ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΒΑΤΖΗΣ Γκόλεμ

Δεν θυμάμαι λεπτομέρειες, θυμάμαι όμως την ουσία εκείνων που είχα γράψει πριν από χρόνια, για το «Πλάνο Εξόδου» [Lyra, 2006], τον πρώτο δίσκο του Νίκου Χαλβατζή. Περίμενα, εν ολίγοις, ένα ακόμη πιο πυκνό, πιο ξεκάθαρο άλμπουμ στην πορεία από τον κοζανίτη (νομίζω) τραγουδοποιό, που να βάζει στην άκρη τις «αναφορές», που να ενσωματώνει το γούστο στην ουσία, που να τα παίρνει όλα επ’ ώμου, στίχους, μουσικές, ερμηνείες, ενορχηστρώσεις, προτείνοντας το δικό του… πλάσμα. Χαίρομαι, λοιπόν, γιατί στο «Γκόλεμ #» [Lyra, 2010] τον ξανασυναντώ πιο σίγουρο, αποφασισμένο και ορθώς κινούμενον, προς εκείνο που θέλει να επιτύχει. Ο Χαλβατζής, κατ’ αρχάς, πράττει το εξής λειτουργικό, όσον αφορά στο αυθύπαρκτο του «Γκόλεμ #». Γράφει στίχους με θέμα. Ένα παράξενο κράμα ονειρικών συνειρμών, μεταφυσικών αγωνιών και μυστικιστικών απολήξεων μέσα στο οποίο (κράμα) φέγγουν ή αχνοφέγγουν κοινωνικοί προβληματισμοί και ανηλεείς έξοδοι. Εν αντιθέσει με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου ας πούμε (κάποιοι ίσως ξεκινήσουν ν’ αναζητούν ομοιότητες – λανθασμένως κατ’ εμέ), ο Χαλβατζής είναι περισσότερο σκοτεινός και εσωστρεφής, πάντα κοντά σ’ ένα σύστημα ενορατικής τραγουδοποιίας, την οποίαν συναντάς, συνήθως, στους αμερικανούς haunted κανταδόρους της παλαιάς εποχής (στα καλύτερα των πυρετικών ασμάτων του Bob Desper ας πούμε ή του John Villemonte). Με τη διαφορά ότι ο Χαλβατζής έχει άποψη και για τον ήχο των τραγουδιών του, μη καλυπτόμενος π.χ. από τη folky ολιγάρκεια, προτείνοντας μία επόμενη δική του. Ένα σύστημα desert rock (οι καμπανωτές, twangy κιθάρες θυμίζουν εσχάτους Last Drive και κυρίως The Earthbound, για να μείνω επί τα των εγχωρίων), γαρνίροντας με avant ακρότητες, στρεβλές φωνές και άλλα στουντιακά τεχνάσματα, τα οποία δεν φορτώνουν την κατασκευή του· απεναντίας προσφέρουν ένα άνοιγμα ποιητικό, εντελώς δυσεύρετο στο εγχώριο rock σκηνικό. (H «Χριστουγεννιάτικη ιστορία» των στίχων εφάπτεται στην… Κ.Βήτα κλιματική, ενώ το άλμπουμ που ανακαλώ στη μνήμη μου, έτσι ως αίσθηση και μόνον, είναι το «Δέκα Χιλιάδες Μέρες Από ’Δω» των Morel). Ως γνωστόν, στην εβραϊκή πινακοθήκη των θρύλων Γκόλεμ είναι ένα κατασκευασμένο ανθρωπόμορφο πλάσμα, στο οποίο δύναται να εμφυσήσουν ζωή, μέσω κειμένων της καββαλιστικής παράδοσης, «άξιοι» ραβίνοι. Στο δικό του «Γκόλεμ» ο Νίκος Χαλβατζής δίδει ζωή σ’ ένα από τα πιο ερεβώδη ακροάματα, που εξέθρεψε ποτέ στα έγκατά της η… ελληνικότατη δισκογραφία.