ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 62

13/12/2017
Στα χρόνια των μνημονίων αναπτύσσεται από τα φιλελέδικα κέντρα μια επίθεση σκωπτικού, τάχα, περιεχομένου προς τον παπανδρεϊσμό της δεκαετίας του ’80.
Τα κέντρα αυτά παρουσιάζουν την τότε ΠΑΣΟΚική διακυβέρνηση (που τη συνδέουν δολίως με τον Τσίπρα - ουδεμία σχέση) σαν την μήτρα όλων των σημερινών κακών, αγνοώντας επιδεικτικά το άθλιο δεξιό κατεστημένο – την εμετική δουλικότητα προς τα ξένα συμφέροντα του Λαϊκού Κόμματος, την ΕΡΕ της βίας και της νοθείας, τη χούντα, τη μεταχουντική «δημοκρατική» μεταμφίεση της ΝΔ, τον ξεπουλημένο μητσοτακισμό… και σημιτισμό.
Επιχειρούν, δηλαδή, να ρίξουν όλο το φταίξιμο σε μιαν ιστορική περίοδο, που είχε και καλά στοιχεία ή και πολύ καλά κατά τόπους – όταν εκδηλώθηκε για πρώτη φορά στην μετεμφυλιακή Ελλάδα η διάθεση να ασκηθεί ουσιαστική λαϊκή πολιτική, που θα τραβούσε από το βούρκο, το περιθώριο και την ανέχεια τη μισή τουλάχιστον ελληνική κοινωνία.

Προσωπικά, όλες αυτές τις νεοφυείς φιλελέδικες αρλούμπες τύπου «παλιό ΠΑΣΟΚ το ορθόδοξο» τις φτύνω… 

13/12/2017
Όταν ακούς Διεθνή Σύνοδο για το κλίμα να ξέρεις πως, ως μπανανία, θα βάλεις βαθιά το χέρι στην τσέπη για ακόμη περισσότερες περιβαλλοντικές εισφορές, φόρους, τέλη, δασμούς, παράβολα, ενεργειακά πιστοποιητικά, λεηλασία παραγωγικών ενεργειακών μονάδων, απάτες με φωτοβολταϊκά ή αιολικά πάρκα κ.λπ. τρέφοντας νέες στρατιές πράσινων γραφειοκρατών και αεριτζήδων…  

12/12/2017
Η Ρούλα Πατεράκη τα χώνει στην καλλιτεχνία, που έχει δει στο προσφυγικό έναν τρόπο για να είναι «μέσα» στα πράγματα, κάνοντας «παιγνίδι» και βγάζοντας φράγκα. Όσο «μέσα», όσο «παιγνίδι» και όσα φράγκα...
«Τώρα, για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, τη στιγμή που υπάρχουν αυτοί οι κραδασμοί σε όλη την Ευρώπη και πνίγονται δίπλα μας άνθρωποι, το να γράψεις, να βγεις στο θέατρο και να πεις έναν μονόλογο, είναι γελοίο για εμένα. (…) Είναι σαν μην έχεις να πεις τίποτα. Καλύτερα θα έλεγες για τον Λόρδο Βύρωνα, δηλαδή, θα ήταν πιο χρήσιμο να πεις για το ’21, παρά γι’ αυτό (…) αφού είναι τόσο νωπό το πράγμα και έχει πέτσες και πληγές, δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Το κάνεις, για να πουλήσεις ή επειδή νομίζεις ότι προσφέρεις».
https://www.vice.com/gr/article/j5dmvb/h-royla-paterakh-exei-bare8ei-to-8eatro

12/12/2017
Δεν είμαι φαν του Διονύση Τσακνή, καθώς σταμάτησα να τον παρακολουθώ καλλιτεχνικά από τα τέλη του ’80 – φυσικά, θα έχω πάντα στη δισκοθήκη μου εκείνο το ακριβό πρώτο LP του «Η Μπαλάντα του Ταξιδιώτη» από το 1983– αλλά σαν άνθρωπο τον εκτιμώ. Και τούτο, όχι επειδή κάποτε σφίξαμε τα χέρια στο μπαρ τού Πλακιά στην Τιμοθέου, στο Παγκράτι (αν και πάντα μια χειραψία, ένα βλέμμα και δυο λόγια μπορούν να σου δώσουν ακράδαντα στοιχεία για το ποιόν ενός ανθρώπου, του όποιου ανθρώπου).
Τον Τσακνή τον εκτιμώ, χοντρικά, γι’ αυτά που λέει και γράφει ή έγραφε (παλιά στην Ελευθεροτυπία). Δεν σημαίνει πως συμφωνώ με κάθε τι που έχει πει ή λέει, αλλά αναγνωρίζω στο λόγο του μιαν… ασυμβατότητα σε σχέση με τον λεκτικό κιμά των φιλελέδων (σήμερα) και αυτό μου αρκεί. Και θα εξακολουθώ να υποστηρίζω κάτι τέτοιο, όσο θα του την πέφτουν οι Μανδραβέληδες και οι Πετρουλάκηδες.  

