Τι δεν έγινε, λοιπόν; Οι συντελεστές του ντοκυμαντέρ (ας το πω έτσι) δεν εκμεταλλεύτηκαν το θέμα, μένοντας, κατά κύριο λόγο, στα όσα είπε μπροστά από την κάμερα ο σκηνοθέτης. Μπορεί, βεβαίως, ο Παπατάκης να τα έλεγε μια χαρά, φανερώνοντας έναν άνθρωπο που δεν «μάσησε» στη ζωή του, πόσω μάλλον σήμερα, όταν βρίσκεται στα 92 του, όμως το έργο του δεν «αναλύθηκε» όπως θα άρμοζε, από τους δύο συντελεστές (και δεν εννοώ, αναγκαστικώς, από τους ίδιους, αλλά από έτερους προσκεκλημένους). Ακούστηκαν ελάχιστα για τις ταινίες του και σχεδόν τίποτα για τις δύο «ελληνικές» του, τους «Βοσκούς της συμφοράς» και τη «Φωτογραφία», οι οποίες αποτελούν κατ’ εμέ (μεταφέρω τη γνώμη ενός θεατή, να μην παρεξηγηθώ) υπέρλαμπρα κοσμήματα του κινηματογραφικού μας μικρόκοσμου.
Οι «Βοσκοί», μία απολύτως αντισυμβατική, για να μην πω αναρχική, ταινία με τον Γιώργο Διαλεγμένο και την Όλγα Καρλάτου, που γυρίστηκε μέσα στη χούντα, ή και μέσα στη χούντα, και πρωτοπροβλήθηκε στην Ελλάδα μάλλον στα μέσα των seventies (πιθανώς στις αρχές του 1976), όπως και η «Φωτογραφία», η πιο πλήρης κινηματογραφημένη τραγωδία (με την αρχαιοελληνική σημασία της λέξης), με τον Άρη Ρέτσο και τον Χρήστο Τσάγκα, «δεμένη», μάλιστα, με το συγκλονιστικό soundtrack του Χριστόδουλου Χάλαρη – δίσκος στην EMI/Columbia [062-1701231] από το 1986 – είναι από ’κείνα τα φιλμ, που πάνε το ελληνικό σινεμά μίλια μπροστά. Με τον Παπατάκη δεν ξεμπερδεύεις σε τρία τέταρτα…
(Επειδή… ένα τέταρτο κειμένου είναι και τούτο ’δω υπόσχομαι να επανέλθω).
"Αν είναι να βρίσκεσαι στο στόμα ενός λύκου, καλύτερα να βρίσκεσαι στο στόμα ενός λύκου χορτάτου" -αγαπημένη ατάκα απ' τη "Φωτογραφία".
ΑπάντησηΔιαγραφήΣοφή κουβέντα Lapsus digiti.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Η Φωτογραφία" είναι, χωρίς υπερβολές, αριστούργημα. Από τους τίτλους κιόλας η μουσική με πιάνει απ'το λαιμό. Και δε μ'αφήνει μεχρι το τέλος. Ο τρόμος που υποβόσκει (η σκηνή που απεικονίζεται στο εξώφυλλο του δίσκου μου προκαλεί δέος) δεν βγαίνει στην επιφάνεια παρά μόνο στην τελική σεκάνς στο αυτοκίνητο όπου το σασπένς σπάει νεύρα, σε κάθε αλλαγή ταχύτητας και σε κάθε στροφή μέχρι το λυτρωτικό φινάλε. Η τραγικότητα όλων των χαρακτήρων είναι αυθεντική πέρα ως πέρα οπως και η ελληνικότητα του φιλμ εν γένει. Το κακό ντουμπλάζ είναι το μόνο μειονέκτημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλέξανδρος
Τά’χουμε πει για τη «Φωτογραφία», αλλά δεν πειράζει να τα ξαναλέμε. Κορυφαία ταινία, κορυφαίο και το soundtrack. Κρίμα για το δεύτερο, γιατί δεν κυκλοφορεί (νομίζω).
ΑπάντησηΔιαγραφή