ΚΩΣΤΗΣ ΔΡΥΓΙΑΝΑΚΗΣ νέο βινύλιο

Επικοινωνούμε με τον Κωστή Δρυγιανάκη από το 1987. Μου το θύμισε ο ίδιος, όταν είχαμε συναντηθεί στο Σόλωνος-Μασσαλίας πριν κάποια χρόνια. Διατηρούσε δηλαδή στη μνήμη του το γεγονός πως του είχα στείλει (όντως) γράμμα στο Βόλο, εκείνη την εποχή (τέλη ’87), ψάχνοντας για το πρώτο LP της Οπτικής Μουσικής. Μου είχε ταχυδρομήσει, τότε, την... 517η κόπια από τις 1000 που είχε τυπώσει, όπως αργότερα μου έστελνε στο Jazz & Τζαζ και τις υπόλοιπες ηχογραφήσεις (από την Δίσκοι ΕΔΩ ή... αλλού), μέχρι και την... προτελευταία του (τούτην εδώ http://diskoryxeion.blogspot.gr/2013/05/blog-post_9.html). Πριν λίγες ημέρες περνώντας από το A Strange Attractor ο Νεκτάριος μού... ενεχείρισε κόπια βινυλίου (την 341η από τις 350), την οποίαν είχε αφήσει στο δισκάδικο, για την πάρτη μου, ο Κωστής Δρυγιανάκης. Τον ευχαριστώ (όπως και κάθε έναν που στέλνει τη δουλειά του στο δισκορυχείον). Χαίρομαι γι’ αυτές τις σχέσεις (ακόμη και όταν μένουν σ’ ένα πρώτο επίπεδο), επειδή διατηρούνται χρόνια. Να έχεις μιλήσει μια-δυο φορές μ’ έναν άνθρωπο, κι επειδή υπάρχει αλληλοεκτίμηση να σου παραδίδει προς κρίσην τη δουλειά του.

Ακούω τον Δρυγιανάκη στο “Blow into breeze” [Ανεξάρτητη Παραγωγή, 2013] με την μεγαλύτερη έκπληξη από ποτέ· κι αυτό δεν είναι τυχαία κουβέντα, επειδή η μουσική τού βολιώτη ηχο-διαχειριστή, από τη φύση της, έχει ενσωματωμένο μονίμως το στοιχείο της έκπληξης. Το πρώτο κομμάτι που έχει τίτλο «Μέρος πρώτο (‘Έκτη Δεκεμβρίου’)», και το οποίον καταλαμβάνει περί τα 3/5 της πλευράς, ξεκινά με εντυπωσιακό τρόπο, οριοθετώντας ένα κάπως noisy Floyd-ικό σκηνικό, πριν το κρεσέντο διαρραγεί προς έναν κυκεώνα υπόκωφων θορύβων, αναλογικών synths και φωνών. Στο τρίτο τμήμα τής σύνθεσης (περί συνθέσεως πρόκειται, με την κυριολεκτική σημασία της λέξης) τα ηλεκτρονικά βγαίνουν μπροστά (παρότι από το... βάθος ακούγονται σαν σε… όνειρο ήχοι κανονικών οργάνων), πάντα σ’ ένα abstract, υποβολιμαίο σκηνικό. Το «Μέρος δεύτερο» που κλείνει την πρώτη πλευρά αφηγείται μία κάπως industrial ιστορία (δεν είναι εύκολο να μαντέψεις πάντα το πάνελ των... δολιοφθορών του Δρυγιανάκη), μέσα από την οποία ξεπετάγονται ανερμάτιστοι φυσικοί ή μη ήχοι. Εκρηκτικά κρεσέντι και χαμηλού volume περιβαλλοντικές νύξεις, που συμπλέκονται με το κλαρινέτο του Στυλιανού Τζιρίτα ή το zither του Τάσου Στάμου, πριν καταλήξουν σε πιο free-improv-noisy καταστάσεις.

Δύο tracks είναι χαραγμένα και στη δεύτερη πλευρά του long-play. Το «Μέρος τρίτο» ξεκινά με κάπως τσιτωμένους ηλεκτρονικούς ήχους, σ’ ένα concrete πλαίσιο, επί του οποίου παρεισφρέουν ή φαίνεται να παρεισφρέουν... πιο κανονικά όργανα. Η ένταση και η οξύτητα της συγκεκριμένης εγγραφής προκαλεί ένα χαοτικό σύμπλεγμα ήχων και φωνών που φέρνει στη μνήμη εγγραφές του περίφημου INA-GRM από τη δεκαετία του ’70. Ο δε ψάλτης, στο θορυβώδες background, θα μπορούσε ν’ ακούγεται και σαν νύξη στα… προκεχωρημένα έργα του Μιχάλη Αδάμη της ιδίας εποχής. Το «Μέρος τέταρτο», στο πρώτο μισό του, είναι ένα track cosmic/kraut αισθητικής (Cluster π.χ.), με ενισχυμένo βαθύ... βομβώδες background. Στο δεύτερο μισό ρωσικές field recordings να υποθέσω (αν και ό,τι και να υποθέσεις, αναφορικώς με τις ηχητικές πηγές που χρησιμοποιεί ο Δρυγιανάκης και οι οποίες, άπασες, καταγράφονται στο ένθετο, πιθανώς, διαψεύδεται!) δίνουν τη σκυτάλη σ’ ένα cinematic, thriller cinematic, ηχοσκηνικό, με το πιάνο του Στάθη Θεοχαράκη να καλύπτεται πίσω από αλλεπάλληλες στρώσεις εκκωφαντικού αυτοσχεδιαστικού υλικού (η electronic-jazz των MEV της ύστερης εποχής είναι ένα καλό ανάλογο), πριν αναγκαστικώς οδηγηθούμε στην ηρεμία και περαιτέρω στη σιωπή... Ένα εξαιρετικό LP.