Πήγα κι είδα στα πλαίσια των σαββοπουλικών sixties την έκθεση «Περιδιαβάζοντας το νεανικό Τύπο του ’60: κομμάτια και αποσπάσματα» στο Εκθεσιακό Κέντρο της Βουλής, Αμαλίας 22-24.
Κατ’ αρχάς να πω πως στο συγκεκριμένο κτήριο δεν υπήρχε καμμία σχετική ταμπέλα, για το τι εκτίθεται «μέσα» (νομίζω ούτε καν το 22-24) και, βεβαίως, η είσοδος δεν ήταν από την Αμαλίας, αλλά από την παρακείμενη πλατεία. Ο... ψάχνων βρίσκει. Αλλά ούτε ένα «σεντόνι» απ’ έξω, ένας πίνακας βρε αδελφέ, μία ανακοίνωση. Κάτι, τέλος πάντων, που να γνωστοποιεί τι υπάρχει εντός. Αφήστε τα…
Μπαίνω μέσα, δώδεκα η ώρα το μεσημέρι. Ρωτάω τον αστυφύλακα δεξιά ... "για την έκθεση;". "Εδώ στο ισόγειο, κύριε"... Είμαι μόνος μου. Αν είναι δυνατόν… Σε μία τέτοια έκθεση, εκείνο που περιμένεις, αν μη τι άλλο, είναι η ροή του κόσμου να είναι αθρόα. Παρέμεινα στην αίθουσα κανα μισάωρο και δεν πάτησε ψυχή - κάτι εργάτες είδα μόνον, που πήγαιναν στους άλλους ορόφους… Πολλά είναι 'κείνα που μπορεί να συμβαίνουν. Ή δεν υπήρξε σωστή διαφημιστική προβολή, ή ο κόσμος περί άλλων τυρβάζει, ή η έκθεση «δε λέει τίποτα» και όσοι πήγαν… πήγαν, δίχως να διασκορπίσουν το απαραίτητο σ' αυτές τις περιπτώσεις "μην τη χάσεις". Συμβαίνουν και τα τρία. Εκείνο όμως που, πρωτίστως, με νοιάζει δεν είναι τόσο η προβολή, ούτε η αδιαφορία του κόσμου, όσο το γεγονός ότι για ένα τέτοιο θέμα η έκθεση ήταν επιεικώς ανεπαρκής – για να μην πω κακή, και φανώ υπερβολικός.
Πρώτο λάθος. Δεν είναι δυνατόν να… περιδιαβαίνεις τον νεανικό Τύπο του ’60 και να έχεις μπροστά, φάτσα-μόστρα, άσχετες φωτογραφίες. Μαμάδες με παιδάκια, μαθήτριες σε σχολεία, σχολικές γιορτές, πικ νικ σε εκδρομές, φοιτήτριες και φοιτητές να αναπαύονται σε παγκάκια και άλλα τέτοια – ένα ουτιδανής «ντοκουμενταριστικής» αξίας υλικό. Τι διάβολο; Είναι ντροπή να παρουσιάζονται σε έκθεση τέτοιες (ιδιωτικές) φωτογραφίες, λες και οι άνθωποι που ζούσαν στα sixties, δεν ήταν απλοί-καθημερινοί, αλλά τίποτα εξωγήινοι… Τελείως γιουσουρούμ φάση.
Δεύτερο λάθος. Τα όποια ντοκουμέντα – περιοδικά κι εφημερίδες – παρουσιάζονταν σε οριζόντιες προθήκες, καλύπτοντας το ένα το άλλο, δίχως να μπορείς να τα διαβάσεις· τουλάχιστον την πρώτη τους σελίδα. Μιζέρια και τσιγγουνιά μαζί. Όλα τα έντυπα έπρεπε να είχαν αναρτηθεί κάθετα, και ξέχωρα το ένα από το άλλο. Μπορεί να χρειάζονταν τότε 2-3 όροφοι, ok, αλλά έτσι γίνονται οι σωστές δουλειές. Αλλιώς, εγώ, οδηγούμαι να γράψω για έκθεση «στο πόδι» ή για «αρπαχτή». (Δεν μιλώ για το οικονομικό κομμάτι, δεν έχω στοιχεία – ποιος πληρώθηκε, για ποιαν ακριβώς δουλειά. Μιλώ για την άγνοια, την προχειρότητα και την αδιαφορία).
Τρίτον. Τι σημαίνει νεανικός Τύπος; Όταν ένα περιοδικό διευθύνεται από τον Άγγελο Τερζάκη φερ’ ειπείν μπορεί να είναι νεανικό; Διερωτώμαι. Εξάλλου, γιατί νεανικός Τύπος; Σημασία δεν έχουν οι ηλικιακοί περιορισμοί, αλλά το να δείξεις ό,τι αξίζει, αλλά και ό,τι δεν αξίζει, δίχως ταμπέλες και αποκλεισμούς. Προσωπικά, είδα αρκετά πολιτικά έντυπα και ποικίλης ύλης – είναι φανερό πως τα περισσότερα συγκεντρώθηκαν από συγκεκριμένες πηγές – ενώ ελάχιστα ήταν τα ευρύτερα πολιτιστικά· που έχουν και τη διαχρονικότερη αξία. Τι να τις κάνω τις Εικόνες, όταν απουσιάζει το Πάλι; Τι να την κάνω τη Σοβιετολογία του Γεωργαλά, όταν απουσιάζουν οι Μοντέρνοι Ρυθμοί; Οι ελλείψεις υπήρξαν χοντρές, το δίχως άλλο. Να μην αναφέρω... διευθύνσεις και ονόματα. (Μη νομιστεί ότι προασπίζομαι τα των Μοντέρνων Ρυθμών - λέω, απλώς, ότι δεν γίνεται να απουσιάζει το συγκεκριμένο περιοδικό από μία έκθεση που θέλει να αναφέρεται στον νεανικό περιοδικό Τύπο του '60).
Κρίμα, πάντως. Αν κι εδώ που τα λέμε δεν περίμενα τίποτα καλύτερο…
Υ.Γ. Αφήνω μία πιθανότητα (μικρή ή και ανύπαρκτη) να μην πρόσεξα μερικά έντυπα, επειδή ήταν στριμωγμένα και αλληλοκαλύπτονταν. Αυτό όμως δε λέει κάτι, μπροστά στο γενικότερο... ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου