Οι περισσότεροι γνωρίσαμε τους Blo στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν επανεκδόθηκε σε πειρατικό βινύλιο το “Chapter One”, το δυνατό πρώτο τους άλμπουμ, το οποίο ξανατύπωσε, με το γνωστό της πάθος, η γερμανική Shadoks Music πριν από λίγα χρόνια. Επίσης, το 2001, η βρετανική εταιρία AfroStrut είχε προσφέρει μια συλλογή 13 κομματιών τους (CD/2LP), ανθολογώντας ωραίες στιγμές από 5 άλμπουμ, κάνοντας ένα «τέλειο» update στην καριέρα τους. Βασικά, αυτές οι δύο εκδόσεις είναι οι μόνες που μπορεί να εντοπιστούν με σχετική ευκολία, προκειμένου ν’ ανοίξει κάπως το... Blo κεφάλαιο.Μιλώντας περί νιγηριανικής μουσικής στα sixties και τα seventies πολλοί θα σκεφθούν το highlife, το juju, το afro-funk και βεβαίως το afrobeat. Όχι αδίκως. Και όμως οι Blo – μ’ έναν ήχο που μπορεί να ενταχθεί στο afro-funk, τουλάχιστον μετά το “Chapter One” – είχαν μιαν ιδιαιτερότητα. Ξεκίνησαν, διακρίθηκαν και έσβησαν ως ένα rock γκρουπ, κατά βάση ένα rock-trio (κατά βάση λέμε), συμφώνως με τα πρότυπα των Cream και των Experience. Αυτό το υποστηρίζουμε, γιατί, εν αντιθέσει με διάφορα άλλα πιο «καθαρά» afro-funk και afrobeat ονόματα, οι τύποι – πράγμα σπάνιο – είχαν σε θέση πρώτη την ηλεκτρική κιθάρα. (Στα γκρουπ του Fela π.χ. η κιθάρα ήταν ένα «πίσω» όργανο).
Οι Blo αποτελούνταν από τους Berkeley “Ike” Jones κιθάρες, Laolu “Akins” Akintobi ντραμς και Mike “Gbenga” Odumosu μπάσο (τ’ όνομά τους προερχόταν από τ’ αρχικά των «λέξεων» Berkeley, Laolu, Odumosu), ενώ η ιστορία τους καταγράφεται με λεπτομέρειες, από τον ντράμερ Laolu, στο booklet της έκδοσης της AfroStrut. Βάσει των όσων λέει ο ίδιος, η διαδρομή τους ξεκινά στα μέσα των sixties, όταν διάφορα σχολικά γκρουπ, που έπαιζαν highlife (κομμάτια των E.T. Mensah, Victor Olaiya, Rex Lawson κ.ά.) ανακάλυψαν στην πορεία τους Beatles και τους Rolling Stones και λίγο αργότερα τον James Brown. Ένα τέτοιο γκρουπ ήταν και οι Clusters [sic], που είχαν ως ντράμερ τον Laolu και ισχυρό φάρο επιρροής τον... Geraldo Pino, για τον οποίον έπαιξαν support στις εμφανίσεις του στο Lagos – εκείνον το «μάγο» από τη Σιέρα Λεόνε, που άλλαξε την pop στη Δυτική Αφρική, με τον τρόπο που άλλαξε την pop στη Βρετανία και ολούθε ο Jimi Hendrix. Την ίδια εποχή ο Odumosu έπαιζε μπάσο σε κάποιους Vampires, ενώ ο Berkeley ζούσε ακόμη στην Biafra, στα ανατολικά της χώρας, παίζοντας σε μια μπάντα ονόματι The Figures, την περίοδο του εμφυλίου (1967-69). Μπορούσε; Μπορούσε... Ο Odumosu θα μπει στους Clusters αμέσως μετά τον πόλεμο, μαζί με τον οργανίστα Joni Haastrup – καιρό πριν ο τελευταίος παίξει με τους Air Force του Ginger Baker και φτιάξει εκείνα τα έξοχα άλμπουμ με τους Monomono. Λίγο αργότερα θα προστεθεί στο γκρουπ και ο Berkeley, ενώ μαζί τους τραγουδούσαν οι δίδυμες Lijadu Sisters, που έκαναν κι αυτές, αργότερα, «προσωπική» καριέρα. Το 1970 όλοι αυτοί πλην του Haastrup, αφήνουν τους Clusters, για να μετονομαστούν σε Afrocollection. Αυτό ακριβώς το σχήμα θα συναντήσει ο Ginger Baker στο club Batakuto του