ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 562

7/2/2024
Ρε πόσες φορές θα πρέπει να σας το πω, για να το καταλάβετε;
Digging δεν είναι να δίνεις 300 ή 400 ευρώ για ένα δίσκο, στους εμπόρους, διαδικτυακούς ή κανονικούς, και μετά να τον παρουσιάζεις ως «ανακάλυψη».
Digging είναι να βρίσκεις κάτι τζάμπα ή σχεδόν τζάμπα, που να αξίζει αισθητικά (καλό θα είναι και να μην το ξέρεις), και μετά να το βγάζεις στην επιφάνεια, προσδίδοντάς του κάποια αίγλη.
Έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα με το δισκεμπόριο, τα τελευταία 10-15 χρόνια, το digging έχει νόημα μόνον όταν έχει να κάνει με δίσκους που κοστίζουν από 10 ευρώ και κάτω.
Στήλη digging έκανα εγώ όταν ξεκίνησα το «δισκορυχείον» στο Jazz & Τζαζ το 1996. Γιατί, όλα εκείνα για τα οποία έγραφα τότε εκεί, άγνωστα ή σπάνια, ήταν όλα φτηνά. Όταν εύρισκα ας πούμε Spontaneous Music Ensemble, στο Μοναστηράκι, με δύο χιλιάρικα (δραχμές) και το έβαζα στο έντυπο «δισκορυχείον» τον άλλο μήνα έκανα στήλη digging.
Digging, σήμερα, στο οποίο μπορεί να γράφεις για δίσκο που κάνει 1000 ευρώ –και κάθεσαι ένα μήνα νηστικός για να τον αποκτήσεις από το discogs, ή ο μπαμπάς σου είναι ο Σκλαβενίτης ή ο Βασιλόπουλος, λέμε τώρα– είναι για γέλια.

5/2/2024
10 χρόνια σήμερα από το θάνατο της Τζένης Βάνου.

Δυστυχώς δεν το θυμήθηκα εγκαίρως (δεν κρατάω ημερολόγιο με «επετείους» και μου ξεφεύγουν πολλά), για να έγραφα κάτι για τα ελαφρολαϊκά της στα σέβεντις (θα γράψω πάντως, με ή χωρίς αφορμή, δεν γεννάται θέμα).
Για κάποια από τα τζαζ της, στα ύστερα σίξτις, τα έχουμε πει πάντως (δες στα σχόλια).

5/2/2024
66th Annual Grammy Awards / Best Latin Jazz Album “El Arte del Bolero Vol. 2” by Miguel Zenón & Luis Perdomo
Είναι το μοναδικό άλμπουμ από τις χθεσινές απονομές των Grammy, για το οποίο έχουμε γράψει review στο blog...
https://diskoryxeion.blogspot.com/2023/09/miguel-zenon-luis-perdomo-bolero.html

