ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 564

23/2/2024
Κι ένα δεύτερο ποστ στη μνήμη του Δημήτρη Φύσσα.
Ένα ποίημα από το βιβλίο του «Οι αστικοί χώροι είναι ποίηση από μόνοι τους / Ποιήματα 1972-2008» [Εκδόσεις ΓΙΑΟΥ. ΚΕ., 2008]

23/2/2024

Μάθαμε σήμερα για την απώλεια του Δημήτρη Φύσσα. Έτσι, στα ξαφνικά.
Δεν γνωριζόμασταν από κοντά με τον Φύσσα, αλλά είχαμε ανταλλάξει πρόσφατα μηνύματα στο messenger, όταν έμαθα πως πουλούσε βιβλία και περιοδικά ρωτώντας τον μήπως είχε κάτι απ’ αυτά που έψαχνα. Το ότι δεν είχε τελικά κάτι ήταν η αιτία, για να μην τα πούμε ποτέ εκ του σύνεγγυς...
Διαφωνούσα εντελώς με τις πολιτικές απόψεις του Φύσσα, από παλιά, αλλά αυτό δεν με εμπόδιζε να αγοράζω τα βιβλία του και να τα διαβάζω με προσοχή ή και να τα απολαμβάνω. Κι έχω διάφορα δικά του. Και ποιητικά, και αθηνοκεντρικά, και άλλα...
Νομίζω ότι γούσταρε κι αυτός αυτά που έγραφα (συμπίπταμε σε διάφορα), κι έτσι πριν από μόλις μια βδομάδα μού έκανε «αίτημα φιλίας», με το νέο προφίλ του (με τα δύο «ςς» στο τέλος, γιατί πρέπει να τον είχανε χακάρει), το οποίο φυσικά αποδέχτηκα με χαρά. Το θεώρησα «τιμή».
Δεν το κρύβω λοιπόν πως λυπήθηκα, σήμερα, μ’ αυτό το κακό νέο.

[Αυτό που βλέπετε στη φωτό είναι σκαναρισμένο από το βιβλίο του Δημήτρη Φύσσα «Αυστηρώς Ακατάλληλον / Προγράμματα αθηναϊκών κινηματογράφων SEX», στις εκδόσεις Δελφίνι από το 1994. Πρόσφατα, έμαθα, πως ξαναβγήκε αυτό το βιβλίο εμπλουτισμένο]