Lagos, στην πρώτη επίσκεψή του στη Νιγηρία) και θα τζαμάρει μαζί τους. (Σ’ ένα άλλο club, το Kakadu, o Baker θα βρεθεί για πρώτη φορά με τον Fela Kuti, λίγο πριν ξεκινήσει η δική τους μοναδική συνεργασία). Στη δεύτερη επίσκεψή του στη Νιγηρία ο βρετανός ντράμερ θα «ψαρέψει» δυο μουσικούς, τους οποίους θα πάρει πίσω στο Νησί προκειμένου να βοηθήσουν στην «επέκταση» των Air Force, τον Joni Haastrup και τον ντράμερ Remi Kabaka. Από την εποχή αυτή υπάρχει ευτυχώς οπτικό υλικό και μπορούμε να καταλάβουμε... (http://www.youtube.com/watch?v=O4jqUvBpgm0). Την τρίτη φορά που θα βρεθεί στο Lagos (τέλος του ’71), ο Baker θα θελήσει να φτιάξει μια μπάντα με τοπικούς μουσικούς, προκειμένου να «χωθεί» ακόμη περισσότερο στην afro φάση, που τότε τον είχε συνεπάρει. Αυτοί ήταν οι Salt. Δηλαδή o Berkeley κιθάρες, ο Laolu αφρικανικά κρουστά, ο Tunde Kuboye μπάσο, οι Lijadu Sisters φωνητικά, οι Steve Gregory και Bud Beadle πνευστά και βεβαίως ο ίδιος ο Baker ντραμς. Από τους Salt, που, κακώς, δεν άφησαν τίποτα ηχογραφημένο (τουλάχιστον έως ώρας...), θα προκύψουν οι Blo, ένα εντελώς «παράξενο» για τα αφρικανικά δεδομένα τρίο.
Το “Chapter One” ήταν ένα άλμπουμ που μύριζε, πιο πολύ, σκληρό «λευκό» ψυχεδελικό rock τύπου May Blitz ή Socrates (ίσως). Οι κιθάρες τού Berkeley (ή Berkely όπως αναφέρεται αλλού) έκαναν όλο το παιγνίδι, είτε στον lead, είτε στον ρυθμικό τομέα (το funk δεν λείπει), ενώ το μπάσο και τα ντραμς, μέσα από στιβαρές γραμμές, κρατούν τη βασική ρυθμολογία. Κομμάτια όπως το “Chant to Mother Earth” περικλείουν όλον το rock τρόπο δράσης των Blo, εκείνα τα πρώιμα χρόνια.
Το δεύτερο LP τους “Phase II” ήταν ένα έξοχο κιθαριστικό afro-funk (με βοήθειες από τον Joni Haastrup όργανο και τον Segun Bucknor πιάνο), μέσα στο οποίο βρίσκονται οι κομματάρες “Blo” και “Atide”. Περνώντας ο καιρός οι Blo υιοθετούν τους ήχους της εποχής, δίχως ποτέ να ξεπέσουν σε ευκολίες.
Στο “Phase IV” ντισκο-φανκάρουν α λα KC and the Sunshine Band (“Scandie boogie”, “Number one”), ενώ στο “Bulky Backside” του ’79 (έχει αποχωρήσει ο μπασίστας Odumosu, για να αντικατασταθεί από κάποιον άλλον “O”) ο ήχος τους «γέρνει» ακόμη πιο πολύ προς το disco-boogie, θυμίζοντας παλιόν καλό Billy Ocean.Τα κομμάτια των Blo, ακόμη και σήμερα, ή, μάλλον, ιδίως σήμερα, εξακολουθούν να εντυπωσιάζουν, κυρίως μέσω της «ειλικρίνειας» των ρυθμών τους, των δυναμικών σόλο του Berkeley και, ακόμη, μιας «εξωτικής» underground ατμόσφαιρας (ιδίως στο “Phase II”), πλημμυρισμένης από βρώμικο ιδροκόπημα. Απόπνιξη...
Δισκογραφία1. Chapter One – EMI EMI(LP)001N – 1973 (reissue on GER.Shadoks Music 062)
2. Phase II – Afrodisia DWAPS 18 – 1974
3. Step Three – Afrodisia DWAPS 56 – 1975
4. Phase IV – Afrodisia DWAPS 2009 – 1976
5. Bulky Backside – Afrodisia DWAPS 2080 – 1979
6. Back In Time – Afrodisia DWAPS 2105 – 1980
7. Christy Essien Igbokwe & Blo: Give Me A Chance – Afrodisia DWAPS 2107 – 1980
8. Phases 1972-1982 – UK. AfroStrut StrutALP004 – 2001
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου