JOHNNY CARR Zoo drummer

Ο Johnny Carr δεν είναι Έλληνας, είναι Βρετανός. Παρά ταύτα συνδέεται άμεσα με τη σκηνή του ελληνικού ροκ ήδη από τα early sixties, όταν μαζί με φίλους του από τα American Community Schools της Αθήνας ετοιμάζουν τους Auroras (Jim Motz μπάσο, Paul Velletri ρυθμική κιθάρα, George Alexander lead κιθάρα, Johnny Carr ντραμς), παίζοντας σε παραλίες της Αθήνας (Αστέρια) το καλοκαίρι του ’65, πριν εξελιχθούν (οι Auroras) στους ακόμη πιο φιλόδοξους Zoo (Paul Velletri ρυθμική κιθάρα και αργότερα μπάσο, George Alexander lead κιθάρα και αργότερα πλήκτρα, Nick Jameson μπάσο και αργότερα lead κιθάρα, Johnny Carr ντραμς), οι οποίοι… αγωνίστηκαν σε κλαμπ, σκηνές, αλλά και στη δισκογραφία. Οι Zoo κατόρθωσαν να ηχογραφήσουν τέσσερα 45άρια, με τα τραγούδια “I cry/ Forget today”, “Go/ Six miles from the cage”, “Who’s who/ Let’s make it baby”, “You’re a crazy man/ Something’s got a hold on me” (όλα στην Philips, το 1966), και τα οποία συγκαταλέγονται μεταξύ των καλυτέρων garage της εποχής, πριν χαθούν (οι Zoo) για πάντα από το δισκογραφικό προσκήνιο μετά από το “Drums on the road/ Four point landing”, που βγήκε ως Johnny Carr and His Group, την επόμενη χρονιά (1967). Όπως γράφει στο σεμνό και ολιγόλογο ένθετο ο Johnny Carr: «κάποια στιγμή πήραμε όλοι διαφορετικούς δρόμους, μολονότι κανείς μας δεν εγκατέλειψε τη μουσική. Οι παρούσες ηχογραφήσεις έγιναν στην Αθήνα, στο διάστημα 2008-2009, αν και μερικά από τα μοτίβο που θ’ ακούσετε γυρόφερναν στο κεφάλι μου για περισσότερο από 40 χρόνια». Και όντως, ακούγοντας το “Zoo Drummer” [Cat O’Nine Tales, 2009], στο οποίον τα περισσότερα κομμάτια στηρίζονται σε ιδέες του Carr (ο ίδιος παίζει ντραμς, κρουστά, κιθάρες, μαντολίνο, πλήκτρα, μπάσο και τραγουδά! – σ’ ένα κομμάτι ακούγεται η Θάλεια Μπίστικα, την οποία όσοι την θυμούνται από παλιά, τη θυμούνται από τα «Βουβά Τοπία» των Morel το 1988), αντιλαμβάνεσαι το καλώς – πολύ καλώς! – εννοούμενο «κόλλημα» του ανθρώπου με τη μουσική που μεγάλωσε. Και δεν εννοώ μόνο το surf, το rock ακόμη και το blues των sixties, αλλά και τα ελληνικά ακούσματα (ο… Μαρεγιές ο Κανακάρης, η Μπρατσέρα), τα οποία και ενσωματώνει με ωραίο τρόπο στις συνθέσεις του.
Ο Johnny Carr έκανε ένα άλμπουμ από ψυχής, στο οποίο θέλησε να έχει τον πλήρη έλεγχο, αποτυπώνοντας με ακρίβεια ό,τι είχε στο νου του. Το κατάφερε. Αξίζει να νοιώθει υπερήφανος. Υ.Γ. H ιστορία του Johnny Carr όπως την αφηγείται ο ίδιος... 
https://www.garagehangover.com/zoo_drumsunderthesun/