23/2/2023
Κριτικές γράφω χατιρικά. Επειδή μου στέλνουν οι εταιρείες και οι καλλιτέχνες τους δίσκους τους. Αν δεν μου τους έστελναν δεν θα έγραφα. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν ασχολούμαι σοβαρά, και με αυτό το κομμάτι της δουλειάς, πως δεν ακούω τους δίσκους δυο και τρεις φορές, καμιά φορά και περισσότερες, και πως δεν προσπαθώ –γιατί αυτό είναι το μόνο που μ’ ενδιαφέρει– να μην αδικήσω τον καλλιτέχνη.
Δεν εκφράζομαι μέσα από τις δισκοκριτικές, ούτε επενδύω κάτι σ’ αυτές (για το παρόν ή για το μέλλον).
Όπως το έχω γράψει κι άλλες φορές η κριτική και δη η μουσικοκριτική είναι η δημόσια επικοινωνία του κριτικού με το έργο που κρίνει, και κατ’ επέκταση με τον καλλιτέχνη. Αυτή είναι η βάση. (Υπάρχουν καλλιτέχνες που με ρωτάνε στο inbox πώς μου φάνηκε το ένα ή το άλλο που μου στέλνουν και πάντα τους λέω «όχι, δεν πρόκειται να πω τίποτα» και πως «ό,τι είναι να πω θα το γράψω δημοσίως»). Αλλά επειδή το προχωράμε το πράγμα, γράφουμε και για τον κόσμο που διαβάζει. Γι’ αυτό στις κριτικές αναφέρω τους μουσικούς των γκρουπ, το πού ηχογραφήθηκαν τα κομμάτια κ.λπ. (πράγματα που τα ξέρει ο δημιουργός δηλαδή), ώστε να προσανατολιστεί κάπως καλύτερα και ο αναγνώστης.
Τις κριτικές που γράφω δεν ξέρω πόσοι αναγνώστες τις διαβάζουν – και προσωπικά δεν με απασχολεί σχεδόν καθόλου αυτό. Όσοι με διαβάζουν καλά κάνουν και με διαβάζουν. Όσοι δεν με διαβάζουν επίσης καλά κάνουν και δεν με διαβάζουν. Πάντως με διαβάζουν όλοι αυτοί που μου στέλνουν τους δίσκους τους (εταιρείες, καλλιτέχνες) και αυτό είναι το σημαντικότερο όλων. Αφού σ’ εκείνους πρωτίστως απευθύνομαι.
Κριτική, που γράφεται και που δεν την διαβάζει ο άμεσα ενδιαφερόμενος δεν έχει νόημα να γίνεται (αν μιλάμε για μουσικοκριτική). Σέβομαι τον καλλιτεχνικό κόπο, ξεκινώ πάντα από θετική μεριά και είμαι πάντα υποστηρικτικός στο έργο του άλλου. Ακόμη και μέτριος ή κακός να είναι δίσκος, συνολικά, αν έχει κάτι καλό θα το εντοπίσω και θα το πω. Δεν μ’ ενδιαφέρει καθόλου να βγαίνω πάνω απ’ αυτό που κρίνω. Και αν καμιά φορά συμβαίνει (όπως π.χ. στο τελευταίο δίσκο του Φοίβου Δεληβοριά) είναι γιατί πρέπει να συμβεί.
Τις κριτικές που γράφω τις κρίνω, εγώ προσωπικά, ως «καλές». Δεν τις θεωρώ «άριστες» ή «πολύ καλές», αλλά ούτε και «μέτριες» ή «κακές». Είναι «καλές» κριτικές, γραμμένες απλά, σχετικά σύντομες, χωρίς λογοτεχνικές ή άλλες προεκτάσεις (απεχθάνομαι την λογοτεχνίζουσα ή ποιητικίζουσα κριτική και οπωσδήποτε την εξυπνακίστικη), πάντα στοχευμένες και κυρίως υποστηρικτικές του κόπου των καλλιτεχνών – τον οποίο πάντα τιμώ (τον κόπο).
Γράφω και δημοσιεύω κάθε μέρα κριτικές – κάτι που ενδεχομένως δεν το κάνουν ούτε τα μουσικά σάιτ. Αν έγραφα πέντε κριτικές το μήνα ενδεχομένως αυτές να ήταν και «πολύ καλές» ή και «άριστες», αλλά εδώ δεν πρόκειται περί αυτού. Και καλύτερα δηλαδή. Γιατί τι σημαίνει «άριστη» κριτική; Να κλωθογυρίζω επί ένα μήνα ένα δίσκο, γράφοντας εν τέλει ποιητικές και λογοτεχνικές μπαρούφες; Με ενδιαφέρει περισσότερο εννοώ το καθημερινό, άμεσο και αυθόρμητο γράψιμο στην κριτική. Γράφω «με την μία την κριτική», ενόσω ακόμη ακούω τον δίσκο ή το CD. Την διαβάζω άλλη μία φορά και έτσι ακριβώς δημοσιεύεται.
Δεν θέλω να με θυμούνται –εν ζωή εννοώ–, για τις κριτικές που γράφω. Οι κριτικές έχουν κάτι το επικαιρικό και το πεπερασμένο. Απεναντίας με ενδιαφέρει να με θυμούνται όλοι (δεν μιλάω για μετά θάνατον, το ξαναλέω) για τα μεγάλα κείμενα που γράφω. Και γι’ αυτά τα κείμενα ενδιαφέρομαι να με διαβάζουν οι πάντες. Κυνηγάω και τον τελευταίο αναγνώστη, στην κορυφή του βουνού και στην άκρη της θάλασσας.
Πολλά απ’ αυτά τα κείμενα που γράφω, και που δημοσιεύονται συνήθως στο LiFO.gr τις Κυριακές (ή και ενδιαμέσως καμιά φορά) τα θεωρώ «άριστα», και όλα «πολύ καλά». Και είναι κείμενα «αναφοράς». Καθότι ανακαλύπτω συνεχώς τη διάχυσή τους στην βικιπαίδεια, στις εργασίες των φοιτητών και στα διδακτορικά, σε πηγές άλλων βιβλίων και φυσικά στα κλεψιμέικα του διαδικτύου.
Αυτά τα κείμενα μένουν – και θα μείνουν. Τις δισκοκριτικές τις παίρνει ο αέρας.

22/2/2024
LOST IN JAPAN
Αυτοί οι άσχετοι, στο Στούντιο 4, γιατί δεν ρωτήσανε τον Costas αν ισχύει πως στο πρώτο έτος των σχολών των DJ, στο μάθημα των «αλλαγών», τους ξεκινάνε με το να αλλάζουν “Lost in the night” με “Big in Japan” και τούμπαλιν;

22/2/2024
Απ’ αυτό που λέμε «αριστερά» στην Ελλάδα αξία έχει μόνο η ανάλυση του ΚΚΕ για τα εξωτερικά ζητήματα (Μέση Ανατολή, Ουκρανία, Ρωσία, ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΗΠΑ κ.λπ.). Όλα τα υπόλοιπα (το ΚΚΕ σε σχέση με το πώς συμπεριφέρεται στο εσωτερικό μέτωπο, ο Σύριζα, η Νέα Αριστερά κ.λπ.) είναι για γέλια. Όπως για γέλια είναι η «αριστερά» σε όλη την Ευρώπη. Εδώ θα ξεχώριζε;
Μην σπαταλάτε τζάμπα το χρόνο σας. Ακούστε καλύτερα Χαριτοδιπλωμένο...

23/2/2024
Κάλεσαν τον Χαριτοδιπλωμένο στην εκπομπή τους -Στούντιο 4 τη λένε- και λογοκρίνανε το εξώφυλλο του δίσκου του, του “Itchika” από το 1983!
«Έχουμε θολώσει ένα σημείο, που θολώνουμε... σήμερα» λέει ο ένας, για να συμπληρώσει η άλλη «σήμερα δεν παίζει...»!

Τι δεν παίζει; Τι δείχνει ο δίσκος; Ένα κορίτσι να βγαίνει από μια πισίνα με μια πορτοκαλί, ριχτή ελαφριά μπλούζα, που κολλάει πάνω του και διαγράφονται ελαφρώς οι γλουτοί του. Σιγά το πράμα! Δεν είναι καν γυμνό το κορίτσι. Πού είναι το πρόβλημα; Λέμε για το εξώφυλλο ενός δίσκου, που κυκλοφόρησε πριν από 40 χρόνια και αγαπήθηκε από τον κόσμο, πουλώντας χιλιάδες αντίτυπα. Αλλά ό,τι και να ήταν. Και 5 αντίτυπα να πούλαγε...
Καλώς ή κακώς αυτό ήταν το εξώφυλλο του LP, και από τη στιγμή που αποφασίζεις να το δείξεις, και μάλιστα από μακριά (δεν ζουμάρεις καν επάνω του) οφείλεις να το δείξεις όπως είναι. Αλλιώς μην το δείξεις καθόλου. Αυτοί οι δύο, εν τω μεταξύ, όχι μόνο το θολώνουν, αλλά μας το λένε κιόλας ότι το έκαναν, για να τους πούμε και μπράβο...
Είναι ντροπή αυτά τα πράματα – και αίσχος.
Δεν με ενδιαφέρει το σκεπτικό τους. Το ξέρω. Και είναι γελοίο. Αλλά όποιο και να είναι το αποτέλεσμα είναι μια στεγνή λογοκριτική επέμβαση, και μάλιστα από την κρατική τιβί.

