ΛΑΚΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ άσπρα περιστέρια

Ακούμε συχνά να λένε: «μ’ αυτά τα τραγούδια μεγάλωσα». Τι να εννοούν άραγε; Δεν ξέρω. Ξέρω όμως τι εννοώ εγώ. Γιατί κι εγώ λέω αυτή την κουβέντα – και μ’ αρέσει· με γυρίζει στην πηγή των μουσικών μου γούστων, τότε όταν αποφάσιζαν άλλοι για την… καλλιτεχνική μου επιμόρφωση.
Τα τραγούδια με τα οποία μεγάλωσα είναι εκείνα που άκουγα τυχαίως στην παιδική μου ηλικία (γιατί στην παιδική μας ηλικία μεγαλώνουμε… μετά κολλάμε), δίχως να πληρώνω, δίχως εγώ ν’ αποφασίζω το τι, το πώς και το γιατί. Εκείνα που έπαιζαν τα ραδιόφωνα στις αυλές. Όσα άκουγα στα λουναπάρκ, στα σφαιριστήρια και τα ποδοσφαιράκια (από τα οποία με μάζευε η μάνα μου, γιατί κάπνιζαν και αισχρολογούσαν οι «γιεγιέδες»), εκείνα που έδειχνε στα μουσικά διαλείμματα η χουντοτηλεόραση.
Αυτή η ιστορία με τα… τραγούδια που μεγάλωσα κράτησε μέχρι το ’74, γιατί από το ’75 και μετά κάπως περιορίστηκε, όταν άρχισα να χώνω τα φραγκοδίφραγκα στα τζουκ-μποξ της εποχής, ακούγοντας και κανά Ζαγοραίο (που δεν τον έπαιζε η χούντα – νομίζω;)· το φροϋδικό ας πούμε «Όλες είσαστε ίδιες» (Όταν ήμουν παιδί/ πριν γνωρίσω το δάκρυ/ είχα πλάσει μια αγάπη/ φανταστική), που για έναν παράξενο τρόπο μου άρεσε, όσο και το «Έλα πιο κοντά» με τον Θέμη Ανδρεάδη και την Άινα Μάουρερ, και άλλα διάφορα. Κάποιοι της ηλικίας μου λένε ότι μεγάλωσαν με Zeppelin, με Sabbath, με Boy George ή με Mecano. Ώπα. Άκουσα κι εγώ Flue και Mecano, στα 18 μου. Αλλά στα δέκα μου, άκουγα τον μακαρίτη το Χρύσανθο στο ραδιόφωνο (από τους «Δροσουλίτες») κι έτρεμα απ’ το φόβο μου. Ακόμη τρέμω, καθώς τον ακούω να ξελαρυγγιάζεται στα «Φλουριά»… Το ’75-’77 όλα αυτά. Το ’71-’72 όμως;
Συνειδητοποίησα τι χώνευα ως πιτσιρίκι, μια δεκαετία αργότερα, στα χρόνια του ’80 πια, όταν κάποιοι ξεχασμένοι ραδιοπειρατές, με ελάχιστη διάθεση ανανέωσης της… γκαρνταρόμπας τους, εξακολουθούσαν να μεταδίδουν το ελαφρολαϊκό των early και mid seventies. Τα κομμάτια, και βεβαίως οι τραγουδιστές μού φαίνονταν όλοι γνωστοί. Λάκης Αλεξάνδρου, Φίλιππος Νικολάου, Κωστής Χρήστου, Τόλης βεβαίως, Κοινούσης, Μυτηλιναίος, μη «ερωτικός» Πάριος, αλλά και τα πιο πίσω ονόματα, όπως ο Νίκος Πάνος με την «Κατάρα» του ή ο Γιώργος Αιγύπτιος.
Στη δεκαετία του ’90 πια, όταν έπαψα να σκέπτομαι έστω και κατά το ελάχιστον σκληροπυρηνικά, σε σχέση με το τι ακριβώς μουσική γουστάρω ν’ ακούω, – όλα όσα «μου λένε», απαλλαγμένος από άψυχους περιορισμούς – κι επειδή οι συγκεκριμένοι δίσκοι δεν έκαναν περισσότερο από δυο-τρία κατοστάρικα (τώρα κάνουν δυο-τρία ευρά, μπορεί και πέντε), άρχισα να τους αγοράζω, ώστε να είμαι πλέον κύριος των μουσικών επιλογών μου.Με τον Λάκη Αλεξάνδρου, λοιπόν – που πέθανε την περασμένη Πέμπτη (18/11) στα 69 του χρόνια απ’ ό,τι διάβασα – μεγάλωσα. Το «Όνειρο», τα «Άσπρα περιστέρια», το «Αντίο σπίτι μου», το «Τον κόσμο κυβερνώ» τα θυμόμουν και τα θυμάμαι από τότε, όλα από τον πρώτο δικό του δίσκο [EMI/ His Master’s Voice CSDG 50] του 1971, με τις λαϊκορόκ ενορχηστρώσεις του Γιάννη Διδίλη (ενορχήστρωνε και για τον Μίκη Θεοδωράκη). Αν μου αρέσουν; Είναι καλά ελαφρολαϊκά τραγούδια. Έχουν στίχους και μουσική του ίδιου του Αλεξάνδρου, ο οποίος και τα ερμήνευε. Άρα έχουμε να κάνουμε μ’ έναν τραγουδοποιό, κάτι ενδιαφέρον από μόνο του. Εξάλλου, ήταν κι η φωνή του. Μία φορά την άκουγες και σου έμενε στ’ αυτί. Όχι όπως του Ρέμου, που όσες φορές και να τον ακούσω, εδώ κι εκεί δηλαδή, κινδυνεύω να τον αναγνωρίσω. Τι άλλο ήταν; Ήταν και το… κάπως ψυχεδελικό εξώφυλλο, που μου θύμιζε Erkin Koray (ξέρω ’γω, εκείνη την παλιά συλλογή της Xotic Mind).Πήγα και παραπέρα, αφού αγόρασα κάποια στιγμή και το «Λάκης Αλεξάνδρου 2» [EMI/ Columbia SCXG 114] από το 1973, με ενορχηστρώσεις των Γιώργου Μαλλίδη και Μίμη Πλέσσα. Στο δίσκο που είχε 12 τραγούδια, δύο ήταν του Πλέσσα, πέντε του Μαλλίδη και πέντε του ίδιου του Αλεξάνδρου. Ήταν κατώτερος, όμως, από τον πρώτο, αν και δυο-τρία κομμάτια ξεχώριζαν. Το «Παίξε κιθάρα», σε μουσική και στίχους του Αλεξάνδρου, το «Στενό δρομάκι» του Μαλλίδη, το «Πώς να μη λυγίσω» του Πλέσσα και του Τάσου Οικονόμου.
Άλλο άλμπουμ τού Λάκη Αλεξάνδρου δεν αγόρασα. Δεν πήγα παρακάτω. Τώρα, όμως, θα σκύψω να μαζέψω και το τελευταίο του…