχως, βεβαίως να υστερεί και η δεύτερη (τα υπόλοιπα πέντε tracks του δίσκου εννοούμε).
Τι άλλο να πεις για το «Άνθη της Σιωπής»; Ίσως να πρέπει να θίξεις και τα της συσκευασίας, τον ολόλευκο φάκελο, όπως και το κατάμαυρο innersleeve (με τυπωμένα τα λόγια πάνω του), αλλά το σημαντικότερο όλων είναι τούτο.
Και ο πιο νέος δίσκος της Λευκής Συμφωνίας δεν αδικεί επ’ ουδενί την άξια 40χρονη ιστορία της.
Επαφή: https://labyrinthofthoughts.gr/en/labyrinth/
DINE DONEFF: Lost Anthropology
[neRED music, 2023]
Τρίτη έκδοση στην δική του(;) neRED music (διανομή από την AN Music), για τον κοντραμπασίστα βασικά, μα ακόμη περκασιονίστα και κιθαρίστα Dine Doneff (γνωστός παλαιότερα ως Κώστας Θεοδώρου).
Λέμε για το CD “Lost Anthropology”, που ακολουθεί τα “Rousilvo” (2017) και “In / Out” (2019) και που είναι ηχογραφημένο ζωντανά, στις 2 Ιουλίου 2015, στην Halle 1 / Einstein Kultur του Μονάχου.
Στο άλμπουμ αυτό ακούγονται οι Mathias Mayr τσέλο, Αντώνης Ανισέγκος πιάνο, προετοιμασμένο πιάνο, Σταμάτης Πασόπουλος bayan (είδος ακορντεόν) και Dine Doneff κοντραμπάσο, κιθάρα, κρουστά – τέσσερις μουσικοί, που αποδίδουν μια σειρά συνθέσεων του Doneff, οι οποίες διαθέτουν πληθώρα αναφορών.
Βασικά, εδώ συζητάμε για ένα είδος σύγχρονη τζαζ, που συνδυάζει παραδοσιακά στοιχεία, μα ακόμη και στοιχεία σύγχρονης μουσικής και βεβαίως αυτοσχεδιασμού.
Οπωσδήποτε, κάθε ένα από τα επτά κομμάτια του δίσκου μπορεί να έχει τα δικά του γνωρίσματα, όμως είναι όλα αυτά μαζί, που συνθέτουν ένα πλήρες και συμπαγές άλμπουμ, που εξελίσσεται δημιουργικά για τους ίδιους τους μουσικούς και απρόσμενα-απολαυστικά, θα λέγαμε, για τον ακροατή.
Υπάρχουν κομμάτια με λυρικά στοιχεία εδώ, τουλάχιστον στην εξέλιξή τους, όπως είναι το “Endekapalmos” και το “The fallen” (που ακούγεται «μαγικό» στ’ αυτιά μου) και βεβαίως κομμάτια που συνδυάζουν αυτοσχεδιασμό σε μεγάλη έκταση, για να πυκνώσουν στην διαδρομή προς κάτι περισσότερο σχηματισμένο και με πλείστες όσες παραδοσιακές νύξεις (τέτοιο είναι το πιο μεγάλο σε διάρκεια track του CD, το σχεδόν 11λεπτο “Pripapindoll”).
Το “Meglen”, από την άλλη, ξεκινά με το μπάσο του Dine Doneff, έχοντας σε απόσταση αναπνοής το τσέλο του Mayr, πριν ενσωματωθούν στην διαδρομή bayan, πιάνο και (λίγο) φωνή, σ’ ένα κομμάτι με εντυπωσιακή πιανιστική ανάπτυξη, που κινείται με μεγάλη άνεση ανάμεσα στο παραδοσιακό και το σύγχρονο.
Τα δύο τελευταία 8λεπτα tracks είναι, εν τω μεταξύ, και αυτά πρώτης τάξεως. Το “Rite of passage” ξεκινά με το bayan, το τσέλο και το μπάσο να συνοδοιπορούν, σε αργό τέμπο, με απίθανα μελωδικά αποτελέσματα, πριν αναλάβει ο Ανισέγκος με το προετοιμασμένο πιάνο του, για να μας ξεναγήσει σ’ έναν χώρο τελείως διαφορετικό, έως αλλόκοτο, γεμάτον, όμως, από την ίδια ένταση και πάθος.
Το “Lost Anthropology” θα ολοκληρωθεί με το “Prolet”. Ο Dine Doneff έχει εδώ την κιθάρα του σε πρώτο πλάνο, με το ακουστικό περιβάλλον να αναπτύσσεται διαρκώς, καθώς τσέλο και bayan πάνε μαζί, με το πιάνο και τα κρουστά να προσδίδουν στην σύνθεση περισσότερο modern jazz χαρακτηριστικά.
Ένα πλήρες, ζωντανό άλμπουμ, προϊόν σπουδαίων μουσικών, που σίγουρα θα ενθουσιάσει.
Επαφή: www.dinedoneff.com
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/tessera-ellinika-almpoym-poy-kykloforisan-ton-teleytaio-kairo-kai-xehorizoyn
Τέσσερα πρόσφατα τέτοια άλμπουμ, που ξεχωρίζουν με τον τρόπο τους, σας παρουσιάζουμε στη συνέχεια...
[Labyrinth of Thoughts / The LAB Records, 2023]
Θέλω να είμαι σαφής από την αρχή. Η Λευκή Συμφωνία είναι ένα από τα πιο σημαντικά ελληνικά ροκ συγκροτήματα, που θα ξεπηδούσαν από την δεκαετία του ’80 και που θα επανέκαμπταν τον τελευταίο καιρό με δίσκους και συναυλίες.
Τα τέσσερα άλμπουμ της από τα χρόνια του ’80 και του ’90 είναι το ένα καλύτερο από τ’ άλλο, ενώ αληθινά σπουδαία ήταν και η επανεμφάνιση του γκρουπ από το 2020 με το «Σαν τον Ήλιο» – ένας δίσκος, που θα μας συνέδεε με το παρελθόν της Λευκής Συμφωνίας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, της επανεμφάνισης και επαναδραστηριοποίησης της μπάντας εντάσσεται και το πιο νέο άλμπουμ της, το έκτο στη σειρά, που έχει τίτλο «Άνθη της Σιωπής» και που αποτελεί, κατά μίαν έννοια, την συνέχεια τού «Σαν τον Ήλιο». Δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα μέσα στις δεκαετίες, για την Λευκή Συμφωνία. Και φυσικά ακόμη λιγότερα έχουν αλλάξει από το 2020 και μετά.
Ο Θοδωρής Δημητρίου θα είναι πάντα στην πρώτη θέση, ως frontman του γκρουπ, γράφοντας πάντα ενδιαφέροντα τραγούδια (σε μουσικές και λόγια), ερμηνεύοντάς τα κιόλας με τη φωνή που σήμερα διαθέτει.
Επειδή έχω πέσει σε κουβέντες με fans και τα λοιπά... η δική μου γνώμη είναι πως κανείς δεν μπορεί να απαγορεύσει σ’ έναν άνθρωπο, που εξακολουθεί να γράφει τραγούδια μετά από 40 χρόνια, όπως τον παλιό καλό καιρό, να τα λέει σήμερα, ο ίδιος, με τον τρόπο που θέλει και μπορεί. Και το υποστηρίζω τούτο, επειδή ο Θ. Δημητρίου εξακολουθεί να ερμηνεύει (όχι να τραγουδά) με πειστικό τρόπο αυτούς τους στίχους, που γνωρίζουμε όλοι μας μέσα από το ιστορικό παρελθόν του γκρουπ.
Κάθε σύγκριση λοιπόν του χθες με το τώρα σε σχέση με θέματα που αποφασίζει ο χρόνος δεν έχουν ιδιαίτερο νόημα, όταν από κάτω καίει η ίδια φλόγα. Αυτή είναι, με λίγα λόγια, η δική μου άποψη.
Οι φίλοι της Λευκής Συμφωνίας, λοιπόν, ξέρουν τι θ’ ακούσουν και σε τούτο το... λευκό άλμπουμ της μπάντας (Θοδωρής Δημητρίου φωνή, Κώστας Μιχαλός κιθάρα, Διογένης Χατζηστεφανίδης μπάσο, Βαγγέλης Τσιμπλάκης ντραμς).
Είναι εκείνα τα «ίδια», παλιά καλά τραγούδια, που εξακολουθούν να επενδύουν στον λυρισμό, στο όνειρο, στο ελπιδοφόρο, στο μαγικό, στο ρεμβώδες, στο σκοτεινό, στο ρομαντικό, στο φθινοπωρινό... Με όλα αυτά τα ανάλογα λόγια να απλώνονται πάντα πάνω στις γνωστές μουσικές, τις «ίδιες» μ’ εκείνες των eighties, τις στηριγμένες στις κιθάρες και στη φωνή, στα σύντομα breaks και στις απογυμνωμένες ρυθμικές δομές, επί των οποίων εδράζονται τα ωραία ελληνικά (σε μία περίπτωση και αγγλικά) του Θ. Δημητρίου και βεβαίως των δύο ποιητών – του Ναπολέοντος Λαπαθιώτη («Φθινόπωρο») και της Μαρίας Πολυδούρη («Σ’ ένα φίλο»).
Όχι τυχαίως τα δύο αυτά τραγούδια συγκαταλέγονται μεταξύ των ωραιότερων του δίσκου και μαζί με τα «Μη ζήσεις μάταια», «Όλα σήμερα τελειώνουν» και «Σβήνουν τα λόγια» φτιάχνουν μια πρώτης τάξεως πεντάδα – δίχως, βεβαίως να υστερεί και η δεύτερη (τα υπόλοιπα πέντε tracks του δίσκου εννοούμε).