21/2/2024
>>«Δεν είμαι αποκλεισμένος. Έκανα αγώνα να φύγω από τα νυχτερινά κέντρα, γιατί εγώ γεννήθηκα εκεί μέσα. Ερχόντουσαν κάτι ματσωμένοι από τα Μέγαρα και την Ελευσίνα, έφερναν και τα πιστόλια τους μαζί, καμιά φορά έριχναν κι από καμία. Έφερναν και κορίτσια για να κάνουν κονσομασιόν, αυτό δεν μπορεί να αρέσει σε ένα παιδί 16 χρονών»<<
Κλεφτοκοτάδες και πετρελαιάδες...
Ποιοι τα έφερναν τα κορίτσια για να κάνουν κονσομασιόν; Τα κορίτσια ήταν του μαγαζιού. Δεν τα έφερναν οι κλεφτοκοτάδες...
Εγώ όταν ήμουν 16άρης –εντάξει λίγο παραπάνω– και πήγαινα σε τέτοια μαγαζιά, τρίτης διαλογής λαϊκά, κοινώς σκυλάδικα, τα έβλεπα όλα αυτά να γίνονται και τα θεωρώ παρακαταθήκη για μένα... Δεν θα βγω τώρα στα γεράματα να τα κατηγορήσω...
Ορίτζιναλ καταστάσεις, όχι σαν τις μουσικές σκηνές, που κάθεσαι ν’ ακούσεις λες και είναι Mεγάλη Παρασκευή...

21/2/2024
Έλεγε τίποτα το μουσικό κουτί για τον πρίγκιπα της ροκ; Χαλαρά ρωτάω, επειδή δεν το είδα...

[η φωτό επίτηδες είναι έτσι, για να μην μου την κλέψουνε... (γέλιο)]

20/2/2024
Την κλάψα του Νταλάρα, παλιά και νεότερη, δεν την αντέχω... Έχει καταντήσει σίριαλ...
Το μόνο που έχει αξία είναι να προτείνεις - ούτε οι απολογισμοί μετράνε, ούτε τα σχέδια. Μόνον ό,τι πραγματώνεις έχει νόημα. Αν δεν έχεις να προτείνεις κάτι, τότε κάνεις στην μπάντα για να περάσει ο επόμενος...

17/2/2024
Πριν από κάτι μέρες έφυγε από τη ζωή ο τραγουδοποιός του λαϊκού και φοβερός μπουζουξής, με δικό του νευρώδες παίξιμο, Χάρης Κωστόπουλος – ήταν σχετικά νέος ακόμη, στα 60 του. Έβαλα λάικ σε μερικούς φίλους, που έριξαν τραγούδια του, αν και σε λίγους αναλογικά, επειδή οι πιο πολλοί φίλοι μου εδώ μέσα δεν ακούνε λαϊκά.

Ήθελα να γράψω κάτι για τον Κωστόπουλο, που να το συνδέσω με μερικές από τις πιο ξεχωριστές στιγμές του λαϊκού από την δεκαετία του ’90 και μετά, αλλά έμπλεξα με άλλα και πήγε πίσω. Ήταν από τα λίγα ορίτζιναλ άτομα, που παραδεχόμουν από τα 90s στο λαϊκό τραγούδι (που μου φαινόταν και μου φαίνεται σχεδόν όλο κίβδηλο), και το γεγονός ότι έφυγε έτσι άδικα και νωρίς ο Κωστόπουλος ήταν οπωσδήποτε στενάχωρο – γιατί το παιδί αυτό πάλευε με νύχια και με δόντια για να καθιερωθεί. Αγωνιστής.

16/2/2024
Φοβερά αποκαλυπτικό βιβλίο για τις λεσβίες, σε μιαν εποχή –μέσα σέβεντις ή και πιο παλιά ακόμη– όπου στην Ελλάδα ο σχετικός λόγος ήταν καθαρά ηδονοβλεπτικός και σκανδαλοθηρικός.
Βέβαια, για να πουλήσει το βιβλίο του «Γκρίτζαλη» (τέτοια βιβλία τα έβρισκες κατά κόρον στα περίπτερα της Ομονοίας) έχει αυτό το εξώφυλλο που έχει, προβάλλοντας και αυτό το «φωτογραφημένο», αλλά το βιβλίο είναι σκέτο κείμενο και στο τέλος μόνον έχει μερικές φωτό ντυμένων γυναικών ή με μαγιό.
[Περιττό να πω πως για τέτοια βιβλία, που μοιάζουν με βίπερ, δεν γράφει κανείς στην Ελλάδα, και γιατί δεν τα ξέρουν και γιατί κάποιοι ανίδεοι τα υποτιμούν, κρίνοντας από το φτηνιάρικο των εκδόσεων]

Το βιβλίο ξεκινά, περιγράφοντας την ομοφυλοφιλία στην αρχαιότητα, στους αρχαίους πολιτισμούς (μέχρι και στον αιγυπτιακό, στον ζωροαστρισμό, στην αρχαία Κίνα και Ιαπωνία, στην ελληνική αρχαιότητα, στη ρωμαϊκή εποχή στο Βυζάντιο κ.λπ.), για να φθάσει στη σύγχρονη εποχή, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον στον λεσβιακό έρωτα.
Φοβερό το κεφάλαιο «Οι σαπφίστριες των προαστίων», στο οποίο εξετάζεται η ερωτική συμπεριφορά των γυναικών των προαστίων των αμερικανικών μεγαλουπόλεων, κι ένα μικρό δείγμα από το κεφάλαιο «Οι πόρνες», που ακολουθεί το κεφάλαιο «Οι γυναίκες των ενόπλων δυνάμεων»...
>>«Οι άντρες είναι γουρούνια! (σ.σ. το ίδιο είχε πει και η Σαπφώ Νοταρά στο «Έγκλημα στα Παρασκήνια»). Αυτοί που πληρώνουν νομίζουν ότι είσαι ένα ζεστό κομμάτι κρέας, που μέσα του αυνανίζονται. Οι άλλοι, αυτοί που θέλουν να είναι οι προαγωγοί ή οι αγαπητικοί σου, είναι τα ίδια, και παίρνουν τα λεφτά σου για να γλεντούν. Αν θέλω σεξ το παίρνω από μια άλλη γυναίκα – μια άλλη κοπέλα της δουλειάς μας, που ξέρει πώς και τι να κάνει, και της αρέσει πολύ αυτό που κάνει, όπως κι εμένα!». Αυτά είπε μια 26χρονη πόρνη της Νεβάδα.<<

15/2/2024
Ο Γιάννης Κανδήλας. Αγαπημένος ηθοποιός. Πέθανε το 1988, στα 56 του. Ήταν γκέι. Το ξέρω από παλιά, και κάποια στιγμή το είχε γράψει και ο φίλτατος Τ. Σπετσιώτης εδώ μέσα. Είχε παίξει ποικίλους ρόλους ο Κανδήλας (με το κάπως αριστοκρατικό παρουσιαστικό του), μα και τον γκέι – στην «Κάθοδο», το 1983, στο σίριαλ της ΕΡΤ, που ήταν γροθιά στο στομάχι, τότε, για το αμαθές τηλεοπτικό κοινό. Αν θυμάμαι καλά ήταν εκεί, στο σίριαλ, ζευγάρι με τον Μπιμπίλα.

Έχω γράψει ήδη για διάφορες ταινίες στις οποίες έπαιζε ο Κανδήλας («Οι Απάνθρωποι», «Καυτές Διακοπές»), ενώ είχε συμμετάσχει στο «Έξη Διεστραμμένες Ζητούν Δολοφόνο», στο «Επαγγελματίες Ρεμάλια» και σε άλλες της εποχής. Πάντα διάλεγε τους ρόλους του... Ήταν και σεναριογράφος πολύ καλός εν τω μεταξύ.
Αν ζούσε, σήμερα θα χαιρόταν...