3/2/2024
WAYNE KRAMER RIP

Το Ντιτρόιτ ήταν η καρδιά του βιομηχανικού Midwest, που σήμερα είναι γνωστό ως Σκουριασμένη Ζώνη. Αλλά στις δεκαετίες του ’50 και του ’60, μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, το Ντιτρόιτ βρισκόταν σε άνθηση.
Ήταν ένα εργοστάσιο, ένα κέντρο παραγωγής. Λίγο-πολύ το κέντρο παραγωγής του σύμπαντος. Αν ήθελες κάτι να φτιάξεις, θα μπορούσες να το φτιάξεις στο Ντιτρόιτ. Και κάπως έτσι θα έδινε αφορμή για μια ολόκληρη κουλτούρα, που θα χτιζόταν γύρω από τη δουλειά στη βιομηχανία και τη μεταποίηση.
Μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Πόλεμο της Κορέας, υπήρξε μεγάλη μετανάστευση στις πόλεις του βορρά για αναζήτηση εργασίας. Έτσι, ολόκληρη η κουλτούρα θα περιστρεφόταν γύρω από τη δουλειά και κατά βάση τη δουλειά στα εργοστάσια.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’60, όταν εγώ και τ’ άλλα παιδιά των MC5 ήμασταν στην εφηβεία, και αρχίζαμε να σκεφτόμαστε γύρω από το πώς θα ήταν το μέλλον μας, το μόνο που έβλεπες γύρω ήταν τα εργοστάσια. Οι MC5 αντιπροσώπευαν έναν τρόπο, ώστε να μην συνεχίσουμε πάνω σ’ αυτή τη γραμμή, κάτι που ήταν καλό και αξιοθαύμαστο.
Τιμώ τη δουλειά και τιμώ τους ανθρώπους που εργάζονται σκληρά για την επιβίωσή τους, αλλά όταν ήμουν έφηβος, η ιδέα να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου σε ένα εργοστάσιο ήταν πραγματικά καταθλιπτική. Έτσι, η ιδέα ότι θα μπορούσα να γίνω μουσικός άνοιγε κάποιες δυνατότητες, που δεν θα τις έβλεπα διαφορετικά.(...)
Ποτέ δεν σκέφτηκα πραγματικά τους MC5 ως fusion συγκρότημα. Μισώ αυτή τη λέξη, τη «fusion». Αυτό που σημαίνει για μένα το fusion, είναι αυτό το κίνημα όπου, τελικά, τίποτα δεν συγχωνεύτηκε ποτέ πραγματικά. Κατέληξε να είναι η κατάρα του Miles Davis.
Και ήταν τότε, όταν ο Μiles θα ανακάλυπτε πως οι Grateful Dead μπορούσαν να προσεγγίσουν περισσότερους ανθρώπους απ’ όσο θα μπορούσε εκείνος παίζοντας τέσσερα σετ τη νύχτα στο Village Vanguard, για τρία χρόνια.
Αυτό που συνέβη ήταν ότι ο Miles επηρέασε μια νέα γενιά μουσικών και ο τρόπος που την επηρέασε ήταν ωραίος, αλλά αυτό κατέληξε τελικά στον Kenny G. (...)
Ως MC5 ακολουθήσαμε μια διαφορετική τακτική. Αν και αγαπήσαμε τον Miles, συνδεθήκαμε με το πιο θυμωμένο και πιο παθιασμένο κίνημα της free jazz, στα τέλη της δεκαετίας του ’60 – τη μουσική των John Coltrane, Ornette Coleman, Albert Ayler και Sun Ra. Δίπλα μας έμενε ο Joseph Jarman, των Art Ensemble of Chicago.
Αυτή ήταν η κοινότητα που είχαμε. Όλοι μοιραζόμασταν αυτή την αίσθηση τού τι συνέβαινε σ’ αυτό το παρασκήνιο της τζαζ, που φαινόταν να είναι παράλληλο μ’ εκείνο που νιώθαμε, μ’ εκείνο που συνέβαινε συνειδητά στους δρόμους. Ήταν πολύ πιο αφοσιωμένοι και πολύ πιο παθιασμένοι, όλοι αυτοί, σε σχέση μ’ εκείνο που έκανε ο Miles.
Αυτό που πραγματικά προσπαθούσαμε να κάνουμε ήταν, κατά τη γνώμη μου, το ίδιο πράγμα. Δεν υπήρχε διαφορά μεταξύ εκείνου που έκαναν οι Joseph Jarman, Charles Moore κ.λπ. και οι MC5, παρόλο που προερχόμασταν από την οπτική γωνία της κιθάρας, ενώ αυτοί προέρχονταν από την παραδοσιακή τζαζ οπτική.
Όλοι προσπαθούσαμε να περάσουμε από εκείνη την πόρτα που άνοιξε ο Sun Ra, που άνοιξε ο Ayler, που άνοιξε ο Coltrane, που άνοιξαν ο Pharoah Sanders και ο Archie Shepp. Αυτή ήταν η μουσική που μας ενέπνευσε. Αυτό προσπαθούσαμε.
[από συνέντευξη του Wayne Kramer στο Perfect Sound Forever]