Τι άλλο να πεις για το «Άνθη της Σιωπής»; Ίσως να πρέπει να θίξεις και τα της συσκευασίας, τον ολόλευκο φάκελο, όπως και το κατάμαυρο innersleeve (με τυπωμένα τα λόγια πάνω του), αλλά το σημαντικότερο όλων είναι τούτο.
Και ο πιο νέος δίσκος της Λευκής Συμφωνίας δεν αδικεί επ’ ουδενί την άξια 40χρονη ιστορία της.
Επαφή: https://labyrinthofthoughts.gr/en/labyrinth/
[neRED music, 2023]
Τρίτη έκδοση στην δική του(;) neRED music (διανομή από την AN Music), για τον κοντραμπασίστα βασικά, μα ακόμη περκασιονίστα και κιθαρίστα Dine Doneff (γνωστός παλαιότερα ως Κώστας Θεοδώρου).
Λέμε για το CD “Lost Anthropology”, που ακολουθεί τα “Rousilvo” (2017) και “In / Out” (2019) και που είναι ηχογραφημένο ζωντανά, στις 2 Ιουλίου 2015, στην Halle 1 / Einstein Kultur του Μονάχου.
Στο άλμπουμ αυτό ακούγονται οι Mathias Mayr τσέλο, Αντώνης Ανισέγκος πιάνο, προετοιμασμένο πιάνο, Σταμάτης Πασόπουλος bayan (είδος ακορντεόν) και Dine Doneff κοντραμπάσο, κιθάρα, κρουστά – τέσσερις μουσικοί, που αποδίδουν μια σειρά συνθέσεων του Doneff, οι οποίες διαθέτουν πληθώρα αναφορών.
Βασικά, εδώ συζητάμε για ένα είδος σύγχρονη τζαζ, που συνδυάζει παραδοσιακά στοιχεία, μα ακόμη και στοιχεία σύγχρονης μουσικής και βεβαίως αυτοσχεδιασμού.
Οπωσδήποτε, κάθε ένα από τα επτά κομμάτια του δίσκου μπορεί να έχει τα δικά του γνωρίσματα, όμως είναι όλα αυτά μαζί, που συνθέτουν ένα πλήρες και συμπαγές άλμπουμ, που εξελίσσεται δημιουργικά για τους ίδιους τους μουσικούς και απρόσμενα-απολαυστικά, θα λέγαμε, για τον ακροατή.
Υπάρχουν κομμάτια με λυρικά στοιχεία εδώ, τουλάχιστον στην εξέλιξή τους, όπως είναι το “Endekapalmos” και το “The fallen” (που ακούγεται «μαγικό» στ’ αυτιά μου) και βεβαίως κομμάτια που συνδυάζουν αυτοσχεδιασμό σε μεγάλη έκταση, για να πυκνώσουν στην διαδρομή προς κάτι περισσότερο σχηματισμένο και με πλείστες όσες παραδοσιακές νύξεις (τέτοιο είναι το πιο μεγάλο σε διάρκεια track του CD, το σχεδόν 11λεπτο “Pripapindoll”).
Το “Meglen”, από την άλλη, ξεκινά με το μπάσο του Dine Doneff, έχοντας σε απόσταση αναπνοής το τσέλο του Mayr, πριν ενσωματωθούν στην διαδρομή bayan, πιάνο και (λίγο) φωνή, σ’ ένα κομμάτι με εντυπωσιακή πιανιστική ανάπτυξη, που κινείται με μεγάλη άνεση ανάμεσα στο παραδοσιακό και το σύγχρονο.
Τα δύο τελευταία 8λεπτα tracks είναι, εν τω μεταξύ, και αυτά πρώτης τάξεως. Το “Rite of passage” ξεκινά με το bayan, το τσέλο και το μπάσο να συνοδοιπορούν, σε αργό τέμπο, με απίθανα μελωδικά αποτελέσματα, πριν αναλάβει ο Ανισέγκος με το προετοιμασμένο πιάνο του, για να μας ξεναγήσει σ’ έναν χώρο τελείως διαφορετικό, έως αλλόκοτο, γεμάτον, όμως, από την ίδια ένταση και πάθος.
Το “Lost Anthropology” θα ολοκληρωθεί με το “Prolet”. Ο Dine Doneff έχει εδώ την κιθάρα του σε πρώτο πλάνο, με το ακουστικό περιβάλλον να αναπτύσσεται διαρκώς, καθώς τσέλο και bayan πάνε μαζί, με το πιάνο και τα κρουστά να προσδίδουν στην σύνθεση περισσότερο modern jazz χαρακτηριστικά.
Ένα πλήρες, ζωντανό άλμπουμ, προϊόν σπουδαίων μουσικών, που σίγουρα θα ενθουσιάσει.
Επαφή: www.dinedoneff.com
https://www.lifo.gr/culture/music/tessera-ellinika-almpoym-poy-kykloforisan-ton-teleytaio-kairo-kai-xehorizoyn
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου