progressive από την Αμερική

Όχι αμερικανικό progressive, αλλά progressive από την Αμερική. Από τον πάντα σε έξαρση κατάλογο της νεοϋορκέζικης MoonJune…

Το “Senna” [MJR048, 2012] είναι το έκτο άλμπουμ των Καναδών Mahogany Frog (από το Winnipeg της Manitoba) και το δεύτερό τους για την MoonJune (μετά το “Do 5” του 2008). Το συγκρότημα είναι τετραμελές αποτελούμενο εκ των Graham Epp και Jesse Warkentin ηλεκτρικές κιθάρες, πλήκτρα και ακόμη τους Scott Ellenberger μπάσο, πλήκτρα και Andy Rudolph ντραμς, ηλεκτρονικά. Οι Mahogany Frog μπορεί να είναι επηρεασμένοι από τους Yes φερ’ ειπείν, αλλά έχω την αίσθηση πως γράφουν πιο ενδιαφέρουσα μουσική από ’κείνους (γενικώς το λέω). Δεν θέλω να υποτιμήσω τους Yes (ίσα-ίσα μου αρέσουν πολύ στην πρώτη πλευρά του “Tales…”, στο “Relayer”, σε κάποια τραγούδια από τα δύο πρώτα LP τους, το φοβερό “Then” π.χ. ), αλλά, κυρίως, να δείξω το επίπεδο έμπνευσης των Καναδών, οι οποίοι παρότι κινούνται στο χώρο του complex-rock, οι συνθέσεις τους δεν είναι κουραστικές· κάτι που δεν οφείλεται μόνο και μόνο στη διάρκειά τους –το άλμπουμ αποτελείται από οκτώ κομμάτια, που απλώνονται σε 43 λεπτά–, αλλά κυρίως στο ταλέντο τους ως μουσικοί. Δεν ξέρω αν έχουν ακούσει ιταλικά prog συγκροτήματα των 70s οι Mahogany Frog (τους Balletto di Bronzo του “Ys” ή τους Biglietto per l'Inferno), αλλά το αποτέλεσμα της δουλειάς τους στο “Senna”, μόνο με την προσφορά των καλυτέρων ιταλικών γκρουπ του είδους μπορεί να συγκριθεί. Πολύ ωραίο άλμπουμ!

Η MoonJune είναι μία από τις λίγες, υποθέτω, διεθνείς εταιρείες που προβάλλουν το σύγχρονο ινδονησιακό rock. Η χώρα, που έχει πληθυσμό 240 εκατομμύρια ανθρώπους (η τέταρτη πολυπληθέστερη στον κόσμο), δεν μπορεί να μην διαθέτει μία ακμαία σύγχρονη rock σκηνή… από τη στιγμή κατά την οποίαν ήταν ακμαία η σκηνή της στα sixties και τα seventies! Η τελευταία ανακάλυψη της αμερικανικής εταιρείας είναι οι Ligro, ένα τρίο (Agam Hamzah κιθάρες, Adi Darmawan μπάσο, Gusti Hendy ντραμς) που υφίσταται από το 2004 –έχοντας ηχογραφήσει ήδη ένα άλμπουμ (“Dictionary 1”), που κυκλοφόρησε, πιθανώς, μόνο στην Ινδονησία– και που τώρα έχει έτοιμη την πρώτη διεθνή κυκλοφορία του. Το “Dictionary 2” [MJR047, 2012] είναι ηχογραφημένο στην Jakarta τον Μάρτιο του ’11 και αποτελεί μία από τις ωραιότερες προτάσεις (που άκουσα εσχάτως) στο χώρο του fusion. Άσσος κιθαριστής ο Hamzah μεταφέρει στις συνθέσεις τού γκρουπ οπωσδήποτε έναν Hendrix-οειδή αέρα, όμως δεν είναι μόνον ο Jimi, ή και άλλοι συνοδοιπόροι κιθαρίστες, που αφήνουν το… πνεύμα τους στην ηχογράφηση. Οι Ligro είναι ένα συγκρότημα με ευρύτερες αναφορές, που ξεκινούν από τον Bach και την κλασική του 20ου αιώνα (Στραβίνσκι), φθάνοντας έως τις παρυφές του κιθαριστικού psych-rock (“Bliker 3”) και τον Miles Davis των seventies (“Miles away”). Το αποτέλεσμα σε κάθε περίπτωση είναι… υπεράνω υποψίας. Το “Dictionary 2” είναι ένας σπουδαίος, σύγχρονος, fusion δίσκος.