11/12/2017 
Το απόγευμα άκουγα ένα ιταλικό συγκρότημα καινούριο, τζαζ, που μου θύμισε πάρα πολύ κάτι από το ασύλληπτο άλμπουμ του Frank Zappa και των Mothers “The Grand Wazoo” (1972). Αυτό το άλμπουμ είναι ένα σκέτο αριστούργημα, γεμάτο με καταπληκτικές συνθέσεις γραμμένες για big band, ενώ περιέχει το ωριμότερο fusion που έγραψε και ενορχήστρωσε ποτέ αυτός ο μεγάλος συνθέτης. Για μένα στην τριάδα των κορυφαίων ζαππικών LP, μαζί με το “Hot Rats” φυσικά και με τρίτο… δεν μπορώ εύκολα να αποφασίσω… Τείνω προς το “Absolutely Free”. Ακούω, ευχαρίστως, διαφωνίες...  

11/12/2017 
Υπάρχουν κάποιοι που θέλουν να γράψουν για ροκ πρόσωπα και γράφουν όλο ασυναρτησίες. Ένας απ’ αυτούς είναι και ο Δημήτρης Νανούρης της Εφημερίδας των Συντακτών, ο οποίος προσφάτως (8/12/2017) ασχολήθηκε με τον Jim Morrison (είναι η αστεία αφορμή να γράφεις για μια φίρμα με αφορμή τη μέρα που γεννήθηκε ή πέθανε).
Ο Νανούρης αναπαράγει διάφορα βιογραφικά στοιχεία, γνωστά για τους Doors και τον Morrison από αιώνες, πληροφορώντας μας συγχρόνως πως ο μακαρίτης είχε «υψηλότατο IQ» και πως… είναι «Ιλιγγος στη σκηνή ο Τζιμ Μόρισον, διότι όντως περί του Δημητράκη πρόκειται (και) προκαλεί παραλήρημα στα πλήθη». Άκου… Δημητράκης!
 Συγχρόνως ξαναρίχνει στο τραπέζι διάφορα κουτσομπολιά σχετικά με τον Morrison και τα ναρκωτικά, μας «πληροφορεί» για το ελληνικό επίγραμμα στον τάφο του «Κατά τον Δαίμονα Εαυτού» (που το μεταφράζει… «αφοσιώσου στη συνείδησή σου»), τελειώνοντάς μας με το αμίμητο πως τον θάψανε… «στη γωνιά των ποιητών του ονομαστού κοιμητηρίου Περ Λασέζ, κοντά στους Μολιέρο, Μπαλζάκ και Οσκαρ Ουάιλντ».
Ναι, είχαν προβλέψει από την εποχή του Μολιέρου πως ο ποιητής Μόρισον θα πέθαινε στο Παρίσι και του κάνανε χώρο… Όλο μαλακίες...

10/10/2017
Από πού στο διάολο ήξερε ο Λάμπρος το “Sugar man” του Sixto Rodriguez το 1988; Τον έχω συναντήσει τόσες φορές (τον Λάμπρο, aka R.R. Hearse) κι όλο ξεχνάω να τον ρωτήσω…

10/12/2017

Τζαζ φωτοκολάζ της Βάσως Κυριάκη
(περιοδικό ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ #2, 7 Μαρτίου 1970)

9/12/2017

O κάθε παπάρας του τζετ-σετ βγαίνει και λέει πως… ναι, έπαιρνα ναρκωτικά, αλλά τώρα τα έκοψα, γιατί δε μου προσφέρουν τίποτα. Και γιατί το κάνει αυτό κατά βάση; Για να μας δείξει ότι και «έζησε» (σ’ εμάς τον απλό λαό), και πως δε «μάσησε» (μάγκας και-καλά) και πως όταν γούσταρε έβαλε τα… δυνατά του και τα έκοψε (η… δύναμη της θέλησης και τρίχες κατσαρές).
Δεν υπάρχει μεγαλύτερος και επικινδυνότερος μαλάκας, στο θέμα «ναρκωτικά», από τον ντεμέκ μεταμελημένο, που βγαίνει και πουλάει «γνώση και συμμόρφωση».