NO MAN’S LAND 22 χρόνια πριν

Το Mary Jane ήταν ένα fanzine, όπως έχω ξαναγράψει, που βγάζαμε με τον φίλο Γιάννη Κοκκίνη στην Πάτρα το 1990-91. Την είχαμε δει εκδότες, τότε, ραδιοφωνικοί παραγωγοί στον «ρεφενετζίδικο» σταθμό Μουσικός Δίαυλος, ακόμη και... ατζέντηδες, βάζοντας τελικώς μόνον από την τσέπη μας και πάντα υπέρ πίστεως. Εκτός, λοιπόν, από το περιοδικό και τις εκπομπές, καλούσαμε και συγκροτήματα από την Αθήνα, τα οποία στριμώχναμε στο Swing Bar, στο πιο μικρό πάλκο που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Πραγματικά, τώρα, προσπαθώ να θυμηθώ που τοποθετούνταν οι ενισχυτές και πως έβγαινε άκρη με τα καλώδια... πώς δεν μπερδευότανε ο κόσμος δηλαδή, τρώγοντας τα μούτρα του. Γιατί ο κόσμος –αν και ο χώρος ήταν μικρός– ήταν πάντα πολύς· δεν έπεφτε καρφίτσα.

Μία από τις ωραιότερες συναυλίες που είχαμε κάνει ήταν κι εκείνη των No Man’s Land (2/3/1991). Ένα εξαιρετικό live, που ακόμη το θυμάμαι για την ενέργεια και τη δύναμή του. Ήταν λίγο μετά την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ (ας το πούμε έτσι) του συγκροτήματος, του 12ιντσου “The Reality Trip” [Brummel Records 9014 B] από το 1990, που έπαιζε στις 45 στροφές· όταν είχε αποχωρήσει η Εύη Χασαπίδου-Watson από την line-up δηλαδή, με το γκρουπ να συνεχίζει ως τετράδα (Άγις Γράβαρης όργανο, φωνή, Βασίλης Αθανασιάδης φωνή, κιθάρες, Γιώργος Νίκας ντραμς, Γιώργος Παπαγεωργιάδης μπάσο).

Είκοσι δύο χρόνια μετά οι No Man’s Land είναι πάντα στο δρόμο, δίνοντας live (απόψε στο Floral, μαζί με μέλη των Purple Overdose) και κυκλοφορώντας νέο υλικό (το “Unprotected” στην Anazitisi Records).