κυκλοφόρησε ξανά, μετά από 64 χρόνια, η σπάνια ποιητική συλλογή «Λιποτάχτες» του ΓΙΑΝΝΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ από το 1959 – ο ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ είχε ηχογραφήσει 4 ποιήματα του αδελφού του στον συγκλονιστικό δίσκο «Λιποτάκτες», το 1960

Πριν από κάποιους μήνες επανακυκλοφόρησε ένα αληθινά σημαντικό και σπάνιο ποιητικό βιβλίο, οι «Λιποτάχτες» του Γιάννη Θεοδωράκη (1932-1996), αδελφού του Μίκη Θεοδωράκη (1925-2021). Για πρώτη φορά το βιβλίο αυτό είχε τυπωθεί από τις εκδόσεις Δίφρος του Γιάννη Γουδέλη, το 1959, για να επανεκδοθεί από τις εκδόσεις Μετρονόμος, 64 χρόνια αργότερα, το 2023!
Το βιβλίο αυτό είναι σημαντικό και από μόνο του, ως αυτόνομο ποιητικό έργο δηλαδή, μα και γιατί συνδέθηκε μ’ ένα από τα πιο συναρπαστικά, πρώιμα, λαϊκά τραγουδιστικά έργα του Μίκη Θεοδωράκη, τους «Λιποτάκτες» (το γράμμα «χ» του βιβλίου έχει γίνει «κ» στον δίσκο), που θα ηχογραφούνταν τον Οκτώβριο του 1960 και που θα κυκλοφορούσαν σ’ ένα 7ιντσο EP, με τέσσερα τραγούδια, λίγους μήνες αργότερα – στο τέλος του 1960 ή, το πιο πιθανόν, στους πρώτους μήνες του 1961.

Ο Μίκης Θεοδωράκης είχε αρχίσει να καταπιάνεται με ορισμένα από τα ποιήματα του αδελφού του, που θα αναγνωρίζονταν μετά ως «Λιποτάχτες», ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’50. Στο πρόγραμμα των συναυλιών στο Θέατρο Λυκαβηττού, που θα γίνονταν γνωστές ως «Μουσικός Αύγουστος 1977» (θα αποδίδονταν και οι «Λιποτάκτες» εκεί) διαβάζουμε:
«Το “Χάθηκα”, τελευταίο τραγούδι από τους “Λιποτάκτες” είναι ουσιαστικά το πρώτο τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη. Γράφτηκε πάνω σε στίχους του αδελφού του, όταν εκείνος υπηρετούσε φαντάρος στα Χανιά Κρήτης στα 1951. Αργότερα, στα 1959 στο Παρίσι, τελειοποίησε (ο Μίκης Θεοδωράκης) άλλα τρία τραγούδια από την ομώνυμη ποιητική συλλογή του Γιάννη Θεοδωράκη, και έτσι γεννήθηκε ο κύκλος τραγουδιών “Λιποτάκτες”».
Ο Αστέρης Κούτουλας στο βιβλίο του «Ο Μουσικός Θεοδωράκης» [Νέα Σύνορα-Α.Α. Λιβάνη, 1998] αναφέρει ως έτος σύνθεσης των τραγουδιών (στα Χανιά) το 1952, τοποθετώντας ερωτηματικό όμως (στο 1952), ενώ για το «Χάθηκα» αναφέρει και την ημερομηνία 16 Σεπτεμβρίου 1957 (Παρίσι) ως «ίσως νέα επεξεργασία;», ενώ τα πιο πρόσφατα χρόνια, από το 2000 και μετά, φαίνεται πως ως περίοδος σύνθεσης των τραγουδιών κυριαρχεί το διάστημα 1952-54, στις πόλεις Χανιά, Αθήνα και Παρίσι.
Το σίγουρο είναι, και ανεξαρτήτως του πότε ακριβώς συνετέθησαν τα κομμάτια, σε μια πρωτόλεια μορφή, πως ο Μίκης Θεοδωράκης καταπιάνεται με αυτά ουσιαστικά, δίνοντάς τους την τελική τους διάσταση, το 1959-60. Μετά την έκδοση τού βιβλίου τού αδελφού του.
Όταν θα έβγαινε λοιπόν το βιβλίο στον Δίφρο, ο ποιητής και μετέπειτα δημοσιογράφος Γιάννης Θεοδωράκης θα ήταν άγνωστος ακόμη. Λέμε «μετέπειτα δημοσιογράφος», επειδή ο Γ. Θεοδωράκης θα γινόταν περισσότερο γνωστός από το καλοκαίρι του 1960 και μετά, λόγω της παρουσίας του, ως συντάκτης, στο περιοδικό «Δρόμοι της Ειρήνης».
Έτσι, και παρότι τα ποιήματα ήταν γραμμένα χρόνια νωρίτερα, στο τέλος της δεκαετίας του ’40 και στις αρχές του ’50, φαίνεται πως «πιάνουν» το zeitgeist του τέλους των 50s, όταν η ανθρωπότητα, που πορεύεται μέσα στο πλέγμα του Ψυχρού Πολέμου, βιώνει την αγωνία μιας καταστροφής από τη χρήση των πυρηνικών όπλων.
Είναι η εποχή όπου το φιλειρηνικό κίνημα αρχίζει να αποκτά πολύ μεγάλη δημοσιότητα, ιδίως μετά την ίδρυση της βρετανικής CND (Campaign for Nuclear Disarmament δηλ. Εκστρατεία για τον Πυρηνικό Αφοπλισμό), μιας ειρηνιστικής κίνησης, που είχε ιδρυθεί τον Νοέμβριο τού 1957 και που προπαγάνδιζε, μέσα από ποικίλες δράσεις της, πορείες κ.λπ., τον πυρηνικό αφοπλισμό (και στο Ηνωμένο Βασίλειο, μα και διεθνώς).
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/vivlio/kykloforise-xana-i-spania-poiitiki-syllogi-lipotahtes-1959-toy-gianni-theodoraki