THE SPIES ένα πατρινό συγκρότημα από τα sixties με ελάχιστη δισκογραφία έχει τώρα ένα LP

Οι Spies, μαζί με τους Spiders και τους Bats αποτελούν την κορυφαία τριάδα των πατρινών μοντέρνων συγκροτημάτων στη δεκαετία του ’60. Αν και από τους Bats δεν έχουμε κάτι δισκογραφημένο (οπότε μένουμε στις μαρτυρίες), από τους Spiders και τους Spies… κάτι έχουμε. Οι ασχολούμενοι μ’ αυτά τα θέματα θα γνωρίζουν οπωσδήποτε ένα από τα holy grails των greek sixties, το απίστευτης σπανιότητας δισκάκι των Spiders [Polydor, 1965], ενώ περισσότεροι θα είναι εκείνοι που θα έχουν στην κατοχή τους το μοναδικό 45άρι των Spies, με τα τραγούδια «Αγάπης λόγια / Μείνε κοντά μου», που είχε τυπωθεί στην Popular του Αντώνη Πλωμαρίτη, το 1968. Τώρα, όμως, έχουμε κάτι ακόμη! Η Anazitisi Records εντόπισε ανέκδοτα τραγούδια και ορχηστρικά των Spies –έξι συνολικώς– και μαζί μ’ εκείνα του single δημιούργησε ένα long play (των οκτώ tracks), το οποίο και τύπωσε σε 350 αριθμημένα αντίτυπα (+ insert). Στο 4σέλιδο ένθετο υπάρχει μιαν αφήγηση του συνθέτη, τραγουδιστή και κιθαρίστα του συγκροτήματος Γιάννη Νικολόπουλου ή Πόδια, δισκογραφία, φωτογραφίες, καθώς κι ένα κείμενο δικό μου. Αυτό ακριβώς το κείμενο το μεταφέρω κι εδώ τώρα…

Οι Spies ήταν ένα από τα καλύτερα πατρινά συγκροτήματα της δεκαετίας του ’60, όντας ταυτοχρόνως κι ένα από τα ελάχιστα που ηχογράφησαν εκείνη την εποχή (μαζί με τους Spiders ή και τους Quiets). Βασικά, αναφερόμαστε στο 45άρι τους «Αγάπης λόγια / Μείνε κοντά μου» στην εταιρεία Popular, το 1968. Τα τραγούδια αυτά βοήθησαν το συγκρότημα να ακουστεί και πέραν της Πάτρας, καθώς για την αχαϊκή πρωτεύουσα οι Spies υπήρξαν «όνομα» με μεγάλο ρεπερτόριο και με συνεχείς εμφανίσεις σε κέντρα και κλαμπ, για αρκετά χρόνια. Ας δούμε όμως την ιστορία τους από την αρχή.

Το συγκρότημα δημιουργείται το 1966 και στην πρώτη σύνθεσή του το αποτελούσαν οι Νίκος Γκατζούνας κιθάρα, φωνή, Χρήστος Έξαρχος όργανο, Σπύρος Τούλιος άλτο σαξόφωνο, Διονύσης Ρουμελιώτης μπάσο και Γιάννης Στέλλας ντραμς. Με συνεχείς εμφανίσεις στο Villy’s Park στις Ιτιές (της Πάτρας) και σε άλλα κέντρα οι Spies αποκτούν γρήγορα φήμη και μέσα σε σύντομο διάστημα συναγωνίζονται τα καλύτερα γκρουπ της περιοχής – τους Spiders βασικά και τους Bats.

Το 1968 κάποιοι μέλη των Bats στρατεύονται, με αποτέλεσμα δύο από τις «Νυχτερίδες», ο κιθαρίστας και τραγουδιστής Γιάννης Νικολόπουλος ή Πόδιας και ο τενόρο σαξοφωνίστας Παναγιώτης Κουρούμαλος να μπουν στους Spies, μετατρέποντάς τους σε σεπτέτο – κάτι σαν μια μικρή ορχήστρα δηλαδή. Αυτή η περίοδος, που κράτησε γύρω στον ενάμισι χρόνο (1968-καλοκαίρι ’69) ήταν η πιο δημιουργική για το συγκρότημα καθώς τότε γράφτηκαν τα περισσότερα δικά τους τραγούδια (συνθέσεις του Γιάννη Νικολόπουλου) στους ρυθμούς της εποχής (σέικ και μπλουζ), παίζοντας στα καλύτερα κέντρα της Πάτρας (Νούφαρα), παράλληλα με την εμφάνισή του στη δισκογραφία.

Μέλη των Spies στρατεύονται μαζικά το καλοκαίρι του ’69 και το συγκρότημα διαλύεται.

Το 1972 οι Spies θα πάρουν και πάλι μπροστά καθώς οι στρατεύσιμοι απολύονται, ενώ νέα μέλη μπαίνουν στην μπάντα, που τώρα έχει περισσότερα ροκ χαρακτηριστικά. Δίνουν συναυλίες (στον κινηματογράφο Παλλάς της Πάτρας), παίζουν σε κλαμπ (21) και διαλύονται, οριστικά πια, το 1974.

Για να δούμε, όμως, κάπως πιο αναλυτικά τα κομμάτια του LP της Anazitisi Records.

