NALYSSA GREEN άξονας η φύση

Έχοντας στ’ αυτιά μου το περισσότερο folk “Barock” [Inner Ear, 2011], το προηγούμενο άλμπουμ της Nalyssa Green (να υπενθυμίσω πως πρόκειται για ελληνίδα τραγουδοποιό, με το ονοματεπώνυμό της να είναι καλλιτεχνικό ψευδώνυμο) μπορώ να πω –κι ενώ είχα ρίξει μια ματιά στα στιχάκια τού νέου της άλμπουμ– πως παραξενεύτηκα με το πρώτο άκουσμα τού “The Seed” [Inner Ear, 2012]. Ένα άλμπουμ πιο βαρύ, πιο rock, πιο κοντά σε κάτι που δεν κάνει αναγκαστικώς (αναγκαστικώς λέω) τη διαφορά. Και τούτο το σημειώνω καθότι καταγράφεται μία, ή μάλλον περισσότερες… αντιστίξεις. Ενώ από τη μια μεριά έχουμε έναν folk προάγγελο (το “Barock” εννοώ), από την άλλην έχουμε ένα rock γενικώς άλμπουμ, το οποίον ούτε τη φωνή τής (και) τραγουδίστριας αναδεικνύει, ούτε «κολλάει» με τη στιχουργική της. Αφήνω δε το cover, που είναι εξαιρετικό και κομματάκι… παγανιστικό (θα ταίριαζε γάντι δηλαδή σ’ ένα folk περιεχόμενο και ουχί σε ένα… κάπως προς το rock). Μία κοριτσίστικη φωνή, του συγκεκριμένου χρώματος και της συγκεκριμένης έντασης και έκτασης, όσο να ’ναι καταπλακώνεται κάτω από το κιθαρο-μπάσο-ντραμς, ενώ και η όμορφη, απέριττη, περί φύσεως, στιχοπλοκή, μια χαρά θα έβγαινε προς τα έξω τη συνοδεία μιας ακουστικής κιθάρας ή ενός πιάνου. Αφήνω δε το γεγονός ότι, κάποιες φορές, είχα την αίσθηση (π.χ. στο φερώνυμο τραγούδι, ή στο “The wave”) πως άκουγα κάτι στο στυλ της Μαριέττας Φαφούτη. Ακόμη και οι φωνές δηλαδή μου φάνηκαν «ίδιες»· κάτι που, εν πάση περιπτώσει, δεν είχε περάσει καθόλου από το νου μου, όταν έγραφα για το “Barock”.

Η Nalyssa Green ξέρει να γράφει τραγούδια, ξέρει να δίνει και μια βαρύτητα στα άλμπουμ της, εκμεταλλευόμενη ένα κάποιο concept· εδώ το θέμα αφορά στην πορεία του ανθρώπου μέσα στο φυσικό στοιχείο και πως αυτό –το φυσικό στοιχείο– μπορεί να επηρεάσει ή θα έπρεπε να επηρεάζει τις διάφορες όψεις της ζωής μας (κοινωνική, ερωτική, ή ό,τι άλλο). Υποστηρίζω λοιπόν πως τα πιο ήπια τραγούδια του “The Seed” είναι εκείνα που ταιριάζουν περισσότερο στη φωνή της καλλιτέχνιδας. Ή, για να γίνω πιο σαφής, ας γράψω καλύτερα για τα ακουστικά μέρη των τραγουδιών. Με αφορμή, λοιπόν, το “The Seed” δράττομαι της ευκαιρίας προκειμένου να τονίσω κάτι γενικότερο.

Υπάρχει ένα πρόβλημα ήχου σε διάφορες σημερινές παραγωγές. Όπως τις ακούς μοιάζουν μεταξύ τους. Αυτό δεν είναι καλό. Μέχρι να βρεθεί ένας ήχος που να ταιριάζει στο κάθε γκρουπ, στον κάθε καλλιτέχνη, που να τον διαφοροποιεί από άλλους «ίδιους» (κάτι που είναι θέμα εμπειρίας, γνώσεων και ταλέντου βασικά) καλόν είναι τα μέσα που χρησιμοποιούνται για τις εκάστοτε ενοργανώσεις να λαμβάνουν υπ’ όψιν τα πρωτογενή υλικά (τη φωνή ας πούμε) και όχι τις διάφορες περιρρέουσες καταστάσεις.

Και για να επανέλθω στο “The Seed”, θα πω, ή μάλλον θα ξαναπώ, πως η Nalyssa Green είναι μία ενδιαφέρουσα νέα τραγουδοποιός (κάτι που αποδεικνύεται από κομμάτια όπως το “The moon”, το “Repetition”, το “Revolution of beauty” ή το “Push your lips”). Εκείνο το οποίον απαιτείται, προκειμένου τα τραγούδια της να αναδεικνύονται περισσότερο, είναι μία πιο ταιριαστή ενοργάνωση. Μιαν ενοργάνωση που να λαμβάνει υπ’ όψιν της τη φωνή και το στιχουργικό υλικό και όχι να το υπερβαίνει.

Επαφή: www.inner-ear.gr