2/2/2024
>>«Με το album "Armageddon" των PLJ, το πρώτο της μπάντας που έγινε η «μαγιά» για το σχήμα των Τερμιτών, τυπώσαμε 1000 βινύλια. Πουλήθηκαν 300 ή 400, και τα υπόλοιπά τα κατέστρεψε η εκκλησία, γιατί το έργο θεωρήθηκε βλάσφημο. Μείναμε άφωνοι. «Τι κάναμε;» αναρωτιόμασταν. δεν είχαμε καταλάβει».«Μετά συνειδητοποιήσαμε ότι αυτό συνέβη γιατί είχαμε αναφορές από την Αποκάλυψη του Ιωάννη στο δίσκο, και νοηματικούς συσχετισμούς με τις βόμβες νετρονίου που ήταν τότε στην επικαιρότητα. Θεωρήθηκε βλάσφημο το έργο και εξαφανίστηκε, ενώ μας έθαψαν και οι κριτικές. Νομίζω ότι οι μουσικοί δημοσιογράφοι της εποχής, σπουδαίοι άνθρωποι του κλάδου ως και σήμερα, έγραψαν τις πιο σκληρές κριτικές της ζωής τους για το έργο μας (γελάει)».<<
Αυτά είναι τελείως μούφα.
Εγώ δεν θυμάμαι ποτέ σε καμία συνέντευξη των PLJ Band, στα έιτις, να λένε ότι η Εκκλησία «κατέστρεψε» τους δίσκους τους.
Αυτές τις ασυναρτησίες τις βγάλανε κάποιοι γερμανοί έμποροι στα early 90s, για να προσδώσουν στο “Armageddon” την αίσθηση του απαγορευμένου και να παραμυθιάσουν τους χαζούς συλλέκτες.
Ο δίσκος θάφτηκε στην Ελλάδα των 80s, επειδή ήταν τελείως εκτός εποχής, και όχι γιατί ασχολήθηκε μαζί του η εκκλησία – η οποία ούτε μία στο δισεκατομμύριο δεν θα τον έπαιρνε χαμπάρι, αφού κανείς δεν τον μετέδιδε.
Τα 80s δεν ήταν όπως είναι σήμερα, όπου ο καθένας παίζει ό,τι να ’ναι και θεωρείται ok. Στις αρχές των 80s έπρεπε να συμπορεύεσαι με τον ήχο της εποχής, και όχι να βγάζεις δίσκο στυλ-1972 (γιατί τέτοιο ήταν το “Armageddon”). Και ήταν λογικό να σε θάβουνε στα περιοδικά, αφού έδειχνες κολλημένος και στον κόσμο σου.
Εν τω μεταξύ ο δίσκος ήταν εντελώς χριστιανικός, ήταν xian-rock.
Εδώ κυκλοφορούσε κανονικά στη χώρα, από το 1974, το «666» των Aphrodite’s Child, που είχε και την Ειρήνη Παπά στο γνωστό κομμάτι και θα σκανδάλιζαν οι PLJ Band; Αν είναι δυνατόν!
Πιο πολύ θα μπορούσε να είχε σκανδαλίσει την εκκλησία (λέμε τώρα) ο Σπανουδάκης, που είχε κάνει ροκ το «Κύριε των Δυνάμεων» το 1982, τραγουδώντας ελληνικά λόγια, με τον δίσκο να ακούγεται και στο ραδιόφωνο, παρά οι PLJ Band.
Να είμαστε και λογικοί... να μην είμαστε και πλεονέκτες...

2/2/2024
ΗΛΙΑ ΡΙΧ’ ΤΟ…
«Στην Ελλάδα όλα τα σύμβολα είναι κούφια. Ωστόσο, τα χρησιμοποιούν εκεί κατά κόρον. Και συνήθως με γελοίο τρόπο. Ο Δήμος Θεσσαλονίκης μοστράρει σαν σήμα του την κεφαλή του Μεγαλέξαντρου, ενώ όσο ζούσε αυτός ο κοντοστούμπης φονιάς η Θεσσαλονίκη δεν είχε ακόμη ιδρυθεί».
ΗΛΙΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

1/2/2024
Πάντα ήθελα να γράψω ένα άρθρο γι’ αυτό τον δίσκο και το κάνω τώρα. Χοντρικά λέμε για τον καλύτερο, με διαφορά, δίσκο του Βλάσση Μπονάτσου (έξω από τους Πελόμα Μποκιού).
Το ετοιμάζω το κείμενο, για να δημοσιευτεί στις 14 Οκτωβρίου 2024, όταν θα συμπληρώνονται 20 χρόνια από το θάνατό του. Πιστεύω ότι θα το κρατήσω μέχρι τότε και δεν θα το βγάλω νωρίτερα... Το έχω ξανακάνει εξάλλου αυτό. Να κρατήσω ένα κείμενο για μήνες ή και για χρόνια...

[φυσικά θα είναι ένα άρθρο διαφορετικό]

31/1/2024
>>ΕΕ: Δεκτή η πρόταση Δένδια να εγκατασταθεί στη Λάρισα το στρατηγείο της ευρωπαϊκής επιχείρησης κατά των Χούθι<<
Να μας ζήσει ο στρατός
Πιερρακάκης ο υπουργός
Κούλης ο πρωθυπουργός
Δένδιας ο λοκατζής
κι όλοι οι επιτελείς