Το άλμπουμ ανοίγει με το ανέκδοτο «Ρομαντικό κορίτσι», ένα όμορφο σέικ, με ελληνικό στίχο φυσικά, βγαλμένο από ένα ντέμο του 1969. Λογικώς, θα αποτελούσε «πλευρά» για κάποιο επόμενο 45άρι τους, που ποτέ δε βγήκε. Η μπάντα παίζει πολύ καλά, με ωραία ρυθμική κιθάρα, όργανο και πάνω απ’ όλα τενόρο σαξόφωνο. Ακολουθεί το αγγλόφωνο “How much I love you” (ανέκδοτο κι αυτό), που είναι ένα κλασικό frat-garage, που φέρνει στη μνήμη μου τους Adams Boys (που τότε, γύρω στο ’67-’68, ξέρω πως εμφανίζονταν στην Πάτρα). Πολύ καλό και ελαφρώς… αυθάδες, το τραγούδι δείχνει μιαν άλλη πλευρά των Spies – μια πλευρά, που δεν είχε αποτυπωθεί μέχρι σήμερα στη δισκογραφία. Μπορεί το τραγούδι να μην έχει την ορμητικότητα και τα σόλι (πλήκτρα, κιθάρα) του “Get away from me” (των Adams Boys), καθώς είναι πιο αργό, αλλά έχει πιο γεμάτη εγγραφή και έξοχο ομαδικό παίξιμο (δίχως να παραβλέπω το σόλο του Κουρούμαλου στο τενόρο και τα γεμίσματα του Έξαρχου στη φαρφίζα). Τρίτο στη σειρά κομμάτι το «Μείνε κοντά μου», που είναι γνωστό από το single της Popular. Πρόκειται για ένα συμπαθητικό μπλουζ, στην παράδοση των αργών των Olympians κ.λπ. – ένα κλασικό… προϊόν της εποχής. Η πλευρά θα κλείσει με το ανέκδοτο «Κοντά μου να γυρίσεις», που είναι ζωντανά ηχογραφημένο στο κλαμπ 21 της Πάτρας, στο τέλος του 1972. Τα χρόνια έχουν περάσει. Οι Spies έχουν ενσωματώσει στα τραγούδια τους τον ήχο τού ελληνικού ροκ της εποχής, τα σόλι στην κιθάρα κυριαρχούν, ενώ το χάμοντ και τα κρουστά «γεμίζουν» προσθέτοντας σε ένταση. Δυστυχώς, όμως, η ηχογράφηση δεν είναι καλή (“these last tracks… are of mediocre sound quality, but we had to include them in order to have the complete works from this significant and slightly ignored band” διαβάζουμε στο δελτίο Τύπου της Anazitisi) κι έτσι δεν μπορεί να εκτιμηθεί αυτή η φάση τού γκρουπ όπως θα άρμοζε. Δείχνει, όμως, την αλλαγή πορείας των Spies, οι οποίοι, αν τους δινόταν η δυνατότητα για κάτι τεχνικώς καλύτερο, θα έγραφαν ιστορία (τοπική οπωσδήποτε και γιατί όχι και πανελλήνια).

Η Side B ανοίγει με την ανέκδοτη «Αμφιβολία», ένα ερωτικό μπλουζ στηριγμένο στην καλή μελωδία και στο μελετημένο ομαδικό παίξιμο (ωραίο το σόλο στο άλτο τού Τούλιου). Τη διαφορά όμως εδώ, τη μεγάλη διαφορά, την κάνει το “Shake with Spies”, που είναι ένα εκπληκτικό frat garage, με απίστευτη κιθάρα από το Γιάννη Νικολόπουλο, γραμμένο την άνοιξη του 1969. Κρίμα ένα τέτοιο κομμάτι –όπως και η άλλη του πλευρά, το “How much I love you”– να μην κυκλοφορήσει στην εποχή του. Θα σήμαινε πολλά για τους Spies και ίσως όχι μόνο γι’ αυτούς… Το «Αγάπης λόγια» είναι ίσως το πιο γνωστό τραγούδι των Spies στους φίλους του ελληνικού ποπ-ροκ, καθώς αποτέλεσε την main side του 45αριού τους στην Popular. Κι αυτό συμπαθητικό τραγούδι, ως moody shake, με άψογη δουλειά στο ρυθμικό τμήμα και στη χρήση του σαξοφώνου. Η πλευρά και το άλμπουμ θα κλείσει με τη μοναδική σύνθεση των Spies, που δεν ανήκει στον Γιάννη Νικολόπουλο. Είναι ο «Μαρμαρωμένος βασιλιάς» του ντράμερ Κώστα Βάμβα, από το live στο κλαμπ 21 της Πάτρας, το 1972. Πολύ καλό τραγούδι, κάπως εκστατικής και δραματικής εκφοράς, που δεν αναδεικνύεται λόγω της μετριότατης εγγραφής (τα είπαμε και πιο πάνω, για το άλλο «ζωντανό» κομμάτι από το ίδιο κλαμπ).

Ήταν μιαν έκπληξη αυτό το LP της Anazitisi και ως τέτοιο φαντάζομαι θα το αντιμετωπίσουν οι φίλοι του ελληνικού ποπ-ροκ.

Επαφή: www.anazitisirecords.com