“Escalation”: μια σημαντική ιταλική ταινία της ψυχεδελικής εποχής με μουσική του Ένιο Μορικόνε – είναι σκηνοθετημένη από τον Ρομπέρτο Φαέντσα το 1968 και σήμερα θεωρείται cult

Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’60 ο ψυχεδελικός κινηματογράφος, οι ταινίες, δηλαδή, που αποτύπωναν όψεις της ψυχεδελικής εμπειρίας, έδιναν κι έπαιρναν σε Αμερική και Ευρώπη. Ταινίες διαφόρων ειδών. Ταινίες πειραματικές, που απευθύνονταν σε περιορισμένο κοινό, μα και ταινίες εμπορικές, φτιαγμένες για τον πολύ κόσμο, που άλλοτε θα έκαναν εισιτήρια και φήμη και άλλοτε όχι και τόσο. Ας αναφέρουμε μερικούς «χτυπητούς» τίτλους: “Chappaqua” (1966) του Conrad Rooks, “The Trip” (1967) του Roger Corman, “Head” (1968) του Bob Rafelson, “Psych-Out” (1968) του Richard Rush, “The Girl on a Motorcycle” (1968) του Jack Cardiff, “Eggshells” (1969) του Tobe Hooper, “Gas-s-s-s” (1970) του Roger Corman, “Zabriskie Point” (1970) του Michelangelo Antonioni και δεκάδες άλλες.
Ταινίες γενικώς παράξενες, στηριγμένες σε σενάρια βασικά κοινωνικά, με αναφορές όμως και σε mind-expanding καταστάσεις, με έντονες χρωματικές αποτυπώσεις, με μουσικές ψυχεδελικές (βασικά acid-rock ή τύπου acid-rock) και με σκηνοθετικές γραμμές συνήθως εξεζητημένες, στις οποίες αποτυπωνόταν το zeitgeist της εποχής.
Ψυχεδελικές ταινίες, ή ταινίες με ψυχεδελικά στοιχεία τέλος πάντων, θα γυρίζονταν βεβαίως και μετά το 1970 (ας θυμηθούμε το “Holy Mountain” από το 1973 του Alejandro Jodorowsky ή το πασίγνωστο “The Altered States” του Ken Russell από το 1980), μπορεί να γυρίζονται ακόμη και τα πιο πρόσφατα χρόνια (φερ’ ειπείν το “Midsommar” του Ari Aster από το 2019), δεν παύει όμως οι ταινίες του δεύτερου μισού των σίξτις να είναι, αυτό που θα λέγαμε οι «αυθεντικές», εκείνες που θα έπιαναν σε πρώτο χρόνο το ψυχεδελικό πνεύμα, αποτυπώνοντάς το με ενάργεια στο σελιλόιντ.
Περιττό να το πούμε, αλλά το λέμε, πως οι περισσότερες από εκείνες τις ταινίες αποτελούν σήμερα τον ορισμό του cult (δηλαδή λατρεύονται φανατικά από μικρές ομάδες σινεφίλ), έχοντας επανέλθει σε μια κάποια επικαιρότητα και λόγω των μουσικών επενδύσεών τους, αφού βοηθάει προς αυτό και η δισκογραφία.

Μία τέτοια ταινία είναι και η ιταλική “Escalation” του Roberto Faenza, με τους Lino Capolicchio, Gabriele Ferzetti και Claudine Auger, με το θαυμάσιο σάουντρακ του Ennio Morricone να έχει επανακυκλοφορήσει τρεις τουλάχιστον φορές την τελευταία 15ετία.
Ο Roberto Faenza ήταν μόλις 25 ετών, όταν θα γύριζε το “Escalation” (τέλος του 1967 με αρχές του ’68) και βασικά ήταν πρωτοεμφανιζόμενος, αφού η συγκεκριμένη ταινία θα ήταν η πρώτη του μεγάλου μήκους.
Τούτο σημαίνει πως ως νέος, ο ίδιος, ήταν πολύ κοντά, δηλαδή «μέσα» στα ευρύτερα ζητήματα που απασχολούσαν τη νεολαία της εποχής του, που συμπίπτει (η εποχή) με τη φάση έξαρσης του κινήματος των hippies και της ψυχεδελικής εμπειρίας.
Παράλληλα όμως, ο Faenza, ζούσε και σ’ ένα κλίμα μιας κάποιας «ηρεμίας», που εξασφάλιζε η Ευρώπη γενικότερα, και η Ιταλία ειδικότερα, εκείνη την εποχή, πριν από τον Μάη του ’68 (η ταινία θα έβγαινε στις αίθουσες στο τέλος Φεβρουαρίου εκείνης της χρονιάς), όντας επίσης μακριά, ο συγκεκριμένος γεωγραφικός χώρος, από το θέμα «Βιετνάμ», που ριζοσπαστικοποιούσε την αμερικάνικη νεολαία, μέσω της «νέας αριστεράς», και γενικότερα της αντικουλτούρας.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/cinema/escalation-mia-cult-italiki-tainia-tis-psyhedelikis-epohis-me-moysiki-toy-enio