Βέλγοι από την Γάνδη είναι οι SH.TG.N. Σχηματίστηκαν τον Φεβρουάριο του ’09, όπως διαβάζω στο site τής MoonJune, και το “Sh.tg.n” [MJR046, 2012] είναι το πρώτο άλμπουμ τους – ζωντανά ηχογραφημένο στην Λιέγη τον Νοέμβριο του ’11. Το συγκρότημα αποτελείται από μέλη προηγούμενων σχημάτων, έχοντας ως leader (μάλλον), τον κιμπορντίστα Antoine Guenet (από τους Wrong Object). Οι υπόλοιποι παίκτες είναι ο τραγουδιστής Fulco Ottervanger, ο βιμπραφωνίστας Wim Segers, ο κιθαρίστας Yannick De Pauw, ο μπασίστας Dries Geusens και ο ντράμερ Simon Segers. Τo στυλ των Sh.tg.n είναι εκείνο του hard progressive. Του πολύ hard ενίοτε και του αρκούντως progressive πάντα. Βασικά, τα πολλά γίνονται από τον τραγουδιστή και τον κιθαρίστα, με το rhythm section στο ρόλο του και τα υπόλοιπα όργανα να συμπαρίστανται συνήθως σ’ ένα «πίσω» πλάνο. Επειδή πρόκειται για live το άκουσμα είναι λίγο… ακανθώδες. Κομματάκι ακατέργαστο εννοώ. Δεν ξέρω αν αυτό είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί σ’ ένα progressive σχήμα, αλλά, σε κάθε περίπτωση, θα ήθελα ν’ ακούσω τους SH.TG.N και σε μια στούντιο δουλειά, επειδή έχω την εντύπωση πως ήχος τους θα είναι πιο ραφιναρισμένος (δίχως να είναι κάπως θαμμένα τα πλήκτρα και το βιμπράφωνο). Έστω κι έτσι όμως ο περφεξιονισμός του γκρουπ είναι φανερός· ακόμη και στο τελευταίο και πιο ενδιαφέρον κομμάτι του άλμπουμ τους (“Black beetle”).

Για τον ινδονήσιο κιθαρίστα Tohpati έχω γράψει κι άλλες φορές αναφερόμενος στα συγκροτήματά του, τους simakDialog και τους Ethnomission. Τώρα έχω μπροστά μου ένα τρίτο σχήμα, επί του οποίου ηγείται ο… θρασύς κιθαριστής, τους Tohpati Bertiga. Το πρώτο άλμπουμ τους έχει τίτλο “Riot” [MJR045, 2012], είναι live στο στούντιο (με τη χρήση ελαχίστων overdubs) και πρωτοκυκλοφόρησε στην Ινδονησία το 2011 σε κάποιαν εταιρεία ονόματι Demajors. Τον Tohpati συνοδεύουν, εδώ, ο μπασίστας Indro Hardjodikoro και ο ντράμερ Adityo Wibowo. Power trio είναι οι Tohpati Bertiga και αυτή τη δύναμη, που τους διακρίνει ως σχήμα, την διοχετεύουν προς ωραίες jazz-rock και fusion κατευθύνσεις. Υπάρχουν tracks στο “Riot”, που φανερώνουν τη γενικότερη μουσική γνώση (και τα ακούσματα) του Tohpati –όπως το “Middle East”, στο οποίον ο Ινδονήσιος μελωδεί… οριενταλικώς–, αλλά και άλλα που ακούγονται πιο… πεζά μέσα στην βαρβαρική μεταλλικότητά τους (“Upload”). Άλλα πάλι, όπως το “Rock camp”, παραθέτουν σειρές κιθαριστικών riffs (πάνω στα οποία μπορεί να στηριχθούν περισσότερα του ενός τραγούδια). Οι ιδέες του Tohpati ακολουθούν, είναι αλήθεια, ιδιαίτερες δαιδαλώδεις διαδρομές βγαίνοντας, συχνά, σε περίεργα ξέφωτα. Π.χ. το κομμάτι “Disco robot” ξεκινά με κάτι τυπικά μπλιμπλίκια πριν παραδοθεί σ’ ένα φάνκικο μεταλλικό rock που θα μπορούσε ν’ αφορά ακόμη και στα οργανικά περάσματα των Mother’s Finest, με το “Lost in space” να ανακαλεί, τόπους-τόπους, κάτι από την… διαστημική περιπλάνηση των Pink Floyd. Ο Tohpati, σε κάθε περίπτωση, είναι πάντα το ατού.

Επαφή: www.moonjune.com